Where the North Star Shines... ภายใต้แสงดาวเหนือ

“หากครั้งหนึ่งเคยมีใครส่งผ้าเช็ดหน้าให้คุณในวันที่คุณร้องไห้ แล้วหายไปจากชีวิตเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง... คุณจะยังจำเขาได้ไหม หากได้เจอกันอีกครั้ง?”

เสียงฝนโปรยเม็ดเบา ๆ สัมผัสหน้าต่างห้องสมุดในบ่ายวันหนึ่ง

เธอจำไม่ได้แน่ชัดว่าเรื่องราววันนั้นเกิดขึ้นเมื่อไหร่

รู้เพียงแค่ความเปียกชื้นจากหยาดน้ำตายังฝังใจ และมือหนึ่งที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้อย่างเงียบงัน

ไม่มีคำพูด ไม่มีชื่อ

แต่รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนราวแสงแรกของฤดูหนาว

...ก่อนที่เขาจะหายไปพร้อมสายฝน

“บางครั้งฉันก็คิดไปเองหรือจะเป็นแค่ฝัน…”

—

เวลาผ่านไปหกปี

‘ธารา’ บรรณาธิการสาวของสำนักพิมพ์คนึงนิจ เดินฝ่าสายฝนเข้าสู่ร้านกาแฟเล็ก ๆ กลางย่านถนนพระอาทิตย์ เธอผละประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน

กลิ่นของเมล็ดกาแฟที่คั่วกำลังดี ตัดกับกลิ่นของสายฝน เธอชายตามองไปรอบร้าน

มุมเคาท์เตอร์ที่เกือบจะอยู่ด้านในสุด มีพื้นที่ว่างให้เธอพอดี

เธอสั่งกาแฟและเค้กเดินตรงดิ่งเข้าไป เลื่อนเก้าอี้ออกเบาๆ และหยิบสมุดขึ้นมาหนึ่งเล่ม เธอนั่งลงบรรจงจดบางสิ่ง

หญิงสาวเงยหน้าเปรยตามองบรรยากาศรอบๆ

สายตาของธาราสะดุดกับหน้าจอโน๊ตบุ๊คของชายหนุ่มริมหน้าต่าง

บรรทัดหนึ่งบนหน้าจอ_ “ดวงดาวในดวงตาค่อยๆ เลือนราง เหมือนถูกม่านหมอกหนาทึบปกคลุมไว้”

นั่นคือประโยคเปิดบทความที่เธอเคยเห็นเมื่อห้าปีก่อน ในนวนิยายฉบับสุดท้าย

ที่นักเขียนนามปากกา “ชาโดว์” เผยแพร่

หัวใจสั่นระรัว ถ้าใช่เขาจริง …

“ชาโดว์” ไม่ใช่แค่นักเขียน ทว่าเขาคือปริศนาในวงการที่เธอเฝ้าตามหามานาน

และตอนนี้... ถ้าเขาอยู่ตรงหน้า เธอจะปล่อยเขาหลุดมือไปไม่ได้

…ชายหนุ่ม จ้องมองที่จอ นิ้วมือบรรจงกดแป้นพิมพ์ไม่หยุด

เขาหลบมุม เงียบ เคร่งขรึม

ชายหนุ่มผู้มีผิวขาวอมซีด ราวกับไม่ค่อยได้ออกแดด ดวงหน้าเรียวยาวรับกับแนวกรามคมชัด เส้นผมสีดำยาวถูกรวบไว้ลวก ๆ ด้านหลังเป็นมวยต่ำอย่างไม่ตั้งใจ เส้นผมด้านหน้าไหลปรกข้างแก้มเล็กน้อย เพิ่มความรุ่มรวยของอารมณ์ในท่วงท่าการนั่งนิ่งของเขา

คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แสดงถึงภาวะจมลึกในความคิด ดวงตาคู่นั้นแม้จะถูกปกบางส่วนด้วยปอยผม แต่ยังคงแฝงแววเงียบงันและเหนื่อยล้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะริมฝีปากและปลายคาง เบา ๆ อย่างคนกำลังทบทวนหรือเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน

เขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีเข้มทับเสื้อยืดสีขาวเรียบง่าย เสริมบุคลิกให้ดูเป็นคนสันโดษ สุขุม ไม่ต้องการให้ใครเข้าถึงได้ง่าย

เธอแนะนำตัวอย่างมืออาชีพ แต่ชายหนุ่มกลับปรายตามองเธอด้วยความเบื่อหน่าย

"บ.ก.?"

