ในอดีตหล่อนเคยทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว เมื่อแม่ต้องใช้เงินหล่อนถึงกับยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาเป็นเด็กเลี้ยงของชายหนุ่มผู้ร่ำรวย ทว่าผลลัพธ์ที่หล่อนได้รับกลับเป็นความเสแสร้งจอมปลอม!! ส่วนชายหนุ่มที่หล่อนหลงรัก..แม้จะทุ่มเทให้เขามากเท่าไร..เขาก็ไม่เคยมีหล่อนในใจ ถ้าได้โอกาสเกิดใหม่อีกครั้ง..หล่อนจะรักตัวเองให้มากๆ
View Moreณ โรงพยาบาลเอกชนสุดหรู
หญิงสาวรูปร่างอรชรอยู่ในชุดสีฟ้าสำหรับลูกค้าvip ของโรงพยาบาล..ผมยาวดัดลอนดำสนิทขลับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวขึ้นไปอีก..ใบหน้าสวยหวานหลังคลอดสะอาดหมดจดปราศจากเครื่องสำอางติดจะซีดเซียว
ดวงตาคู่สวยสั่นระริกคลอไปด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความแววเว้าวอน
"คุณชิน..ตาหนูยังไม่หย่านมเลย..ฮึก..น้องขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ?" กั้นสะอื้นต่อรองปลายเสียงแผ่วเบา ครั้นเขายังคงยืนกอดอกนิ่ง ก่อนใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงจ้องมองเย็นชา..หล่อนรู้ทันที..เขาคงไม่ให้
"แค่หนึ่งปี..น้องขอให้นมลูก..ได้มั้ยคะ?"
ขนิษฐายังคงใช้ความพยายามต่อรองปากคอสั่น
"ฮืออ..สามเดือนก็ได้ค่ะ..น้องขอเวลาแค่สามเดือน..ให้ลูกได้กินนมแม่"
"ฉันให้เวลาเธอได้มากสุดสามวัน"
คำตอบของชายหนุ่มผู้เป็น 'พ่อของลูก' ตัดจบ พร้อมกับเดินหันหลังกลับ..ทิ้งความปวดร้าวไว้ในใจ 'เมียในความลับ' อย่างไม่ไยดี
หล่อนรู้..เวลาเขาใจร้าย..เขาใจร้ายได้มากแค่ไหน..แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังแอบคาดหวังว่าอย่างน้อยเขาจะหลงเหลือเศษซากความรักให้บ้าง ทว่าความจริงยังคงตีแสกหน้าว่าสิ่งที่หล่อนคาดหวังจะไม่มีวันเป็นจริง
ขนิษฐาคิดอย่างขมขื่น
เมื่อครบกำหนดเวลาตามสัญญา และต้องออกจากโรงพยาบาลร่างอรชรอ้อนแอ้นกำลังยืนอุ้มลูกชายตัวน้อยด้วยท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่อตัวเด็กหาวหวอด ดวงตาที่ยังมองเห็นไม่ชัดหรี่ขึ้นมองมารดา ท่าทางน่าเอ็นดูชวนรักเป็นที่สุด
ดวงตาคู่สวยแดงช้ำ ใต้ตาดำคล้ำอย่างคนอดนอน มือเรียวสั่น..ก่อนจะอุ้มลูกขึ้นมาจุ๊บเหม่ง กลิ่นนมผสมกลิ่นเด็กบนตัวชวนให้ไหล่บางสั่นตาม
ลูกเป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของตน
ความคิดเรื่อง 'หนี' ลอยวาบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
ดวงตาคู่สวยหลุบลง มือกำผ้าห่อตัวลูกในอ้อมอกแน่น
ทว่าหนึ่งในเลขาสาวคนสนิทของไฮโซหนุ่มดูเหมือนจะอ่านความคิดคนตรงหน้าออก เสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกจึงพูดเตือนขึ้นทันที
“คุณน้อง..ตอนนี้คุณคิดจะทำอะไรก็ตาม..จงเก็บความคิดของคุณไว้”
“....”
