“วันนี้วันหยุด” ชายหนุ่มยกศีรษะขึ้นก่อนใช้มือเท้าคางมองคนที่พยายามดีดดิ้นออกจากเขาแล้วตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย“เอ่อ ลุกไปเข้าครัวค่ะ ฉันรู้สึกหิวข้าวเช้าแล้ว”ใช่ เธอหิวข้าวเช้าจริง ๆ ไม่ได้โกหก เพราะเมื่อวานตั้งแต่กลับมาเธอแทบจะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แถมยังถูกศรุตรังแกแทบจะทั้งคืน ตอนนี้เธอหิวจนตาลายไปหมดแล้ว“อือ หิว จะว่าไปฉันก็หิวเหมือนกัน” บอกหญิงสาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ทอประกาย ที่ไม่ได้บ่งบอกว่าหิวอาหารเช้าเป็นแน่“ถ้าคุณหิวก็ปล่อยฉันไปเตรียมมื้อเช้าสิคะ” เอ่ยต่อรองคนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างกระตือรือร้น“ฉันหิวอย่างอื่นมากกว่า”ศรุตเอ่ยจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอยู่ข้างเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งของเนตรแพร ก่อนช้อนกายสาวขาวละเอียดที่เขาหลงใหลขึ้นมาแนบอกและเดินออกจากห้องนอนขนาดเล็กเพื่อตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนที่ใช้ร่วมรักกันเมื่อคืนอย่างทันที ท่ามกลางการดีดดิ้นและหวีดร้องของหญิงสาว แต่มีหรือที่คนมีความปรารถนากายของคนตัวเล็กจะปล่อยให้รอดไปได้กว่าทั้งสองจะลงมาใช้ชีวิตปกติก็ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง เนตรแพรอยู่ใน
ศรุตขยับพลิกกายพร้อมวาดวงแขนไปอีกฝั่งหมายจะคว้าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มเข้ามาสวมกอด แต่ก็พบกับความว่างเปล่า จนทำให้เขาต้องยกศีรษะขึ้นดูเพื่อความแน่ใจว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่บนเตียง เพราะที่นอนฝั่งของเนตรแพรยังคงอุ่นอยู่แสดงว่าเพิ่งจะลุกออกไปเมื่อไม่นานมานี้ ร่างสูงใหญ่แผ่นอกกำยำเปลือยเปล่าขยับกายลุกขึ้นนั่งพิงเข้ากับหัวเตียง“เพิ่งจะตีสี่รีบลุกไปไหนวะ” บ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ หลังจากคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาจากนั้นชายหนุ่มตลบผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากกาย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูสีขาวที่ร่วงหล่นอยู่ไม่ห่างขึ้นมาพันเข้ากับเอวสอบของตนเองหมิ่น ๆ และเดินออกจากห้องนอนของตน หมายจะไปหาคนที่เขาต้องการนอนกกกอดแต่กลับไม่พบ ทันทีที่ร่างสูงสาวเท้าลงบันไดจากชั้นสองก็ตรงไปยังห้องของลูกหนี้สาวด้วยความรวดเร็ว มือหนาเอื้อมจับลูกบิดประตูเพื่อที่จะเข้าไปด้านใน แต่สิ่งที่พบคือเนตรแพรกลับล็อกห้องใส่เสียอย่างนั้นล็อกห้องหนีแบบนี้คิดว่าเขาจะเข้าไปไม่ได้หรือยังไงไม่นานสิ่งที่กางกั้นระหว่างเขากับเธอก็ถูกเปิดออกด้วยกุญแจสำรอง ศรุตพาตัวเองเข้ามาอยู่ภายในห้องที่มืดสนิทและไร้ความเ
ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว เขาต้องการเธอเพื่อที่จะปลดปล่อยศรุตผละออกจากกลีบฉ่ำที่พรักพร้อมสำหรับเขา แล้วบดจูบเข้ากับริมฝีปากงามของหญิงสาวอีกครั้ง ร่างเล็กที่เปลือยเปล่าพยายามผลักดันร่างของชายหนุ่มเท่าใดก็ไม่เป็นผล แล้วยิ่งความแข็งขืนถูไถกลางกุหลาบงามของตนทำเอาสะท้านไปทั้งกายศรุตไม่รอช้าที่จะอัดกระแทกความแข็งแกร่งเข้าร่างเล็กด้วยความเสน่หา ทำเอาเนตรแพรร้องระงมด้วยความสั่นสะท้านไปทั้งกาย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานหู ทำเอาคนที่กำลังไหวโยกอยู่เหนือร่างพอใจไม่น้อย เร่งจังหวะรักหนักหน่วง สลับเชื่องช้าแทบขาดใจ ค่อย ๆ ถอดถอนและแทรกเข้าไปใหม่จนสุดตัวเรียกเสียงร้องแทบจะกลายเป็นตะโกนของหญิงสาวได้เหลือล้น"อ๊า....อย่าหยุด...""ฉันไม่ได้หยุด แค่เปลี่ยนท่า"ว่าแล้วก็ยกร่างอรชรน่าฟัดนั่งทับที่ตักแกร่งสอดแทรกความแข็งขืนเข้ากายสาวอีกครั้ง มือหนารั้งสะโพกงอนบังคับไหวโยกไปตามจังหวะ"ขยับซิ แบบนั้นแหละ อ๊า...แน่นมากเลยเนตรแพร"ศรุตครางออกมาเสียงพร่าเมื่อเนตรแพรเร่งรัดจังหวะถูกใจเขา"เบาหน่อยฉันไม่อยากเสร็จเร็ว"ริมฝีปากหนาว่าออกมาก่อนจะอ้าครอบครองทรวงอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า ทั้งดูดดึ
“ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอน่ะเหรอจะมาห้ามอะไรคนอย่างฉันได้” ชายหนุ่มตอบเสียงพร่าหลังจากผลักร่างเล็กทิ้งกายลงบนโซฟาราคาแสนแพงกลางห้องรับแขก ท่ามกลางการขัดขืนของคนที่ไม่พรักพร้อมในสิ่งที่เขาต้องการ “ปล่อยฉันนะคุณศรุต” มือเล็ก ๆ ทั้งผลักทั้งดันคนร่างสูงใหญ่ให้ออกห่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีการขยับแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำชายหนุ่มยังโถมกายเข้าหาอีกคราว ก่อนกระซิบข้างหูด้วยลมหายใจร้อนผ่าว “ปล่อยแน่ แต่ในตัวเธอนะ” ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนก้มลงซุกไซ้ลำคอขาวผ่องของหญิงสาวด้วยความหลงใหล ท่ามกลางการขัดขืนของหญิงสาว ชายหนุ่มจัดการรวบมือเล็กทั้งสองข้างที่กำลังทำร้ายเขากดลงกับโซฟา ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าที่สวมติดกายของหญิงสาวจนขาดวิ่นเหลือเพียงบราเซียร์ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของคนใต้ร่าง มือหนาลูบไล้ไปทางด้านหลังปลดตะขอบราเซียร์ตัวสวยของเนตรแพรออกจากกายสาวสะพรั่งอย่างรวดเร็ว ทำเอาชายหนุ่มลักลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ทรวงอกอวบอิ่มทำเอาอารมณ์พลุ่งพล่านปั่นป่วนปวดร้าวไปทั้งร่าง ศรุตยกยิ้มมุมปากอย่างมาดร้าย ก่อนก้มลงฉกปลายเม็ดทับทิมสีหวานที่เขาหลงใหลอย่างลืมตัว ดูดกลืนราวกับทาร
