Novels by ดอกลิลลี่สีม่วง

"ก็มาร์ตินเขาโทรไปบอกพ่อ พ่อก็เลยรีบมากับพี่ลูคัสยังไงล่ะ พ่อก็คิดถึงจินเหมือนกัน" มาร์คัสพูดพลางลูบศีรษะทุยของจินเบาๆบรรดานักข่าวต่างตกตะลึงที่พวกเขาเพิ่งจะทราบข่าวว่าจินเป็นลูกของมาร์คัส มหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศ K จึงรีบกดถ่ายภาพรัวๆ อีกทั้งค้นหาข้อมูลกันอย่างรวดเร็วเพื่อที่สำนักข่าวของตนจะไ

มาร์ตินสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในปากของจิน เขาก็ค่อยๆ ขยับสะโพกหนาอย่างช้าๆ แต่กลับเป็นจินที่รัวลิ้นอย่างเร็วแรง ยิ่งสร้างความกระสันเสียวให้มาร์ตินเป็นอย่างมาก เขาจึงขยับสะโพกหนาเข้าปากจิน อย่างแรงเช่นกัน แม้จินจะจุกแต่จินก็อยากทำให้มาร์ตินมีความสุขมากที่สุด เขาจึงเร่งจังหวะให้มาร์ติน ทำให้มาร์ตินไปถึ

จินเดินมาบีบไหล่หนาที่กำลังลู่ลงอย่างเอาใจ ทำให้มาร์ตินได้สติที่กำลังเหม่อลอยหันกลับมามองจินในทันที"พี่ตินกลับมาแล้วทำไมไม่บอกจินล่ะครับ" จินนวดไปพลางก้มลงกระซิบริมหูของมาร์ตินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"พี่เห็นจินกำลังยุ่งอยู่ พี่เลยไม่อยากกวน" มาร์ตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิวราวกับกำลังน้อยใจ ทำให้จินยกยิ

ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day #3 (จบ) จินขยับตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยอาการปวดเมื่อย เมื่อวานกว่าพวกเขาจะจบบทรักก็ปาเข้าไปตอนเย็น ด้วยความอ่อนเพลียเขาจึงนอนหลับไปโดยไม่รู้สึกตัวเขาหันไปมองที่นอนว่างเปล่าข้างกายจึงคาดเดาว่ามาร์ตินคงจะตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ แอ๊ด.. พลันเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาทำให้จินห

"อะ.. อึก" จินไม่ทันร้องทักท้วงก็ถูกมาร์ตินพรวดพราดเข้ามา และเขาโน้มใบหน้าลงมาจูบจินก่อนที่จินอ้าปากบ่นเขา มาร์ตินสอดลิ้นหนาเข้าไปดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะถอนริมฝีปากหนาออกมาและจับยึดสะโพกของจินไว้แน่น เขาเริ่มขยับสะโพกหนาเร็วขึ้นจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อขึ้นอีกครั้ง ปั๊บ.. ปั๊บ.. ปั๊บ จนก

"ขอบคุณครับ" จินเอ่ยขอบคุณมาร์ตินด้วยความดีใจ และวิ่งไปสำรวจรอบๆ ร้าน พลางยกโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปหลายๆ มุม เพื่อเก็บเอาไว้ไปออกแบบในภายหลัง มาร์ตินได้แต่ยกยิ้มที่เห็นจินมีความสุข เขารอจินสำรวจรอบๆ ร้านเสร็จ จึงได้พาไปยังห้องทำงานชั้นบนสุดของเขา"ห้องนี้พี่รีโนเวทใหม่เพื่อจินโดยเฉพาะเลยนะ เพราะมีห้

บทส่งท้าย : เคียงคู่ (จบบริบูรณ์)20 ปีต่อมา ซือจง และ ซือซือมีบุตรทั้งหมด 8 คน เป็นบุตรชาย 5 คน และบุตรี 3 คน ลูกๆ ของนางต่างก็เติบโต และออกเรือนไปสร้างวิถีชีวิตใหม่เป็นของตนเอง ซือจิ้ง บุตรชายคนโต เป็นเถ้าแก่โรงเตี๊ยม ดูแลกิจการต่อจากบิดาซือสือ บุตรชายคนรอง รับราชการเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นอยู่ในราชสำนักซือเฉิง บุตรชายคนที่สาม ทำกิจการภัตตาคาร เปิดตามหัวเมืองใหญ่ๆซือจี๋ บุตรชายคนที่สี่ เปิดสำนักคุ้มภัย เพื่อคุ้มกันสินค้าไปส่งตามเมืองต่างๆซืออ้าย บุตรสาวคนที่ห้า ได้ออกเรือนกับบุตรชายของเถ้าแก่ร้านอาภรณ์ จึงช่วยสามีดูแลกิจการงานผ้าซืออิ๋ง บุตรสาวคนที่หก ได้ออกเรือนกับนายอำเภอหนุ่มคนใหม่แห่งเมืองหยางปิน ได้ตบแต่งเป็นฮูหยินเอกซือเป่า บุตรชายคนที่เจ็ด รับราชการเป็นทหารอยู่ในสังกัดทัพหลวง ประจำการอยู่ชายแดนเขตเมืองหยางปินซือซิง บุตรสาวคนสุดท้อง ได้ออกเรือนกับท่านรองแม่ทัพหัวหน้าของซือเป่าซือซือ ยังคงเป็นสตรีที่งดงามแม้จะอยู่ในวัยสี่สิบกว่าปี ส่วนซือจงก็ยังคงเป็นบุรุษแข็งแกร่ง และยังคงดูเป็นหนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์ แม้อายุจะล่วงเลยมาห้าสิบปีทั้งคู่ต่างก็เป็นคู่รัก ที่ผู้คนในเมืองหยางปินอิจฉ

