1 อาทิตย์ต่อมาณ งานแต่งงานของนายพชรดนัย & นางสาวชนัญชิดา“ยินดีกับพวกแกด้วยนะ นี่เวหาดูแลเพื่อนฉันให้ดีๆด้วย” เพียวเดินเข้าไปจับมือเล็กของเชอรีนที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างกายเวหาโดยที่มาร์ชก็ยิ้มอย่างเห็นด้วย เขายินดีกับทั้งเวหาและเชอรีนเป็นอย่างมาก เชอรีนที่ได้ยินเพื่อนรักร่วมแสดงความยินดีก็รีบตอบกลับไปตามประสาเพื่อนสนิทที่ชอบหยอกเย้ากัน“แล้วเมื่อไหร่มาร์ชจะขอเพียวแต่งงานสักที เรารอไปงานอยู่นะ” เพียวทำเพียงแค่ยิ้มเจื่อนเพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแฟนหนุ่มจะขอเธอแต่งงานเมื่อไหร่ มาร์ชมองไปยังแฟนสาวที่กำลังยิ้มแห้งมองดูก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคิดอะไรอยู่ ไม่รีรอให้เธอได้คิดอะไรไปเรื่อยมือหนารีบเอื้อมไปกอบกุมมือเล็กของเธอเอาไว้ทันที“เร็วๆนี้แหละ”“จริงเหรอ” เพียวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อนั้นด้วยใจที่เต้นแรงพร้อมกับยิ้มกว้างขึ้นด้วยความดีใจ จากหัวใจที่ห่อเหี่ยวกลับมากระชุ่มกระชวยมีชีวิตชีวาอีกครั้ง พวกเขาสบสายตาส่งยิ้มให้แก่กันทำเอาวิเวียนที่ยืนอยู่กับออสตินเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้เบาๆแต่ก็แอบอมยิ้มอย่างมีความสุขที่เพื่อนทั้งสองรักกันอย่างหวานซึ้ง“ชิ สองคนนี้นี่ไปหวานกันไกลๆเลย วันนี้เชอรีนของพวกเ
-ห้องนอนเวหา เชอรีน-“แล้ววันงานคือวันไหนเหรอ” ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว เชอรีนรีบถามไปยังแฟนหนุ่มทันทีเพราะเธอไม่รู้เลยว่าเขาได้จัดเตรียมงานไปถึงขั้นไหนแล้ว เวหารีบเดินเข้ามาโอบกอดเชอรีนจากทางด้านหลัง“อาทิตย์หน้า” ทันทีที่ได้ยินว่าอาทิตย์หน้าใบหน้าสวยก็อ้าปากค้างเพราะมันเหลือเวลาอีกเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นแล้วแบบนี้เธอกับครอบครัวจะเตรียมตัวกันทันหรือ“แล้วจะทันเหรอ”“ทันแน่นอน งานถูกจัดเตรียมไปเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว จะเหลือก็แค่กลับไปลองชุดแต่งงานถ่ายรูปพรีเวดดิ้งแล้วก็แจกการ์ดเท่านั้น งั้นเวโพสต์ลงโซเชียลไว้ก่อนเลยแล้วกัน ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงของพวกเราจะได้เตรียมหาซื้อเสื้อผ้าไว้ได้ทัน”“อืม ขอบคุณมากนะที่ทำเพื่อเราขนาดนี้” เชอรีนพยักหน้าอย่างคนที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ในตอนนี้เธอรู้สึกอยากขอบคุณผู้ชายคนนี้มากถึงมากที่สุดที่ยังคงรักและรอคอยเธอเสมอมาแม้ว่าเธอนั้นจะทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย“ก็เมียทั้งคน เชอ..” เวหายิ้มด้วยความเต็มใจอีกทั้งก็จงใจเรียกชื่อแฟนสาวเมื่อนึกขึ้นได้ว่า...“อะไรเหรอ”“ใส่ชุดนั้นให้ดูหน่อยได้มั้ย” เขาชี้มือไปยังกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของคนทั้งคู่ เชอรีนที่ย
