Novels by Anne Author

Jasmine’s POV I didn’t speak to him. I didn’t look at him. I didn’t even give the slightest hint that I wanted to hear his voice again because, truthfully, I didn’t. I didn’t like him. Or at least, that’s what I kept telling myself since last night. But no matter how much I avoided him, no matter how many times I insisted he did not affect me, my heart behaved like a mischievous child refusing to listen. The gala event last night. Anger, resentment, and jealousy all hit me at once. Maybe it was for the best that today, despite the paparazzi lingering in the building lobby and my colleagues asking one passive-aggressive question after another—“Are we okay?”—I chose to ignore him. So what if he’s the CEO? So what if he’s the man with power? I am Jasmine Ramirez. And I am not a woman who needs her conscience chased just to notice him again. I was wearing high-waisted silk pants in emerald green, hugging my waist and shaping my hips. No blazer over the daring sheer mesh top with a

Jasmine’s POV akala ko madali lang ang umarte na walang nangyari sa pagitan namin ng boss kong si Alexander pero nagkakamali ako. Nakatitig siya sa akin mula sa kabilang dulo ng mahabang conference table, suot ang dark navy suit at signature cold expression niya. Pero ako lang ang nakakaalam ng lihim sa likod ng mapanlinlang niyang katahimikan. Kung gaano siya naging mapusok ng magdaang gabi At kung paano ko rin hinayaan siyang angkinin ako “Miss Ramirez, we’ll proceed with your presentation now.” Tumikhim ako, tumayo at lumapit sa harap ng malaking screen. Hinila ko ang remote, pinindot ang unang slide. Kahit nanginginig ang loob ko, hindi ko ipinakita. Hindi ko siya tiningnan. Hindi ko hinayaan ang sariling matukso ulit.Dapat professional ako. “Based on the current projections,” panimula ko, “we can push forward with the new branding campaign by next quarter. We’ve seen a 17% increase in social media engagement and a 12% rise in customer retention rate.” Narinig ko

Jasmine’s POV Kinabukasan, hindi pa ako nakakapasok sa opisina, pero ang chat group ng department… buhay na buhay. "Sis nakita mo na ba 'yung picture? SIYA YUN TALAGA OMG." "Gown pa lang parang lakas maka-Red Carpet. Sino siya, artista?" "Siya 'yung assistant sa PR! Yung bago lang!" Napangiti ako habang hinihigop ang kape sa gilid ng street bago sumakay ng jeep. Malamig pa ang umaga, pero mainit na mainit ang pangalan ko sa opisina. At hindi ko kailangan ng PR team para kumalat ang epekto ng kagabi. Pagpasok ko sa building, ilang receptionist ang pasimpleng sumilip. Yung elevator boy, ngumiti parang alam na niya ang tsismis. Pero wala akong pake. Lalo na nang pagpasok ko sa floor namin… "Ms. Ramirez, Mr. Thompson wants to see you in his office," agad na sabi ng secretary niya. Hindi pa ako nakakaupo. Literal, hindi pa nakakapaglagay ng bag sa mesa. Naglakad ako papunta sa opisina niya, tinatanggal ang shades ko. Walang kaba pero may expectation. Hindi ko alam kung matatawa ak

Jasmine’s POVShe walked in like sin dressed in silk.Wala akong kaalam-alam sa mga charity fundraiser na ganyan. Ang alam ko lang, kung may libreng pagkain at malamig na aircon, sign nayon ng alta o kayabangan.Pero sa mga social events ng boss ko, si Alexander Thompson, ibang level ang ibig sabihin ng “alta.” Ito ang lugar kung saan ang yaman ay hindi lang pera, kundi presensya.At ngayong gabi, isa akong anomalya sa mundong iyon.Kung babasahin mong mabuti ang paanyaya niya…“Bring a dress that will shut down the room.”Hindi ako naglaro ng safe. Hindi ako naglaro ng demure.Hindi rin ako nagsuot ng pang-HR.Nakasuot ako ng blood-red silk gown, backless, with a thigh-high slit sa kanang binti. Halos dumulas sa katawan ang tela; wala kang makikitang zipper o lining, parang balat ang pagkakakabit. May manipis na strap sa balikat at plunging neckline hindi bastos, pero sapat para mapahinto ang mga mata.Sa bawat hakbang ko, parang sinasampal ko ang karangyaan ng mga babaeng nakapearls