ตอนที่ 32 ชีวิตใหม่ 3 (จบ)หลังจากซือเชี่ยนไปจัดการที่เมืองหยางปิงเรียบร้อยดีแล้ว ก็กลับมาพาพวกเขาย้ายไปอยู่บ้านหลังใหญ่ที่นางซื้อให้บุตรสาวและบุตรเขย "ซือเอ๋อร์เจ้าชอบที่นี่ไหมจ๊ะ" ซือเชี่ยนพาบุตรสาว และบุตรเขยเดินสำรวจเรือนหลังใหญ่"ด้านข้างที่ติดกับกำแพงนี้เป็นโรงเตี๊ยม เอาไว้ให้อาจงดูแลก็แล้วกัน ส่วนนี้เป็นเรือนของเจ้า ด้านหน้าเอาไว้รับรองแขก ส่วนเรือนพักของพวกเจ้า ข้าจัดไว้ด้านหลัง ที่นั่นเป็นส่วนตัว และเงียบสงบดี ส่วนข้าจะพักปีกทางขวานี่ และปีกทางซ้ายก็เก็บไว้ให้ลูกๆ ของเจ้า พวกเจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร" ซือเชี่ยนเอ่ยถามบุตรสาวและบุตรเขย หากพวกเขามิชอบสิ่งใด นางจะได้จัดการโยกย้ายและปรับปรุง"ท่านแม่ขอรับ ทุกอย่างท่านแม่ได้จัดสรรเป็นอย่างดีแล้วขอรับ ลูกเห็นด้วยทุกอย่างขอรับ" ซือจงเอ่ยหลังจากแม่ยาย ได้พาเขาและซือซือเดินชมบริเวณบ้าน"ท่านแม่ ลูกเองก็เห็นด้วยเจ้าค่ะ ท่านแม่รอบคอบดีทุกอย่าง ลูกล้วนเห็นชอบด้วยเจ้าค่ะ"ซือซือเองก็พึงพอใจที่มารดาจัดสรรได้ตรงใจของนางยิ่งนัก"ถ้าพวกเจ้าชอบก็ดีแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ วันพรุ่งนี้แม่จะให้ท่านหมอมาตรวจดูอาการของลูก" ซือเชี่ยนยกยิ้ม ที่บุตรสาวและบุตรเข

ตอนที่ 31 ชีวิตใหม่ 2เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงบ้านของชงเมิ่ง ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายในบ้าน จึงได้รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในบ้าน"ท่านพี่ภรรยา ต้องขออภัยด้วย ท่านเข้าไปมิได้ขอรับ นางกำลังจะคลอดแล้ว" เป็นน้องเขยของซือจงเข้ามาห้ามทันทีที่เห็นซือจงเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน"เป็นเช่นนั้นหรือ" ซือจงหันหน้ามามองภรรยารักของเขาด้วยความปีติยินดี ซือซือก็ยกยิ้มยินดีกับสามีของนางด้วยเช่นกัน"อุแว้...แว้..แว้" เสียงเด็กร้องไห้ดังลั่นห้อง ทำเอาทุกคนปีติยินดีกับสมาชิกใหม่ของครอบครัว"ยินดีด้วยอาปิง นางคลอดแล้วเป็นเด็กผู้ชาย เจ้าได้บุตรชายอาปิง" หมอตำแยอุ้มทารกน้อยตัวสีแดงๆ ที่กำลังหลับสนิทหลังจากดื่มนมจากมารดาอิ่มแล้วซือซือจึงเดินเข้ามาดูใกล้ๆ เด็กทารกช่างน่ารักน่าชังเสียจริง ซือจงเดินมาโอบไหล่บอบบางของนาง แล้วก้มดูหลานชายของตนเอง หากซือซือคลอดลูกจะช่างน่ายินดีขนาดไหนนะเมื่อเห็นชงเมิ่งพักผ่อน ซือจงและซือซือก็ไม่อยากรบกวน จึงจะเดินทางกลับบ้านของซือจงซือซือเดินออกมาพร้อมซือจงก็รู้สึกเวียนศีรษะ และกำลังจะล้มลงโชคดีที่ซือจงยืนอยู่เคียงข้างนาง จึงรับนางเข้ามาในอ้อมกอดของเขาทัน"ภรรยาข้า เจ้าเป็นอันใดไป" ซือจ

