Novels by นานิซัง

การันต์ดีดตัวจากเก้าอี้ตัวยาวเร่งรุดไปหยุดตรงหน้าคุณหมออย่างรวดเร็ว “ภรรยากับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ” ความตื่นเต้นระคนกังวลทำเสียงที่เอ่ยถามนายแพทย์ออกมาสั่นไหว “ยินดีกับคุณพ่อด้วย คุณแม่และ ‘ลูกชาย’ ปลอดภัยและแข็งแรงทั้งคู่ครับ อีกเดี๋ยวเราจะย้ายพวกเขาไปห้องพักฟื้น ถ้ามีอะไรต้องการเพิ่มก็แจ้งพยาบาลได้เลยครับ” นายแพทย์กล่าวเสียงละมุน เห็นสีหน้าของสามีคนไข้แล้วคงกระวนกระวายใจไม่น้อย “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริง ๆ” การันต์ไม่อาจกลั้นความปรีติยินดีเอาไว้ได้ น้ำตาแห่งความดีใจหล่นออกมาอย่างไม่นึกอายพอได้ยินกับหูตัวเองแล้วว่าคนที่ตนเองรักสุดชีวิตทั้งสองปลอดภัย “กูบอกแล้ว สองคนนั้นเก่งจะตาย” ดลธีตบไหล่ปลอบเพื่อน “ต้องอยากเจอหน้าหลานจังเลยค่ะ งั้นขอไปรอหน้าห้องเด็กนะคะ” “ไปด้วย ผมกับต้องไปทางนู้นนะครับ” ขุนพลหันมาบอกคุณอาทั้งสองก่อนจะวิ่งตามต้องใจไป ดลธีมองกระทั่งภาพหลังหนุ่มสาวทั้งสองลับสายตาจึงหันกลับมาหาเพื่อนรักที่เช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างรวดเร็ว “ยินดีด้วย ต่อไปก็เป็นพ่อเต็มตัวแล้วนะ ดีที่ไม่ต้องไว้หนวดตั้งแต่ตอนนี้” คุณพ่อป้ายแดงหันมาทางเพื่อนยืนอยู่ข้างกัน ดวงตาแดง ๆ ของเขาจ้

เดือนต่อมา...รถเมอร์เซเดสสีขาวของการันต์มุ่งหน้าไปยังหมูบ้านกลางน้ำอีกครั้ง ความตั้งใจของเขาในวันนี้ก็เพื่อจะพาคนรักนั่งข้างกันมีสีหน้าราบเรียบทว่าดวงตากลมโตมีแววสั่นไหวอย่างคนเป็นกังวล “อาจะพาหนูไปวัดแล้วกลับเลย ไม่ต้องกลัว” อุ้งมือใหญ่วางทาบมือเล็ก แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกได้ถึงความกังวลของเธอ ถึงจะผ่านไปแล้วหลายปี หากแต่ว่าความทรงจำของเปรมยุดาก็อยู่ที่นี่ไม่น้อย “ขอบคุณนะคะ” ยิ้มอ่อน ๆ พลางหันมาทางคุณอา สายตาอบอุ่นของเขาทำให้ใจว้าวุ่นตลอดทางผ่อนคลายลงไปมาก คราแรกที่รู้ว่าเขาจะพากลับมาไหว้พ่อกับแม่น้ำตาเธอนองเต็มหน้า คิดถึงพวกท่านจับหัวใจ ต่อให้ไม่ได้พบหน้ากันอีกแค่ได้ไหว้กระดูกคนเป็นลูกอย่างเธอก็ซาบซึ้งใจ“ไม่ต้องขอบคุณ อาตั้งใจจะมาพบพ่อกับแม่หนูอยู่แล้ว”เปรมยุดายิ้มกว้าง คนรักทำราวกับจะได้พบหน้ากัน...คงไม่ต่างจากเธอ!ทั้งสองใช้เวลาชั่วโมงเศษ ๆ ก็มาถึงที่หมาย ฝ่ายลูกสาวของผู้ลาลับหอบช่อดอกไม้สีสันสดใสกับผ้าหนึ่งผืนเดินนำเจ้าของเรือนกายภูมิฐานไปยังเจดีย์บรรจุอัฐิของพ่อและแม่ “หนูกลับมาหาพ่อกับแม่แล้วนะคะ” วางช่อดอกไม้ตรงฐานกว้าง เช็ดฝุ่นออกจากกรอบรูปที่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีใค

