Share

บทที่ 175

Author: อิงเซี่ย
“ฉันกำลังกินข้าวอยู่ กลับบ้านคืนนี้? ไม่กลับ ฉันจะนอนกับเพื่อนฉัน”

“โอ๊ย! ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ! จะไปเที่ยวเล่นมั่วสุมได้ยังไง? ฉันกับเพื่อนกำลังจะกลับแล้วเนี่ย!” หลีโย่วพึมพำ

“จนกว่าพ่อแม่จะยกเลิกงานแต่ง ฉันไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด” เธอพูดอย่างแน่วแน่อีกครั้ง

คนปลายสายพูดอะไรบางอย่าง หลีโย่วขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงดูผ่อนคลายลงพอตัว เธอตอบกลับไปว่า “งั้นก็ไม่กลับ ช่วงนี้เพื่อนฉันมีเรื่องนิดหน่อย ต้องคอยปกป้องเธอ”

“ก็ได้ ๆ ฉันวางละนะ ถ้าพี่ว่างนักก็ไปหาแฟนสักคนไป๊ อย่ามัวมาคอยควบคุมฉันอย่างกับพ่อทั้งวันเลย บ๊ายบาย!”

พูดจบ ก็กดวางสายทันที อีกด้านหนึ่ง หลีเซินได้แต่มองโทรศัพท์

“...”

เขาลุกขึ้นยืนแล้วคว้าเสื้อสูท เตรียมตัวเลิกงาน ให้คนขับรถไปส่งเขาที่คอนโดเมืองหยางกวง

ภายในร้านอาหาร

หลีโย่วหิ้วกระเป๋า พลางพูดกับซูมั่ว “พวกเราไปกันเถอะ กลับบ้านเธอกัน”

ซูมั่วถูกเธอคล้องแขนไว้ เดินไปพลางพูดไปพลางว่า “ฉันไม่เป็นไร ฟู่อี้ชวนหาที่อยู่ฉันไม่เจอหรอก ดูเหมือนว่าพี่ชายเธอจะเป็นห่วงมากเลยนะ”

“เขาเป็นห่วงกับผี เมื่อเช้ายังมารับฉันอยู่เลยเถอะ แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้ว่าจะหลอกฉันกลับไปให้พวก
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 198

    “ไม่คิดบ้างเลยหรือไง ว่าคนเป็น ๆ คนหนึ่งจะเข้ามาในบริษัทได้ยังไง ฉันจะอาศัยหน้าตาของซูมั่วเข้ามาได้เหรอ? เธอยังไม่ได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยของพวกคุณซะหน่อย”ซูมั่วได้ยินก็หน้าเจื่อนทันที ดึงเสื้อของเพื่อนแล้วกระซิบว่า“เธออย่าพูดจาเหลวไหลสิ”หลีโย่วรู้ว่าเพื่อนหน้าบางจึงไม่ได้พูดต่อ แต่หยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรออกสองวินาทีต่อมา ปลายสายก็รับโทรศัพท์ หลีโย่วเปิดสปีกเกอร์โฟน“คุณหนูหลี โทรมาจะชวนฉันไปกินข้าวเย็นด้วยกันเหรอ?”เสียงดังออกมา ทุกคนต่างสูดหายใจเข้าลึก เพราะคนที่พูดคือ...ประธานโจวของพวกเขานั่นเองน้ำเสียงนั้น ราวกับเพื่อนเก่ามาเจอกันทันใดนั้น พวกเขาก็เข้าใจทันทีว่าคุณหลีคนนี้เข้ามาในบริษัทได้อย่างไร เพราะเธอรู้จักกับประธานโจวพนักงานไม่สามารถพาเพื่อนเข้ามาในบริษัทตามใจชอบได้ แต่เจ้านายทำได้ คราวนี้จางลี่เจอของจริงเข้าให้แล้วหลีโย่วฟังคำพูดของโจวจิ่งอันแล้วทำเสียงขึ้นจมูก“ฝันไปเถอะ จะมีเรื่องดี ๆ แบบนั้นได้ยังไง”“งั้นก็ได้ เธอมีเรื่องอะไรถึงโทรหาฉันเหรอ?” โจวจิ่งอันถามอย่างเสียดายเล็กน้อย“ฉันมาบริษัทพี่แล้วโดนพนักงานของพี่หาเรื่อง พี่จะจัดการไหม?” หลีโย่วฟ้อง“แล้ว