ตอนที่ 30 ชีวิตใหม่ 1หลังจากซือจง และซือซืออยู่พูดคุย และทานอาหารร่วมกับครอบครัวของชงเมิ่งแล้ว เขาก็พาซือซือเดินทางกลับบ้านหลังเก่าของเขาเมื่อเดินทางมาถึง เขาก็ปลุกนางให้ตื่นขึ้นมา หลังจากนางพิงแผงอกแกร่งของเขาตลอดทาง นางอาจจะเหนื่อยและอ่อนเพลียก็เป็นไปได้เมื่อซือจงได้จัดเตรียมน้ำให้นางอาบเสร็จเรียบร้อย เขาก็เดินมาปลุกนางที่นั่งสัปหงกอยู่ตรงโต๊ะน้ำชา"ภรรยารัก เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ข้าเห็นเจ้าอ่อนเพลีย และง่วงนอนตลอดเวลา หรือเป็นเพราะเมื่อคืนข้ารังแกเจ้ามากไปจึงได้ทำให้เจ้าอ่อนเพลีย" เขานั่งลงข้างๆ นาง"ข้าก็มิรู้เหมือนกันท่านพี่ สงสัยจะเดินทางติดต่อกัน อาจทำให้ข้าอ่อนเพลียไปบ้าง เดี๋ยวข้านอนพักก็คงจะดีขึ้นเจ้าค่ะ" นางตอบอย่างงัวเงีย สงสัยเมื่อวานนางนั่งม้ามาทั้งวัน อีกทั้งวันนี้ยังต้องตื่นแต่ยามเหม่า เพื่อไปเยี่ยมชงเมิ่ง จึงทำให้นางเหน็ดเหนื่อย และอ่อนแรงก็เป็นไปได้หลังจากซือจงอาบน้ำกลับมา เขาก็เห็นนางนอนหลับสนิทไปเสียแล้ว เขาจึงปีนขึ้นเตียงไปนอนเคียงข้างนาง ก่อนจะขยับศีรษะของนางมาหนุนแขนของเขา แล้วโอบกอดนางนอนหลับไปด้วยกันยามเฉิน ซือจงเดินเข้าไปปลุกซือซือในห้องนอน นางนอนหลับสนิทตล

ตอนที่ 29 เยี่ยมน้องสามี 2รุ่งเช้าซือจงยกโจ๊กร้อนๆ มาให้ภรรยารักของเขา เห็นนางกำลังยุ่งกับการจัดเก็บของลงหีบ"เจ้าทำอะไรอยู่หรือ ภรรยาข้า เจ้าลุกขึ้นมาทำไมรึ หรือว่าเจ้าหายดีแล้ว" เขาวางโจ๊กไว้บนโต๊ะ ก่อนจะลงมานั่งเคียงข้างนางที่โต๊ะกลางห้องโถง"ข้ากำลังหาของขวัญให้น้องสามีเช่นไรเจ้าค่ะ ท่านพี่" นางผละมือบางออกมาจากหีบเล็กบนโต๊ะ แล้ววางลงบนหลังมือหนาของเขาที่ยังจับถาดโจ๊กไว้อยู่ซือจงจึงเปลี่ยนมากอบกุมมือภรรยาที่นุ่มนิ่มแทน"มิเห็นจำเป็นเลย ภรรยาข้า สมบัติของข้าที่ได้ให้นางไว้นั้นก็มากเพียงพอแล้ว นางคงจะใช้ไม่หมดเป็นแน่" เขาลูบหลังมือนุ่มนิ่มเบาๆซือซือยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะวางมือบางอีกข้างลงบนมือหนาของสามีที่กำลังลูบหลังมือของนางอยู่"ท่านพี่ ข้าเป็นพี่สะใภ้ของนาง ข้าควรแสดงความจริงใจต่อนาง สมบัติของท่าน คือ สมบัติของพี่ชายที่มอบให้แก่น้องสาว อีกอย่างท่านเคยบอกแก่ข้ามิใช่หรือเจ้าค่ะ ว่านางท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว หากเราไปแล้วนางได้ให้กำเนิดบุตรแล้ว เราจะได้มอบเป็นของรับขวัญหลาน มิดีหรอกหรือเจ้าค่ะ" นางกล่าวพลางสบสายตาหวานซึ้งแก่ผู้เป็นสามีซือจงจึงรั้งนางเข้ามากอด "ภรรยารักของข้าช่างรอบคอบเ