เสียงเขาทุ้มต่ำ ปนแววเหนื่อยใจ

"ค่ะ... จากสำนักพิมพ์คนึงนิจ ฉันสนใจงานเขียนของคุณมาก—"

"ผมไม่เซ็นสัญญากับสำนักพิมพ์” เขาตัดบท

ธาราชะงัก

คำพูดของเขาแทงใจแต่ไม่หยาบคาย

เย็นชาแต่ไม่หยิ่งผยอง

เขาเป็นปริศนา ทั้งเย้ายวนและน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน

"แต่คุณก็ยังเขียนอยู่สินะ?" เธอถามกลับ หรี่ตานิดหนึ่ง

“บทความของคุณดูคุ้นตาฉันมาก จะเป็นใครไปไม่ได้ คุณ “ชาโดว์” ใช่ไหมคะ?”

ชายหนุ่มยกยิ้มทว่ากลับทำท่าทีไม่สนใจเธอ

เขาปิดโน๊ตบุ๊คลง ก่อนลุกขึ้นอย่างไม่ใยดี

“ใจเย็นก่อนค่ะ” เธอยกมือขึ้นเล็กน้อย ราวกับห้าม

“ฉันไม่ได้จะบังคับอะไรคุณ เพียงแค่อยากคุย…ในฐานะนักอ่านคนนึงของคุณ”

เขาเลิกคิ้ว

“?”

“ฉันติดตามผลงานของคุณมาตลอด” เธอสูดหายใจ

“ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่า ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่... ฉันอยู่ตรงนี้ พร้อมจะดูแลต้นฉบับของคุณอย่างดีที่สุด”

“คุณจะลองเปิดใจ พูดคุยเรื่องการตีพิมพ์กับฉันได้ไหม?

เขาหรี่ตาลงเหมือนครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างแปลกประหลาด

“แลกกับการไม่เปิดเผยตัวตนของผมโดยสิ้นเชิง…”

ธาราตอบรับด้วยสีหน้าที่คาดหวัง

ชายหนุ่มหยิบนามบัตรที่บรรณาธิการสาววางไว้ก่อนหน้า และเดินออกจากร้านกาแฟโดยไม่พูดอะไร

ในใจของหญิงสาวกลับสั่นรัวกว่าเก่า เธอยิ้มชอบใจประหนึ่งเป็นวันที่ดีที่สุด

. . .

เสียงฝนยังโปรยปลายเบาๆ ขณะที่ชายหนุ่มขับรถฝ่าสายหมอกกลับมายังบ้านหลังใหญ่

ประตูเลื่อนเปิดออกรถสีดำเคลื่อนตัวเข้าไปในลานจอด

เมื่อปิดประตูบ้านเสียงฝนก็เงียบสงัดลง

…แง๊ววววว” เสียงของแมวขนปุกปุยตัวอ้วนกลมร้องทักทันทีที่เขาถึงบ้าน

“ไง เจ้าสีฟ้า” ชายหนุ่มทักทายเพื่อนตัวน้อยขณะถอดเสื้อแจ็คเก็ตแขวนไว้บนตะขอ เขาลูบหัวเจ้าแมวที่เดินมาออดอ้อน

ฟุบ… เสียงชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม

“แง๊วววว” เจ้าสีฟ้าที่เดินตามเขามาประหนึ่งกำลังสอบถามเรื่องราวที่เขาพบเจอมาในวันนี้