“คุณน้องน่าจะรู้จักนิสัยคุณชินดี” ปลายเสียงหยามเยาะ โดยไม่รู้ว่าหยามใคร
ระหว่างเจ้านายหนุ่ม หรือเมียในความลับที่ไม่รู้จักเจียมตัว
น้ำใสคลอหน่วยตาคู่สวย..ร้าวลึกตอกย้ำใจดวงน้อย
“ทำไมคะ คุณชิน..ฮึก จะทำอะไรน้องคะ” คนหน้าหวานย้อนถาม ใบหน้าเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือที่อุ้มลูกสั่นเต็มไปด้วยความโกรธปนเจ็บใจ
“ก็...ฉันหมายความว่า..แทนที่คุณน้องจะมีโอกาสได้เจอลูก...” เสียงเรียบเรื่อยพูดพร้อมกับก้มมองดูเด็กน้อยในอ้อมแขนหญิงสาว..ริ้วรอยเห็นใจพาดผ่านชั่วครู่ ก่อนจะพูดอย่างคนที่ยืนอยู่บนโลกความจริงว่า
“ถ้าคุณน้องคิดพาลูกหนีตอนนี้...ผลลัพธ์อาจเป็นว่า...คุณน้องอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอลูกอีกเลย”
“...”
ณ ร้านบุฟเฟต์สุกี้ชื่อดังประจำเมืองชายหนุ่มผู้มานั่งรอจองคิวหน้าร้านถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นสองผัวเมียตัวยุ่งกำลังเดินจูงมือกันมาใบหน้าซื่อบื้อฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเขา พลางรีบลากสามีวิ่งมายืนตรงหน้าพิทธิยะถอนหายใจอีกคำรบ..จริงอยู่เขาไม่ทันได้ทวงสัญญาเรื่องที่เจ้าหล่อนบอกว่าจะเลี้ยงข้าว แต่เป็นตัวเจ้าหล่อนเองที่พูดขึ้นมาก่อนบทสนทนาเมื่อนานมาแล้วราวกับดังข้างหู‘เธอจะโกหกไหม?’‘ชาติที่แล้วเราไม่เคยโกหก แต่ชาตินี้มีบ้าง’อืม..อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหก..สายตาใต้แว่นใสจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย“มารอนานยังคะ?” เสียงหวานถามอย่างละอายใจ พลางคิดถึงตอนโดนคนตัวโตกระแทกในห้องน้ำก็แทบร้องไหนว่าจะทำเบาๆ แล้วจะรีบทำไง..ไอ้คนผิดสัญญาเอ๊ย!แถมยังบังคับหล่อนเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดรสกระโปรงยาวคลุมข้อเท้าไปอีก “ไม่นาน..พึ่งมาเหมือนกัน” ชายใส่แว่นตอบ พลางยื่นบัตรคิวให้ ก่อนจะหันไปถามพี่ชาย“แล้วเฮียชินมาทำไม?”“ทำไมฉันจะมาไม่ได้..หรือนายมีอะไรในใจ?” คำตอบแสนจะเย็นชาของชินณธร พาให้น้องชายฝาแฝดอึ้งไป ก่อนจะถามตรงๆ“เฮียหึงผมกับน้อง?”“ปะ..เปล่า ใครหึงกัน”“อ้อ” คนกวนตีนรับคำในลำคอ พ่นลมหายใจหนักๆ อย่างหมั่น
ณ ห้วงกาลเวลาซาตานหนุ่มรูปงามกำลังนั่งหรี่ตางดงาม..ตรงหน้ามีวิญญาณมนุษย์วัยห้าสิบกว่ากำลังยืนสงบนิ่งรอรับคำสั่งน่าแปลกทั้งที่ต้องกลายเป็นข้าทาสตลอดกาล..ทำไมจิตวิญญาณตรงหน้าถึงได้ดูสะอาด..ใส..ปลดปลงได้ขนาดนั้นอนุมนุษย์ผู้อยู่ในสถานะกึ่งเทพกึ่งมารเริ่มรู้สึก ‘ขัดใจ’แต่ไม่เอ่ยคำพูดออกมา กลับเป็นเทพคิวปิคสหายสนิทที่เอ่ยขึ้นมาก่อนแน่ละ..มนุษย์ที่หาญกล้าทำสัญญากับซาตานนั้นนับนิ้วได้ซึ่งส่วนใหญ่ที่ทำไปก็เพราะโลภ นานๆ ทีจะเห็นคนทำสัญญาเพราะ ‘รัก’ อีกทั้ง 'รัก' ส่วนใหญ่ต้นต่อก็มักมาจาก ‘ราคะ’ทว่า..วิญญาณตรงหน้า..