ตอนที่ 28 เยี่ยมน้องสามี 1หลังจากซือจง ปรับปรุงโรงเตี๊ยมให้เป็นเรือนหลังใหญ่เสร็จเรียบร้อย เขาก็ได้ย้ายสัมภาระของซือซือ และตนเองเข้ามาอยู่"เจ้าชอบหรือไม่ ภรรยาข้า ข้าจัดทำห้องโถงด้านล่างเป็นเรือนรับรอง ไว้ท่านแม่ยายมาเยี่ยมเจ้าจะได้มีที่รับรองท่าน" ซือจงโอบไหล่บางของซือซือพาเข้ามาห้องโถงด้านล่าง ที่เขาปรับปรุงเป็นห้องรับรองแขก ก่อนจะพานางเดินขึ้นบันไดไปชมห้องพักข้างบนเมื่อเดินมาถึงชั้นบนของเรือน เขาก็พานางเดินมายังห้องริมสุดท้ายฝั่งซ้ายมือของทางเดินซือซือเดินเคียงข้างสามีที่โอบไหล่บางของนาง นางยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุข ในขณะที่ซือจงก็กระตือรือร้นแนะนำในสิ่งที่เขาปรับปรุงตลอดทางเดิน"ห้องนี้ข้าทำเป็นห้องพักรับรอง ไว้ให้ท่านแม่ยาย ส่วนอีกสองห้องตรงกลางข้าจะจัดทำไว้ให้ลูกๆ ของเรา ส่วนสองห้องริมสุดท้ายนี้ ข้าได้พังผนังกั้นห้องออก รวมเป็นห้องเดียวกัน สำหรับเจ้าและข้า" เมื่อเดินมาถึงห้องสุดท้ายที่ซือจงปรับปรุงใหม่สำหรับเขาและซือซือ เขาก็ผลักประตูเปิดเข้าไปเขาปรับปรุงห้องสุดท้ายเป็นห้องโถง มีเก้าอี้ โต๊ะน้ำชา และกระถางดอกไม้ตกแต่ง เขาทำโต๊ะไม้ติดหน้าต่างอีกชุดหนึ่ง สำหรับให้นางได้นั่งรับ

ตอนพิเศษ ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ชมดอกซากุระ #4 THE ENDรุ่งเช้าภาคินและศิวกรแต่งกายด้วยชุดยูกาตะแล้วจึงพากันเดินเที่ยวตามแผนที่ภาคินวางไว้ในทริปการเดินทางนี้ ทั้งสองคนเดินชมดอกซากุระที่กำลังบานสะพรั่งรอบๆ หมู่บ้านซึ่งที่หมู่บ้านนี้มีนักท่องเที่ยวมาชมดอกซากุระและแช่น้ำร้อนกันค่อนข้างมากทั้งคู่รัก เพื่อนและครอบครัว ผู้คนก็สวมใส่ชุดยูกาตะเดินท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ จึงเข้ากับบรรยากาศในหมู่บ้านแห่งนี้ และนักท่องเที่ยวบางคนก็สวมใส่รองเท้าเกี๊ยะที่ทำขึ้นจากไม้ เวลาเดินจึงเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นถนนช่างแปลกหูดีสำหรับภาคิน แต่เขาและศิวกรเลือกไม่สวมรองเท้าเกี๊ยะเพราะเดินไม่ถนัดระหว่างทางที่เดินชมดอกซากุระรอบหมู่บ้านก็จะพบกับร้านค้ามากมายไม่ว่าจะร้านขายของที่ระลึก ร้านอาหาร ร้านขายขนม ร้านถ่ายภาพสำหรับเก็บเป็นที่ระลึก และบ่อน้ำร้อนสาธารณะ ซึ่งมีบริการสำหรับนักท่องเที่ยวจำนวนหลายบ่ออยู่ห่างกันกระจัดกระจายกันออกไป ทั้งคู่จึงพากันไปนั่งแช่เท้าในบ่อน้ำร้อนที่ค่อนข้างห่างไกลกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นๆ"สนุกไหมคิน" ศิวกรเอ่ยถามภาคินที่ดูกำลังสนุกและสนใจทุกสิ่งรอบกายด้วยความสนใจ"สนุกครับ แต่คินมีคว

ตอนพิเศษ ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ชมดอกซากุระ #3หลังจากภาคินมาถึงที่ทำงาน สายตาของเขาก็สอดส่ายหาลูกน้องคนสนิทที่หายหน้าหายตาไปถึงสี่วันเต็มๆ เมื่อเขามองไม่เห็นต้อยจึงได้สั่งนุชนารถผู้ช่วยคนเก่งของเขาให้บอกต้อยไปพบเขาที่ห้องทำงานด้วยถ้ามาถึงแล้ว ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงต้อยก็มาพบเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างคนอารมณ์ดี"ลูกพี่มีอะไรให้กระผมรับใช้ขอรับ" น้ำเสียงที่ร่าเริงของต้อยทำให้ภาคินต้องหันมามองต้อยด้วยความแปลกใจ เมื่อวานที่เขาเจอต้อยในลิฟต์ยังดูท่าทางเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงได้ร่าเริงเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ฮึ... คงจะได้น้ำดีมาแน่ ๆ ถึงได้กระดี้กระด๊าจนน่าหมั่นไส้"หน้าแบบนี้แปลว่าหายดีแล้วสิ สรุปว่าใคร?" ภาคินถามออกไปตรงๆ ทำเอาต้อยที่ไม่ทันตั้งตัวชะงักไปในทันทีด้วยความตกใจ"อะ...อะไร ใคร...หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ" ต้อยรีบพูดกลบเกลื่อนภาคินอย่างรวดเร็วหลังจากได้สติ"หึ... หึ... ไอ้ต้อย กูเป็นพี่มึงนะโว้ย มึงคิดว่ากูจะไม่รู้หรือยังไง มึงอาบน้ำแต่งตัวมาทำงาน มึงไม่เห็นรอยแดงที่คอมึงบ้างรึไง" ภาคินพูดพลางชี้ไปที่คอปกเสื้อของตนเอง ทำให้ต้อยตกใจรีบดึงปกเสื้อเชิ้ตมาปิดลำคอใน