เขายิ้มอย่างอ่อนโยน บางก็มองว่าปนความเจ้าเล่ห์หน่อยๆ

“ดวงดาวในดวงตาค่อย ๆ เลือนราง…” เขาพึมพำถึงประโยคที่เหมือนสะท้อนชีวิตเก่า ๆ ของเขา

“ชาโดว์…”

ชายหนุ่มคิดในใจ

“ถึงเวลาก้าวเดินออกจากเงานี้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วรึป่าวนะ” มือของเขาพรางลูบหัวเจ้าสีฟ้าไปด้วย

แสงจากดวงอาทิตย์ที่ลอดผ่านเม็ดฝนโปรย สาดส่องจากหน้าต่างกระทบกับพื้น

ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าไปมอง… “ฝนใกล้จะหยุดตกแล้วสินะ” เขาลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องทำงานที่แยกออกจากห้องนั่งเล่นผ่านประตูกระจกบานเลื่อน โต๊ะทำงานตั้งตระหง่าอยู่ตรงกลางชั้นหนังสือสูง

ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ตัวโปรด นั่งลงเอื้อมมือไปเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์

เสียงแป้นพิมพ์เบาๆ ดังขึ้นในห้องทำงาน ท่ามกลางหนังสือเรียงรายรอบตัวเขา

ชายหนุ่มหยุดนิ้วบนคีย์บอร์ด หลังพิมพ์ประโยคหนึ่ง

“เขายอมทำทุกอย่าง และยินดีกับมันแม้ว่าเขาจะไม่ได้อะไรตอบแทนจากมันเลยก็ตาม…”

เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เบนสายตามองไปยังหน้าต่างที่แสงแดดยามเย็นส่องลอดเข้ามาบางเบา

เจ้าสีฟ้าที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาตัวเดิมงัวเงียลืมตา มันกระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนส่งเสียงเบา ๆ เหมือนถามว่า “เขียนเสร็จแล้วเหรอ?”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ

เขาหันหลังกลับลุกขึ้น เดินไปยังลิ้นชักไม้ด้านมุมห้อง ดึงแฟ้มเอกสารเก่าที่เต็มไปด้วยกระดาษยับย่นและลายมือที่คุ้นเคย

ระหว่างไล่สายตาผ่านแผ่นกระดาษทีละหน้า สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับข้อความหนึ่ง

เป็นหน้าที่ไม่ได้ตีพิมพ์อย่างเป็นทางการ เป็นเพียงต้นร่างที่เคยคิดจะตัดทิ้ง

แต่ไม่เคยลบออกไปเสียทีเดียว

“แสงเงาทอดลงมาที่หน้าต่าง สลับเสียงฝนพรำร่ำไร…”

เขาอ่านออกเสียงเบา ๆ ให้ตัวเองฟัง

“หญิงสาวก้มหน้าฟุบโต๊ะ...ใบหน้าเปื้อนน้ำตา”

รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปากของเขา

เขาจำได้ดี ตอนที่เขียนประโยคนี้ เขากำลังพยายามปลอบใครสักคน

คนที่อาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยเฝ้ามองอยู่ในความเงียบ

“เรื่องอะไรทำให้คุณหมดกำลังใจ...”

บางอย่างในอกเขาค่อย ๆ อุ่นขึ้น...ช้า ๆ พลางนึกขึ้น

“เหมือนหญิงสาวในร้านกาแฟวันนี้”

เขาหลับตาลง พลางหลุดเสียงหัวเราะเบา ๆ

“ก็แค่…เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย”

ชายหนุ่ม ก้าวกลับไปที่โต๊ะทำงาน

ปลายนิ้วของเขาเริ่มพิมพ์ข้อความใหม่

“และในวันฝนตกอีกครั้ง ฉันก็ได้พบเธออีกหน”

…เขายิ้มเจ้าเลห์พลางพูดพึมพัมกับตัวเอง

“ “ก็ลองพาผมออกจากเงาดูสิ...คุณบรรณาธิการ” ”

ก่อนไฟในห้องจะปิดลง

ฝนหยุดแล้ว

…แต่บางอย่างในหัวใจเพิ่งเริ่มต้นอีกครั้ง