คำสั่งนั้นพร่าแหบ เพราะเขาเองก็เจ็บปวดจากการลุกโรจน์ของแก่นกายใหญ่ ยิ่งเห็นใบหน้าสวยแดงก่ำ ดวงตาหยาดเยิ้ม กับท่าทีบิดส่ายสะโพกเข้าหามือเขาอย่างเร่าร้อน เขายิ่งอยากจะนำพาเธอให้ถึงสวรรค์เร็ว ๆ“ฉะ ฉันต้องการพ่อเลี้ยง ได้โปรด อื้อ พ่อเลี้ยง”เธอครางออกมาอย่างสิ้นความอาย เธอไม่รู้ว่าความทรมานที่ไม่อาจควบคุมได้นี้คืออะไร เธอรู้แต่เพียงว่าอยากให้เขาช่วยทำให้เธอหายจากความปวดร้าวเสียที“หืม”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ครางฮือในลำคอเมื่อได้ยินคำนั้น คล้ายกับเป็นเสียงสวรรค์ดังขึ้นขณะที่เขาจวนเจียนจะขาดใจชายหนุ่มจับร่างบางให้นอนลงกับเตียง เขารีบถอดกางเกงของตนออก แล้วดึงชุดนอนของร่างบางโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีเมย์นอนหงายใช้มือน้อย ๆ ปิดทรวงอกเอาไว้ด้วยความอาย เนื้อตัวสั่นระริกเพราะไฟสวาทกำลังแผดเผาเธอ“ปล่อยมือสิ ฉันจะช่วยให้เธอหายจากการทรมาน”เขาจับมือเธอออกอย่างอ่อนโยน ดวงตาวาววับของเขาทำให้หญิงสาวบนเตียงสะเทิ้นอายจนต้องหลบสายตาคู่นั้นพร้อมกับเอ่ยว่า“ฉันอาย พ่อเลี้ยงดับไฟก่อนได้ไหม”“ได้สิ”เขาเอื้อมมือไปปิดโคมไฟอย่างว่าง่ายราวกับไม่ใช่ตัวของตัวเอง เหมือนเขากำลังตกอยู่ในสถานะทาสหัวใจโดยไม่รู้ตัวเมื่อแสงไฟภา
พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ หยิบถ้วยข้าวต้มส่งให้ หญิงสาวบนตักเมย์รับถ้วยความต้มมาด้วยมืออันสั่นเทา เธอตักข้าวต้มป้อนเขาโดยพยายามไม่มองหน้า ใบหน้าหล่อคมนั้น ช่างอันตรายต่อหัวใจของเธอเหลือเกินคนถูกป้อนข้าวต้มแอบยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงท้องร้องโครกครากขึ้นมา และมั่นใจแน่ ๆ ว่าไม่ใช่เสียงท้องของตน“เธอไม่ได้กินข้าวเย็นรึไง ทำไมพยาธิในท้องร้องดังขนาดนี้”เขาตีหน้าขรึมกลั้นขำเอาไว้“ใครจะไปกินลง พอได้ข่าวว่าคุณถูกน้ำพัดหายไป ทั้งบ้านก็วิ่งวุ่นกันหมด”ด้วยความอาย เมย์จึงเผลอพูดออกไปอย่างที่คิด ดวงตากลมโตปราศจากความกลัว มีเพียงแววตาของหญิงสาววัยแรกแย้ม“ห่วงผมเหรอ”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ที่มุมปากเมย์ชะงักไป เธอรู้สึกสับสน แล้วรีบปฏิเสธเสียงแข็งว่า“ไม่ได้ห่วง ที่กินไม่ลงเพราะไม่มีใครกินข้าวเป็นเพื่อนต่างหาก เพราะคุณคนเดียวทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายจนนั่งไม่ติด”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ“ตอนนี้ มีฉันกินเป็นเพื่อนแล้วไง กินสิ”“....”เมย์เลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจที่พ่อเลี้ยงบอก“เธอตักกินหนึ่งคำ ป้อนฉันหนึ่งคำ”“แต่ !”เมย์ตั้งท่าจะเถียง“ฉันสั่ง !”เพราะเสียงเข้ม ๆ ที่ชอบวางอำนาจ จึ