ตอนพิเศษ ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ชมดอกซากุระ #2หลังจากต้อยลาป่วยไปสามวันก็กลับมาทำงานตามปกติ ต้อยพยายามเดินให้เหมือนเดิมมากที่สุด คืนนั้นเขาถูกอิฐจัดหนักจัดเต็มจนครบหลักสูตร ต้อยจึงไม่สามารถลุกเดินได้เหมือนปกติมากนัก แม้ตอนนี้เขาจะดีขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังคงรู้สึกขัดๆ อยู่บ้างเวลาเดินเร็วๆ“ไอ้ต้อย...” หลังจากศิวกรขับรถมาส่งภาคินที่โรงแรม ภาคินเห็นหลังต้อยไวไวกำลังจะเดินขึ้นลิฟต์ เขาจึงรีบวิ่งตามต้อยเข้ามาในลิฟต์อย่างรวดเร็วต้อยสะดุ้งตกใจจนตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงของภาคินเรียกอยู่ทางด้านหลัง เขาจึงชะงักค้างและยืนยิ่งไปทันที เพราะกลัวว่าภาคินจะจับผิดสังเกตเขาได้"อะ...อะ เอ่อ ลูกพี่" น้ำเสียงของต้อยติดอ่างขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าของภาคินกำลังมองมาทางเขาด้วยความเป็นห่วงตนเอง"ไง...มึงหายดีแล้วเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงจะลาป่วยเลยสักครั้ง กูจะไปเยี่ยมมึงก็ไม่ให้ไป" ภาคินพูดพลางตบไหล่หนาของต้อย ทำให้เขาเห็นรอยแดงจางๆ บริเวณลำคอหนาของต้อยภาคินตกตะลึงและนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองใบหน้าของต้อยที่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ต้อยเมื่อรู้สึกถูกภาคินจ้องใบหน้าจึงเกิดอาการประหม่า ยิ่งเ

ตอนพิเศษ ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ชมดอกซากุระ #1ณ ห้องทำงานของภาคินขณะที่ภาคินกำลังนั่งมองแหวนแต่งงานซึ่งศิวกรสวมให้เขาที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างเหม่อลอยนั้น ต้อยก็ได้เดินผ่านประตูห้องทำงานมาพอดี เขาเห็นภาคินกำลังนั่งใจลอยอยู่จึงอดที่จะเดินเข้ามาสอบถามไม่ได้"ลูกพี่.. ลูกพี่เป็นอะไร ผมเห็นลูกพี่นั่งมองแหวนแต่งงานมาพักหนึ่งละ" ต้อยเอ่ยถามขณะนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของภาคินด้วยความสงสัยภาคินได้ยินเสียงของต้อยเอ่ยถาม เขาจึงได้สติแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมามองต้อยอย่างครุ่นคิด"อย่าบอกนะว่าลูกพี่ทะเลาะกับคุณกร" ต้อยถามด้วยน้ำเสียงกึ่งตกใจ ขณะที่เขากำลังคาดเดาใบหน้าที่กำลังตึงเครียดของภาคิน"บ้าแล้วไอ้ต้อย พี่กรดีกับกูจะตาย กูจะไปทะเลาะกับเขาทำไม" ภาคินตอบกลับต้อยด้วยน้ำเสียงกึ่งดุนิดๆ ศิวกรไม่เคยขัดใจเขาเลยสักครั้ง แล้วเขาจะไปมีปัญหากับศิวกรได้อย่างไร"อ้าว.. ก็ผมเห็นลูกพี่เอาแต่จ้องแหวนแต่งงาน แล้วก็ทำท่าทางเหมือนคนกำลังกลุ้มใจ ผมก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าลูกพี่มีปัญหากับคุณกรเสียอีก" ต้อยตอบเสียงอ่อนลง"เฮ้อ.. แล้วกูจะปรึกษากับมึงได้ไหมเนี่ย" ภาคินพูดพลางถอนหายใจ คราวก่อนก็เพราะปรึกษาต้อยทำให้ศิวกรลงโ

