Novels by นานิซัง

2 ปีให้หลัง....วันเสาร์เป็นวันที่วีด้าโหยหาที่สุดนับตั้งแต่ร่วมกันเปิดบริษัทกับไลลาและซันเดย์เธอก็วิ่งวุ่นจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน โดนสามีบ่นหลายครั้งว่าไม่สนใจเขา เอาแต่ทำงาน... ทำอย่างกับว่าตัวเองงานไม่เยอะงั้นแหละYOLO เดี๋ยวนี้มีดารา นายแบบ คนมีชื่อเสียงเข้าไปฝึกที่สนามพวกเขากันเยอะเลย โด่งดังใหญ่แล้ว!พรึ่บ⁓ร่างกายที่กำลังดื่มด่ำกับความอุ่นสบาย ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่คิ้วขมวดเมื่อความเย็นกระทบผิว“อื้อ~”“ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา จะสิบโมงละนะ ข้าวเช้าก็ไม่ยอมกิน ถ้าป๊ากับพี่ชายเธอรู้สามีคนนี้จะรับมือไหวเหรอ หื้ม?” ก้มลงกระซิบข้างใบหูขาว เห็นว่าเธอครางพึมพำก็กดจูบซอกคอระหงจนเธอหันขวับมาค้อนวงใหญ่“แค่วันเดียวเอง พี่ไม่บอกพวกเขาจะรู้เหรอคะ” ดันตัวขึ้นบอกสามีเสียงงัวเงีย ก็ไม่ใช่เพราะเขาหรือไงเธอถึงได้เพลียแบบนี้“ร้ายขึ้นทุกวัน” บีบจมูกรั้นเบา ๆ“อื้อ... ไหน ๆ ก็สายแล้วนอนต่อได้ไหม”“หยุดเลย” ประคองท้ายทอยเล็กเอาไว้ก่อนที่เธอจะเอนตัวราบลงไปเสียก่อน“ถึงจะสายก็ต้องกิน ถ้าปวดท้องขึ้นมาพี่จะตีเธอจริง ๆ นะวีด้า” ขยับตัวขึ้นกลางเตียงเพื่อให้ศีรษะเล็กหนุนขาได้ถนัด“พี่จะตีเมียลงเหรอคะ จะทนเห็นน้ำ

หนึ่งปีต่อมา…โรงแรม The Lush Nestวันที่ 02 / 10 /25xxบรรยากาศภายในห้องโถงขนาดใหญ่ของโรงแรมถูกเนรมิตอย่างงดงาม แซนเดอเลียร์ระยิบระยับทิ้งตัวระย้าจากด้านบน แสงสีนวลส่องสว่างขับให้ทั่วทุกพื้นที่อบอวลไปด้วยความตระการตาภาพถ่ายขนาดเท่าตัวคนจริง ๆ เป็นรูปของชายหนุ่มสวมชุดทักซิโดสีเข้มทั้งชุด คุกเข่าต่อหน้าหญิงสาวสวมชุดราตรีสีมุกผ้าลูกไม้ ใบหน้าทั้งสองเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขแม้จะมองผ่านรูปยังซึมซับความรู้สึกนั้นได้ จึงเป็นจุดเด่นให้อยากเก็บภาพความทรงจำอันแสนตราตรึงในงาน...แต่งงานระหว่าง อชิระ ธาดากุล & วีด้า เมย์แกนคู่บ่าวสาวคนแรกของแก๊งสิงห์ ทั้งสองเข้าประตูวิวาห์ในวัยที่เหมาะสมและพร้อมทุกอย่าง ต่างได้รับการสนับสนุนจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นชอบดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบนอกจากทำหน้าที่เป็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแล้ว ทั้งอชิระและวีด้าก็แทบไม่ได้จัดการเกี่ยวกับงานครั้งนี้ พ่องานแม่งานอย่างแจ็คกี้ เลย์ เคที่และรีน่าล้วนดำเนินการให้กับลูกทั้งสองจนหมดแขกเหรื่อที่มาร่วมงานล้วนเป็นแวดวงสังคมที่อยู่ในระดับผู้มีชื่อเสียง และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่าย เจฟฟ์ ไลก้า อาเชอร์ วิกเตอร์และ

