공유

บทที่ 193

작가: อิงเซี่ย
“ฟู่อี้ชวน? พี่หมายถึงฟู่อี้ชวนเหรอ?”

“ใช่ สองตระกูลพวกเธอจะดองกันไม่ใช่เหรอ เขาก็ต้องเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นน้องเขยของพี่ชายเธอสิ?” เจิ้งเซวียนกล่าว

“ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมด ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเด็ดขาด!” หลีโย่วพูดอย่างฉุนเฉียวทันที

“พอได้แล้วเจิ้งเซวียน อย่าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นอีก ตระกูลหลีกับตระกูลฟู่ยกเลิกการดองกันแล้ว” หลีเชินเอ่ยขึ้น

ในโทรศัพท์ เจิ้งเซวียนได้ยินก็ประหลาดใจเล็กน้อย หลีโย่วเองก็มองพี่ชายเช่นกัน แล้วถามว่า

“คราวที่แล้วพี่แค่บอกว่าจะไม่บังคับฉันแล้ว ตอนนี้คือยกเลิกเลยเหรอ?”

“เมื่อคืนเธอหักหน้าฟู่อี้ชวนต่อหน้าสาธารณชน ทำเอาทั้งสองตระกูลเสียหน้ากันไปหมด แล้วจะดองกันได้ยังไง?” หลีเชินถามกลับ

หลีโย่วเผยรอยยิ้มออกมาทันที ถ้ารู้ว่าการตัดขาดการแต่งงานมันง่ายขนาดนี้ เธอน่าจะไปเปิดศึกกับฟู่อี้ชวนให้เร็วกว่านี้

“ฉันได้กลิ่นเรื่องซุบซิบแล้ว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? น้องสาว เธอไปทำอะไรกับฟู่อี้ชวนมา?” เจิ้งเซวียนถามอย่างสนใจ

“ให้พี่ชายฉันเล่าให้พี่ฟังแล้วกัน” หลีโย่วพูด แล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะเตรียมจะออกไป

“อ้อใช่ มั่วมั่วเป็นเพื่อนสนิทฉัน เธอมาหาพี่
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터

최신 챕터

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 212

    โจวจิ่งอันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วกล่าว “ซ่งผิงเป็นคนรอบคอบ เธอไปเถอะ เครื่องอยู่ฝั่งซ้ายของห้องทำงานฉัน”“คนของพวกเขามาถึงชั้นล่างแล้ว ฉันจะลงไปต้อนรับหน่อย”“กาแฟเอาเป็นเอสเพรสโซก็ได้ ชงไม่ดีก็ไม่เป็นไร คาดว่าอีกฝ่ายคงไม่ดื่มอยู่ดี พวกเราแค่แสดงน้ำใจก็พอแล้ว”ซูมั่วเข้าใจ คำพูดนี้หมายความว่าลูกค้าคนนั้นมีโอกาสสูงที่จะไม่เหลียวแลกาแฟของบริษัทพวกเขา รสนิยมการกินจุกจิกมากเข้าไปในห้องของรุ่นพี่ มาถึงหน้าเครื่องชงกาแฟ ตักผงกาแฟออกมาชั่ง จากนั้นก็เริ่มสกัดกาแฟระหว่างนั้นเธอก็ตีฟองนมหนึ่งชุด ใส่ลงไปในกาแฟที่สกัดเสร็จแล้ว แล้วลากลายต้นไม้แบบง่าย ๆ ลายหนึ่งพอเธอถือกาแฟกลับไปที่ห้องประชุมอีกครั้ง คนของฝ่ายคู่ค้าก็มาถึงแล้วโจวจิ่งอันนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะฝั่งขวา ส่วนหัวโต๊ะฝั่งซ้ายเป็นฝ่ายคู่ค้า ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่มองจากมุมข้างจะเห็นเพียงแนวกรามที่ชัดเจนและสันจมูกโด่งของผู้ชาย อายุน่าจะยังไม่มากใส่สูทสั่งตัดพิเศษตัวหนึ่ง กระดุมแขนเสื้อไพลินโผล่ออกมาจากข้อมือเห็นแค่แวบเดียวก็รู้ว่าราคาค่อนข้างแพงมิน่าล่ะรุ่นพี่ถึงพูดแบบนั้น ดูท่าคงเป็นประธานใหญ่คนหนึ่งซูมั่ววางกาแฟลงบนโต๊ะของ