แก๊กเมย์เปิดประตูเข้ามาในห้องพ่อเลี้ยง ก้าวเท้าเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ป้าละออบอกให้เธอขึ้นมาป้อนข้าวต้มคนเจ็บ ก่อนเดินขึ้นมาที่เรือนใหญ่ สไบนางยังไม่วายตะโกนไล่หลังเธอมาว่า – ป้อนข้าวต้มอย่างเดียวนะ อย่าป้อนอย่างอื่น –“เรียกให้มาหาผัวมันจะตายรึไง ทำไมถึงมาช้า !”เสียงตะคอกของผู้เป็นเจ้าของห้องทำเอาหญิงสาวที่กำลังปิดประตูห้อง สะดุ้งสุดตัว รีบหันกลับไปมองต้นเสียง ภายในห้องค่อนข้างสลัว เพราะมีเพียงโคมไฟที่หัวเตียงเท่านั้นที่ส่องสว่าง“ยังไม่รีบเข้ามาอีก !”พ่อเลี้ยงส่งเสียงเข้มขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวยังละล้าละลังอยู่ตรงหน้าประตู นี่หล่อนคงจะเกลียดเขาจนไม่อยากเข้าใกล้ และคงอยากให้เขาตายไปจริง ๆ ดังเช่นที่สไบนางบอก เขาขบกรามแน่นก่อนเอ่ยเสียงเยียบเย็นว่า“ถ้าอย่าลืมสิ เธอเป็นเชลยของฉัน ถ้าเธอทำให้ฉันไม่พอใจ พ่อกับแม่ของเธอได้ตายก่อนแน่”คำขู่ของเขาใช้ได้ผล ร่างบางรีบสาวเท้าเข้ามาหาเขาที่เตียงอย่างว่องไว เมย์หยุดยืนห่างจากเตียงในระยะที่ชายหนุ่มคว้าไม่ถึงตัว“ฉันจะป้อนข้าวต้มให้คุณ ตามที่คุณต้องการ”หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นบอกอย่างหนักแน่นคำพูดที่ไม่มีความเอื้ออาทรใด ๆ นั้น ทำให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์
“คนดี ๆ อย่างพ่อเลี้ยง เจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครอง คงไม่เป็นอะไรมากหรอก เอ้า... วางลงบนเตียงเบา ๆ เดี๋ยวต้องผลัดผ้าให้พ่อเลี้ยงก่อนเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”จากนั้น ป้าละออก็หันมาสั่งสาวใช้ว่า“สไบ แกรีบไปต้มน้ำ ทำน้ำอุ่นให้พ่อเลี้ยงเช็ดเนื้อเช็ดตัว”“ค่ะป้า”สไบนางรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างไม่อิดออด ใบหน้าเปื้อนยิ้มไปตลอดทาง ด้วยหวังในใจว่าจะได้เป็นคนเช็ดเนื้อเช็ดตัว รวมถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พ่อเลี้ยง เพราะนี่อาจเป็นโอกาสทองที่เธอจะได้ใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงแบบเนื้อแนบเนื้อที่เธอใฝ่ฝันมานาน“นายศักดิ์ ช่วยตามหมอมาดูอาการพ่อเลี้ยงทีนะ จะได้หายห่วง”“ครับป้า”ศักดิ์พยักหน้า รับฟังคำของผู้ที่อาวุโสที่สุด เรื่องในเรือนเล็กเรือนใหญ่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์มอบหมายให้ป้าละออเป็นคนดูแล ส่วนเขาดูแลในส่วนของคนงานในไร่“ไปเถอะหนูเมย์ เดี๋ยวไปช่วยป้าต้มข้าวต้ม เมื่อพ่อเลี้ยงตื่นขึ้นมาจะได้กินอะไรอุ่นท้อง”“ค่ะ”เมย์รับคำ แล้วช่วยประคองป้าละออลงไปห้องครัว แค้นก็ส่วนแค้น เมื่อเห็นคนป่วยตรงหน้า เธอจะไม่ช่วยเหลือก็ดูจะใจจืดใจดำไปหน่อย………ป้าละอออยู่ดูแลพ่อเลี้ยงจนกระทั่งหมอที่เข้ามาตรวจอาการของพ่อเลี้ยงกลับไป หมอว่า พ่อเลี้ย