อชิระหายใจเข้ารุนแรงเมื่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องล่างทำขนกายลุกซู่ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอมส้มเคลื่อนไหวใบหน้าอยู่กึ่งกลางความเป็นชาย เพียงแค่ลมอุ่น ๆ กระทบยังไม่ทันที่เธอจะสัมผัสส่วนใดส่วนหนึ่งของอาวุธประจำกาย เขาก็เกร็งท้องน้อยจนเหน็บจะกินเอา!นิ้วเรียวยาวเสยกลุ่มผมสลวยแล้วทัดเข้ายังใบหูขาว...“ถ้าเธอไม่ใช่เจ้าของหัวใจของพี่ ต่อให้มีคนมาห้อมล้อมนับร้อยนับพันพี่ก็ไม่สนใจ แต่นี่เป็นเธอ จะให้ไม่หึง ไม่หวงก็เอามีดมาทิ่มพี่เลยเถอะวีด้า”“ทำแบบนั้นวีจะเอาอะไรมาไว้ทิ่มตัวเองล่ะ”“เชี้ย! โคตรยั่วเลยว่ะ มานั่งบดกันเลยมาถ้าจะขนาดนี้ เสียวหัวไปหมดแล้วเนี่ย”“งั้น...เอาอย่างอื่นบดให้นะคะ”“ซะ ซี้ด...”กายใหญ่สะท้านทันทีเมื่อปลายลิ้นสีชมพูเลียรอยหยักหัวแดงก่ำ พร้อมกับน้ำลายยืดออกเป็นสายยามที่กลีบปากอวบขยับอ้าอม ดูดดุนลิ้นรอบ ๆ ปลายหัวบานหยัก เขาถูกเธอกระตุ้นด้วยไฟเร่าร้อน เหมือนถูกเกลียวคลื่นซัดสาดให้วนอยู่กับอารมณ์วาบหวามซ้ำ ๆ‘เก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?’เธอช้อนมองเจ้าของเสียงครางต่ำกระหึ่มในลำคอ นัยน์ตาคมดุเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันเร่าร้อนที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า กับลิ้นเปียกชื้นท

Mittap Universityวีด้านั่งอยู่ภายในห้องที่เคยเป็นศูนย์รวมของแก๊งสิงห์ แม้ว่าพวกเขาจะเรียนจบไปแล้วได้ปีกว่า ๆ ทว่าก็ยังแวะเวียนมายังสถานศึกษาแห่งนี้เป็นนิจ จะด้วยเหตุอะไรนั้นก็ยากที่จะพูดแต่ที่มาบ่อยสุดก็เห็นจะเป็นคนที่ยืนอิงขอบตู้ตัวยาวข้างห้อง ร่างสูงกอดอกด้วยท่าทีไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก นัยน์ตาสีซินนาม่อนก็เรียบนิ่งยิ่งกว่าสายลม ริมฝีปากที่เคยยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ก็ไม่หลงเหลือ ที่เด่นชัดนั่นก็คือลมหายใจกระชากรุนแรงเป็นระยะ ชวนหัวใจเต้นตุบ ๆ ต่อม ๆ“วีก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร น้องมันก็แค่ตามซันมา พี่อย่าอารมณ์เสียได้ไหมคะ กว่าจะว่างมาเจอกันได้ไม่ง่ายเลยนะ”คงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ไม่งั้นห้องนี้อาจจะพังก็ได้ เธอไม่อยากถูกพี่ชาย หรือคนอื่น ๆ ล้อเวลาเข้ามาแล้วเห็นว่ามีโซฟา หรือไม่ก็โต๊ะตรงหน้านี้เปลี่ยนใหม่อีกแล้ว“แล้วมันต้องตามติดเธอแบบนั้นไหม พี่สาวตัวเองก็อยู่ด้วย มันจงใจเข้าหาเธอชัด ๆ แม่ง! ไล่ออกเลยดีไหม เกลียดขี้หน้ามันว่ะ”มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นว่าไอ้เด็กนั่นมาวอแวแฟนเขา มาทีไรก็เดินตามเธอต้อย ๆ เหมือนพี่สาวไม่มีผิด ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า ซันเดย์เป็นเพื่อนที่วีด้ารักมาก คงได้ตะบ

