Semua Bab ทัณฑ์สวาททาสมาเฟีย 18+: Bab 1 - Bab 10

​“ดอกไม้อยู่ที่ใคร” เสียงของเจ้าสาวดังขึ้นด้วยความลุ้นสุดใจว่าตนได้โยนช่อกุหลาบแต่งงานสีขาวไป ผู้หญิงคนไหนในงานเป็นคนรับได้ เจ้าสาวคนสวยของงานโอบกอดเจ้าบ่าวข้างกายของตน สอดสายสายตามองหา ทุกคนต่างมองหาเช่นเดียวกัน เนตรแพรมองดอกไม้ในมือของตัวเองแล้วส่งยิ้มให้เจ้าสาว“ยัยเนตรแกได้ดอกไม้ด้วย” ขวัญจิรา อดีตเพื่อนรวมงานของบอกอย่างดีใจที่หญิงสาวรับช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธ์ได้ในจังหวะที่เนตรแพรกำลังจะหันไปตอบเพื่อนสาว พลันสายตาคู่หวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกลับเลือนหายไป มีแต่ความกลัว ความกังวล เต็มไปหมด เมื่อพบกับสายตาคู่คมของใครบางคนที่ไม่เคยลืมเขาแม้แต่ครั้งเดียว ก่อนหันไปไปกระซิบบางอย่างกับเพื่อนและเดินออกจากงานไปอย่างรวดเร็ว“เนตร”ศรุตร้องเรียกชื่อของคนที่เฝ้าตามหามาตลอดสามปีสุดเสียง ทำเอาคนในงานมองเจ้านายหนุ่มรูปหล่อ ที่กำลังวิ่งตามอดีตพนักงานต้อนรับของโรงแรมด้วยความตื่นตะลึง“เนตร รอฉันก่อน” คนตัวสูงเห็นร่างเล็กกำลังก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดให้บริการอยู่หน้าโรงแรมและกำลังหนีเขาไปอีกครั้ง“โธ่เว้ย”ณ โรงแรม ธาดากรณ์ หนึ่งในโรงแรมในเครือของธุรกิจ ธาดากิจจากรณ์“เลิกงานแล้ว ไปหาอะไรกินกันไหม”

ห้าทุ่มกว่า เป็นเวลาเกือบหกชั่วโมงที่ทั้งสามคนต่างช่วยกันทำความสะอาดจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็เหลือเพียงเนตรแพรเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องชุดสุดหรูนี้ อันที่จริงเธอมีเวลาเพียงห้าชั่วโมงเท่านั้นที่เธอควรจะต้องออกจากห้องนี้ไปพร้อมทั้งสองคน แต่ทว่าหญิงสาวนั้นลืมเข้ามาทำความสะอาดห้องนอนและห้องน้ำเสียได้ ไหนจะต้องปูผ้าปูเตียงใหม่ที่ตุลธรได้ค้นหาออกมาให้ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง กริ๊ง กริ๊ง “ขาพี่สุ” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กผละจากงานที่กำลังทำมารับโทรศัพท์เสียก่อน “ตอนนี้เนตรเพิ่งทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จค่ะ กำลังจะจัดการกับห้องนอน แล้วตอนนี้คุณศรุตกลับมาถึงหรือยังคะ” เนตรแพรตอบกลับปลายสายเพื่อความแน่ใจว่าจะเสร็จได้ทันเวลา เมื่อทางนั้นได้ถามว่าเธอทำงานถึงไหนแล้วใกล้เรียบร้อยแล้วหรือยัง ไม่วายที่แม่บ้านจำเป็นต้องถามกลับทางสุธีราว่าเจ้านายหนุ่มกำลังจะกลับมาห้องหรือยัง เธอจะได้รีบทำทุกอย่างให้เรียบร้อยตามกำหนด พอทางผู้จัดการใจดีตอบมาเธอก็พอเบาใจหน่อยว่ากว่าศรุตจะขึ้นไปพักก็เกือบชั่วโมง ดังนั้นสุธีราจึงภาวนาให้เนตรแพรลงมาให้ทัน จะได

