ฮั่วซือหานเอ่ยด้วยความร้อนใจ “พวกคุณเลิกงานแล้วเหรอครับ? วันนี้ผมนัดกับภรรยามาจดทะเบียนสมรสกัน!”พนักงานพูดว่า “เราเลิกงานตั้งนานแล้วล่ะ คุณภรรยาของคุณใช่ไหมที่เป็นสาวหน้าตาสวย ผิวขาวๆ น่ะ?”เจ้าหน้าที่คนนั้นจำฉือหว่านได้อย่างชัดเจนฮั่วซือหานพยักหน้า “ใช่ครับ เธอคือภรรยาของผม!”“พ่อหนุ่ม งั้นฉันขอตำหนิคุณหน่อยเถอะ วันนี้ภรรยาของคุณนั่งรออยู่ในที่ว่าการอำเภอทั้งวันเลยนะ แต่คุณกลับไม่มา การจดทะเบียนสมรสเป็นเรื่องใหญ่ คุณจะผิดนัดแบบนี้ได้ยังไง?”ฉือหว่านนั่งรอเขาทั้งวันจริงๆ เหรอ?ฮั่วซือหานพูดอย่างร้อนใจ “วันนี้ผมมีเรื่องจำเป็นจริงๆ ครับ เลยพลาดไป”“หลังจากเราเลิกงาน ภรรยาคุณก็กลับไปแล้วล่ะ คุณไปหาตัวเธอเอาเองเถอะ!”“ครับ ขอบคุณครับ!”ฮั่วซือหานรีบวิ่งออกไป กลับมาที่รถหรูของตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอนนี้ในโทรศัพท์ของเขามีสายที่ไม่ได้รับมากมาย ทั้งหมดเป็นสายจากฉือหว่าน เธอโทรหาเขาหลายครั้งมากฮั่วซือหานอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ เขาจะปล่อยให้ฉือหว่านรอเขาทั้งวันได้ยังไง เขาจะพลาดการจดทะเบียนสมรสกับฉือหว่านได้ยังไง เขาจะไม่รับสายของเธอได้ยังไง?ฮั่วซือหานรีบโทรหาฉือหว่านทันท
เลิกงานแล้วเหรอ?ฉือหว่านลุกขึ้นยืน เธอนั่งรอฮั่วซือหานที่ว่าการอำเภอมาทั้งวัน แต่ผู้คนที่นี่มาก็ไป ไปก็มา ทว่ากลับไม่เห็นเงาของเขาเลยแม้แต่นิดเดียวฉือหว่านมองพนักงาน “สวัสดีค่ะ ขอฉันโทรอีกสักครั้งได้ไหม?”พนักงานพยักหน้า “แม่หนู เธอนั่งรอมาทั้งวันแล้ว งั้นเราจะรอเธออีกสักหน่อยก็ได้ ถ้าเขาอยากแต่งงานกับเธอจริงๆ เขาก็จะมา แต่ถ้าเขาไม่อยากแต่งล่ะก็ เธอก็อย่ารออีกเลยนะ”ขนตาของฉือหว่านสั่นเล็กน้อย “ค่ะ”ฉือหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรหาฮั่วซือหานอีกครั้งแต่เสียงเรียกสายที่ฟังดูนุ่มนวลนั้นดังขึ้นหลายรอบก็ยังไม่มีใครรับสาย แล้วไม่นานเสียงอัตโนมัติก็ดังขึ้นมาแทน “ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่ภายหลัง”ฮั่วซือหานยังคงไม่รับสายพนักงานถาม “แม่หนู สามีเธอยังไม่มาอีกเหรอ?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ยังค่ะ”ในตอนนั้น พนักงานอีกคนเดินเข้ามา “แม่หนู งั้นเราคงต้องปิดทำการแล้ว เราจะล็อกประตูนะ”ฉือหว่านพยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”ฉือหว่านเดินออกจากที่ว่าการอำเภอตอนนั้นเอง เธอได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่สองคนที่ยืนคุยกันเบาๆ อยู่ข้างหลัง“สาวค