กว่าสถานการณ์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็ใช้เวลาไปหลายนาที ดีที่ไม่มีใครแซวหรือพูดอะไร จึงทำให้พวกเรากลับมาสนุกกันต่อ เวลา 00.41 น.“รอกันตรงนี้เรียกรถให้แล้ว” ดลธีบอกขุนพลและต้องใจหลังจากงานเลี้ยงจบลง เขาดูแลทั้งสองเปรียบเสมือนน้องนั่นก็เพราะเปรมยุดาได้กำชับไว้ก่อนที่เธอจะแยกไปกับเพื่อนเขาดีจริง ๆ เลยทั้งหลานทั้งเพื่อน!“ขอบคุณนะครับ” ขุนพลไหว้ผู้ใหญ่ใจดี มื้อนี้เจ้ามือหมดไปไม่น้อย “ไม่เป็นไร ต่อไปถ้ามีงานทำก็กลับมาเลี้ยงฉันบ้างก็แล้วกัน” ดลธีหันไปตอบเพื่อนหลานด้วยใบหน้าทะเล้น“ต้องคิดเป็นบุญคุณด้วยเหรอคะ?” คนที่แม้แต่จะทรงตัวก็ลำบากยังอุตส่าห์หันมาถามเสียงอ่อน “ต้อง! เงียบบ้างก็ได้” ขุนพลห้ามเพื่อนพลางประคองไหล่เล็กให้ยืนได้ตรงเสียก่อนจะปากดี ไม่ดูตัวเองบ้างเลย! ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัว“แค่บอกว่าให้เลี้ยงคืน? เป็นบุญคุณเหรอ ถ้าบอกให้เอาเงินมาคืนก็ว่าไปอย่าง หรือเธอจะคืนฉันล่ะยัยขี้เมา” “ก็เอาบัญชีมาสิ เดี๋ยวโอนให้ตอนนี้เลย ชิ!” “มือถือ?”“เอาไป”“ต้อง!”“นายเงียบเลยขุน” จะว่าเหมือนเด็กก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ทว่าคนทั้งสองต่างไม่มีใครยอมกัน คนกลางอย่างขุนพลจึงได้แต่ยิ้มแห้งให้คุณอาขอ

ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษาของเปรมยุดาและเพื่อน ๆ ต่างก็ดีอกดีใจเมื่อเดินทางมาถึงจุดสำเร็จสาขาบัญชีรวมตัวถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นที่ระลึก เปรมยุดา ต้องใจและขุนพลฉีกยิ้มให้กับกล้อง เสียงกดชัตเตอร์รัวติดต่อกัน พร้อมกับช่างภาพยกนิ้วขึ้นโอเค ทุกคนก็ร้องเฮ คละเคล้าเสียงโห่ร้องตะโกนด้วยความดีใจต่างโอบกอดลากันด้วยน้ำตานองหน้า สี่ปีที่เรียนด้วยกันมาความผูกพันแน่นแฟ้นจนอดใจหายไม่ได้เมื่อต้องแยกจากเพื่อไปเติบโตใช้ชีวิตวัยทำงานไม่ว่าจะอย่างไร พวกเขาจะไม่มีวันลืมมิตรภาพที่ดีเหล่านี้เลย“เร็วนะว่าไหม? ไม่อยากจากพวกแกไปเลย”ต้องใจนั่งจับมือเปรมยุดา และมองเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งห่างออกไป เธอเห็นสายตาอาวรณ์ที่ขุนพลใช้มองเปรมยุดา ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือกระทั่งตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นเดิม แต่ก็คงทำได้แค่นั้นเพราะตอนนี้เพื่อนรักของเธอมีเจ้าของแล้ว และไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นคุณอาสุดหล่อที่กำลังถือช่อดอกไม่ช่อใหญ่เดินเคียงคู่มากับอิตาคุณอาขี้เก๊กนั่นเอง“เรายังเจอกันได้ แค่เรียนจบไม่ได้จากไปไหนไกลนี่น่า จริงไหมขุน” “ใช่ทำอย่างกับจะจากกันไปไหนไกลเว่อร์จริง ๆ เลยเธอเนี่ย”“โดนรุมอีกละ!”“เรียนจบแทนที่จะดีใจกลับทำหน้าบูด

