Novel-novel oleh Messy Chin

Weeks later, I received a call from my secretary but I was in the middle of the meeting so I deny the call and put it in a silent mode. After the meeting ended, I wait for them to leave first then dial my phone to call my secretary.“Tell me.”“Boss… Ms. Perez’s mother…she’s gone.”“What about her?”“Nasa HR siya ngayon para mag-file ng leave for months.”“Give her more time to rest. Call the Human Resources.”“How long sir?”“Give her six months.”“Yes sir.”My business trip extended to another month then finish it at exactly three months since I left the country. Paglabas ko ng airport ay naroon na ang secretary ko na nag-iintay sa labas ng sasakyan. Tumingin muna ito ng relo at ng makita ako ay dali dali itong tumakbo papalapit sa akin at kinuha ang maleta na dala ko. “Deretso na po ba tayo sa villa niyo?”“How about her? ““Her? Sino po?”, saglit na nag-isip ang secretary ko kung sino ang tinutukoy ko habang tinitigan ko naman siya ng sobrang seryoso. Tsaka niya laman

My name is Ethan Montenegro. 27 years old. A CEO and sole heir of MK Group. Owning several big malls, hotels, real estate and restaurants. Most of the buildings in the City are own by our family and it’s still been running since 1990’s. But it all started five years ago. First day after my grandmother handed the position of CEO in MK Group to me. I was still getting familiar to it. Kaya madalas akong nasa office ng kompanya o kaya naman sa office ng aking bahay. One day, after ideliver ni Secretary Dan ang aking lunch ay akin muna itong binuksan habang iniintay na medyo lumamig. I was about to continue may work first while waiting nang biglang may napansin akong lumabas mula sa emergency exit door sa likod ng aking office. Isang babae na may dalang lunch box ang maingat na naglalakad at palinga-linga sa paligid na para bang may hinahanap o kaya ay sinisiguradong walang ibang tao sa paligild. Nakita ko ang ID na nakasabit sa kanyang leeg at ang kulay ng lace nito. Isa siyang employ

Ilang minuto na ding kaming nakaupo pero wala pa ring lumalabas na salita sa aming mga bibig. Tila kapwa parehas hindi namin inaasahan ang pangyayari. Pero pansin kong mas kalmado ang dating niya kompara sa akin na hindi maiwasan ang mangatog ang tuhod sa kaba na nararamdaman ko sa mga oras na yun.Biglang sumagi sa isip ko nung binangit ni Mr. Montenegro ang aking apelyido. We really never met or talk to each other inside his Company. Kapag may meetings sya sa office namin, hindi ako nakakapasok sa loob ng conference room dahil mababa lang ang position ko. Minsan lang ko din sya makita at yun ay kapag nakakasalubong sya papaakyat ng building sa elevator pero hindi nakakasabay sa loob. May nagsasabing ayaw nya sa maraming tao at hindi komportable sa presensya ng ibang tao. Maliban kapag trabaho ang pag-uusapan. Kaya paano nya nalaman ang aking apelyido? Pero napaisip din ako na baka trabaho n'ya lang talaga ang kilalanin lahat ng employee niya bilang CEO kahit na hindi niya nakakasal

Dumiretso kaming dalawa ni lola Nenita sa isang fast food hub para mag-usap saglit at para na din kumain dahil maghapon na akong hindi kumakain. Inorderan ko na din si lola ng gusto nyang pagkain at inumin. “Nagpa-part-time ka pa rin ba?”“Opo.” “Ano pala ang pinag-kakaabalahan mo ngayon?”Napatigil saglit ako sa pagkain at tumingin kay lola. “Sa ngayon po, nangangailangan po ako talaga ng malaking pera. Paparating kasi ang kapatid ko dito sa syudad para maghanap ng trabaho pero wala pa din akong mahanap na bahay na tama para sa amin. Yung tinitirhan ko po kasi ay hindi sapat para sa aming dalawa. Nag-try akong maghanap ng iba pero hindi kaya ng budget ko ngayon. Nag-try akong mag-housing loan pero hindi pa daw ako kwalipikado dahil hindi pa daw ako kasal. Kaya hindi ko na alam gagawin ko. Gusto ko mang sabihin sa kapatid kong pagpalipas muna ang pagparito nya rito, pero naisip kong baka mawalan sya na ng gana kapag natigil sya ng matagal ng walang ginagawa sa probinsya namin.

“Good Morning”, masayang bati ko sa katrabaho ko na nagiintay sa ibaba ng building ng aming kompanyang pinagtatrabahuhan.“Good Morning din, mukang maganda ang gising natin ngayon a? May maganda ka bang balita?“Ah, wala naman --- Hindi pa man natapos ang aking sasabihin ay biglang bumukas ang pinto ng elevator at sabay na napalingon kami ng aking katrabaho na babae at ibang employee ng kompanya. Sabay-sabay kaming napaatras at bumati ng magandang umaga ng makita namin ang taong nasa loob ng elevator. Siya lang naman ang CEO ng aming Company. Hindi nagbigay ng kahit anong response ito at nandun lang kaming nag-iintay ng tahimik na mag-sarara muli ang pinto ng elevator papaakyat. Magsasara na sana ang pinto ng bumulong ito sa kanyang secretary at pinigilan ang pag-sara ng pintuan. “Pwede na kayong sumabay papaakyat”, nakangiting saad ni secretary Dan habang nagbigay ng gesture na pwede na kami pumasok sa loob ng elevator.Nahihiyang pumasok kami isa-isa at sakto naman napa-pwesto