ตอนพิเศษ สวัสดีวันเด็ก"คุณคินคะ มีคนส่งของมาให้ค่ะ" แอร์พนักงานต้อนรับโรงแรมของภาคิน เดินนำถุงกระดาษสีขาวใบเล็กน่ารักมาให้ภาคินที่ห้องทำงาน แต่ระหว่างที่เธอเดินออกมาจากลิฟต์ ก็พบภาคินและต้อยซึ่งกำลังยืนคุยกันอยู่หน้าห้องทำงานพอดี เธอจึงรีบเดินนำเอาของมาให้ภาคิน"ของผมเหรอครับ คุณแอร์" ภาคินถามแอร์ด้วยความงุนงงระคนสงสัยว่าใครเป็นคนส่งของให้เขา และเนื่องในโอกาสอะไร จะว่าวันเกิดก็ไม่น่าจะใช่"ของคุณคินจริงๆ ค่ะ มีการ์ดแนบมาด้วยนะคะ นี่ค่ะ" แอร์ยืนยันพลางส่งการ์ดให้ภาคินทันที" สุขสันต์วันเด็กครับหนูคินขอให้หนูคินเป็นเด็กดีของพี่กรคนเดียวนะครับรักนะเด็กดี... พี่กร "ภาคินรับการ์ดที่ปิดผนึกซองอย่างดีมาแกะอ่านก่อนจะยกยิ้มอย่างมีความสุข ที่แท้ก็เป็นของศิวกรนี่เอง"ขอบใจนะ.. แอร์" ภาคินรับถุงกระดาษสีขาวมาจากแอร์ เขาแกะสติกเกอร์บนปากถุงกระดาษด้วยความระมัดระวัง เมื่อเขาอ้าปากถุงกระดาษออกจึงพบว่ามีกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองอยู่ข้างในกล่องหนึ่ง"ยินดีค่ะ งั้นแอร์ขอตัวก่อนนะคะคุณคิน" แอร์ส่งของให้ภาคินเรียบร้อยแล้วก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อภาคินยกยิ้มให้แอร์ก่อนจะล้วงเอากล่องของขวัญขนาดเล็กข

ตอนที่ 30 จบบริบูรณ์"พี่กรครับ ศุกร์หน้าคินต้องบินไปจัดการงานที่ภูเก็ตแทนพี่พงษ์ นัดของเราคงต้องเลื่อนไปก่อนนะครับ" ภาคินเอ่ยขึ้นมาหลังจากพวกเขากลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์หลังใหม่ที่ศิวกรซื้อให้ภาคิน เมื่อพวกเขาตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน"งั้นเหรอ น่าเสียดายจริงๆ พี่อุตส่าห์จองห้องพักที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วยนะ" ศิวกรพูดพลางเดินมาโอบกอดภาคินจากทางด้านหลัง ก่อนจะก้มลงไปกระซิบริมหูบางของภาคินแล้วจึงขยับใบหน้าซุกลงบนซอกคอขาว"คินก็เพิ่งรู้จากพี่พงษ์เมื่อกี้นี้เองครับ แขกเพิ่งจะติดต่อมาจัดงานแต่งงานที่นั่น มันกะทันหันเพราะพี่พงษ์ก็ต้องดูแลแขกที่มาจัดงานแต่งที่นี่พอดี คินเลยต้องไปแทนน่ะครับ" ภาคินหันมาบอกศิวกรที่กำลังซุกไซ้ซอกคอของเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ศิวกรจึงเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ภาคิน"ขอโทษนะครับ" ภาคินเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาได้เอ่ยถามพี่ชายและพี่สาวแล้วว่าเขามีงานในวันศุกร์หน้าหรือเปล่า เพราะปกติเขาจะไม่รับนัดของศิวกรในวันศุกร์และเสาร์ เนื่องจากเป็นช่วงที่แขกเข้าพักมากกว่าปกติ ซึ่งพี่สาวและพี่ชายก็ได้รับปากแล้วว่าจะ

ตอนที่ยี่สิบ ความลับ 2 (จบ)ตั้งแต่นายอำเภอหวังแต่งฮูหยินเข้ามา ก็มิได้ไปร่วมหลับนอนที่เรือนอนุใดเลย ขนาดแต่งฮูหยินมาร่วมเดือนแล้ว นางกลับมิได้เปิดเรือนรับรองนายอำเภอหวังสักครา มีแต่ยามดึกถึงจะได้เปิดเรือนรับรองเฉินอันเท่านั้นนางคิดถึงเฉินอันขึ้นมา ก็นึกเขินอาย ใบหน้าร้อนผ่าว บิดผ้าในมือจนเกือบจะขาด"นายหญิงเจ้าค่ะ ท่านเป็นอันใดหรือเจ้าค่ะ เหตุใดใบหน้าของท่านถึงแดง หรือว่าท่านจะไม่สบายให้บ่าวไปตามหมอดีหรือไม่เจ้าค่ะ" จื่อเย่ถามด้วยความเป็นสงสัย"อะ..เปล่า ข้ามิได้เป็นอันใด ข้าจะไปเดินเล่นเสียหน่อย เจ้าไม่ต้องตามมาข้ามาหรอกนะ มีอะไรก็รีบๆ ไปทำเสีย อ้อ..เย็นนี้ข้าอยากได้ดอกไม้หอมสักสิบชนิดมาลอยในอ่างให้ข้าด้วยนะ" ว่าแล้วอนุเจียวก็ลุกขึ้น แล้วเดินจากไปทันทีนางกำลังคิดถึงเฉินอันอยู่ เลยจะลอบไปดูว่ากำลังทำอะไรอยู่ หากแต่เมื่อมาในสวนกลับหาไม่พบ นางจึงเดินกลับเรือนด้วยความผิดหวังเรือนอนุเหมยฟาง"พี่หยางเถา ข้าว่าแผนที่เราวางไว้คงจะมิเห็นผลเสียแล้ว ท่านดูสิ..ตั้งแต่ท่านพี่แต่งฮูหยินมาก็มิเคยไปหลับนอนที่เรือนอนุใดอีกเลย ทั้งอนุเจียวที่น่าจะอาละวาดกับฮูหยิน กลับนิ่งเงียบจนผิดปกติเช่นนี้" จิ่