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 197

    จางลี่ถลึงตาใส่เธอ แต่ก็กัดริมฝีปากไม่พูดอะไร“นี่ เจ๊จ้องจะเล่นงานฉันหรือเล่นงานเพื่อนฉันกันแน่? เธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานใหม่ พวกเจ๊ก็รุมกันรังแกเธอใช่ไหม? คนอย่างเจ๊ฉันมองแวบเดียวก็รู้แล้ว” หลีโย่วแค่นเสียงกล่าว“อยากให้เรื่องมันจบเหรอ ก็ได้ ฉันจะตรวจสอบว่าใครเคยรังแกเพื่อนฉันบ้าง ถ้าฉันเจอตัวล่ะก็ รีบไสหัวออกจากเมืองจิงไปซะ~”หลีโย่วนั่งลงบนเก้าอี้ ไขว่ห้างอย่างสง่างาม สองมือกอดอกเมื่อเห็นว่าเธอจะทวงความยุติธรรมให้ซูมั่ว คนอื่น ๆ ที่เคยมีเรื่องกับซูมั่วมาก่อน โดยเฉพาะคนที่ไปแจ้งความ ต่างก็พากันร้อนตัว“จางลี่! เธอรีบขอโทษสิ! ใครใช้ให้เธอปากมาก” จางเจาตี้เดินเข้าไปกระซิบซูมั่วมองเธอ นี่ไม่ใช่คนที่ไปแจ้งความว่าเธอปลอมประวัติการทำงานเหรอ?“ใช่จางลี่ เธอรีบขอโทษเธอซะ นี่ก็จะเลิกงานแล้ว” คนที่พูดเป็นพวกเดียวกับจางเจาตี้ในขณะที่พวกเธอกำลังเร่งและผลักไสกันอยู่นั้น ก็มีคนสองคนเดินเข้ามาในฝ่ายออกแบบ เป็นคนจากฝ่ายบุคคล เพราะก่อนหน้านี้จางลี่ได้แจ้งเรื่องคนนอกเข้ามาในบริษัทตอนนี้พอรู้ตัวตนของหลีโย่ว แล้วยังเห็นคนจากฝ่ายบุคคลมาอีก จางลี่รู้สึกเหมือนโยนหินใส่เท้าตัวเองจริง ๆ อยากจะไล่ค

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 196

    ยังไม่ทันจะพูดจาให้ร้ายจนจบ ซูมั่วก็คว้าแฟ้มเอกสารบนโต๊ะขว้างใส่ทันที พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า“หุบปากสกปรก ๆ ของคุณซะ คุณหนูใหญ่ตระกูลหลีเป็นคนที่คุณจะมาใส่ร้ายได้งั้นเหรอ?”“ถ้าไม่รู้จักอิทธิพลของตระกูลหลี ก็ไปสืบเอาเอง ระวังจะโดนฟ้อง แล้วจะอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีก”เมื่อได้ยินคำว่า ‘หลีซื่อกรุ๊ป’ ทุกคนก็ตกตะลึงและประหลาดใจ หันกลับไปมองคุณหนูเจ้าหญิงที่สง่างามราวกับแมวเปอร์เซียอีกครั้งมิน่าล่ะ ถึงร่ำรวยขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลหลีนี่เองคราวนี้จางลี่ซวยแล้วละ ตอนนั้นอุตส่าห์บอกให้สงบสติอารมณ์แล้วแท้ ๆ ก็แค่เธอมาหาซูมั่วตอนใกล้จะเลิกงาน ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรเลยฝั่งตรงข้ามแฟ้มเอกสารตกกระจายเกลื่อนพื้น เดิมทีจางลี่กำลังจะโมโหแล้วพุ่งเข้าไปตบหน้าซูมั่วแต่พอได้ยินคำพูดของเธอ หลังก็พลันแข็งทื่อ สายตาจับจ้องไปยังผู้หญิงที่กำลังต่อว่าตนเองอย่างเขม็งคุณหนูตระกูลหลี...คือหลีซื่อกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองจิง...เธอสำรวจเสื้อผ้าและเครื่องประดับของผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียด เพชรบนแหวนส่องประกายแวววาว ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยออร่าของเครื่องประดับล้ำค่า งด

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 195

    เพราะเสียงที่ดังขึ้นของเธอ ทำให้พนักงานรอบข้างหันมามองทางนี้ ซูมั่วกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ไหล่ของเธอก็ถูกหลีโย่วกดไว้“นี่เจ๊ ถ้าไม่พอใจฉันก็ไปฟ้องสิ ไปเรียกคนในบริษัทของเธอมาจัดการเลยสิ มัวแต่ตะโกนอยู่ตรงนี้อยู่ได้ รองพื้นห่วย ๆ บนหน้าเจ๊ยังปิดรอยตีนกาไม่มิดเลยนะ” หลีโย่วทำเสียงขึ้นจมูก “คุณ!” จางลี่ถูกเยาะเย้ยอย่างไม่ไว้หน้า ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที“เป็นแค่คนนอกยังจะมาทำกำเริบเสิบสาน คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?” เธอลุกขึ้นยืนพูดอย่างฉุนเฉียว“ฉันจะฟ้องเดี๋ยวนี้แหละ คุณเตรียมตัวโดนรปภ.ลากออกไปได้เลย!”พูดจบเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรศัพท์ คนอื่น ๆ ต่างพากันห้าม บอกว่าไม่จำเป็นต้องจ้องเล่นงานกันขนาดนี้ แค่บอกให้อีกฝ่ายออกไปดี ๆ ก็พอ“ตอนแรกฉันก็แค่เตือนด้วยความเป็นเพื่อน ใครใช้ยัยนั่นมาถึงก็ด่าฉันล่ะ? จะให้มันลอยนวลไปง่าย ๆ ได้ยังไง?” จางลี่พูดอย่างโกรธจัด“ฉันก็เตือนด้วยความเป็นเพื่อนเหมือนกันนะ รอยตีนกาที่หางตาเจ๊มันหนาเตอะจริง ๆ อย่างกับหุบเขารอยเลื่อนยักษ์ในแอฟริกาใต้เลย” หลีโย่วยักไหล่“ไปซื้อรองพื้นดี ๆ หน่อยเถอะ หรือจะให้ฉันซื้อให้สักขวดดีล่ะ? พอดีฉันไม่ขาดเงินน่ะสิ กระเป๋าเค