หาได้มีสารตั้งต้นจาก ‘ราคะ’ แต่เกิดจาก ‘ความรักอันบริสุทธิ์’ และ ‘ความรู้สึกผิด’“เจ้าไม่เสียใจเหรอ?” เทพเจ้าแห่งความรัก ตั้งคำถามขึ้น ใบหน้านั้นส่งยิ้มพลางส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ“ไม่เสียใจเจ้าค่ะ ขอให้ลูกสาวมีความสุข..แม่อย่างดิฉันก็มีความสุขตามแล้ว”“เหอะ เจ้ากลับไปอยู่ใต้พิภพภูมิ..ข้าเรียกค่อยออกมา” ซาตานหนุ่มตัดบท น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดวิญญาณผู้ทำสัญญาในรอบร้อยปีจึงเลือนหายออกจากห้วงกาลเวลา..ดวงตางดงามเหลือบมองเหยียดไปที่เพื่อนสนิท ผู้กำลังนั่งชมนกชมไม้..ราวกับฟ้
ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังประจำเมืองร่างอรชรในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีซีด ผมยาวสลวยถูกรวบอย่างง่ายๆ ใบหน้านวลลออปราศจากเครื่องสำอางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ข้างตัวมีชายหนุ่มหน้าตาดีวิ่งตามมาด้วย เสียงของคนหน้าหวานหอบเล็กน้อยเมื่อถามพยาบาลประจำตึก“คุณพยาบาลคะ? ห้อง 701 ไปทางไหนคะ?”นางพยาบาลในชุดขาวชี้ไปอีกด้านหนึ่งของทางเดิน ก่อนจะมองตามอย่างแปลกใจเล็กน้อย ด้วยตนไม่เคยเห็นญาติคนไข้คนนี้มาก่อน ครั้นจะห้ามหล่อนก็ยังจดจำชายหนุ่มหน้าหล่อ..หนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาลได้อยู่ขนิษฐาวิ่งหอบมายืนอยู่ตรงหน้าห้องแล้วก็นิ่งไปน่าแปลกตอนที่รู้ความจริงว่าแม่แท้ๆ แลกวิญญาณของตนเองเพื่อแลกกับ ‘โอกาส’ ที่หล่อนจะได้กลับมาแก้ตัวอีกครั้ง ในใจหล่อนร้อนรนมาก ทว่าพอถึงจุดต้องพบหน้าจริงๆ หล่อนกลับ ‘รู้สึกกลัว’เหมือนชินณธรเองจะเข้าใจ มือใหญ่เปลี่ยนมากอบกุมมือเล็กแน่นเพื่อให้กำลังใจ“เข้าไปเถอะ ไม่ต้องกลัว..เฮียชินอยู่นี่แล้ว..จะอยู่ข้างๆ น้องไม่หายไปไหน” คนหน้าหวานพยักหน้ารับ ก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปแม้ตามทางเดินของโรงพยาบาลจะมีกลิ่นฆ่าเชื้อ ทว่าภายในห้องสีขาวของผู้ป่วยกลิ่นยากับแรงกว่ามากร่างที
ในภาพเลือนของห้วงอนุสติสุดท้ายชายหนุ่มในชุดสูทดำ..ใบหน้าที่แสนจะงดงามในสามโลกกำลังแย้มยิ้มล่อลวงอยู่ตรงปลายเตียงความทรงจำในอดีตชาติคืนกลับมา..ภาพฝัน..หาใช่ ‘ฝัน’ มันคือกรงกรรมเคย ‘เกิดขึ้น’ ในหนึ่งชาติไม่มีผิดคุณหญิงธาวิตาจดจำได้หมดแล้ววันนั้นเป็นวันที่ลูกสาวแท้ๆ ส่งข้อความมาหา..แล้วเธอไม่ได้แม้แต่จะเปิดอ่านเธอเป็นแม่ที่โง่มาก..โง่ขนาดที่หน้ามืดตามัวเลี้ยงลูกคนอื่นทั้งที่ลูกตนเองตกระกำลำบากมายี่สิบกว่าปีทั้งยังโง่ที่บีบบังคับให้ลูกสาว ‘เสียสละ’ อวัยวะเพื่อต่ออายุให้ลูกคนอื่น แถมคนคนนั้นเป็นเหตุทำให้ลูกสาวเธอถึงแก่กรรมโง่ที่มีโอกาสได้ลูกสาวกลับคืนมา แต่ก็ละเลยทั้งความรู้สึก ทั้งการกระทำ..แม้แต่ข้อความที่เหมือนกับขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้าย..เธอยังเมินไม่ยอมเปิด..เป็นเหตุให้เสียลูกสาวไปตลอดกาลเธอเป็นแม่ที่แย่มาก..ความทุกข์ยิ่งกว่ามหานทีอันกว้างใหญ่ พามนุษย์จ่อจมตกลงไปหาทางขึ้นแทบไม่ได้สูญเสียใดจะทุกข์เท่า..เสียลูกในคืนหนึ่งมีชายหนุ่มรูปงาม..งามเกินกว่าสามโลกปรากฏตัวขึ้นเขาไม่พูดอะไร..เพียงแต่พาเธอตกลงไปในภาพอดีต..อดีตของ ‘ลูกสาว’ตั้งแต่ตอนเกิดที่ถูกสลับตัวไป..เด็กน้อยค่อยๆ