หลังจากวันที่เมย์ตกเป็นเมียของพ่อเลี้ยง เธอก็เป็นไข้จนต้องลาโรงเรียนสองสามวัน เมื่ออาการดีขึ้นเธอจึงกลับไปเรียนตามปกติเธอกำลังจะเดินเข้าห้องเรียน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภาณุเดินออกมา ทั้งคู่ต่างชะงัก เมย์จึงยิ้มให้เขาเหมือนปกติแล้วเอ่ยทักทายว่า“สวัสดีภาณุ”“สวัสดี”เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบอย่างที่ไม่เคยเป็น รอยยิ้มของเขาเหมือนฝืนเต็มที่ ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป เธอจำได้ว่าวันนั้นพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สั่งให้ลูกน้องสั่งสอนภานุ เธอจึงถามเขาขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงว่า“วันนั้นลูกน้องของพ่อเลี้ยงทำอะไรเธอหรือเปล่า”“เปล่านี่”ภาณุตอบสั้น ๆ และไม่มองหน้าเธอเหมือนอย่างเคยแม้ว่าเขาจะไม่ถูกลูกน้องของพ่อเลี้ยงซ้อม แต่ก็ถูกข่มขู่ห้ามเขายุ่งเกี่ยวกับเมย์อีกเป็นอันขาด หากถูกจับได้คนพวกนั้นต้องเอาเขาถึงตายแน่ ๆ เหตุการณ์ในวันนั้น ทำให้เขารู้ว่า สิ่งที่เธอเผชิญอยู่ เขาไม่อาจสอดมือเข้าไปช่วยเธอได้เลย แม้ว่าเขาจะรักเธอ แต่ก็ไม่มีอำนาจมากพอที่จะไปต่อกรกับพ่อเลี้ยงที่มีอิทธิพลคับฟ้าได้“เราขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะ”ภานุรีบเดินก้มหน้าเลี่ยงไปทางอื่น คล้ายกับว่าไม่อยากเข้าใกล้เธอแม้แต่น้
“อื้อ ๆ อะ อึก อ่า”เสียงสะอื้นของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเสียงครางผะแผ่ว ความเสียวซ่านมันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอไม่รู้สึกเจ็บ เขาเคลื่อนไหวอย่างเร่งเร้าไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งลมหายใจของเธอขาดหายเป็นห่วง ๆ แล้วเพียงชั่วเวลาเธอก็พบความสุขซ่านประหลาดระเบิดแตกกระจายไปทั่ว ร่างบางเกร็งสะท้าน ก่อนที่จะอ่อนเปลี้ยลง“หืม”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์คำรามในอก รับรู้ถึงกล้ามเนื้อกายสาวที่ตอดรัดความใหญ่โตของเขาตุบตับ ความเสียวพุ่งวาบเข้ามา จนเขาต้องเร่งกระหน่ำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สาดซัดความอุ่นซ่านเข้าสู่โพรงสาว“อ่า”ชายหนุ่มคำรามเสียงต่ำ เมื่อปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาจนหมด ร่างกายก็เบาหวิว เมื่อสมองโล่ง สติความรู้ชอบชั่วดีของเขาจึงเกิด แววตาคมกริบวูบไหวเมื่อเขาเห็นเลือดพรหมจรรย์สาวเปรอะเปื้อนตามต้นขาด้านในของเธอพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ข่มความรู้สึกสงสารลงไป แล้วย้ำกับตนเองว่า เธอคือลูกไอ้เสือเมฆ สมควรแล้วที่เขาจะเอาคืนบ้าง !“เลิกสำออยได้แล้ว ก็แค่มีผัวจะอะไรนักหนา”เขาลุกขึ้นสวมกางเกง แล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์โยนลงคลุมร่างบางที่ยังสั่นระริกเพราะแรงสะอื้น จากนั้นก็ลงจากรถไปสูบซิการ์ ร่างสูงใหญ่กำยำยืนหันหลังให้