กายโชกไปด้วยเหงื่อทรุดลงทาบทับร่างเปลือยเปล่าหอบหายใจโยนป้อก⁓“อะ” เปรมยุดารู้สึกกึ่งกลางกายวูบโหวงเมื่อคุณอาถอดถอนตัวตนลำใหญ่ออกไปจากตัวเธอ การันต์หายใจหอบใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ ดึงผ้าห่มคลุมกายเปลือยเปล่าทั้งสองจนถึงอก “มีคำหนึ่งใช่ไหมที่อายังไม่ได้บอกหนู” เกลี่ยปอยผมปกใบหน้ารูปไข่เล่น “อะไรเหรอคะ” ตะแคงตัวโอบกอดกายใหญ่ ซุกหน้าเข้าซอกคอแกร่ง ทำให้คุณอาหัวเราะในลำคอพลอยให้เธอยิ้มตามไปด้วย“อารักหนูเปรม รักมาก รักเกินกว่าใคร ๆ ฉะนั้น...อย่าพูดว่าจะให้อามีคนอื่นหรือคิดว่าอาจะไปมีใคร เพราะแค่มีหนูเปรมคนเดียวก็พอแล้ว” “อาบอกว่ารักหนูเหรอคะ” แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคาย วางฝ่ามือบนใบหน้าเริ่มมีตอหนวดขึ้นบาง ๆ มิน่าเมื่อครู่ถึงได้รู้สึกระคาย “อารักหนูเปรม” ทาบฝ่ามือใหญ่บนหลังมือเล็ก ย้ำให้คนจ้องหน้าด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความสดใสสุขล้นฉายชัด เขาชอบเปรมยุดาเป็นแบบนี้มากกว่า ต้องโทษที่ตนไม่ชัดเจนตั้งแต่แรกจนทำให้เธอเข้าใจผิด“หนูก็รักอา รักมาก ๆ รักที่สุด รักกว่าใครในโลกเลย” ปีนขึ้นไปอยู่เหนือกายใหญ่ อกฟูบดเบียดหน้าอกเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนใต้ร่าง สอดแขนไปใต้ไหล่กว้างก่อนจะซุกหน้าลงหาควา

“อื๊อ” ห้ามยังไงทันเมื่อปลายนิ้วก้านยาวไล้กลีบดอกไม้ผ่านเนื้อผ้า ซ้ำยังคลึงจนเธอสะท้านเฮือกสยิวเสียวซ่านต้องยกสะโพกขึ้นรับความดุดันทันที“หนูเปรมของอาแฉะเร็วเหมือนกันนะเนี่ย ‘อยาก’ เหมือนกันใช่ไหมเด็กน้อย”ลมร้อนพ่นผ่านซอกคอหอม กดเรียวปากร้อนแนบชิดผิวละมุน ดอมดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย“อ๊าส์...” ครางกระเส่าเสียงหวิวเมื่อคุณอาสอดนิ้วเข้ามาในร่องคับแคบและมันตอบรับเขาอย่างดี ตอดรัดทักทายความแข็งแกร่งราวกับว่ารอคอยในสัมผัสเร่าร้อนนี้มานานเสียงครางผะผ่าวกระตุ้นข้อมือใหญ่สอดใส่ท่อนนิ้วเพิ่ม เขาเกร็งกระแทกเข้าใส่ดุดันจนเส้นเลือดรายล้อมข้อแขนขึ้นปูดบวม ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงพิศวาสมองเรือนร่างส่ายเร้า เขาถอนก้านนิ้วออกหลังจากทนความปรารถนากำลังเผาไหม้ตนเองไม่ไหว ต้องการให้ความอึดอัดเบื้องล่างเข้าไปแทนที่ท่อนนิ้วแกร่งของตัวเองชุดนักศึกษาถูกถอดออกด้วยชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเตียง ไม่นานกายเปลือยเปล่าสวยงามก็ปรากฏแก่สายตา ผิวเนียนละเอียดอมชมพูสวยกระแทกใจการันต์ “หนูเปรมของอาสวยเหลือเกิน” “อาอย่ามองนานนักได้ไหม”“มากกว่ามองก็ทำมาแล้ว”มุมปากหยักกระตุกให้กับเจ้าของมือที่ยกขึ้นปิดส่วนสวยงามเอาไว้ ทั้งขาเร