แสงแดดยามเย็นส่องลอดผ่านใบไม้ที่พลิ้วไหวตามสายลมอ่อน ๆ เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ภายในบ้านดังขึ้น ขณะกำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารมื้อเย็น แจ็คกี้และเลย์ช่วยกันเรียงไก่ทอดน่องใหญ่ที่พึ่งพักให้สะเด็ดน้ำมันลงบนจาน กลิ่นหอมของอาหารกระจายไปทั่วบริเวณ รีน่าและเคที่จัดโต๊ะอาหารใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับมองภาพที่ลูก ๆ กำลังช่วยกันตกแต่งไฟดวงเล็ก ๆ เพิ่มบรรยากาศมือเย็นให้สวยงามยิ่งขึ้นวีด้า อชิตาช่วยกันปอกผลไม้เอาไว้สำหรับตบท้ายมื้อค่ำ รอยยิ้มแสนหวานของทั้งสองสาวยิ่งเพิ่มความสดใสให้กับบรรยากาศโดยรอบ อชิระและเจฟฟ์ต่างก็ยิ้มตามพวกเธอ ก่อนที่จะหันมาจัดงานในมือให้เสร็จก่อนค่ำ“มึงก็แขวนให้มันดี ๆ หน่อยได้ไหมวะ” เจฟฟ์ชี้นิ้วให้คนยืนอยู่ขั้นบันไดเอาสายไฟพันกับกิ่งไม้ให้เรียบร้อย“มาทำเองไหมเจฟฟ์ กูก็ถามแล้วว่าพอยัง มึงบอกเองว่าได้แล้ว!” คนถูกใช้ให้เปลี่ยนตำแหน่งอีกชักเริ่มหัวเสีย ลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้ม พยายามไม่ยกเท้ายันไอ้คนเรื่องมาก หากไม่อยู่ต่อหน้าบุพการีของทั้งสองฝ่ายคงจัดหนักมันไปแล้ว!“อะไรกันตาอชิ ไม่ดีก็แค่ทำใหม่ ไม่เห็นต้องใช้เสียงแบบนั้นกับตาเจฟฟ์เลยนี่” เคที่เอี้ยวตัวมาทางลูกชายเมื่อได้ยินเสีย

วีด้ากลับมาจากบ้านไรอันก็พอดีกับเวลาอาหารเย็น ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงเมื่อเห็นรถยนต์ที่คุ้นเคยจอดอยู่นอกรั้วบ้าน มองหาเจ้าของก็ไม่เจอ นึกว่าเจ้าตัวน่าจะอยู่แถวนี้ก็ไม่เห็นถึงขับรถตัวเองเข้ามาจอดด้านใน ควานหามือถือระหว่างออกมาจากตัวรถ เพื่อโทรหาคนที่เงียบหายไปตลอดทั้งวัน กระทั่งเดินเข้ามาภายในตัวบ้านจึงได้เห็นว่าคนที่ตามหากำลังเดินออกมาจากห้องครัว“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ในบ้านคะ?” แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าพี่อชิจะเข้ามาได้ ซ้ำยังใส่ชุดพี่ชายของเธอด้วย ก่อนจะมองผ่านไหล่กว้างไปก็เห็นว่าป๊าก็อยู่ในนั้นเช่นกัน ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น!’ยังไม่ทันที่อชิระจะเปิดปากตอบแฟนสาว ผู้ที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน“อ้าวยัยหนูกลับมาแล้วเหรอ” คนพึ่งเดินออกมาจากห้องครัวพอเห็นลูกสาวก็เดินผ่านอชิระมาหาเธอก่อน โอบไหล่เล็กไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปยังโซฟาหน้าทีวี วีด้าเดินผ่านแฟนหนุ่มไปแต่ส่งสายตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ติดที่ผู้เป็นบิดาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยคำใด จึงขยับปากถามแบบไร้เสียง‘ทำไมอยู่ที่นี่’ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่ยิ้มบาง ๆ อชิระที่เริ่มจับทางพ่อที่หวงลูกสาวได้แล้ว เดินตามทั้งสองไปรีน่านั่งอยู่ก่อน

ณภัทรเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ซึ่งนั่งอยู่มุมประจำ หลังจากไม่ได้เข้ามาหาท่านเสียหลายวัน ทางด้านอารยาเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ้มตอบรับบุตรชายด้วยใบหน้าแช่มชื่น วงแขนเล็กยื่นออกไปหาร่างสูงของเขาในทันที“กลับบ้านถูกแล้วสินะลูกคนนี้”“ทางยังเหมือนเดิมอยู่นะครับแม่”“เดี๋ยวนี้รู้จักโต้ตอบแม่แล้วนะ”เขายิ้มให้กับถ้อยคำของท่านเพียงเท่านั้นก็นั่งลงข้าง ๆ กัน“ขนมขายดีไหมครับ”“ได้เรื่อย ๆ นั่นแหละ”ณภัทรก้มหน้ามองมือนุ่มเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น หลายวันมานี้เขาคิดมาตลอดว่าจะเริ่มต้นบอกเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้เป็นแม่ได้เข้าใจอย่างไรดี“มีอะไรหรือเปล่า” สายตาของลูกชายทำให้อารยาต้องเอ่ยถาม“ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจอย่างนั้นเหรอ หรือเพราะไม่ได้งานใหญ่นั้น”“ไม่ใช่ครับ แต่ถึงไม่ได้งานแม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ บริษัทยังมีสินค้าตัวอื่นอยู่ ที่ผมจะบอก คือ...ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งครับ” หลังจากที่พูดจบณภัทรก็เริ่มมองปฏิกิริยาของผู้เป็นแม่ว่าจะแสดงออกมาอย่างไร“จริงเหรอลูก จริงจังหรือเปล่า เธอเป็นใคร พาเข้ามาหาแม่หน่อยสิ” ความตื่นเต้นทำให้อารยาตั้งคำถามมากมาย เป็

