แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

การยื้ออีกคนไว้ด้วยเครื่องช่วยหายใจเป็นการรั้งแสนเจ็บปวดที่สุด เธออยากให้เขาไปอย่างสงบถึงแม้จะจากกันไกลแสนไกลไม่อาจหวนกลับมาพบกันได้อีก ทว่าความรักและผูกพันก็ยังคงอยู่เสมอ

“ฮึก ฮือออ พ่อ⁓ พ่อ ฮือ...”

แพรวพรรณยอมรับในการตัดสินใจของผู้เป็นแม่ก็จริงแต่ก็ยากจะหักห้ามความเสียใจอย่างอาดูรนี้ได้ เสียงร่ำร้องปานจะขาดใจเรียกพ่อซ้ำ ๆ อย่างน่าเวทนา!

เช่นเดียวกับเกวรินไม่อาจทนเห็นการจากไปของพี่ชายได้ หญิงสาวกุมมือสั่นเทาไว้อีกชั้น

ต่อจากนั้นแพรวพราวก็พยักหน้าให้กับหมอหนุ่ม ให้เขาหยุดการทำงานของเครื่องมือซึ่งกำลังยื้อไพศาลเอาไว้

ชานเดินไปยังเครื่องสีขาวอยู่ข้างเตียง ทันทีที่นิ้วยาวกดลงปุ่มสีแดง เส้นกราฟเลื่อนสลับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอก็ค่อย ๆ บางเบาไปเรื่อยจนกระทั่งเหลือเพียงเส้นตรงเป็นแนวยาว

ตี๊ดดดดดด.....

‘สิ้นสุดการยื้อชีวิตของ นายไพศาล วีรกุล นักธุรกิจผู้มากความสามารถในเวลา 09:17 นาฬิกา’

ไม่มีร่มโพธิ์ร่มไทรให้คอยพักพิง ไม่มีเสียงขับกล่อมปลอบโยนยามลูกสาวร้องไห้จ้า ไม่มีอ้อมกอดแสนอบอุ่นจากวงแขนกว้างของผู้เป็นพ่ออีกต่อไป แพรวพรรณทรุดลงข้างเตียงไร้เรี่ยวแรงจะพยุงให้ยืนหยัดอีกต่อไป!!

หนึ่งเดือนต่