มาเฟียทวงสิทธิ์รัก

“ค่ะ” เอ่ยรับคำเสร็จวรรณาก็เดินออกไปจากห้องทำงานของยอดพธูทันที สีหน้าของวรรณานั้นดูเป็นกังวล แต่ก็มั่นใจว่ายอดพธูจะจัดการเรื่องนี้ได้เหมือนที่ผ่านๆ มาจะว่าไปตั้งแต่แรกที่เธอเห็นเจ้านายอย่างริโอพายอดพธูเข้ามาอยู่ที่บ้าน ก็สบประมาทไปว่าผู้หญิงเรียบร้อยๆ อย่างยอดพธูคงเอาริโอไม่อยู่ รวมถึงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแน่ อย่างมากก็หนึ่งเดือน เพราะเจ้านายเธอนั้นเจ้าชู้มากถึงมากที่สุดแต่ที่ไหนได้ยอดพธูกลับมีดี เพราะสามารถใช้ความดี ความจริงใจเอาชนะใจเจ้านายเธอได้รวมไปถึงทุกคนในบ้านก็เห็นพ้องว่ายอดพธูนั้นคือว่าที่นายหญิงของริโอริโออาจรักยอดพธูไม่น้อยหรือไม่ก็เห็นแล้วว่านี่คือผู้หญิงที่จะมาอยู่เคียงข้าง เพราะไม่อย่างนั้นริโอคงไม่ยอมให้ยอดพธูเข้ามาอยู่ที่นี่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน แต่เมื่อยอดพธูอยู่ได้ ผู้หญิงทุกคนของริโอก็อยากเข้ามาอยู่เช่นเดียวกับยอดพธู ซึ่งริโอนั้นก็ไม่เคยอนุญาตให้ใคร แม้ผู้หญิงพวกนั้นจะอ้อนวอนหรือทำทุกทางแล้วก็ตาม ในเมื่อเข้ามาอยู่ไม่ได้ผู้หญิงพวกนั้นจึงเปลี่ยนแผน เป็นการทำทุกอย่างเพื่อให้ยอดพธูเป็นฝ่ายไปจากที่นี่เสียเอง “เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังมาจากยอดพธู เพราะไม่คิดว่าริ

“คุณริโอกลับมานู่นแล้ว คุณกี้ออกไปรับสิค่ะ”“วันนี้ไม่ดีกว่าค่ะ” เอ่ยจบยอดพธูก็หมุนตัวกลับเข้าห้องนั่งเล่นไป นั่นเพราะวันนี้เธอคงไม่ต้องออกไปรับริโออย่างทุกๆ วัน “คุณกี้” วรรณาเอ่ยเรียกว่าที่นายหญิง หวังรั้งให้ออกไปรับริโอแต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ส่วนไพลินนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้ริโอทันทีที่มองเห็นชายหนุ่ม แล้วตรงปรี่เข้าไปหา“กลับมาแล้วเหรอคะคุณริโอ”“ไพลิน!” “เซอร์ไพรส์ไหมคะ ที่เจอไพลินที่บ้านแบบนี้” ไพลินเข้าไปคล้องแขนของริโอไว้ พร้อมกับจงใจใช้หน้าอกขนาดห้าร้อยซีซีของตัวเองบดเบียดกับท่อนแขนแข็งแกร่งของมาเฟียหนุ่มอย่างเชื้อเชิญทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้ ริโอมักจะหันกลับมามองด้วยสายตาแพรวพราวและอุ้มเธอไปที่ไหนก็ได้ เพื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวของเธอออก แล้วเขาก็จัดการกลืนกินเธออย่างหิวกระหายไพลินหมายมั่นให้เป็นเช่นนั้น แต่ทว่าวันนี้ทุกอย่างกลับผิดแปลกไปจากทุกครั้ง เพราะนอกจากริโอไม่แสดงท่าทีดีใจที่เห็นเธอแล้ว เขากลับเฉยเมยและมองข้ามเธอไปเสียด้วยซ้ำ“คุณกี้อยู่ที่ไหน” เสียงทุ้มของริโอเอ่ยถามถึงยอดพธูขึ้นพร้อมกวาดสายตามองหาเธอไปด้วย นั่นยิ่งทำให้ไพลินไม่พอใจและอยากเขี่ยยอดพธูออกไปจาก