Jasmine’s POV Ang daming bagay na ayaw ko sa boss ko.Una, hindi siya marunong ngumiti nang hindi parang gusto niyang mag-utos.Pangalawa, hindi siya sanay na may humaharang o kumokontra sa gusto niya.Pangatlo, siya ang pinaka-pasabog na distraction na dumating sa buhay ko at sa totoo lang, hindi ko alam kung galit ako roon o natatakot.“Jasmine, nagrereply ba siya sa emails mo?” tanong ni Tin, isa sa mga ka-team ko sa HR habang sabay kaming naglalakad papunta sa pantry.“Hindi,” sagot ko habang binubuksan ang tubig sa coffee dispenser. “Siguro kasi masyado siyang busy magpalit ng kotse every three months.”“Grabe ka,” natatawang sagot niya. “Pero totoo. Ang ganda nung bagong sasakyan niya kahapon. Parang iiyak ‘yung Porsche ko sa wallpaper.”Umiling na lang ako. Hindi ko sinabi na “I know,” kasi ako ‘yung nasa likod ng passenger seat kahapon. Ako ‘yung dinala niya pauwi dahil gabi na at wala akong masasakyan, kahit sinabi ko nang okay lang ako sa Grab. Pero ang boss ko doesn’t take

Alexander’s POV She doesn’t play the game, yet somehow, she’s changing the rules. Wala pa akong limang minuto sa opisina pero naiinitan na ako. Hindi dahil sa temperatura, kundi dahil sa paulit-ulit na boses ni Armand sa kabilang linya ng telepono. “You overstepped, Alexander. Hindi ka dumaan sa chain of command. Bakit mo isinama ang isang HR officer sa site validation?” “Because the others failed,” malamig kong sagot. “And she didn’t.” “We can’t just change protocol based on a hunch!” Hindi ko na siya sinagot. Pinatay ko ang tawag bago pa ako makapagsabi ng mas marahas. Ang mga tao sa paligid ko gustong-gusto ang pormalidad, ang proseso kahit palpak ang resulta. Ako? I move with efficiency, not ceremony. Tumayo ako at lumapit sa glass wall ng opisina. Mula rito, tanaw ko ang kabuuan ng 28th floor. Lahat ng tao, abala. Pero may isang presensya na parang kabaligtaran ng ingay ng mundo. At iyon ay walang iba kundi si Jasmine Ramirez. Naka-black slacks. Loose white top. Walang

Caleb’s POV Hindi ko na alam kung paano ko nairaos ang biyahe papuntang ospital. Basta ang alam ko lang hawak ko si Lyra, umiiyak, nanginginig, at sumisigaw sa sakit… at ako? Halos mabaliw ako sa takot. Pagdating namin sa ER, halos mabasag ang boses ko sa pagsigaw. “Help! Someone help us! She’s pregnant she’s in pain please!” Agad na lumapit ang dalawang nurse at isang doctor. Halos agawin nila si Lyra mula sa mga bisig ko, pero hinawakan ko pa rin ang kamay niya nang mahigpit. “Sir, please, kailangan naming i-assess siya,” sabi ng nurse, pero hindi ko binitiwan. “Caleb…” mahina niyang bulong, puno ng sakit at takot. “W-Wag kang umalis, wag mo ako iiwan Hindi ko alam kung paano ako nakahinga. “Baby, I’m right here. Hindi ako aalis.” Habang inilalagay nila siya sa stretcher, patuloy siyang napapangiwi sa sakit, halos mapatid ang boses sa pag-iyak. At ako? Wala akong magawa kundi tumakbo sa gilid niya habang itinutulak nila ang stretcher papasok sa loob ng ER.

Lyra’s POV Araw‑araw akong nakikipaglaban sa sarili ko at sa konsensya ko. Sa bawat ngiti ko sa harap ng Mama ko, pakiramdam ko ay durog‑durog na ako sa loob. Pero hindi ko iyon ipinapakita, pero alam ko sa sarili ko na masama iyon para sa magiging anak ko. Isang araw habang nasa opisina kami ni Caleb, at abala sa trabaho, unti‑unti kong naramdaman ang unang kirot sa puson ko. Parang paunang babala, sandali lang yon pero pinagpawisan ako ng malamig. Pinilit kong binawala ang naramdaman ko, pinilit kong itago kay calen at maging sa mga kasamahan ko, pero alam ko sa sarili ko na sa mga susunod na araw hindi ko na ito maiiwasan pa. Lumipas ang maghapon oras na ng uwian sumakay ako sa sasakyan ni Caleb napagkasuduan kasi ulit namin na sa hiding place namin kami magpalipas muli ng gabi. Ang kanyang condo habang nasa byahe kami papunta sa condo biglang sumakit ulit ang puson ko, Parang may tumusok ng sa loob niyon. Napabuntong-hininga ako pilit tiniis ang nararamdaman