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 211

    ณ บ้านใหญ่สำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝันในงานเลี้ยงคืนนี้ ทางฝั่งคุณท่านฟู่ก็ทราบข่าวอย่างรวดเร็วเช่นกัน โกรธเป็นอย่างมาก“คุณท่าน ท่านดื่มน้ำอุ่นสักหน่อยนะครับ” พ่อบ้านยกน้ำอุ่นแก้วหนึ่งมาให้เขาพลางพูดคุณท่านฟู่ดื่มไปหนึ่งอึก สูดลมหายใจเข้า ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ และพูด“เขาทำแบบนี้ทำไม? ทำตัวเองขายหน้า นำหายนะมาสู่ตัว”“โชคดีที่คนตระกูลหลีไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่าว่าแต่ไม่ได้แต่งงานกันเลย กลัวว่าต่อไปจะกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันน่ะสิ”พ่อบ้านพูด “คุณชายรู้ขอบเขต ไม่ถึงขั้นทำร้ายใครนะครับ”“นายลืมคืนวันศุกร์ที่ผ่านมาที่ไปช่วยคนกับฉันที่สถานีตำรวจไปแล้วเหรอ? เขาไม่กล้าทำร้ายใครงั้นเหรอ? ฉันว่าเขาน่ะกล้าฆ่าคนด้วยซ้ำ!” คุณท่านฟู่เดือดดาลพ่อบ้านเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “อีกฝ่ายคือตระกูลหลีนะครับ คุณชายคงจะคิดไตร่ตรองบ้าง”“เขาทำให้พ่อตัวเองโกรธจนต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ เขาจะยังคิดไตร่ตรองบ้าอะไรอีก!” คุณท่านฟู่ตบต้นขาพลางพูดคราวนี้พ่อบ้านพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าลงไม่พูดจาได้ยินว่าหลังจากพ่อของคุณชายถูกด่าไปชุดหนึ่งก็ความดันขึ้น ตอนนี้ก็ยังต้องพักฟื้นอยู่เลยความจริงเขาก็สงสัยว่าคุณชายพ

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 210

    ถึงเขาจะเคยโอบจริงก็ตามหลีโย่วได้ยินอย่างนั้นก็ไม่สงสัยอีก ส่วนหลีเชินดื่มซุปเงียบ ๆ รอจนกระเพาะสบายขึ้นแล้วจึงเปิดอีกสองชั้นข้าวสวยหนึ่งที่กับซี่โครงหมูต้มข้าวโพดอีกหนึ่ง ส่วนน้ำซุปก็แยกเอาไว้ เขากินด้วยกันอย่างนี้ กระทั่งในชั้นเกลี้ยงเกลา แม้แต่ซุปซี่โครงก็ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว“เป็นยังไง อร่อยใช่ไหมล่ะ” หลีโย่วเห็นเขากินจนหมดจึงถามหลีเชินพยักหน้า ชมเชยอย่างไม่ประหยัด “รสดีมาก”“ดังนั้นฉันจะไม่เอาเรื่องที่เธอทำลายชื่อเสียงของฉัน” เขาพูดเสริมใครใช้ให้เขากินอาหารที่อีกฝ่ายทำล่ะหลีโย่วได้ยินก็โล่งอก กลับได้ยินพี่ชายพูดอีก“แต่ห้ามมีเที่ยวหน้านะ ถ้าแพร่ออกไปจะเสียกับผู้หญิง”หลีโย่วรีบพยักหน้าหงึกหงัก สาบานว่าเธอจะทำแค่ครั้งเดียว จากนั้นก็รับปั่นโตเก็บความร้อนที่ประกอบแล้วจากพี่ชายในตอนที่หิ้วลงรถ พวกฟู่อี้ชวนไปจากลานกว้างแล้วหลีโย่วกลับไปที่ข้างรถของตัวเอง เมื่อนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง เธอจึงหันหลังขวับ“คุณเป็นใครน่ะ? ทำฉันตกใจหมดเลย ยังนึกว่าเป็นฟู่อี้ชวน” หลีโย่วตบหน้าอกพลางพูด“สวัสดีครับคุณหลี ผมเป็นบอดี้การ์ดกับคนขับรถของตระกูลฟู่ครับ” อีกฝ่ายบอกท

