Novels by Ai Soleren

Umaga pa lang ramdam ko na agad ang bigat sa dibdib ko. Hindi dahil pagod ako. Hindi dahil kulang ako sa tulog. Kundi dahil sa lalaking nakatayo ngayon sa harap ng building ng Vale Holdings na parang wala siyang ginawang kasalanan kagabi. Lucas Vale. Nakangiti. Malapad. Parang nanalo sa lotto. At bawat ngiting iyon ay sinasabayan pa ng mabagal na pagdila niya sa labi niya na para bang sinasadya. Para bang gusto niyang idiin sa utak ko ang nangyari kagabi sa opisina niya. Napatigil ako sa paglakad. Huminga ako nang malalim. Isa. Dalawa. Tatlo. Kalma, Elena. Kalma. Walang mangyayari kung papatulan mo siya. Walang mangyayari kung ipapakita mong apektado ka. Pero bakit parang nanunukso ang mundo ngayon. Pagpasok ko sa lobby, naroon siya. Nakatayo malapit sa elevator. May hawak na kape. Naka suit na parang model sa magazine. At ang mga mata niya nakatutok agad sa akin na para bang matagal niya akong hinintay. Naramdaman ko ang balat ko na parang may gumapang na langgam. Hind

Hindi ko alam kung bakit nanginginig pa rin ang kamay ko habang hawak ko ang folder na dala ko palabas ng elevator. My heart was still racing from everything that happened today. Mula sa sigawan niya sa office floor hanggang sa biglang pag lamig ng paligid kapag dumadaan siya. Lucas Vale had a way of controlling the air around him. Nakakainis. Nakakasakal. Nakakabaliw. “Calm down, Elena,” bulong ko sa sarili ko. “You are here to work. Nothing else.” Pero parang hindi iyon ang plano ng universe. Katatapos ko lang kumatok sa pinto ng opisina niya nang bigla itong bumukas. Hindi pa ako nakakapagsalita nang hinila niya ako paloob at agad na isinara ang pinto sa likod namin. Tumama ang likod ko sa solid na kahoy at napasinghap ako sa gulat. “Lucas, what are you doing” sigaw ko, nanginginig ang boses ko sa galit. He stood in front of me, tall and calm, parang walang ginawang mali. Nakasandal ang isang kamay niya sa pinto, effectively blocking my escape. His eyes were dark, unreadable,

Kung may isang bagay na natutunan ko simula nang magtrabaho ako sa Vale Group, iyon ay ito. Dito, kahit paghinga mo parang may memo. Lahat may rules. Lahat may mata. Lahat may opinion. Kaya noong araw na iyon, I was already prepared for stress. Pero hindi ako prepared sa eksenang ginawa ni Lucas Vale sa sarili niyang opisina. Nagsimula ang araw ko na parang normal lang. Coffee sa kamay, folders sa dibdib, utak na pilit inaayos ang sarili. I kept telling myself na trabaho lang ito. Hindi ako narito para sa kanya. Hindi ako narito para alalahanin ang past. Hindi ako narito para pansinin ang smirk niya na parang lagi akong tinatawanan ng tadhana. Then Daniel appeared. Daniel Wright. Consultant. College friend. Isa sa mga taong kahit kailan ay hindi ako trinato na parang maliit. He always greeted me with warmth. Walang agenda. Walang laro. At ngayong araw na iyon, parang mas maliwanag pa ang ngiti niya kaysa sa ilaw ng hallway. “Elena,” sabi niya habang papalapit. “You look tired

Hindi ako nakatulog ng maayos noong gabing iyon. Paulit ulit sa isip ko ang mukha ni Lucas Vale. Ang mapanuksong ngiti niya. Ang malamig niyang tingin na parang wala siyang sinirang buhay limang taon ang nakalipas. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, bumabalik ang eksena sa meeting room. Ang kamay niyang nakaayos sa mesa. Ang paraan ng pag smirk niya na parang nanalo na agad siya sa isang larong hindi ko naman piniling salihan. “Calm down, Elena,” bulong ko sa sarili ko habang nakatitig sa kisame. “Trabaho lang ‘to.” Pero sino ba ang niloloko ko. Hindi lang trabaho si Lucas Vale. Isa siyang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. Kinabukasan, maaga akong pumasok sa opisina. Gusto kong mauna para may oras akong ihanda ang sarili ko. Alam kong darating siya. Alam kong simula pa lang iyon. Ang kontratang hawak ng kompanya namin ay direktang konektado sa Vale Group. Ibig sabihin, kahit anong iwas ko, paulit ulit kaming magtatagpo. Habang nag aayos ako ng mga papele

Five years. Limang taon ang lumipas mula nang huli ko siyang makita. Limang taon na akala ko ay sapat na para mabura ang alaala niya sa isip ko. Limang taon na inisip ko na healed na ako. Na kaya ko na. Na wala na siyang epekto sa buhay ko. Pero sa isang iglap, lahat ng pinilit kong ibaon ay biglang bumalik. Standing ako sa lobby ng Vale International Tower, hawak ang folder ng reports na pinaghirapan ko buong linggo. Malamig ang aircon pero ramdam ko ang init sa dibdib ko. Nandito ako hindi dahil gusto ko. Nandito ako dahil kailangan. Dahil trabaho. Dahil survival. Paulit ulit kong sinasabi sa sarili ko na professional ako. Na kaya kong ihiwalay ang personal sa trabaho. Na kahit sino pa ang kaharap ko sa meeting na ito, kaya kong maging kalmado. Hanggang sa bumukas ang elevator. Tumigil ang mundo ko. Matangkad pa rin siya. Mas matangkad. Mas malapad ang balikat. Mas maayos ang suot. Black suit, white shirt, walang tie pero ang dating ay sapat para magpasunod ng kahit sino. An