“กุ้งคั่วพริกเกลือ ยำถั่วพู หลนไข่ปูกับผักสดแล้วก็มีต้มยำทะเลน้ำข้นค่ะ” รายการอาหารวันนี้มีของที่ริโอกับยอดพธูชอบคนละสองอย่างก่อนที่ยอดพธูจะเข้ามาอยู่ที่นี่อาหารบนโต๊ะล้วนแต่เป็นของที่ ริโอชอบหรืออยากจะกินเท่านั้น แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อมียอดพธูเข้ามาอยู่ด้วย “แล้วของหวานล่ะมีอะไร” น้ำเสียงรวมไปถึงแววตาของริโอดูแพรวพราวเสียจนยอดพธูใจสั่น นั่นเพราะพอจะรู้ความนัยจากประโยคที่ได้ยินไปเมื่อครู่นี้ “ไม่มีค่ะ” ยอดพธูก้มหน้าตอบ เพราะไม่กล้าสบตาริโอ“อ้าว! ทำไมถึงไม่มี” ชายหนุ่มแกล้งพูดต่อ นั่นเพราะรู้ว่าตอนนี้ยอดพธูรู้ทันความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ “ก็ปกติคุณริโอไม่กินของหวานนี่คะ”“ก็เธอไง ของหวานจานโปรดของผม” พูดจบริโอก็เดินเข้ามาใกล้ยอดพธู ส่วนเธอก็รีบขยับออกให้ห่างเข้าไว้ ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เวลานี้เธอกับเขาอยู่ในห้องครัว แต่กว่าจะรู้ตัวริโอก็เข้ามาประชิดยอดพธูเสียแล้วเขาสวมกอดเธอไว้พร้อมกับดันร่างบอบบางให้เข้ามาปะทะกับอกแกร่ง จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาแล้วขโมยจูบไปจากเธออย่างร้อนแรง คล้ายจะทำโทษอีกต่างหากจูบของริโอยังคงทำให้ยอดพธูใจสั่นตัวสั่นได้เสมอ เขาช่ำชองในเรื่องจูบรวมไปถึงเรื่อ

ทั้งคู่ยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม มือของริโอป้วนเปี้ยนสัมผัสหน้าอกอวบอิ่มของยอดพธู ในขณะที่มือของยอดพธูเองก็ลูบไล้แกนกายของริโอสลับรูดขึ้นลงเช่นกัน เสียงจูบ เสียงดูดที่ดังขึ้นเวลานี้ช่างกระตุ้นแรงปรารถนาของคนทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ทั้งคู่ต่างผลัดกันเล้าโลมอีกฝ่าย ค่อยๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้น ในที่สุดริโอก็อุ้มยอดพธูให้เธอมานอนบนเตียง ส่วนเขาเป็นฝ่ายลงไปนั่งคุกเข่าพร้อมกับดึงกระโปรงตัวที่เธอสวมให้ขึ้นมากองไว้ตรงเอวคอด“อ๊า...อร๊ายยยย” ทันทีที่ริโอฝังใบหน้าหล่อเข้มลงไปบนเนินสาวที่อวบอูม ยอดพธูถึงกับสะดุ้งและสมองของเธอก็ถึงขั้นเบลอไปในทันทีความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นทำให้ขาเรียวทั้งสองข้างของยอดพธู ที่ถูกชายหนุ่มจับแยกห่างออกจากกันเกิดอาการสั่น ริโอไล้ปลายนิ้วไปตามขอบบิกินี่ นั่นยิ่งทำให้ยอดพธูทรมานจนครางกระเส่าออกมาอย่างต่อเนื่อง“อร๊าย” เธอกรีดร้องเมื่อรับรู้ว่าเวลานี้ริโอกำลังส่งนิ้วเข้าไปสำรวจความพร้อมภายในตัวเธอ ทั้งๆ ที่เขานั้นยังไม่ได้ถอดบิกินี่ออกเสียด้วยซ้ำปลายนิ้วที่ขยับเข้าออกเหมือนระลอกคลื่นที่กำลังซัดสาดเข้าหายอดพธู เธอบิดเร้าไปมาด้วยความทรมาน แต่กลับเป็นความทรมานที่เธอโหยหาให้ริโ

“ไว้พรุ่งนี้ผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่”“ค่ะ” วรรณาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปส่งเมษ ซึ่งชายหนุ่มนั้นดูจะไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ เพราะเห็นชะเง้อชะแง้เข้าไปในบ้านหลายต่อหลายครั้ง นี่ถ้าพุ่งขึ้นไปชั้นสองได้คงทำไปนานแล้วและจังหวะที่เมษกำลังจะเปิดประตูรถ รถของริโอก็แล่นเข้ามาจอดเทียบเช่นกัน เมื่อลงจากรถทั้งคู่ก็ทักทายกันอย่างสนิทสนม“เฮ้! เมษ กลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่” ริโอเอ่ยถาม เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเมษไปดูงานที่ญี่ปุ่นนั่นเอง ไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้ครอบครัวของเมษทำธุรกิจส่งออก จึงเดินทางไปทางประเทศเพื่อขยายไลน์ธุรกิจบ่อยๆ เห็นว่าระยะหลังๆ มานี้ ญี่ปุ่นค่อนข้างเป็นตลาดที่น่าสนใจ “เมื่อวาน พอดีแวะเอาของฝากมาให้”“ขอบใจมากเพื่อน แล้วนี่ทำไมรีบกลับ กินข้าวเย็นกันก่อนสิ”“ได้” เมษเอ่ยรับอย่างไม่ลังเล นั่นเพราะเขาอยากพบยอดพธู อยากถามว่าเธอไม่สบายดีขึ้นแล้วหรือยัง แต่ทว่าเย็นวันนั้นเขากลับนั่งกินข้าวกับริโอแค่สองคนเท่านั้น “เมื่อไหร่นายจะแต่งงาน”“กับใคร” เสียงทุ้มของริโอเอ่ยถามขึ้น พร้อมสีหน้าดูฉงนไม่น้อยที่ได้ยินเมษถามคำถามนี้ขึ้น “คุณกี้ไง”“ยังไม่ได้คิด”“ทำไมหรือว่านายไม่ได้คิดจริงจังอ