ฉือหว่านกดรับสาย เย่ฮวนเอ่อร์พูดด้วยความตื่นเต้น “หวานหว่าน ตอนนี้เธอยังอยู่ในเมืองตี้ตูอยู่ใช่ไหม ออกมาเจอกันหน่อยสิ มานัดเจอกัน!”“ฮวนเอ่อร์ วันนี้ฉันไม่มีเวลา เพราะฉันอยู่ที่ว่าการอำเภอ”เย่ฮวนเอ่อร์ตกใจ “ที่ว่าการอำเภอ?”ฉือหว่าน “ใช่ ฉันกับฮั่วซือหานจะไปจดทะเบียนสมรสกันใหม่!”พระเจ้าเย่ฮวนเอ่อร์ถึงกับตะโกนออกมา “หวานหว่าน เธอจะกลับไปแต่งงานกับพี่ชายฉัน ทำไมไม่บอกฉันเลยล่ะ พระเจ้า งั้นฉันต้องเรียกเธอว่าพี่สะใภ้แล้วสิ! ดีมากเลย ฉันยอมรับว่าเธอคือพี่สะใภ้ของฉันแต่เพียงผู้เดียว ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเธอสองคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน!”ฉือหว่านยิ้มบาง “ฮวนเอ่อร์ งั้นไว้วันหลังเราค่อยนัดเจอกันนะ”วางสายไปแล้ว พนักงานที่ว่าการอำเภอก็เรียกขึ้นมา “หมายเลข 18! ขอให้คู่บ่าวสาวหมายเลข 18 มารับบัตรจดทะเบียนค่ะ”ฉือหว่านมองดูบัตรหมายเลข “18” ในมือ ถึงตาเธอกับฮั่วซือหานแล้วเธอหันไปมองนอกประตู ด้านนอกไม่มีใครเลย ไม่มีแม้แต่เงาของร่างสูงสง่าของฮั่วซือหานเขาไม่ได้บอกเหรอว่าอยู่ระหว่างทางมา แล้วทำไมถึงยังไม่มาถึงล่ะ?“หมายเลข 18! หมายเลข 18 อยู่ไหมคะ?”ฉือหว่านรีบเดินไปข้างหน้า “สวัสดีค่ะ
ลี่เจียวมองฮั่วซือหาน “ฮั่วซือหาน คุณใจร้ายกับฉันขนาดนี้จริงๆ เหรอ?”ฮั่วซือหาน “ไปเถอะ ถ้าคุณยังพอมีความละอายใจอยู่บ้าง ก็อย่ามาวุ่นวายกับผมอีกเลย”ฮั่วซือหานไล่ลี่เจียวออกไปอย่างไร้เยื่อใยลี่เจียวหมดหวังกับฮั่วซือหาน ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน หัวใจของฮั่วซือหานก็อยู่ที่ฉือหว่านแล้ว ไม่มีทางดึงกลับมาได้อีก“ฉันจะไปหาฉือหว่านแล้วล่ะ ฉันกับฉือหว่านจะไปจดทะเบียนสมรสกัน!”ฮั่วซือหานถือกุญแจรถ เดินออกไปข้างนอกแต่ในตอนนั้นลี่เจียวพุ่งเข้ามากอดคอฮั่วซือหานไว้ “ฮั่วซือหาน!”ฮั่วซือหานชะงัก รีบยื่นมือผลักลี่เจียวออกไป “อย่าแตะต้องผม!”ลี่เจียวยืนไม่อยู่ ล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้นอย่างน่าสมเพชฮั่วซือหานจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย “ลี่เจียว ต่อไปอย่ามาที่บริษัทฮั่วอีก!”พูดจบ ฮั่วซือหานก็จากไปลี่เจียวนั่งอยู่บนพื้น ดวงตาเย็นชาราวน้ำแข็งจ้องไปทางที่ฮั่วซือหานเดินจากไป ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เป็นสายจากหวงเสี่ยวอวี้ลี่เจียวกดรับสาย “ฮัลโหล น้าหวง”หวงเสี่ยวอวี้ “เป็นไงบ้าง ได้ลงพิษกู่ให้ฮั่วซือหานหรือยัง?”ลี่เจียวแสยะยิ้ม “วางใจเถอะน้าหวง ลงเรียบร้อยแล้ว”“ดีมาก พอลงก