ดังนั้นสำหรับขนิษฐาจึงไม่อาจคิดได้ว่าพ่อกับแม่ 'รัก' ตนกลับกันสำหรับคนรักแล้ว..เฮียชินแค่ปากหนัก..เขาไม่ยอมเล่าปัญหา..แล้วตัดสินไปเองว่าสิ่งที่ทำคือการปกป้อง ทว่าทั้งหมดที่ชายหนุ่มทำคือเขาไม่เชื่อใจหล่อนมากพอที่จะแชร์เรื่องราวลำบากใจ เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้จากการกระทำของเขา คือเขาทำทุกอย่างเพราะ 'รัก'หล่อนจึงตีความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เป็นเรื่อง ‘ผิดพลาด..ความไม่เข้าใจกัน’ มากกว่าแน่ล่ะ เมื่อเป็นแค่เรื่องผิดพลาด..มันย่อมแก้ไขได้จริงไหม?เรื่องของครอบครัวขนิษฐาไม่คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องที่ผิดพลาด..การกระทำของทั้งสองครอบครัวต่างยึดเอาแต่ตัวเองเป็นหลัก ไม่มีใครคิดถึงหล่อนเลย..แม้แต่ชาตินี้ที่หล่อนพยายามให้ ‘โอกาส’ มารดาหลายครั้ง ทว่าผลลัพธ์ที่ได้รับก็ยังคงเจ็บปวดสีหน้าปลดปลงของขนิษฐา ส่งผลให้ปิ่นรักทอดถอนหายใจ..เรื่องที่รับปากคุณหญิงท่าน..เธอคงทำให้ไม่ได้แล้ว“อืม..เหมือนพี่จะเข้าใจนะ”ช่วงเวลาหลังจากนั้นครอบครัววรรณศิลป์เต็มไปด้วยบรรยากาศหมองเศร้าธารินเสียชีวิตเมื่อสามเดือนก่อน โดยมีนางสาลี่กับนายมานพมาหาเรื่องถึงบ้าน แต่ก็โดนอดีตรัฐมนตรีโชคชัยไล่ตะเพิดออกไป สองผัวยังไม่วายสา
ค่ำคืนงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงาน แสงไฟวิบวับส่องประกายให้หนุ่มสาวบนเวทีโดดเด่นเหนือใครวันนี้ขนิษฐาอยู่ในชุดเจ้าสาวลายลูกไม้จากต่างประเทศตัวชุดถูกปักเลื่อมด้วยเพชรเล็กๆ เมื่อดูใกล้ๆ จะเห็นเป็นรูปหงส์ส่งเสริมราศีให้ผู้ใส่ดูมีสง่าราศี และดูแพงไปทั้งเนื้อทั้งตัว ใบหน้าสวยหวานอิ่มเอิบถูกแต่งแต้มด้วยสีสันหนากว่าปกติ ทว่ากลับดูเป็นธรรมชาติสมฝีมือช่างแต่งหน้าอันดับหนึ่งของประเทศ ริมฝีปากอิ่มแทบจะยกยิ้มตลอดเวลา หางตาโค้งลงให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูเป็นที่สุดทว่าภายในใจหญิงสาวกลับเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าตนจะทำพลาด ยังดีที่มือใหญ่คอยกุมตลอดทั้งงาน“ไม่ต้องกลัวนะ..ยังไงเฮียก็ไม่ทิ้งน้องไปไหนแน่นอน เฮียสัญญา”“อืม..น้องเชื่อ” คนตัวเล็กหันไปพยักหน้ารับ ดวงตายาวรีเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นคาดหวังไม่ต่างจากการณ์ก่อนบรรยากาศในงานจึงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น โดยมีสายตาคมกริบของชายหนุ่มผู้ถูกเปิดตัวในฐานะน้องชายฝาแฝดกำลังหรี่ตามองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าอารมณ์ที่อ่านไม่ออก เมื่อเห็นพี่ชายกับคนรักยกมีดขึ้นมาตัดเค้กเขาถึงกับลอบพ่นหายใจโล่งอกออกมาอย่างน้อยชาตินี้เขาก็ไม่ต้องกลายมาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวจำเป็นเหมือนช
Comments