Caleb’s POV Mabilis lumipas ang mga araw… pero kahit ilang beses ko nang sinubukan palakasin ang loob ko, naduduwag parin akong sabihin sa mga magulang namin ang totoong kalagayan ni Lyra. Araw-araw, paulit-ulit lang ang cycle. Pag nasa malaking bahay kami Tahimik. Civil. Pormal. Kaming dalawa ni Lyra, parang dalawang taong walang alam sa isa’t isa. Walang tinginan. Walang hawakan. Walang kahit anong senyales na may koneksyon kami. Para kaming dalawang bida sa teleserye na sanay magtago ng lihim. Kaibahan kapag nasa condo kami Doon ako nagiging totoo. Doon ko nararamdaman ang takot… at ang responsibilidad. Doon kami nag-uusap kung paano haharapin ang mga araw na darating. Doon ko siya niyayakap kapag natatakot siya. Doon ko siya pinapatawa kapag nakikita kong pinipigilan niyang umiyak. Doon ko nakikita kung gaano siya kalambing, at kasabik mabuhay kahit puno ng kaba. Pero sa bahay? Para kaming hindi magkakilala At hindi ko alam kong hanggang kailan ko

Lyra’s POV Pagpasok ko pa lang sa loob ng condo ni Caleb, agad kong naramdaman ang bigat ng tension sa hangin. Nakaupo siya sa sofa, hawak ang cellphone, paulit-ulit na chine-check na parang may hinihintay na tawag na hindi dumarating. Nang tumingin siya sa pinto at makita niya ako, parang huminto sandali ang mundo niya. Tumayo siya bigla at mabilis na lumapit sa akin. “Lyra…” mahina ngunit puno ng pag-aalala ang tawag niya bago niya ako agad hinila sa yakap. Napalunok ako at hindi na nakapagpigil. Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya, at doon tuluyang bumigay ang luha ko. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso niya, halatang nag-aalala rin, pero pilit niya akong tinatahan, hinihimas ang likod ko ng marahan. “Hey, baby… hey, what happened?” bulong niya, puno ng kaba habang sinusubukan akong pakalmahin. Humigop ako ng hangin mahina, nanginginig bago ko nasabi ang mga salitang ilang oras ko nang sinusubukang tanggapin. “C-Caleb… buntis ako,” halos pabulong, para

Lyra’s POV Pagka-akyat ko sa kwarto ko, hindi pa man ako nakakapagpalit ng damit ko, dumiretso nq agad ako sa banyo. Pakiramdam ko kasi… baka kung magtagal pa ako kahit ilang segundo, mabaliw na lang ako sa pag-iisip Nanginginig ang mga daliri ko habang binubuksan ko ang maliit na test kit na binili ko kanina sa botika. dalawang test kit ang kinuha ko dahil hindi sapat ang isa. Kailangan ko ng kasiguraduhan, kahit ang totoo… mas takot akong malaman ang sagot. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Maputla. Para akong hindi huminga ng ilang oras. “Please…” mahina kong bulong habang hawak ang test kit. “Please… sana hindi.” Pero kahit anong dasal ko, alam ko na sa loob-loob ko may kutob na akong tama lahat ng kinatatakutan ko. Huminga ako nang malalim habang hinihintay kong lumabas ang resulta, pakiramdam ko mas lalong lumakas pa ang tibok ng puso ko. At sa sandaling tumingin ako sa test kit parang biglang tumigil ang paligid ko. Dalawang linya. Hindi agad umabot sa

Caleb’s POV “Habang yakap ko siya, gusto ko siyang pangakuan na magiging maayos ang lahat, kahit na hindi ko pa alam ang kasagutan sa sitwasyon namin ng mga sandaling iyon. All the plans I had made during my two-day business trip and all the schedules and the million-dollar deal I had finalized in Singapore suddenly felt insignificant the moment I found out about Lyra’s condition. I had to admit to myself that I had no idea what to do next, or how we would face this new reality. But one thing was clear I wouldn’t abandon her. I wouldn’t let her face this alone. Makalipas ang ilang sandali, hinaplos ko ang balikat niya at tinanong, “Baby, may gusto ka bang kainin? Gusto mo bang ipagluto kita?” Ngumiti siya at nagtanong, “Bakit, marunong ka bang magluto?” Napangiti ako nang bahagya. “Of course. Ano bang gusto mong kainin?” “Hmm… parang gusto ko ng carbonara,” sagot niya, medyo nag-iisip. “Yung may malambot na bacon sa ibabaw, konting parsley, at yung maraming gr