คุณหญิงฮั่วหัวเราะ เธอจับมือของฮั่วซือหาน แล้วนำมือของฮั่วซือหานกับฉือหว่านมาวางไว้ด้วยกัน “ฉือหว่าน เห็นแก่เป่าเอ่อร์ เธอให้โอกาสซือหานอีกสักครั้งเถอะ ถ้าเขากล้าทำผิดกับเธออีก ฉันจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอมปล่อยเขาไว้!”“แม่ ผมเป็นลูกแท้ๆ ของแม่นะ!”ฉือหว่านยิ้มบางๆฮั่วซือหานมองฉือหว่าน “หวานหว่าน แต่งงานกับผมนะ เราไปจดทะเบียนกันเถอะ!”หัวใจของฉือหว่านคลายลงอย่างสิ้นเชิง ที่จริงแล้วคนเราไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตติดอยู่กับอดีต คนควรใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันฉือหว่านพยักหน้า “ได้”ฮั่วซือหานโผเข้ากอดฉือหว่าน อุ้มเธอหมุนไปหลายรอบ “ดีเหลือเกิน หวานหว่าน เราจะแต่งงานกันแล้ว ผมจะพาเธอกลับบ้าน!”ลั่วเป่าเอ่อร์ตบมือดีใจ “ยินดีด้วยค่ะแด๊ดดี้ ยินดีด้วยค่ะหม่ามี๊~”คุณหญิงฮั่วก็ยิ้มด้วยความสุข...ฮั่วซือหานกับฉือหว่านตกลงกันว่าจะไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว วันนี้เป็นวันทำงาน ที่ว่าการอำเภอก็เปิดทำการฮั่วซือหานโทรหาเธอ ฉือหว่านกำลังยุ่งอยู่ที่สตูดิโอของตัวเอง เมื่อได้รับโทรศัพท์จากเขาฮั่วซือหาน “หวานหว่าน เธอไม่ลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านพยักหน้า “แน่นอน ฉันไม่ลืม วันนี้คือวันที่เราจะ
คุณหญิงฮั่วชะงักไปทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ อะไรนะ แด๊ดดี้ของเป่าเอ่อร์คือใครกัน?คุณหญิงฮั่วสงสัยว่าตัวเองหูฝาด“เป่าเอ่อร์ หนูว่าแด๊ดดี้ของหนูคือใครนะ?”ลั่วเป่าเอ่อร์พูดเสียงอ้อนๆ ว่า “คุณย่า แด๊ดดี้ของหนูก็คือลุงคนหล่อไงคะ หนูก็เป็นหลานแท้ๆ ของคุณย่านะ~”คุณหญิงฮั่วตกตะลึงตอนนั้นเองฮั่วซือหานกับฉือหว่านก็ออกมา ฮั่วซือหานพูดว่า “แม่ แม่ไม่ได้หูฝาด เป่าเอ่อร์คือลูกสาวแท้ๆ ของผม!”“อะไรนะ เรื่องนี้มันเป็นมายังไงกันแน่?” คุณหญิงฮั่วตกใจฮั่วซือหานหยิบเอกสารผลตรวจดีเอ็นเอออกมา “แม่ ลองดูสิครับ”คุณหญิงฮั่วรับมา เปิดดูแล้วก็เห็นผลตรวจดีเอ็นเอ เป่าเอ่อร์เป็นลูกสาวแท้ๆ ของฮั่วซือหานจริงๆมิน่าล่ะ มิน่าล่ะเธอถึงได้รักเป่าเอ่อร์มากนัก ที่แท้เป่าเอ่อร์คือหลานสาวแท้ๆ ของเธอนั่นเอง!ตระกูลฮั่วของพวกเขามีทายาทแล้ว!“แม่ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายระหว่างผมกับหวานหว่าน ในตอนนั้นผมทำร้ายจิตใจหวานหว่านอย่างรุนแรง ที่จริงเซียวอี้ไม่ใช่แฟนของหวานหว่าน แต่เป็นรุ่นพี่ของเธอ!”“แม่ ผมรู้ว่าระหว่างตระกูลเรากับตระกูลลี่มีสัญญาหมั้นหมายกันไว้ เมื่อวานผมไปที่ตระกูลลี่แล้วถอนหมั้นด้วยตัวเอง ผมจะ