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 209

    “ซูมั่วเป็นผู้หญิงที่ไม่เลวเลยจริง ๆ หน้าตาสะสวย หุ่นก็ดี”“เอวบางจนผมกำได้ในมือเดียว มือก็นุ้มนุ่ม ผิวขาวเนียนนิ่ม ทว่าผอมไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ต่อไปผมจะขุนเธอให้อ้วนอีกหน่อยเอง”ฟู่อี้ชวน “!!!”หลีโย่ว “???”ฟู่อี้ชวนริษยาจนฟั่นเฟือน ดวงตาแดงก่ำ ถลึงตากับเงาร่างที่จากไปอย่างดุร้ายพร้อมโพล่งปากด่าแบบขาดสติ“หลีเชิน! แกมันไอ้ชาติชั่ว! แกแม่งไสหัวไปเลยนะ! อยู่ห่าง ๆ ซูมั่วหน่อย!”“แกมาแทรกแซงชีวิตคู่คนอื่น แกมันไอ้ชู้! ไอ้สารเลว!”“ฉันจะไม่ปล่อยแกไป แกคอยดูเถอะ! ฉันจะเอาหลี่ซื่อให้วินาศสันตะโรไปเลย! ตั้งแต่นี้หายไปจากเมืองจิงซะ!”แต่การสบถด่าของเขาไม่ได้รับการเหลียวหลังจากหลีเชินสักนิด ทั้งยังทำท่าสบายใจเฉิบเอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งหลีโย่วที่ยืนอยู่ที่เดิมตะลึงงัน มองพี่ชายของเธอที่เดินจากไปไกลแล้วทีหนึ่ง จากนั้นจึงรีบวิ่งเหยาะตามไปเพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว เธอก็หันมาพูดกับฟู่อี้ชวน“จะโม้ก็ไม่กลัวว่าฟ้าผ่าใส่หัว ยังจะทำให้หลีซื่อวินาศสันตะโรอีก ตลกชะมัด แน่จริงคุณก็ซื้อมันทั้งเมืองจิงเลยสิ!”“คุณทำอย่างนี้เนี่ย ห่วงก่อนเถอะว่าพวกเถ้าแก่ในงานเลี้ยงจะมองออกแล้วซุบซิบในวงการเป็น