ธาดาเดินขึ้นมายังชั้นบนของบ้านหลังใหญ่ด้วยความเหนื่อยอ่อน คำพูดของชาทำให้นึกเป็นห่วงเขมจิรา เธอไม่ยอมทานข้าวอีกแล้วเขาหมุนลูกบิดประตูเปิดเข้าไปในห้องของเธอนัยน์ตาราบเรียบทอดมองเรือนร่างใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างเจ้าของเตียงกว้างใบหน้าเหนื่อยล้าก้มต่ำ ต้องการพลังจากริมฝีปากหยักสวยของคนตรงหน้าเหลือเกินแต่ทว่ายังไม่ทันได้สัมผัสเรียวปากนุ่ม เขมจิราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเสียก่อน“ชู่ว์...ผมเอง” เสียงแผ่วเบากระซิบบอก“คุณ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงสั่นเอ่ยถามหลังจากเรียกขวัญตนเองกลับมา คิดว่าโดนผีหลอกเข้าให้แล้ว“สักพักนี่เอง ชาบอกว่าคุณไม่กินข้าวทำไมดื้ออีกแล้วล่ะ” ธาดาล้มตัวลงนอนเคียงข้างเธอ“ชาไม่ได้บอกเหรอว่าฉันยังกินนม”“แค่นมมันจะไปอิ่มท้องอะไร ที่รัก” ธาดาขยับตัวแนบชิดเรือนร่างนุ่มนิ่ม‘ที่รัก’คำนี้ทำให้หัวใจเต้นแรงเมื่อก่อนไม่เห็นเคยเป็นอย่างนี้นี่น่า“เอ่อ...ฉันไม่หิว คุณพึ่งกลับมาเหนื่อย ๆ กลับไปนอนห้องคุณดีกว่าไหม” พูดออกไปแล้วก็อยากจะตีตัวเองแรงสักที“คุณไล่ผม?” ธาดาขยับตัวออกห่างแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น“เปล่า แค่เห็นว่าคุณมาน่าจะเหนื่อยมากนอนห้องใหญ่น่าจะดีกว่

เหนือน่านฟ้าภายในห้องผู้โดยสารธาดาและดิวกำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด เวลานี้มีเพียงบุคคลเดียวที่สามารถเรียกคืนอำนาจกลับมาให้พวกเขาได้“พวกมันรู้เห็นกันหมดเลยสินะ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นลูกน้องของดิวส่งข่าวมาบอกตอนนี้อีกฝ่ายได้ดึงผู้ร่วมลงทุนไปได้เกินครึ่งแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้มีผลต่อหุ้นมากนักแต่หากเสียงเอนเอียงไปมากขนาดนี้ก็มีสิทธิ์ที่อีกฝ่ายจะเอาข้อนี้ มาทวงตำแหน่งคืนจากเขาได้“กูถึงบอกมึงไงว่าพวกนั้นมันเขี้ยวลากดินกันทั้งนั้น” ที่ผ่านมาเขาคอยสอดส่องพฤติกรรมของเจ้าของกาสิโนคนเก่าอยู่เสมอ เพราะไม่เคยไว้ใจพวกจิ้งจอกนี้เลยแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเพลี่ยงพล้ำจนได้“มันลงมือได้เร็วแบบนี้แสดงว่าได้วางแผนกันไว้แล้วตั้งแต่แรก”“ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ที่มันยอมเซ็นให้เราเพราะคิดไว้อยู่แล้วถ้าเป็นมัน คนอื่นต้องยอมแน่”“แล้วลูกน้องมึงว่าไงบ้าง”“ไม่ต้องห่วงพวกนั้น กูผิดเองที่ไม่จัดการขั้นเด็ดขาดกับมันไปซะ” นึกมาถึงจุดนี้ ดิวถึงกับขบกรามแน่น ตัวเองตีงูแค่พอหลังหักผลสุดท้ายมันก็แว้งกลับมาทำร้ายธาดาละจากเครื่องมือสื่อสารหันไปมองเพื่อนด้วยสีหน้าอ่อนลง“มึงไม่ได้ผิด พวกมันแค่ไม่ยอมรับความจริงต่างหาก บริหาร

ณภัทรขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงความเมื่อยล้าของท่อนแขน สายตาคมเหลือบมองด้านข้างจากนั้นมุมปากก็ยกขึ้นเมื่อเห็นใบหน้านวลเนียนเป็นเพราะมีหัวเล็กหนุนอยู่นี่เองถึงได้รู้สึกชาอย่างนี้ เขาดันตัวขึ้นนั่งดึงแขนออกมาโดยไม่ให้รบกวนอีกคน อยากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแพรวพรรณนอนเคียงข้างแบบนี้ทุกวันเหลือเกิน“คงเหนื่อยมากเลยสินะ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” เสียงทุ้มบอกกับคนที่ยังหลับสนิท หย่อนขาลงจากเตียง หยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป“อืม...” เสียงแผ่วเบาครางผ่านลำคอเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เธอมองหาอีกคนว่าหายไปไหน ได้คำตอบเมื่อเขาเปลือยท่อนบนเดินออกมาจากห้องน้ำ“ตื่นแล้วเหรอครับ”“ค่ะ พี่ตื่นนานแล้วเหรอ”“สักพักนี่เอง ทำไมตื่นเร็วนักล่ะ” ณภัทรหย่อนตัวลงนั่งข้างเจ้าของใบหน้าหวาน เขาก้มไปหอมแพรวพรรณฟอดใหญ่“จะนอนต่อหรือลุกไปอาบน้ำ” เมื่อยังเห็นร่องรอยความอ่อนเพลียเขาจึงเอ่ยถามด้วยสุ้มเสียงนุ่มนวล“อาบน้ำ บ่ายนัดกับเขมไว้จะไปคุยเรื่องงานกันค่ะ”“ทำงานต่อเลยเหรอ ไหวหรือเปล่า”พอได้ยินอย่างนั้นแพรวพรรณก็ขยับตัว ผุดลุกนั่งเคียงคู่กับณภัทรก็ถูกลำแขนใหญ่โอบกอดทันทีเช่นกัน“ดื่มได้ก็ต้องทำงานได้สิ หรือพี่ไม่เชื่อ?” เธอ

ท่ามกลางความมืดมิดของถนนหนทาง รถยนต์หรูคันหนึ่งกำลังขับเคลื่อนทะยานมุ่งหน้าไปสู่ถนนสายเล็ก แสงไฟจากสองฟากฝั่งสะท้อนเข้ามาภายใน เห็นเรือนร่างชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอิงแอบกันอยู่ด้านหลังแพขนตางอนยาวปิดลงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สร้างความมึนเมาจนร่างกายเอนเอียงยังดีมีลำแขนแข็งแกร่งโอบกอดพยุงไม่ให้ล้มไปกองที่เบาะแม้ว่าสติจะเลือนรางทว่าก็พอจำเส้นทางนี้ได้เป็นอย่างดี ณภัทรไม่ได้จะพาเธอกลับไปส่งบ้านนั่นเพราะได้มุ่งหน้าไปยังบ้านพักส่วนตัวของเขาต่างหากตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอซ่อนความรู้สึกถวิลหาณภัทรเอาไว้จนลึกสุดใจ ต่อให้รักเขามากแค่ไหนก็ไม่อาจทรยศพ่อผู้ล่วงลับไปได้แล้วยังมีแม่และอาสาวยังคงเจ็บปวด ใครเลยจะล่วงรู้ทุกค่ำคืนในความทรงจำมันย้อนกลับมาทำร้ายเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนหรือแม้แต่การพบเห็นณภัทรผ่านสื่องานสังคมซึ่งเลี่ยงไม่ได้ยิ่งก่อให้เกิดความโหยหาเขามากขึ้นแพรวพรรณขยับร่างกายเมื่อความรู้สึกเหล่านั้นสะท้อนเข้ามาเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง“เมื่อยหรือเปล่า” โทนเสียงอบอุ่นเอ่ยถาม สายตาพิสมัยมองใบหน้าหวาน“ไม่”“ไม่โกรธใช่ไหมที่พี่ไม่พากลับบ้าน พาแพรวมาที่นี่”“แล้วถ้าแพรวบอกว่าโกรธพี่จะพาแพรวกลับไหม”“ไม่อย