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” คนที่โดนกระทำย่นคอหลบหนีสัมผัสที่กำลังได้รับอย่างเขินอายพร้อมทั้งกล่าวดักคอแฟนหนุ่มด้วยคำพูดที่รู้ทัน เวหาหัวเราะในลำคอกระซิบตอบกลับพร้อมพรมจูบไปตามลำคออย่างตั้งใจ“รู้ว่าอะไร รู้จริงหรือเปล่า” มือหนาเคลื่อนไปกอบกุมหน้าอกอวบอิ่มคัพดีตรงหน้า บีบขยำพร้อมกันสองข้างอย่างถ้วนทั่ว เชอรีนที่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางอยู่จึงดึงมือซุกซนของเขาให้ออกห่างจากหน้าอกของตัวเองแล้วหันหลังจ้องมองเขาด้วยสายตาอ้อนๆ“ไว้คืนนี้แล้วกัน ตอนนี้เราเหนื่อยอยากนอนพักมากเลย เวไม่เหนื่อยหรือไงขับรถมาตั้งนาน แล้วเรื่องแบบนั้นก็ต้องใช้แรงนะ” เธอพูดโน้มน้าวจิตใจแฟนหนุ่มจนเขาพยักหน้าคล้อยตามพร้อมกับสวนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่แฟนสาวของเขาเป็นฝ่ายที่นัดเย็xในคืนนี้“หึ~ พูดแล้วนะ”เชอรีนจูงมือเวหาไปยังเตียงนอนที่มีขนาดใหญ่ คนทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนนั้นพร้อมกับค่อยๆล้มตัวลงนอน ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกหยิบขึ้นมาใช้ปกคลุมร่างกาย อุณหภูมิของแอร์ในห้องกำลังพอดีไม่หนาวหรือไม่ร้อนจนเกินไปทั้งสองนอนกอดก่ายซึ่งกันและกันแล้วเพียงไม่นานพวกเขาก็หลับใหลไปในที่สุด...19.00น.ทันทีที่ตื่นขึ้นทั้งเวหาและเชอรีนต่างก็เปล
อึก!!เชอรีนกลืนของเหลวสีขุ่นลงสู่ลำคอพร้อมทั้งยกมือเช็ดคาบน้ำที่เปรอะเปื้อนออกจากมุมปากของตัวเอง เธอผละริมฝีปากออกจากความใหญ่โตตรงหน้า มือเล็กแตะลงบนหน้าขาของเขาอย่างตั้งใจ ในเมื่อเสร็จกิจเรียบร้อยแล้วก็สมควรแก่เวลาที่จะต้องรีบไปอาบน้ำกันได้แล้ว“ปล่อยได้แล้วจะรีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวไม่ทันเวลา”เวหาที่ได้ยินแบบนั้นก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เชอรีนรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรงเพียงแค่มองหน้าเขาภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ผุดเข้ามาในหัว เธอส่ายหน้าไปมาแล้วรีบลุกขึ้นยืน“เราไปอาบน้ำก่อนนะ”“งั้นขอเวอาบด้วยคนนะจะได้เร็วขึ้นไง” เวหาลุกยืนตามแฟนสาวเขาอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวโดยที่เธอนั้นทำได้แค่เพียงพยักหน้าเบาๆ เวหาเดินลงจากเตียงแล้วเดินดุ่มๆไปยังห้องน้ำทันที 30 นาทีต่อมาบนรถ“พวกเราจะไปกันที่ไหนเหรอ” ในขณะที่กำลังขับรถอยู่นั้นเสียงทุ้มก็เอ่ยถามไปยังแฟนสาวของตัวเองที่กำลังมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธออยู่ เชอรีนเงยหน้าหันมาให้ความสนใจไปกับคนข้างกาย เธอยิ้มอย่างสดใสยกชูหน้าจอมือถือให้เขาได้เห็นรูปภาพของบ้านพักพูลวิลล่าหลังใหญ่ที่พวกเรากำลังจะไป“เราลืมบอกเวไปเลย พวกเราจะไประยองกันนี่ไงรูปบ้าน หลังใหญ่ดีว่ามั้
