บทที่ 329

แต่เห็นชัดว่านางล่วงรู้ความคิดของเขาแล้ว ทว่ายังยินดีช่วยเขา

“หม่อมฉันทูลลา!” เขาไม่อยากให้ตัวเองแสดงอารมณ์ออกมามากเกินไป จึงกล่าวอำลาเสียงเบา

จ่านเหยียนผงกศีรษะเล็กน้อย ส่งเขาจากไปด้วยสายตา

การที่มู่หรงเจี้ยนเข้าอยู่ฝ่ายนางทันทีเช่นนี้ เห็นได้ว่าสถานการณ์ของเขาในเวลานี้ย่ำแย่เพียงใด

ยิ่งยามที่ราชอำนาจถูกควบคุม ราชสำนักและบ้านเมืองก็จะยิ่งอันตราย

คนในวังต่างแสดงความยินดีกับเชียนอวี่ “ถวายพระพรองค์หญิง!”

เชียนอวี่ประดักประเดิด สถานะนี้มาเร็วเกินไป สูงส่งเกินไป ทำให้นางยอมรับไม่ได้ชั่วขณะ

“ไอ้หยา พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ? รีบลุกขึ้นมาเร็ว!” นางกระทืบเท้าดึงขึ้นมาทีละคน

จ่านเหยียนยิ้มเอ่ย “ตอนนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้ว พวกเขาทำความเคารพเจ้า เจ้าก็ถือโอกาสฝึกฝนความรู้สึกเช่นนี้หน่อย เมื่อเจ้าเดินออกไป ฐานะของเจ้าคือองค์หญิง คือรองหัวหน้าปาซ่านเหมิน ดังนั้นเจ้าต้องมีเอวที่แข็งพอ มิเช่นนั้น ไม่นานเจ้าจะถูกคนทำลายจนสิ้นซาก”

เชียนอวี่ยิ้มอย่างซาบซึ้งกับจ่านเหยียน “ขอบพระทัย!”

“จะซาบซึ้งอันใด? ข้ามิได้เสียเปรียบสักหน่อย” จ่านเหยียนเอ่ยหน้าระรื่น

เชียนอวี่หยุดชะงัก รู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ

“เอ๊