ตอนที่สิบเก้า ความลับ 1หลังจากเฉินอันมาทำงานเป็นคนสวน ที่เรือนของอนุเจียว เขาก็มีเวลาพลอดรักกับเย่จื่อมากขึ้น ยามกลางวันเขาแอบพลอดรักกับเย่จื่อ ส่วนตอนกลางคืนเขาแอบปีนขึ้นเตียงของอนุเจียวทุกค่ำคืน"อ่า..อ่า อาเฉิน เร็วหน่อย อ่า..ดี..ดี โอววววว แรงๆ อีก อ่า..อ่า..อ่า อาเฉิน" อนุเจียวร้องคราญครางทุกครั้งที่เฉินอันกระแทกกระทั้นนางอย่างแรง และโดนจุดกระสันเสียว"อ่า..อ่า เจ้านี่ช่างร่านสวาทเสียจริงๆ ซี๊ดดดด อ่า..อ่า อ่า" เขาบดกระแทกเข้าผนังอ่อนนุ่มของนางจนสุด ทำให้นางร้องครวญครางทุกครั้ง"อูววว อ่า..อ่า ซี๊ดดดด อาเฉินเร่งอีกนิดข้า..ข้า อ่าห์" นางถึงฝั่งฝันทันทีที่เฉินอันกระแทกนางนางอย่างเน้นย้ำเมื่อเฉินอันเสร็จสมเช่นเดียวกับนาง เขาก็ปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักของนางจนหมด ก่อนจะถอนแก่นกายกำยำออกมา แล้วล้มตัวลงนอนหงายข้างๆ นาง"แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก..." เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง กลางวันเอาอกเอาใจคนรัก กลางคืนเอาอกเอาใจอนุเจียวทุกวัน ทุกคืน ทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยและหลับไปอย่างอ่อนเพลียอนุเจียวมองใบหน้าของคนที่ลอบข่มเหงนางทุกคืน ทีแรกก็ขัดขืน แต่พอวันไหนเขาไม

ตอนที่สิบแปด เยี่ยมบ้านภรรยา 2 (จบ)จวนผู้ว่าหวังยามซวี หลังจากซวงซวงอาบน้ำเสร็จ นางก็มานั่งแปรงผมอยู่หน้ากระจก นางได้ยินข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองว่าฮูหยินหม่าตั้งครรภ์ หากแต่นางยังคงสงสัยยิ่งนักว่ามารดาบุญธรรมจะตั้งครรภ์ได้เช่นไร ในเมื่อลี่จื่อเคยบอกแก่นางว่ามารดาบุญธรรมนั้นมิสามารถมีบุตรได้เรื่องนี่จะแน่ชัดเมื่อนางได้พูดคุยกับลี่จื่อ หากแต่จะรู้ความจริงให้แน่ชัดก็ต้องกลับไปยังเรือนตระกูลหม่า นายอำเภอหวังเดินเข้ามาหานางทางด้านหลัง ก่อนจะสวมกอดนาง แล้วจูบลงบนศีรษะของนางด้วยความรักใคร่"เป็นอะไรไป...หืมมม ซวงเออร์ของข้า" นายอำเภอหวังถามภรรยารักที่นางนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระจก"น้องได้ยินข่าวว่าท่านแม่ตั้งครรภ์ เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักท่านพี่ น้องว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยมนาง หากท่านพี่ว่าง พวกเราไปเยี่ยมนางกันนะเจ้าค่ะ" นางเงยหน้าขึ้นมองสามีที่จดจ้องนางด้วยสายตาหื่นกระหาย"ได้สิจ๊ะ ซวงเออร์ว่าอย่างไรพี่ก็ว่าอย่างนั้น ถ้าเช่นนั้นเราเร่งรีบกันเถิด เดี๋ยวน้องเจ้าคลอดออกมาจะได้มีเพื่อนเล่น" ว่าแล้วเขาก็โน้มตัวลงไปอุ้มซวงซวงที่นั่งอยู่หน้ากระจก แล้วอุ้มนางไปนอนบนเตียงนายอำเภอหวังจึงพล