คล้อยหลังพ่อเลี้ยงเมธาไป เขมจิราก็หันมามองค้อนคนที่ยืนอยู่ด้านข้างวงแขนกว้างยังโอบกอดเธอไว้ไม่ห่าง เข้าใจอยู่หรอกว่าหวงมากแต่เมื่อครู่ไม่เกินไปหน่อยเหรอน่าจะรู้หากเกี่ยวกับงานตนเองจริงจังมากแค่ไหน ทำไมถึงไม่อะลุ่มอล่วยให้กันบ้าง พ่อเลี้ยงเมธาก็ไม่ได้มีท่าทีหยาบคายกับพวกเธอสักหน่อย พอคิดมาถึงจุดนี้ดวงตากลมโตก็ยิ่งทอแสงวาวโรจน์มากขึ้นไปอีกทว่าเพียงไม่นานเขมจิราก็สะบัดหน้าหลบสายตาเรียวคมไปอีกทาง ในแววตาคู่นั้นพอจ้องนานทำหัวใจหวั่นไหวอย่างไม่น่าให้อภัยเลยจริง ๆ!และดูเหมือนว่าไม่ได้มีแค่ตนเองหรอกที่ถูกคุมเข้มแพรวพรรณก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มข้างกายทั้งตีหน้าเคร่งขรึม แล้วยังเอ่ยพึมพำอยู่เนือง ๆ อีกด้วยครั้นจะเข้าไปช่วยแก้ต่างให้แค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ดังนั้นเขมจิราจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งอยู่ตำแหน่งเดิมโดยมีธาดาเดินตามมาหย่อนสะโพกนั่งตรงขอบพนักโซฟาด้านข้างครึ่งชั่วโมงให้หลัง“จะกลับหรือยังคุณเมาแล้วนะเขม”“คุณอยากกลับก็กลับไปก่อนสิฉันกลับกับชาก็ได้”“ไม่เอาน่าที่รัก” เขาก้มลงไปกระซิบข้างใบหูสวยสายตาเรียวคมกวาดมองไปโดยรอบเวลานี้ผู้คนเริ่มบางตาไปมากจนกระทั่งมาหยุดที่ณภัทร มาเฟียหนุ่

การันต์ดีดตัวจากเก้าอี้ตัวยาวเร่งรุดไปหยุดตรงหน้าคุณหมออย่างรวดเร็ว “ภรรยากับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ” ความตื่นเต้นระคนกังวลทำเสียงที่เอ่ยถามนายแพทย์ออกมาสั่นไหว “ยินดีกับคุณพ่อด้วย คุณแม่และ ‘ลูกชาย’ ปลอดภัยและแข็งแรงทั้งคู่ครับ อีกเดี๋ยวเราจะย้ายพวกเขาไปห้องพักฟื้น ถ้ามีอะไรต้องการเพิ่มก็แจ้งพยาบาลได้เลยครับ” นายแพทย์กล่าวเสียงละมุน เห็นสีหน้าของสามีคนไข้แล้วคงกระวนกระวายใจไม่น้อย “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริง ๆ” การันต์ไม่อาจกลั้นความปรีติยินดีเอาไว้ได้ น้ำตาแห่งความดีใจหล่นออกมาอย่างไม่นึกอายพอได้ยินกับหูตัวเองแล้วว่าคนที่ตนเองรักสุดชีวิตทั้งสองปลอดภัย “กูบอกแล้ว สองคนนั้นเก่งจะตาย” ดลธีตบไหล่ปลอบเพื่อน “ต้องอยากเจอหน้าหลานจังเลยค่ะ งั้นขอไปรอหน้าห้องเด็กนะคะ” “ไปด้วย ผมกับต้องไปทางนู้นนะครับ” ขุนพลหันมาบอกคุณอาทั้งสองก่อนจะวิ่งตามต้องใจไป ดลธีมองกระทั่งภาพหลังหนุ่มสาวทั้งสองลับสายตาจึงหันกลับมาหาเพื่อนรักที่เช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างรวดเร็ว “ยินดีด้วย ต่อไปก็เป็นพ่อเต็มตัวแล้วนะ ดีที่ไม่ต้องไว้หนวดตั้งแต่ตอนนี้” คุณพ่อป้ายแดงหันมาทางเพื่อนยืนอยู่ข้างกัน ดวงตาแดง ๆ ของเขาจ้

เดือนต่อมา...รถเมอร์เซเดสสีขาวของการันต์มุ่งหน้าไปยังหมูบ้านกลางน้ำอีกครั้ง ความตั้งใจของเขาในวันนี้ก็เพื่อจะพาคนรักนั่งข้างกันมีสีหน้าราบเรียบทว่าดวงตากลมโตมีแววสั่นไหวอย่างคนเป็นกังวล “อาจะพาหนูไปวัดแล้วกลับเลย ไม่ต้องกลัว” อุ้งมือใหญ่วางทาบมือเล็ก แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกได้ถึงความกังวลของเธอ ถึงจะผ่านไปแล้วหลายปี หากแต่ว่าความทรงจำของเปรมยุดาก็อยู่ที่นี่ไม่น้อย “ขอบคุณนะคะ” ยิ้มอ่อน ๆ พลางหันมาทางคุณอา สายตาอบอุ่นของเขาทำให้ใจว้าวุ่นตลอดทางผ่อนคลายลงไปมาก คราแรกที่รู้ว่าเขาจะพากลับมาไหว้พ่อกับแม่น้ำตาเธอนองเต็มหน้า คิดถึงพวกท่านจับหัวใจ ต่อให้ไม่ได้พบหน้ากันอีกแค่ได้ไหว้กระดูกคนเป็นลูกอย่างเธอก็ซาบซึ้งใจ“ไม่ต้องขอบคุณ อาตั้งใจจะมาพบพ่อกับแม่หนูอยู่แล้ว”เปรมยุดายิ้มกว้าง คนรักทำราวกับจะได้พบหน้ากัน...คงไม่ต่างจากเธอ!ทั้งสองใช้เวลาชั่วโมงเศษ ๆ ก็มาถึงที่หมาย ฝ่ายลูกสาวของผู้ลาลับหอบช่อดอกไม้สีสันสดใสกับผ้าหนึ่งผืนเดินนำเจ้าของเรือนกายภูมิฐานไปยังเจดีย์บรรจุอัฐิของพ่อและแม่ “หนูกลับมาหาพ่อกับแม่แล้วนะคะ” วางช่อดอกไม้ตรงฐานกว้าง เช็ดฝุ่นออกจากกรอบรูปที่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีใค

กว่าสถานการณ์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็ใช้เวลาไปหลายนาที ดีที่ไม่มีใครแซวหรือพูดอะไร จึงทำให้พวกเรากลับมาสนุกกันต่อ เวลา 00.41 น.“รอกันตรงนี้เรียกรถให้แล้ว” ดลธีบอกขุนพลและต้องใจหลังจากงานเลี้ยงจบลง เขาดูแลทั้งสองเปรียบเสมือนน้องนั่นก็เพราะเปรมยุดาได้กำชับไว้ก่อนที่เธอจะแยกไปกับเพื่อนเขาดีจริง ๆ เลยทั้งหลานทั้งเพื่อน!“ขอบคุณนะครับ” ขุนพลไหว้ผู้ใหญ่ใจดี มื้อนี้เจ้ามือหมดไปไม่น้อย “ไม่เป็นไร ต่อไปถ้ามีงานทำก็กลับมาเลี้ยงฉันบ้างก็แล้วกัน” ดลธีหันไปตอบเพื่อนหลานด้วยใบหน้าทะเล้น“ต้องคิดเป็นบุญคุณด้วยเหรอคะ?” คนที่แม้แต่จะทรงตัวก็ลำบากยังอุตส่าห์หันมาถามเสียงอ่อน “ต้อง! เงียบบ้างก็ได้” ขุนพลห้ามเพื่อนพลางประคองไหล่เล็กให้ยืนได้ตรงเสียก่อนจะปากดี ไม่ดูตัวเองบ้างเลย! ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัว“แค่บอกว่าให้เลี้ยงคืน? เป็นบุญคุณเหรอ ถ้าบอกให้เอาเงินมาคืนก็ว่าไปอย่าง หรือเธอจะคืนฉันล่ะยัยขี้เมา” “ก็เอาบัญชีมาสิ เดี๋ยวโอนให้ตอนนี้เลย ชิ!” “มือถือ?”“เอาไป”“ต้อง!”“นายเงียบเลยขุน” จะว่าเหมือนเด็กก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ทว่าคนทั้งสองต่างไม่มีใครยอมกัน คนกลางอย่างขุนพลจึงได้แต่ยิ้มแห้งให้คุณอาขอ

ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษาของเปรมยุดาและเพื่อน ๆ ต่างก็ดีอกดีใจเมื่อเดินทางมาถึงจุดสำเร็จสาขาบัญชีรวมตัวถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นที่ระลึก เปรมยุดา ต้องใจและขุนพลฉีกยิ้มให้กับกล้อง เสียงกดชัตเตอร์รัวติดต่อกัน พร้อมกับช่างภาพยกนิ้วขึ้นโอเค ทุกคนก็ร้องเฮ คละเคล้าเสียงโห่ร้องตะโกนด้วยความดีใจต่างโอบกอดลากันด้วยน้ำตานองหน้า สี่ปีที่เรียนด้วยกันมาความผูกพันแน่นแฟ้นจนอดใจหายไม่ได้เมื่อต้องแยกจากเพื่อไปเติบโตใช้ชีวิตวัยทำงานไม่ว่าจะอย่างไร พวกเขาจะไม่มีวันลืมมิตรภาพที่ดีเหล่านี้เลย“เร็วนะว่าไหม? ไม่อยากจากพวกแกไปเลย”ต้องใจนั่งจับมือเปรมยุดา และมองเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งห่างออกไป เธอเห็นสายตาอาวรณ์ที่ขุนพลใช้มองเปรมยุดา ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือกระทั่งตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นเดิม แต่ก็คงทำได้แค่นั้นเพราะตอนนี้เพื่อนรักของเธอมีเจ้าของแล้ว และไม่ใช่ใครอื่นไกล เป็นคุณอาสุดหล่อที่กำลังถือช่อดอกไม่ช่อใหญ่เดินเคียงคู่มากับอิตาคุณอาขี้เก๊กนั่นเอง“เรายังเจอกันได้ แค่เรียนจบไม่ได้จากไปไหนไกลนี่น่า จริงไหมขุน” “ใช่ทำอย่างกับจะจากกันไปไหนไกลเว่อร์จริง ๆ เลยเธอเนี่ย”“โดนรุมอีกละ!”“เรียนจบแทนที่จะดีใจกลับทำหน้าบูด