-1 อาทิตย์หลังจากงานรับปริญญาเสร็จสิ้น-เสียงมือถือปลุกเตือนดังขึ้นร่างบางหยัดกายลุกขึ้นนั่งปลุกแฟนหนุ่มที่ยังคงนอนหลับใหลอย่างไม่มีสติ มือเล็กยกขึ้นสะกิดไปยังแผ่นหลังของเขาอย่างเบามือ “ตื่นได้แล้วเว วันนี้พวกเรามีนัดไปเที่ยวกับที่บ้านนะ ลืมไปแล้วเหรอ ทำไมยังไม่ตื่นอีกเนี่ย” เธอสะลึมสะลือส่งเสียงโวกเวกโวยวายออกมาเมื่อพยายามปลุกเท่าไหร่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาซะที สงสัยอาจเป็นเพราะเมื่อคืนเขาดื่มเหล้าเข้าไปด้วยแน่เลยจึงทำให้เรียกยากแบบนี้คือแบบนี้นะคะทุกคน เมื่อคืนพวกเราไปดื่มฉลองเรียนจบที่ผับของสายฟ้ากันมาค่ะ ไปกันครบทุกคนเลยนะทั้งกลุ่มของเชอรีนและกลุ่มของเวหาเขา... “เมื่อคืนก็ดื่มไปนิดเดียวเองนี่แล้วทำไมถึงได้นอนตื่นยากแบบนี้” เธอบ่นไปตามประสาก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเข้าไปอาบน้ำแล้วค่อยกลับมาเรียกเขาอีกรอบ “เฮ้อ~ ช่างเหอะไปอาบน้ำดีกว่า อะ!” เชอรีนลุกขึ้นยืนซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกลับที่เวหาลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับดึงข้อมือของแฟนสาวให้ร่วงหล่นล้มไปทับร่างกายของเขาเข้าอย่างจังว๊าย!!เชอรีนร้องอุทานเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆร่างกายของเธอก็ถูกดึงล้มลงไปทับอยู่บนตัวของเขาแ
“ใครเหรอลูก” พ่อเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะร้อยวันพันปีลูกสาวเขาไม่เคยพาใครมาแนะนำตัวให้รู้จักแบบนี้เลย สงสัยคนนี้ต้องเป็นคนที่พิเศษมากๆแน่“แฟนเชอรีนเองค่ะ นั่นไงคะเวหาเดินมานั่นแล้ว” เธอชี้มือไปทางด้านหลัง พ่อกับแม่ต่างก็มองตามๆกันแล้วก็พบว่าได้มีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาเวหาเดินมาหยุดยืนตรงหน้าพ่อกับแม่สายตาแลมองไปยังชะเอมเล็กน้อย“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ผมชื่อเวหานะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เวหายกมือขึ้นไหว้ไปยังบุคคลทั้งสองพร้อมทั้งกล่าวแนะนำตัวเองออกไป พ่อกับแม่รีบรับไหว้ยิ้มรับด้วยความเอ็นดูสายตาของท่านทั้งสองดูอบอุ่นมากเหลือเกิน...“สวัสดีค่ะพี่เวหา พ่อแม่คะเขาเป็นรุ่นพี่ชะเอมที่มหาลัยค่ะ” ชะเอมยกมือไหว้ไปยังพี่เวหาก่อนที่จะเอ่ยแนะนำพี่ชายคนใหม่คนนี้ออกไป“หวัดดีลูก ไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นจะดีกว่า” แม่ชวนเวหาพร้อมกับทุกๆคนไปนั่งยังโซนห้องนั่งเล่นซึ่งทุกคนที่ได้ยินแบบนั้นก็พากันเดินตามแม่ไปติดๆเพราะก็คิดว่าที่ห้องนั้นน่าจะนั่งกันสบายมากกว่าและเมื่อได้มานั่งกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วแม่ก็ได้ถามไปยังเวหาอีกครั้ง“เรานี่หน้าคุ้นๆเหมือนกันนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”“ใ