LOGIN“คุณเสือคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ เนตรกับคุณเมธเราไม่ได้มีอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นค่ะ” เนตรแพรปรับโทนเสียงข่มความโกรธที่เขาดูถูกเธอ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อผู้หญิงร่านร้อนอย่างเธอเหรอเนตรแพร” เขาเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา พูดแล้วชี้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากมนออกแรงผลักเพียงนิดเดียวศีรษะทุยก็เอียงเอนจนทรงตัวไม่อยู่ “พี่เสือคะ ฟางมารับไปทานข้าวกลางวันค่ะ” อยู่ ๆ เฟยเฟิ่งก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งศรุตและเนตรแพรหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เข้ามาไม่ดูเวลาตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสองคนในห้องกำลังมีปากเสียงกันอย่างไรอย่างนั้น “น้องฟางมาแล้วเหรอครับ รอพี่แป๊บหนึ่งนะ” ศรุตบอกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงแข็ง “ส่วนข้าวเที่ยงที่เธอเอามา ฉันไม่กินเอากลับไป พร้อมกับร่างกายเน่า ๆ ของเธอซะ” “คุณเสือคะ เนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณเสือค่ะ” เนตรแพรตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญให้ศรุตได้รับรู้ มันคือเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยินดีกับสิ่งที่เธอจะพูดหรือไม่
View Moreศรุตรั้งกายบางของเนตรแพรลงนั่งบนตักแกร่งของเขาที่โซฟาทั้งที่หญิงสาวดีดดิ้นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย ลมหายใจร้อนผ่าวที่รดต้นคอของเนตรแพรทำเอาสยิวไม่น้อยจนต้องนั่งนิ่งดั่งใจ เมื่อเห็นคนตัวเล็กอยู่นิ่งแล้วเขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ผมจะบอกความจริงทั้งหมดให้คุณฟัง เรื่องที่ผมต้องแต่งงานมันก็เป็นตามที่ไอ้เมธมันบอกนั่นแหละ พ่อรู้เรื่องของคุณกับผมมาตั้งนานแล้วเลยบังคับให้ผมเลิกยุ่งกับคุณแต่ผมไม่ยอม จนกระทั่งพ่อเอาคุณขึ้นมาขู่ ถ้าไม่ยอมแต่งงานจะส่งคนมาทำร้ายคุณ ซึ่งผมทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นคุณเป็นอะไรไปเลยยอมตกลงแต่งงานกับน้องฟาง น้องฟางก็มีคนของเขาอยู่เราสองคนก็เลยตกลงจะเล่นละครด้วยกันและทำเมินคุณ ตอนนั้นวันที่คุณมาหาผมเกิดพลั้งมือทำร้ายคุณกับลูกเข้าไปเพราะเห็นรูปนั่นแหละ ผมหึงที่เห็นคุณกับมันอยู่ด้วยกัน"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดและนิ่งไปครู่หนึ่งทำเอาเนตรแพรพูดแทรกขึ้นมา "คุณก็เลยทำร้าย และตกลงแต่งงานกับเขา"ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วรีบแก้ต่างทันทีเรื่องแต่งงาน "แต่เรื่องแต่งงานผมยกเลิกตั้งแต่วันที่ไปหาคุณอีกครั้งแล้วไม่เจอ ผมเสียใจและรู้สึกผิดมากเลยนะ ผมตามหาคุณทุกวันไปทุกที่ที่คิดว่าคุ
"ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว...เอ่อ แต่ว่ามาคราวนี้จะค้างที่นี่ไหมคะ" เนตรแพรถามทั้งสองคนที่กำลังมองหน้ากัน"ผมว่าไม่ดีกว่า ต่อให้ไอ้เสือรู้ว่าคุณเนตรอยู่ที่นี่แล้ว แต่มันยังไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องที่อยู่ของคุณเนตรมาตลอด"มันคือเรื่องจริง เมื่อก่อนทั้งจิรเมธและกชพรรณต้องคอยระวังตัวเพราะศรุตเพื่อนของชายหนุ่มมักให้คนคอยมาตามสืบอยู่บ่อย ๆ จนเกือบถูกจับได้อยู่หลายครั้ง อันที่จริงเขาทั้งสองคนรู้เรื่องที่เนตรแพรมาอยู่ที่นี่สักพักใหญ่ ๆ แล้ว เนื่องด้วยเนตรแพรกลัวกชพรรณเป็นห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับจึงแอบส่งข้อความมาหาบอกเรื่องที่อยู่จิรเมธนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจบอกหญิงสาว "ผมว่าอีกสักพักเราสองคนกลับเลยดีกว่า เดี๋ยวไอ้เสือมาเจอจะยุ่งเอา" เขาว่าอย่างนึกขัน ศรุตคงคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนที่ปกปิดเรื่องนี้เอาไว้เพราะถูกเนตรแพรและกชพรรณขอร้องเอาไว้ แต่ในช่วงแรก ๆ ออกตามหามาอ้อนวอนถามอยู่หลายต่อหลายครั้งก็ทำใจเด็ดไม่ยอมบอกตามคำขอร้องของคุณแม่ยังสาวตรงหน้า"มึงก็รู้ว่าเมียกูอยู่ที่ไหน ทำไมมึงไม่บอกกูวะไอ้เมธ" ศรุตว่าออกมาเสียงเข้ม ขบกรามกร้าวราวกับโกรธเพื่อนหนักหนาที่บังอาจปกปิดที่อยู่ของเมียรัก"ไหนมึง
เนตรแพรอุ้มศรุตามานั่งรับลมยามเย็นที่โต๊ะม้าหินอ่อนอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ด้านข้างถูกล้อมรอบไปด้วยกระถางต้นไม้เล็ก ๆ เพิ่มพื้นที่สีเขียวให้กับบ้านดูร่มรื่นน่าอยู่เป็นไหน ๆ ไม่นานกชพรรณเดินเข้ามาหย่อนกายนั่งเคียงข้างเพื่อนพร้อมกับแก้วน้ำสองใบวางตรงหน้า"นี่แก้วของฉันใช่ไหม" เนตรแพรถามพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ"ไม่ใช่ย่ะ อันนี้ของคุณเมธ ส่วนของแกแก้วนี้" กชพรรณเลื่อนแก้วน้ำที่อยู่ในมือของตนให้เนตรแพร และเอาแก้วที่เนตรแพรจะหยิบเมื่อครู่เข้ามาหาตัวเอง ทว่าเห็นคนรักกำลังเดินตรงเข้ามาหาอีกไม่ถึงเสี้ยวนาที กชพรรณยื่นแก้วน้ำที่ห้ามไม่ให้คุณแม่ยังสาวหยิบส่งให้คนรักบอกเสียงหวานพร้อมด้วยรอยยิ้ม"น้ำเย็น ๆ ของคุณค่ะ""ขอบคุณครับที่รัก""โอ๊ย! เหม็นความรักจริง ๆ" เนตรแพรบ่นด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากมายนัก"จะมาเหม็นอะไร ของตัวเองก็มี" กชพรรณว่าแล้วก็จับแก้มของเพื่อนอย่างมันเขี้ยวท่าทางของสองสาวทำเอาจิรเมธถึงกับต้องหัวเราะออกมากับการหยอกล้อของสองสาวที่นาน ๆ จะมาเจอกันเสียที"นั่นน่ะสิครับ ไอ้เสือเพื่อนของผมก็ตามง้อคุณอยู่นะ" คนที่ทำหน้าที่แฟนที่ดีเอ่ยเสริมขึ้นมาทันที"นี่ทั้งสองคนรุมฉันเหรอคะ
ลงท้ายด้วยรัก 2"เดี๋ยวนะ โดดจากกำแพงนี่มันซีรีส์จีนไม่ใช่หรือยังไง""ใช่แล้ว มันคือซีรีส์จีนที่หนูชอบมาก" น้อยหน่าบอกอย่างร่าเริงและมีความสุขแสนหวาน"อย่าดูให้มันมากนักนะ ซีรีส์มันก็คือซีรีส์ ใช่ชีวิตจริงซะที่ไหน""มันก็ต้องมีเรื่องจริงบ้างแหละ""พี่รู้น่า" หญิงสาวส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อถึงแม้ว่าละครบางเรื่องนิยายหลายเล่มมันล้วนมาจากเรื่องจริงเสมอ ซึ่งเรื่องจริงมันอาจเลวร้ายกว่าซีรีส์พวกนั้นก็ได้"พี่กับคุณเสือดูเหมาะสมกันที่สุดเลยนะ" เนตรแพรนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง นึกถึงคำพูดของเขาที่เคยพูดเมื่อตอนนั้น "พี่กับเขาไม่คู่ควรกันหรอก""พี่เนตรอะ...ไม่คล้อยตามเลย หนูไม่คุยแล้วโน้มน้าวยากจริง" น้ำเสียงของน้อยหน่าฟังดูหงุดหงิดและอยากจะร้องไห้ที่เกลี้ยกล่อมเธอไม่สำเร็จ“ใครติดสินบนมาเหรอถึงได้พูดเยอะกว่าปกติน่ะ”"ไม่มี หนูไปก่อนนะ คุยไปคุยมาจะบ่ายแล้วเดี๋ยวไปทำข้าวเที่ยงมาให้" น้อยหน่ารีบเปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็วและพาตัวเองออกไปทันทีก่อนที่ความจะแตกเสียก่อน"เด็กคนนี้นับวันจะยิ่งแก่แดดแก่ลม" เนตรแพรบ่นอุบอิบตามหลังอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงที่ดังขึ้นเหนือหัวจนต้องหันไปมอง"ช่าย ๆ เ