“จะรีบไปไหนของมันกันเนี่ย” บ่นอุบอิบกับตัวเองเบา ๆ แล้วก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารของตัวเองต่อไป กว่าเนตรแพรเดินทางมาถึงที่พักนั่นก็คือบ้านหลังโตของศรุตก็ใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมงจนตอนนี้เป็นเวลาปาเข้าไปสองทุ่มเสียแล้ว ไม่รู้ว่าการกลับถึงบ้านช้ากว่าเวลาไปหลายชั่วโมงตนจะโดนอะไรบ้าง สำหรับเธอแม้เป็นผู้หญิงของศรุตใช่ว่าจะสบายเหมือนที่เธอเคยได้ยินมา ผู้หญิงคนอื่น ๆ ของเขาจะเรียกหาตามที่ชายหนุ่มต้องการ แต่ผิดกับเธอที่เป็นลูกหนี้พ่วงตำแหน่งของเล่นบนเตียงของเขาเท่านั้น เนตรแพรเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ มองซ้ายแลขวาว่าเจ้าของบ้านหน้าเลือดจะนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นหรือไม่ แต่เมื่อมองแล้วกลับไม่พบ เธอจึงค่อยเบาใจรีบเดินผ่านห้องหนังสือที่อยู่ชั้นหนึ่งของบ้านเพื่อเข้าไปยังห้องนอนเล็กของตน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อประตูห้องหนังสือถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพับขึ้นจนถึงข้อศอก จ้องมองมายังคนตัวเล็กด้วยสายตาดุดัน ทำเอาหญิงสาวต้องก้าวถอยห่างจากชายหนุ่มหนึ่งถึงสองก้าว “ไปไหนมา ฉันสั่งเธอแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าเลิกงานเสร็จให้กลับบ้านทันที” “ขอโทษค่ะ พอดีเพื่อนฉันแวะมารับไปทานข้าวเย
“ว่าแต่ไปกินร้านเดิมไหม” เนตรแพรหันมาถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจ ว่าเจ้าตัวจะรับประทานที่ร้านไหนกันแน่ “ร้านนั่นแหละ เงินเดือนยังไม่ออกต้องประหยัดหน่อย” “อย่างแกเนี่ยนะบัวต้องประหยัด” หญิงสาวสวนกลับอย่างมันเขี้ยว ในจังหวะที่เพื่อนสาวบอกว่ากำลังประหยัด ร่างเล็ก ๆ ของเธอไปกระแทกกับอะไรบางอย่างจนต้องร้องอุทานออกมา “โอ๊ย ๆ เดินยังไงของคุณเนี่ย” กชพรรณต่อว่าคนที่ชนโดยไม่ทันที่จะมองหน้าเสียด้วยซ้ำ จนเนตรแพรต้องห้ามเอาไว้ “บัวไม่เอาน่า ขอโทษแทนเพื่อนของฉันด้วยนะคะ” เนตรแพรห้ามปรามเพื่อนแล้วขอโทษผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงข้ามทันที “ขอโทษครับ” ชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวขอโทษเสียงนุ่มละมุน สายตาคมกล้ากลับจ้องมองเนตรแพรแทนที่เขาจะมองคนที่โดนชนอย่างกชพรรณ “นี่คุณ คุณเป็นเดินชนฉัน ก็ต้องขอโทษฉันสิไม่ใช่ไปขอโทษเพื่อนฉัน” หญิงสาวแหวใส่อย่างเหลืออด มีอย่างที่ไหนเดินชนอีกคนแต่กลับไปขอโทษอีกคน โธ่เอ๊ย พวกผู้ชายหูดำเอ๊ย “ผมขอไลน์คุณหน่อยได้ไหมครับคนสวย” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้หญิงสาว แต่เนตรแพรก็ไม่คิดที่จะรับสิ่งนั้นมาและให้ข้อมูลติดต่อส่วนตัวกับคนแปลกหน้า “ไม่ให้ย่ะ ไอ้คนหน้าหม้อหูดำ” ย