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 194

    พูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไป ทิ้งให้หลีเชินเงียบงันอยู่คนเดียวน้องสาวเขาไม่ไปก็แล้วไป ยังส่งข้อความมาเหน็บแนมอย่างเลือดเย็นอีก[ใครใช้ให้พี่ไม่รีบหาพี่สะใภ้มาให้ฉันล่ะ คนโสดไปไหนก็ต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น~]หลีเชิน “...”น้องสาวคนนี้คงจะเอาไว้ไม่ได้แล้ว โยนทิ้งถังขยะไปซะดีกว่าใกล้เวลาเลิกงาน หลีโย่วก็ถือกระเป๋าเลิกงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงอย่างสบายอารมณ์ ถ้าจะถามว่าทำไมเธอถึงได้ทำตัวยิ่งใหญ่ขนาดนี้?ก็ใครใช้ให้บริษัทเป็นของบ้านเธอล่ะ เธอคือคุณหนูใหญ่ตระกูลหลีนะ การมาทำงานก็แค่ฆ่าเวลาเท่านั้นแหละ เพราะไม่อยากจะไปร่วมงานน้ำชาน่าเบื่อ ๆ กับพวกคุณหนูไฮโซทุกวันเธอขับรถตรงไปยังบริษัทที่ซูมั่วทำงานอยู่ แถมยังอุตส่าห์ซื้อเค้กชิ้นเล็กมาด้วย ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ขณะนี้ ณ ฝ่ายออกแบบหลีโย่วถือกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็ก ชุดเดรสยาวราคาแพงและหรูหรา สวมรองเท้าส้นเข็ม ทั่วทั้งร่างแผ่ซ่านไอความสูงศักดิ์ออกมาเธอเสยผมลอนคลื่นของตัวเอง แล้วถามตำแหน่งของซูมั่วกับพนักงานที่อยู่ใกล้ประตู พนักงานคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วชี้ทางให้หลังจากสาวสวยคนนั้นเดินจากไป เธอก็ยังหันกลับไปมองตัวหอมจังเลย ไม่ใช่กล

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 193

    “ฟู่อี้ชวน? พี่หมายถึงฟู่อี้ชวนเหรอ?”“ใช่ สองตระกูลพวกเธอจะดองกันไม่ใช่เหรอ เขาก็ต้องเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นน้องเขยของพี่ชายเธอสิ?” เจิ้งเซวียนกล่าว“ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมด ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเด็ดขาด!” หลีโย่วพูดอย่างฉุนเฉียวทันที“พอได้แล้วเจิ้งเซวียน อย่าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นอีก ตระกูลหลีกับตระกูลฟู่ยกเลิกการดองกันแล้ว” หลีเชินเอ่ยขึ้นในโทรศัพท์ เจิ้งเซวียนได้ยินก็ประหลาดใจเล็กน้อย หลีโย่วเองก็มองพี่ชายเช่นกัน แล้วถามว่า“คราวที่แล้วพี่แค่บอกว่าจะไม่บังคับฉันแล้ว ตอนนี้คือยกเลิกเลยเหรอ?”“เมื่อคืนเธอหักหน้าฟู่อี้ชวนต่อหน้าสาธารณชน ทำเอาทั้งสองตระกูลเสียหน้ากันไปหมด แล้วจะดองกันได้ยังไง?” หลีเชินถามกลับหลีโย่วเผยรอยยิ้มออกมาทันที ถ้ารู้ว่าการตัดขาดการแต่งงานมันง่ายขนาดนี้ เธอน่าจะไปเปิดศึกกับฟู่อี้ชวนให้เร็วกว่านี้“ฉันได้กลิ่นเรื่องซุบซิบแล้ว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? น้องสาว เธอไปทำอะไรกับฟู่อี้ชวนมา?” เจิ้งเซวียนถามอย่างสนใจ“ให้พี่ชายฉันเล่าให้พี่ฟังแล้วกัน” หลีโย่วพูด แล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะเตรียมจะออกไป“อ้อใช่ มั่วมั่วเป็นเพื่อนสนิทฉัน เธอมาหาพี่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status