ตอนที่สิบเจ็ด เยี่ยมบ้านภรรยา 1หลังจากซวงซวงออกเรือนมาได้สามวัน วันนี้เป็นวันที่นายอำเภอหวังต้องพานางกลับไปเยี่ยมบ้านของภรรยาตามประเพณี นางกำมือแน่นขณะที่นั่งอยู่ในรถม้า นึกถึงความเจ็บปวดที่ถูกกระทำก็ยิ่งแค้นใจนัก สักวันหนึ่งนางจะต้องกลับมาแก้แค้นให้จงได้เมื่อรถม้าหยุดลง นางก็รู้สึกตัวจากแรงโอบไหล่จากสามีของนาง เขาค่อยๆ พยุงนางลงรถม้าด้วยความรักใคร่"ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านพี่" นางยกยิ้มให้สามีอย่างอ่อนหวาน เมื่อเท้าของนางแตะลงบนพื้นนางเงยหน้าขึ้นมองประตูอันใหญ่โต ที่นางเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่นางอายุได้เจ็ดขวบ บัดนี้นางได้มาเยือนอีกครั้งในฐานะบุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้ว และต่อไปนางคงมิจำเป็นต้องกลับมาอีกนางก้าวเท้าย่างเข้าไปในห้องโถง ที่ฮูหยินหม่านั่งรออยู่ก่อนแล้ว บิดาบุญธรรมของนางยังมิได้กลับมา คงจะอยู่ระหว่างเดินทางกลับมายังเมืองเป่ยเปียน ก็ดีเช่นกันที่จะได้มิต้องพบหน้าให้ลำบากใจ"คาราวะท่านแม่" ซวงซวงย่อกายเคารพมารดาบุญธรรมที่ยังคงยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนเช่นเดิม"คาราวะท่านแม่ยาย" นายอำเภอหวังค้อมคำนับฮูหยินหม่าผู้มีฐานะเป็นแม่ของภรรยา"พวกเจ้าก็มิต้องมากพิธีหรอกนะ มา..มานั่งคุยกันก่อนเถิ

ตอนที่สิบหก บุรุษลึกลับ 2 (จบ)ยามจื่อ ขณะที่อนุเจียวอิงกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ตะเกียงภายในห้องก็ดับวูบลงโดยที่นางมิรู้สึกตัว เฉินอันลักลอบปีนเข้ามาทางหน้าต่างที่เย่จื่อปลดกลอนประตูออก ทำให้เฉินอันสะดวกในการลอบปีนเข้ามาเมื่อแสงไปในห้องมืดสนิท เขาก็ค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงของนาง และขึ้นไปคร่อมบนตัวนางทันที"อ๊ะ.." อนุเจียวสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ตกใจ ภายในห้องมืดสนิท นางมิเห็นหน้าบุรุษที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวของนางเฉินอันรีบเอาเศษผ้ายัดปากของนาง และปลดสายคาดเอวของตนเอาไปมัดข้อมือบางของนางไว้เหนือศีรษะของนางและเขาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปลดอาภรณ์ของตนเองออกตาม ผิวกายของนางขาวนวลนักแม้อยู่ในที่มืดมิด แต่ยังมองเห็นเรือนร่างขาวผ่องของนางเขาก้มลงโลมเลียทรวงอกของนางอย่างหิวกระหาย ก่อนจะครอบปากหนาลงบนยอดปทุมถันของนางและดึงดูดอย่างแรง นางได้แต่ดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านจากแรงดูดดึงทรวงออกของนางเฉินอันตะปบตะโปมซุกไซ้ ดูดดึงเต้างามงอนของนางอย่างแรง จนกระทั่งเกิดเสียงหยาบโลน จ๊วบ..จ๊วบนางดิ้นอย่างแรง เฉินอันจึงผละใบหน้าออกมาจากทรวงอกอวบอิ่มของนา

ตอนที่สิบห้า บุรุษลึกลับ 1ยามไฮ่ เจียวอิงตามหาเย่จื่อจนทั่วแต่ก็มิพบเห็น นางจึงเดินไปยังเรือนของฮูหยินเอกตามลำพัง ด้วยความอิจฉาและอยากรู้ว่าสามีของนางจะไปนอนเรือนของอนุทั้งสามหรือไม่แต่เมื่อไปถึงนางก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางของฮูหยินที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอน ประกอบกับเสียงโยกไหวของเตียงที่ส่งเสียงดังลั่นจนผู้คนที่ได้ยินได้ฟังยังต้องเขินอายแทน เอี๊ยด..เอี๊ยด..เอี๊ยดปึก! นางทุบต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะมองไปยังต้นตอของเสียงที่บาดหูบาดใจของนางอย่างเคียดแค้น นางจะทำเช่นไรให้นายอำเภอหวังกลับมาหาตนได้สำเร็จขณะที่นางครุ่นคิดอย่างเพลิดเพลินก็มิทันได้ระวังตัว บุรุษผู้หนึ่งค่อยๆ ย่องมาหานางจากด้านหลัง เมื่อเขาสบโอกาสก็ใช้มือหนาข้างหนึ่งปิดปากของนางไว้มิให้ส่งเสียงร้อง แล้วจึงใช้มือหนาอีกข้างสอดไปด้านหน้าแล้วจึงลากนางออกมา เมื่อมองมิเห็นผู้ใดเขาก็จับนางพลิกกายมาและยกพาดบ่าหนาที่แข็งแกร่งนั้นไว้ แล้วไปหยุดอยู่ที่ภูเขาจำลองในสวนบุปผา เมื่อนางเป็นอิสระก็ดิ้นรนขัดขืน "ถ้าเจ้ามิหยุดดิ้นและร้องโวยวายเสียงดังให้คนแห่กันมามุงดูเจ้าอยู่กับบุรุษอื่นก็ช่างปะไร" บุรุษลึกลับข่มขู่นาง นางจึงหยุดดิ้นและห