Nobela ni ms.i

Pagkalabas nila sa hallway ng gallery, ramdam pa rin ni Mia ang bigat na parang kumapit sa balikat niya. Hindi mabigat dahil galit si Liam hindi. Mas mabigat dahil nakita niya kung paano nasaktan ang isang taong mabait, tahimik, at hindi man lang humiling ng kahit ano sa simula.At si Liam… kahit steady ang lakad, tahimik, at composed on the outside… sa loob niya, hindi pa rin settled ang lahat.Lumakad silang dalawa palabas ng exhibit area, dahan-dahan, parang may rhythm na sinisikap sundin kahit parehong may gusot pa ang puso.Sa likod nila, naiwan ang ilaw ng gallery.Pero sa pagitan nila… may ilaw ding hindi pa namamatay kahit gaano kadiin ang mga narinig kanina.Pagdating nila sa labas ng building, may malakas na hangin. Yung klase ng hangin na may dala-dalang lamig, pero nakaka-clear ng isip.Nag-stop si Mia sa may bench near the entrance.“Pwede ba tayo umupo muna? Just a minute.”Tumango si Liam, kahit alam niyang hindi iyon “just a minute.”Alam niyang maraming gusto sabihin

Tahimik ang buong hallway ng gallery, pero para kay Liam, parang sumisigaw ang bawat segundo. Kahit gaano niya pilit kontrolin ang sarili, ramdam niya ang kirot ang kirot ng isang taong nakarinig ng isang bagay na hindi dapat… pero hindi rin niya kayang iwasan.Nakatayo siya sa dulo ng corridor, nakasandal sa malamig na pader, pinipilit i-regulate ang breathing niya. Kanina pa siya nakatingin sa sahig, parang kung itutuon lang niya doon ang tingin, baka mawala ang bigat na kumikirot sa dibdib niya.Pero hindi.Narinig niya.Lahat.“Ethan… minsan nabubuhay pa rin yung sakit,” sabi ni Mia kanina, mahina pero buo.“And if one day, may space pa rin ako sa puso mo” sagot ni Ethan.At doon natigil ang mundo ni Liam.Tinapik niya ang sentido niya ngayon, pilit binubuo ang lakas na natunaw bigla sa loob. Kahit sinong tao, masasaktan sa gano’n. Pero si Liam… iba. Kasi hindi lang basta selos. Takot. Insecurity. Memories of the past.Hindi siya ang unang mahal ni Mia.Hindi siya ang naging asawa

Kinabukasan, maaga pa lang, gising na si Mia. Pero hindi dahil excited siya kundi dahil hindi mapakali ang puso niya. Buong gabi siyang nag-iisip tungkol sa usapan nila ni Liam. Ang honesty. Ang gentleness. Ang patience nito na hindi niya alam kung paano tatanggapin nang hindi natatakot. Hindi niya alam kung takot ba siya sa love, o takot siya na baka hindi niya kayang ibigay ang love na deserve ni Liam. Paglabas niya ng apartment, malamig pa ang hangin. Tahimik ang umaga, parang binibigyan siya ng mundo ng pagkakataon para mag-isip nang mas malinaw. Habang naglalakad siya papunta sa community center, hindi niya napigilang makita ang sariling reflection sa salamin ng saradong tindahan. “She looks tired,” bulong niya sa sarili. “But she’s trying.” At iyon ang pinaka-importante sa kanya ngayon she’s trying.Pagdating sa community center… Nabigla siya. Nandoon si Liam. Hindi abala. Hindi nag-aayos ng gamit. Nakatayo lang siya sa balcony-area ng center, nakasandal, nakati

Mainit ang hangin nang dumating si Mia sa community center kinabukasan, pero kahit summer ang vibe, ramdam niya ang kakaibang bigat sa dibdib. Hindi dahil pagod siya… kundi dahil sa dami ng iniisip niya matapos ang nangyari sa art gallery, sa beach, at sa usapan nila ni Liam. Hawak niya ang sketchpad, parang lifeline. Parang dito niya sinasalo lahat ng hindi niya kayang sabihin, lahat ng hindi niya kayang ilabas sa salita. Pagpasok niya, tahimik ang lugar. Wala pa ang mga bata; wala ring gaanong ingay. Ang naririnig lang niya ay ang mahinang electric fan at ang tunog ng sariling paghinga. At doon niya nakita si Liam, nakaupo sa sahig, nag-aayos ng mga watercolor palettes. Nakayuko, focused, parang hindi niya napansin na pumasok si Mia. Pero nang marinig niya ang paghakbang ni Mia, dahan-dahan siyang tumingin. At doon doon nagsimula ang tension na hindi nila maitanggi. “Hey…” mahina at maingat na bati ni Liam. “Hi,” sagot ni Mia, halos pabulong. Hindi sila lumapit agad sa isa’t

Pag-uwi nila mula sa rooftop ay tahimik ang loob ng kotse. Hindi mabigat, pero may kakaibang lambot sa atmosphere parang pareho nilang hindi alam kung paano bibitawan ang huling mga salitang nasabi. Si Liam ang nagmamaneho, steady ang mga kamay niya sa manibela, pero paminsan-minsan, napapatingin siya kay Mia nang hindi niya namamalayan. Si Mia naman, nakasandal, nakatingin sa bintana, pero hindi talaga sa tanawin. Malayo ang iniisip. Hindi tungkol kay Ethan. Hindi tungkol sa nakaraan. Kundi tungkol sa sarili niya sa kung ano na nga ba siya ngayon, at bakit parang ang dami niyang kailangang harapin kahit pa ilang taon na ang lumipas. Pagdating sa condo, halos sabay silang huminga ng malalim, parang pareho silang natanggalan ng bigat. Naglakad sila papunta sa elevator, at bago pa man tumunog ang bell, nagsalita si Liam. “Mas okay ka na?” Mahinahon. Walang pinipilit. Tumango si Mia, pero hindi pa siya tumitingin sa lalaki. “Oo… pero hindi ko alam kung bakit parang mas drained ako

Kinabukasan matapos ang event sa gallery, hindi agad bumangon si Mia. Hindi dahil pagod siya kundi dahil ngayon lang niya naramdaman ang tunay na kapayapaan pagkatapos ng napakahabang panahon. Humihiga pa siya sa kama, nakatitig sa kisame, habang liwanag ng umaga ay dahan-dahang pumapasok sa kwarto. May kakaibang gaan sa dibdib niya. Hindi na siya kinakain ng takot. Hindi na siya hinihila ng guilt. At ang pinakamahalaga hindi na siya nanghihina sa tuwing maalala si Ethan. Ngayon, ang unang pumapasok sa isip niya… si Liam. Kung paano nito hinawakan ang kamay niya kagabi. Kung gaano ka-gentle ang mga mata nitong puno ng pag-unawa. Kung paano siya tinanggap kahit magulo ang nakaraan niya. Napangiti siya. Hindi dahil sa kilig lang kundi dahil sa wakas, nararamdaman niyang may bago siyang tahanan. A Knock on the Door Small But Meaningful Tok tok. Nagulat siya. Sino iyon ng ganito kaaga? Pagbukas niya ng pinto, nandoon si Liam nakaputing t-shirt, may dalang paper bag, at