“อะไรของแก ฉันโกหกอะไรไม่ทราบ”“ก็เรื่องที่บริษัทพ่อไพศาลไงยังจะมาถามอีกว่าเรื่องอะไร รู้ว่าเรียนการแสดงมาแต่ไม่ต้องเนียนขนาดนี้ก็ได้ ฉันเพื่อนแกนะแพรว”ไปกันใหญ่แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน!แพรวพรรณขยับตัวนั่งหลังตรงเมื่อเขมจิราพูดถึงบริษัทของครอบครัว“ฉันไม่เข้าใจที่แกพูดจริง ๆ”กลายเป็นว่าเขมจิราเสียเองที่นึกแปลกใจ แล้วข่าวที่ตนได้ยินมาตกลงมันเป็นยังไงกันแน่!“อย่ามองแบบนั้นสิ ก็ได้ยินมาอีกทีนึกว่าเป็นเรื่องจริงแต่ถ้าไม่ใช่ก็ปล่อย ๆ ไปเถอะข่าวโคมลอยแบบนี้มีถมถืด”“ข่าว? ข่าวอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะเขม ถึงขั้นนี้แล้วเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย” ไม่ยอมให้คนตั้งประเด็นขึ้นมาแล้วตัดจบไปง่ายอย่างนี้แน่ ต่อให้เป็นแค่ข่าวโคมลอย เธอก็อยากรู้ว่าภายนอกพูดถึงพีเจว่าอย่างไร!“คืออย่างนี้...เจนเนริ่งกำลังทำโปรเจคร่วมกับงานแสดงเครื่องเพชรรายใหญ่ แล้วมูลค่าครั้งนี้ก็หลายล้านอยู่เหมือนกัน ทีแรกต้องเป็นพ่อไพศาลได้รับงานออกแบบเครื่องเพชรนี้ แต่อยู่ ๆ ทางเจ้าของงานกลับเปลี่ยนลำกะทันหัน เห็นว่าเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วด้วย ตอนแรกก็ว่าจะถามว่าบริษัทไหน แต่คิดอีกทีมาถามแกดีกว่า”ฟังจบสีหน้าของแพรวพรรณก็ไม่ได้บ่งบอกถึงค

แลนด์ปาร์คปิ๊งป่อง⁓ทันทีที่เสียงกริ่งดังขึ้น แพรวพรรณก็ก้าวฉับ ๆ ไปยังประตูแขนเรียวยกขึ้นเปิดในทันใด“หายไปไหนมา ฉันคิดถึงแกมากนะรู้ไหม” เอ่ยออกไปแล้วหญิงสาวก็โผเข้ากอดคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยความคิดถึง ร่วมเดือนของการขาดการติดต่อกัน ข่าวคราวได้รับก็แทบไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้เลยสองมือกระชับแน่นอย่างต้องถ่ายทอดความรู้สึกนั้นออกไปจากนั้นแพรวพรรณก็ผละกอด สำรวจเนื้อตัวเพื่อนสาวอย่างละเอียดเมื่อทุกอย่างปกติดีรอยยิ้มสดใสจึงฉายชัดขึ้น“คิดถึงแกเหมือนกัน” เขมจิราจับมือของอีกคนบีบเบา ๆ“มานี่เลยแม่ตัวดี” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดเอ่ยต่อพลางดึงแขนเพื่อนเข้าไปยังห้องรับรอง“ไหนว่ามาสิ ที่ต่างประเทศเนี่ยสัญญาณมันไม่มีเลยเหรอ ทำไมถึงติดต่ออะไรแกไม่ได้เลย” ทันทีที่นั่งข้างกัน เจ้าของห้องก็ถามสิ่งค้างคาใจอย่างคาดคั้น“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง คือ...จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ไปทำงานที่ไหนเลย อยู่แค่ในกรุงเทพนี่แหละ!”คำตอบของเขมจิราทำให้คนฟังดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ ปากอ้าขยับคล้ายกับต้องการจะพูดอะไร แต่ทว่าไม่สามารถเรียงออกมาเป็นคำได้กระทั่งรู้สึกถึงฝ่ามือเย็นเฉียบแตะหลังมือจึงดึงสติหลุดไปให้ก