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 208

    คนขับรถขวางเอาไว้ หลีโย่วถอยไปด้านหลัง พร้อมกันนั้นยังไม่ลืมเติมเชื้อไฟ“ถึงซูมั่วจะบอกเองคุณก็คงไม่เชื่ออยู่ดี ไม่งั้นเอาไว้ตอนที่พวกเขาออกเดตจูจุ๊บกัน ฉันค่อยเรียกคุณมาดูนะ~”การกระตุ้นนี้รุนแรงมากจริง ๆ ฟู่อี้ชวนพุ่งชนคนขับรถตรง ๆ หลีโย่วเห็นว่าหมาบ้าคลั่งขึ้นมาแล้วจึงรีบถอยจบกัน ๆ ยั่วเกินไปแล้ว ฟู่อี้ชวนบ้าแล้วจริง ๆ!ในตอนที่กำลังจะหันหลังหนี รองเท้าส้นสูงดันสะดุด หลีโย่วร้องอุทานและเห็นฟู่อี้ชวนกำลังเอื้อมมือแข็งแรงมาตรงหน้าตนในช่วงเวลาคับขันนี้เอง พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนวิ่งมาด้วยความรวดเร็ว กอดฟู่อี้ชวนที่กำลังอาละวาดคนละฝั่งเป็นเวลาเดียวกัน ปิ่นโตเก็บความร้อนในมือหลีโย่วถูกมือใหญ่หนึ่งรับไปได้ทันกาล ปล่อยคำพูดเนิบนาบตามมาอีกคำ“กว่าแฟนผมจะตุ๋นซุปให้ผม จะทำหกไม่ได้นะ”หลีโย่วทรงตัว เห็นว่าคนที่มาคือพี่ชายเธอ กอปรกับได้ยินคำพูดเมื่อครู่จึงอีหลักอีเหลื่อประมาณหนึ่งทันใดพี่ชายเธอได้ยินหมดแล้วเหรอ? ว้าย ๆ ๆ คงไม่แฉเธอหรอกนะ?เธอส่งสายตากับอีกฝ่าย แต่หลีเชินไม่ตอบกลับสายตาเธอ เพียงถือปิ่นโตเก็บความร้อนดี ๆ มองพนักงานรักษาความปลอดภัยและคนรับรถล้อมหน้าล้อมหลังรอบฟู

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 207

    ขณะกำลังคิดพลางฮึดฮัดอยู่ ก็เห็นว่าคนวิ่งมาจากด้านหลัง พอมองดูดี ๆ ไม่ใช่ฟู่อี้ชวนแล้วจะเป็นใครไปได้อีกหลีโย่วหลบไปด้านข้างตามจิตใต้สำนึก ถึงเธอจะไม่กลัวตระกูลฟู่ แต่ถ้าถูกทำร้ายโดนตัวก็เจ็บเหมือนกัน พี่ชายเธอยังไม่ออกมาเลยในตอนที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ หลีโย่วหลบไปด้านข้างที่ห่างออกไปสองเมตรแล้ว ทีแรกนึกว่าฟู่อี้ชวนจะเข้ามาหาเธอ แต่เขากลับ...เมินเธอแล้วผ่านไปซะงั้นหลีโย่ว “?”เธอหันไปดู เห็นเพียงฟู่อี้ชวนหยุดอยู่ข้างรถเธอ แล้วก้มตัวตบกระจกรถ พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อซูมั่วหลีโย่ว “...”“นี่ มั่วมั่วจะมานี่ได้ไง คุณคิดอะไรอยู่น่ะ” หลีโย่วรู้สึกเป็นห่วงไอคิวของเขามาก ตะโกนพูดฟู่อี้ชวนเห็นว่าในรถตรงที่นั่งข้างคนขับว่างเปล่าจริง ๆ จึงหันไปมองด้านหลัง สุดท้ายสายตาตกอยู่กับปิ่นโตเก็บความร้อนที่หลีโย่วถืออยู่ในมือเขาเดินไปหาเธอ เวลานี้คนขับรถของตระกูลหลีมาถึงพอดี จึงปกป้องคุณหนูของเขาอยู่ข้างหน้าฟู่อี้ชวนยืนนิ่ง มองคนขับรถแล้วยื่นมือพูด“เอาของมาให้ผม”หลีโย่วจงใจยกปิ่นโตเก็บความร้อน ถาม “คุณหมายถึงไอ้นี่เหรอ?”ฟู่อี้ชวนพยักหน้า ตามด้วยพูดอีกครั้ง “เอามาให้ผม”หลีโย่วแส

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status