พิมพ์กลับมาแล้ว

มินตรายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใจสั่นไหว มือข้างหนึ่งยกขึ้นวางทาบบนหน้าท้อง เธอไม่ได้หวังว่าเขาจะลุกมาถามไถ่ ไม่ได้หวังว่าความอ่อนโยนจากวันเก่าจะกลับมา

แต่แววตาเย็นชาของเขา...มันปวดเกินจะบรรยาย

เธอเดินขึ้นห้องโดยไม่พูดอะไรอีก ประตูปิดลงอย่างเงียบเชียบ ทิ้งเสียงหัวใจที่กำลังแตกสลายไว้ในความเงียบงัน

ในห้องนอนเล็กของคนรับใช้ มินตราเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองใบหน้าของตัวเองในกระจกเงา ดวงตาคู่นั้นบอบช้ำ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และคำถามมากมายที่กัดกินใจเธอไม่หยุด

เขาจะโกรธหรือเปล่า? จะตวาดใส่เธอเหมือนครั้งก่อน ๆ ไหม? จะหาว่าเธอหลอกลวง วางแผนเพื่อจะผูกมัดเขาด้วยเด็กคนหนึ่ง?

มินตราหลุบตาลง กลั้นลมหายใจไว้ในอก ภาพจำของคำพูดแสนเย็นชาผุดขึ้นมาเหมือนฝันร้ายที่ไม่ยอมจาง

“พี่ไม่เคยต้องการเธอ”

“เธอไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่เลย”

คำพูดเหล่านั้นฝังอยู่ในใจ ราวกับมีดบางเฉียบที่กรีดซ้ำลงบนแผลเดิม ถ้าเขาเกลียดเธอขนาดนั้น แล้วเขาจะยอมรับเด็กคนนี้ได้อย่างไร?

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่มีที่ยืนในหัวใจเขา ไม่เคยเป็น และอาจจะไม่มีวันเป็น เขาไม่เคยพูดถึง "เรา" มีเพียง "เขา" และ "เธอ" ที่ถูกผลักออกให้ห่างกันเสมอ

มินตราหลับตาลงช้า ๆ