“คุณจะนอนที่นี่เหรอ”“อืม ง่วง”เจ้าของเตียงนอนกว้างทำตามอย่างว่าง่าย เขมจิราขยับเข้าไปด้านในสุด คนมาขอนอนด้วยก็ตามมาใกล้ ธาดาล้มตัวลงก่อนแล้วโอบเอวคอดให้นอนลงตามเขาไป ไม่มีการพูดคุยไม่มีคำอธิบายใดในการกระทำเหล่านั้นเขมจิราจึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีควรจะเป็นจนกว่าสัญญาที่มีให้ระหว่างทั้งสองฝ่ายจะหมดลง!หลายวันผ่านไปเขมจิราเดินกลับเข้ามาภายในห้อง โดยในมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยชุดสวยมากมายเธอหยุดอยู่ข้างคนนั่งพิงหัวเตียงที่ส่งยิ้มมาให้“คุณสั่งชุดมาให้ฉันเหรอคะธาม” เธอวางชุดเหล่านั้นลง“อืม”“ทำไมถึงสั่งมาเยอะขนาดนี้”“แล้วไม่ดีหรือไง คุณทำงานเกี่ยวกับแฟชั่น ต้องใส่หลากหลายไม่ใช่เหรอ” ธาดานั่งตัวตรงแล้วขยับเข้ามาใกล้หญิงสาว“ขอบคุณนะคะ งั้นฉันไปแต่งตัวก็จะออกไปเลย”“อืม”เขมจิราเลือกชุดที่เหมาะกับการทำงานวันแรก ยอมรับว่าเขาเป็นคนที่มีรสนิยมคนหนึ่ง สามารถเลือกเสื้อผ้าเข้ากับสไตล์การแต่งตัวของเธอได้เป็นอย่างดี“จากวันนี้ไปชาจะเป็นคนดูแลคุณ”คนกำลังเตรียมตัวหยุดมือก่อนจะหันกลับมายังคนพูด“ไม่เป็นไร ฉันดูแลตัวเองได้”“เป็น!” คำสั่งกลาย ๆ จากน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขมจิราขัดไม่ได้ หากเขาเ

มื้อเย็นของเขมจิราได้กินบนห้องนอนของตนเอง เมื่ออาการร้าวระบมยังคงเล่นงานอย่างหนักจนไม่สามารถขยับร่างกายได้อย่างที่ต้องการทว่าภายในห้องไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ธาดาหลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ“คุณจะไม่ให้ผมตามหมอจริงนะเหรอ” คำถามเดิมย้ำขึ้นอีกครั้ง“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” คนปากแข็งก็นิ่วหน้าเมื่อขยับตัวมาเฟียหนุ่มนั่งลงข้างเจ้าของเตียงกว้าง คราแรกก็ว่าจะออกไปทำงานพอเห็นอย่างนี้จะให้วางใจได้อย่างไร“แน่ใจนะ ไม่ต้องอายไปหรอก เดี๋ยวก็ป่วยขึ้นมาอีก” เสียงราบเรียบหยิบยกเรื่องเหมือนครั้งก่อนมาอ้างแววตานิ่งสนิทจนยากจะคาดเดา เขมจิรามองไม่ออกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่เพราะเป็นห่วงหรือว่ากลัวว่าร่างกายเธอจะไม่พร้อมกันแน่“เป็นหมอคนเดิมใช่ไหม?”“อืม ถึงพศินจะเป็นผู้ชายแต่ในบรรดาหมอทั้งหมด มันเก่งที่สุด คุณไว้ใจได้” ธาดาอธิบายเมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของหญิงสาว ฝ่ามืออุ่นก็ลูบไล้บนแก้มเนียนอย่างเบามือ“ต่อไปคุณเป็นคนของผม ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ขอแค่เชื่อฟังไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณได้”“ค่ะ ทำตามที่คุณเห็นสมควรแล้วกัน” ดวงตากลมโตหลุบต่ำลง มองเพียงแค่มือของตนเองจะไปหว