กายโชกไปด้วยเหงื่อทรุดลงทาบทับร่างเปลือยเปล่าหอบหายใจโยนป้อก⁓“อะ” เปรมยุดารู้สึกกึ่งกลางกายวูบโหวงเมื่อคุณอาถอดถอนตัวตนลำใหญ่ออกไปจากตัวเธอ การันต์หายใจหอบใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ ดึงผ้าห่มคลุมกายเปลือยเปล่าทั้งสองจนถึงอก “มีคำหนึ่งใช่ไหมที่อายังไม่ได้บอกหนู” เกลี่ยปอยผมปกใบหน้ารูปไข่เล่น “อะไรเหรอคะ” ตะแคงตัวโอบกอดกายใหญ่ ซุกหน้าเข้าซอกคอแกร่ง ทำให้คุณอาหัวเราะในลำคอพลอยให้เธอยิ้มตามไปด้วย“อารักหนูเปรม รักมาก รักเกินกว่าใคร ๆ ฉะนั้น...อย่าพูดว่าจะให้อามีคนอื่นหรือคิดว่าอาจะไปมีใคร เพราะแค่มีหนูเปรมคนเดียวก็พอแล้ว” “อาบอกว่ารักหนูเหรอคะ” แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคาย วางฝ่ามือบนใบหน้าเริ่มมีตอหนวดขึ้นบาง ๆ มิน่าเมื่อครู่ถึงได้รู้สึกระคาย “อารักหนูเปรม” ทาบฝ่ามือใหญ่บนหลังมือเล็ก ย้ำให้คนจ้องหน้าด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความสดใสสุขล้นฉายชัด เขาชอบเปรมยุดาเป็นแบบนี้มากกว่า ต้องโทษที่ตนไม่ชัดเจนตั้งแต่แรกจนทำให้เธอเข้าใจผิด“หนูก็รักอา รักมาก ๆ รักที่สุด รักกว่าใครในโลกเลย” ปีนขึ้นไปอยู่เหนือกายใหญ่ อกฟูบดเบียดหน้าอกเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนใต้ร่าง สอดแขนไปใต้ไหล่กว้างก่อนจะซุกหน้าลงหาควา

“อื๊อ” ห้ามยังไงทันเมื่อปลายนิ้วก้านยาวไล้กลีบดอกไม้ผ่านเนื้อผ้า ซ้ำยังคลึงจนเธอสะท้านเฮือกสยิวเสียวซ่านต้องยกสะโพกขึ้นรับความดุดันทันที“หนูเปรมของอาแฉะเร็วเหมือนกันนะเนี่ย ‘อยาก’ เหมือนกันใช่ไหมเด็กน้อย”ลมร้อนพ่นผ่านซอกคอหอม กดเรียวปากร้อนแนบชิดผิวละมุน ดอมดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย“อ๊าส์...” ครางกระเส่าเสียงหวิวเมื่อคุณอาสอดนิ้วเข้ามาในร่องคับแคบและมันตอบรับเขาอย่างดี ตอดรัดทักทายความแข็งแกร่งราวกับว่ารอคอยในสัมผัสเร่าร้อนนี้มานานเสียงครางผะผ่าวกระตุ้นข้อมือใหญ่สอดใส่ท่อนนิ้วเพิ่ม เขาเกร็งกระแทกเข้าใส่ดุดันจนเส้นเลือดรายล้อมข้อแขนขึ้นปูดบวม ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงพิศวาสมองเรือนร่างส่ายเร้า เขาถอนก้านนิ้วออกหลังจากทนความปรารถนากำลังเผาไหม้ตนเองไม่ไหว ต้องการให้ความอึดอัดเบื้องล่างเข้าไปแทนที่ท่อนนิ้วแกร่งของตัวเองชุดนักศึกษาถูกถอดออกด้วยชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเตียง ไม่นานกายเปลือยเปล่าสวยงามก็ปรากฏแก่สายตา ผิวเนียนละเอียดอมชมพูสวยกระแทกใจการันต์ “หนูเปรมของอาสวยเหลือเกิน” “อาอย่ามองนานนักได้ไหม”“มากกว่ามองก็ทำมาแล้ว”มุมปากหยักกระตุกให้กับเจ้าของมือที่ยกขึ้นปิดส่วนสวยงามเอาไว้ ทั้งขาเร