แกร๊ก! เสียงคลายปลดล็อกประตูที่อยู่ไม่ห่างนัก เปิดออกพร้อม ๆ กับผลักดันร่างเล็กที่คนตัวสูงกำลังบดจูบอย่างดูดดื่มให้เข้าไปภายในห้องที่ไร้แสงสว่างมีเพียงแสงที่ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาสลัว ๆ เล็กน้อยเท่านั้น เนตรแพรถอยหลังตามแรงของคนที่มีมากกว่าถึงแม้ว่าเธอจะทุบตีเขาอย่างไรก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหาความหวานจากริมฝีปากเล็ก จนกระทั่งหญิงสาวมีท่าทีคล้ายกับคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ชายหนุ่มจึงผละออกห่างอย่างเสียดายไปพร้อม ๆ กับผลักร่างบอบบางที่อ่อนระทวยลงบนเตียงกว้างอย่างแรงจนหญิงสาวหวีดร้องออกมาพร้อมกับลมหายใจที่เหนื่อยหอบจากการถูกปล้นจูบอยู่นานหลายนาที “โอ๊ย…เจ็บ!” มือเล็กเรียวถูกเอามากุมท้องด้วยความจุก คนตัวเล็กกำลังตั้งท่าจะลุกจากเตียงที่เธอเพิ่งเปลี่ยนใหม่ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ปลายเตียงกำลังถอดสูทสีขาวออกจากกายก่อนจะโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี โดยที่ไม่สนใจว่าราคามันเท่าไรและจะไปหล่นที่มุมไหนของห้อง “คุณจะทำอะไร” ดวงตากลมโตเบิกโพลงน้ำเสียงที่อ่อนหวานบัดนี้เต็มตื้นไปด้วยความหวาดกลัวถามออกไปในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังปลดรังกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกพร้อมกับเหยียด

“หยุดนะ…” เมื่อสติกลับมาเพียงครึ่ง เนตรแพรร้องห้ามเขาเสียงกระท่อนกระแท่น ท่ามกลางคนตัวโตกำลังสาละวนอยู่กับหน้าอกหน้าใจของเธออย่างถือสิทธิ์ ส่วนกางเกงยีนก็กำลังถูกเขาดึงออกด้วยมือเพียงข้างเดียวท่ามกลางการหนีบขาเข้าหากัน แต่ก็ไม่เป็นผล จนสุดท้ายชายหนุ่มก็จัดการมันออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ร่างกายของคนตัวเล็กไร้อาภรณ์ปิดกายไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียว แขนทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดอกอวบ ส่วนขาเรียวเสลาหนีบเข้าหากันปกปิดของสงวน ตอนนี้เธอแทบไม่มีแรงลุกผลพวงจากคนตรงหน้าที่หลอกล่อด้วยความวาบหวามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เสียใจ! เพราะฉันหยุดตอนนี้ไม่ได้” ศรุตยืดตัวขึ้นผละออกจากอกอวบของหญิงสาวจัดการถอดกางเกงของตนออกและขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว เพราะความต้องการปลดปล่อยของเขาตอนนี้แทบจะปริแตกเสียแล้ว ทันทีที่ขึ้นมายังเตียงกว้างมือหนาจับสองขาเรียวบางให้แยกกว้างออกแต่กลับถูกขัดขืนจากคนตัวเล็ก “อ้าขาออก” เขาสั่งเสียงเข้มพร้อมทั้งจับขาเรียวดั่งเช่นตอนแรก แม้ว่าหญิงสาวจะขัดขืน แต่ด้วยชายหนุ่มที่มีแรงและกำลังที่มากกว่าสามารถบังคับขาเรียวให้แหวกแยกกว้างตามที่เขาต้องการ เผยให้เห็นกุหลาบงามที่กำลังฉ่

เนตรแพรตื่นเช้าด้วยความปวดหัววิงเวียนศีรษะไม่น้อยเนื่องจากได้รับการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอมิหนำซ้ำร่างกายที่ถูกกระทำอย่างอ่อนล้าต้องลุกขึ้นมาจัดการร่างกายเตรียมตัวไปทำงานในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าด้วยความยากลำบาก อีกใจหนึ่งเธออยากจะโทร.ไปหมายลาหยุดงานเสียเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะชีวิตเธอต้องกินต้องใช้หาเงินส่งเสียเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้เนตรแพรจะอยู่บ้านหลังนี้กับพี่ชายสองคนก็ตาม แต่พี่ชายของเธอนั้นไม่ได้กลับมาที่นี่ก็เกือบสามเดือนเห็นจะได้ คนตัวเล็กแต่งตัวเรียบร้อยเปิดประตูห้องนอนของตนและออกจากบ้านให้เร็วที่สุดเพราะกลัวจะไปทำงานสาย "ป้ายอะไรกัน" พึมพำออกมาเบา ๆ หลังจากที่สายตาของเธอนั้นมองไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ลักษณะคล้ายป้ายประกาศมาติดอยู่ที่ประตูรั้วบ้านหลังน้อย มองดูด้วยความแปลกใจเพราะก่อนกลับเข้ามาเมื่อสามชั่วโมงก่อน ยังไม่เห็นมีหรือว่าเธอจะไม่ได้มองกันนะ "ประกาศขายด่วน นี่มันอะไรกันน่ะ" น้ำเสียงตกใจเมื่อได้อ่านข้อความบนป้ายที่ติดอยู่อย่างเต็มตา "สวัสดีครับ คุณเนตรแพรหรือเปล่าครับ" "ค่ะ ใช่ค่ะมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ" พยักหน้าและตอบกลับพร้อมถามคนที่แต่งตัวดูดีน่าเชื