“อื้อ!”ความฉ่ำแฉะของน้ำหวานสีใสไม่ได้ช่วยให้การสอดใส่เป็นไปอย่างราบรื่น ตัวตนของมาเฟียหนุ่มมีขนาดใหญ่เกินที่เขมจิราจะรับไหวในครั้งแรกเธอเจ็บแสบจนน้ำตาไหลอย่างไม่อาจกักเก็บมันเอาไว้“พอ...ไม่ต้องกดลงมาแล้ว” ธาดาจับเอวคอดค้างไว้หากฝืนเธอต้องได้เลือดแน่“ฉัน...ขอโทษ” ดวงตาปิดสนิทลืมขึ้น คิดว่าเจ้าหนี้เกิดไม่พอใจถึงได้สั่งให้หยุดเสียงเครียด“ผมไม่ได้ว่าอะไร แค่จะทำเอง” บอกไปแล้วธาดาก็ยกเธอขึ้น สัมผัสของช่องคับแคบทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้ามาเฟียหนุ่มย้ายจากเก้าอี้ตัวใหญ่มาที่โซฟากลางห้อง เขมจิรายืนอยู่บนพื้นพรหม เขาพลิกให้เธอหันหลังให้ ดึงสะโพกงามงอนขึ้นสูง แยกขาเรียวออกกว้างธาดาแทรกตัวเข้าไปยืนตรงกึ่งกลางความสวยงามของดอกไม้บานสะพรั่ง จับแท่งเนื้อจ่อปากทางแดงระเรื่อ สะโพกสอบกดเข้าไปในร่องคับแคบทีละนิด“อ๊ะ” ความเจ็บกลับมาเล่นงานอีกครั้งแม้ว่าสิ่งแปลกปลอมจะค่อย ๆ ขยับเข้ามาก็ตามทีเขมจิรากัดริมฝีปากข่มกลั้นความทรมานนั้นไว้จนสวนนั้นชาหนึบร่องคับแคบของสาวบริสุทธิ์ทำให้เข้าไปภายในได้ยาก ลำแท่งร้อนสอดแทรกได้เพียงครึ่งก็ปวดหนึบจากแรงตอดรัดของโพรงร้อนธาดาไม่ดันทุรังดันเข้าไปอีกครั้งแรกยังไม่อยากใ

เขมจิรารวบรวมความกล้าทั้งหมดพลางหย่อนตัวลงนั่งบนหน้าขาของธาดา ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบไล้กล้ามเนื้อบึกบึนบริเวณหน้าอกหนาอย่างเบามือ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างมีจริตจะกร้านหัวใจของมาเฟียหนุ่มเต้นแรงพอถูกหญิงสาวยั่วยวน มือใหญ่วางบนสะโพกสวย เขมจิราทำให้เขารู้สึกกระสันจนต้องบีบน้ำหนักลงแก้มก้นงามงอนไปหลายที“คำว่าพอใจของผมมันไม่ได้ตายตัว ถ้าคุณอยากรู้ก็ต้องหาเอง” เสียงทุ้มกล่าวชิดใบหน้าของลูกหนี้สาว ดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้เจนจัดเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เข้ามาคงเพราะอดรนทนไม่ไหวที่ต้องอยู่แค่ในอาณาบริเวณพื้นที่ของเขา‘หาเองอย่างนั้นเหรอ จะต้องเริ่มหาจากตรงไหน’ คิ้วสวยจรดเข้าหากันอย่างคนคิดหนัก“อยากลองดูไหม แต่ผมไม่ได้บังคับนะ”สีหน้าของเธอทำให้ธาดาอยากสอนคนหัวไวอีกครั้ง ชายหนุ่มกระชับเรือนกายหอมเข้ามาใกล้จนความนุ่มนิ่มสัมผัสร่างกายแนบชิดมือเล็กกำสาบเสื้อราคาแพงเอาไว้แน่น ความประหม่าทำให้เนื้อตัวสั่นเทา มาถึงขั้นนี้แล้ว ‘มีแต่เดินหน้า ไม่มีถอยหลัง!’“ฉันจะลองดู ถ้าทำให้คุณไม่พอใจฉัน...”“สำหรับผม คำนั้นมันไม่ได้สำคัญเท่าคุณตั้งใจทำมันหรือเปล่า”“!!!” “เริ่มเลยไหมหรือจะต้องให้ผมสอน”