All Chapters of บ้านไร่ชายดุ: Chapter 1 - Chapter 10

บัวตอง หญิงวัยกลางคนในชุดสุภาพร้องเรียกสามีลั่น น้ำตาอาบหน้า ทรุดตัวอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง“ปล่อยพวกเราไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ”หล่อนถูกลูกน้องของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์กันไว้ไม่ให้เข้ามาในวงการลงทัณฑ์ของเจ้านาย เสียงร่ำไห้ของเธอนั้นคล้ายกับแมลงตัวหนึ่งเท่าหนึ่ง จึงไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่น้อย“ถึงกูจะเป็นหมา แต่กูก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและรอดตายมาได้ตั้ง 12 ปี ไม่โง่ดักดานยอมเป็นควายเฝ้าสมบัติเหมือนมึงแล้วกัน !”พลั๊ก !ตุบ !คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่เตะเสยปลายคางของไอ้เสือดำรงเต็มแรง จนเลือดกระทะลักออกทั้งปาก และจมูก“ปากดีนักนะมึง เดี๋ยวกูส่งมึงไปลงนรกเดี๋ยวนี้เลย !”ความโมโหจนแทบจะไร้สติทำให้เขาพ่นคำหยาบออกมา เพราะคำพูดของคนใต้เท้าเหมือนกับลูกศรที่พุ่งทะลุเข้าสู่หัวใจพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ ใบหน้าหล่อคมคายกระด้างขึ้น เมื่อนึกถึงอดีตเมื่อ 12 ปีก่อนบัวตองรีบพุ่งตัวเข้ามาสวมกอดร่างของสามีเอาไว้ แล้วร่ำไห้ขณะที่ขอร้องว่า“เห็นแก่ที่พวกเราเคยรู้จักกัน เคยอยู่ด้วยกัน ปล่อยพวกเราไปเถอะ น้าขอร้องพ่อพยัคฆ์นะ สิ่งใดที่มันเกิดขึ้นแล้ว ก็ให้แล้วกันไปเถอะนะ ฮือ ๆ”“ปล่อยไปเหรอ ! เมื่อ 12 ปีก่อ

“เกินไปเหรอ”เขาดึงเชือกเข้าหาตัวมากขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างโอบรอบเอวบางรั้งตัวเธอให้แนบชิดเรือนกายเขายิ่งกว่าเดิม ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับลืมหายใจไปชั่วครู่ หัวใจของเธอเริ่มเต้นระส่ำ“ฉันจะบอกอะไรเธอไว้อย่างหนึ่งนะ เงินทองที่เธอและพ่อของเธอใช้จ่ายอย่างสุขสบายทุกวันนี้เป็นเงินของพ่อเลี้ยงสิงหาที่ถูกปล้นมาทั้งนั้น ที่ฉันเรียกคืนเดือนละแสนมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นด้วยความแค้นที่เก็บกดไว้มาแสนนาน เรือนกายของเขาเสียดสีอยู่กับความอ่อนนุ่มของเนื้อสาว“ไม่จริง”เมย์ร้องออกมาอย่างตระหนก จะให้เธอเชื่อได้อย่างไรว่า แท้จริงแล้วพ่อกับแม่ของเธอเป็นคนเลว“ตอนนั้นเธอเองก็ 7 ขวบแล้วนี่ อย่าแกล้งทำเป็นเด็กใสซื่อจำอะไรไม่ได้หน่อยเลย”เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ใบหน้าสวยมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางของเขาฉาบด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งร่าง“ฉะ ฉันจำไม่ได้”หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่อาจจะขัดขืนได้มากนัก เขาใช้มืออีกข้างจับคางของเธอเอาไว้ทําให้ไม่อาจจะหลีกหนีได้อีก“จำได้ ไม่ได้ ไม่ส

เมย์กำหมัดแน่น กัดริมฝีบางจนเจ็บอย่างข่มอารมณ์ ก่อนที่จะสะบัดหน้าหมุนตัวหมายจะเดินกลับเข้าไปยังเรือนคนงาน“เดี๋ยว นั่นถุงอะไร”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์หยุดเธอไว้ด้วยเสียง พร้อมกับกระชากถุงสีหวานออกมาจากหล่อน“เอ๊ะ ! เอาของฉันคืนมานะ นั่นมันเป็นของขวัญที่เพื่อนให้ฉันมานะ !”เมย์พยายามจะแย่งถุงของขวัญคืนจากร่างสูงใหญ่ของบุรุษผู้นั้นซึ่งสูงกว่าเธอถึง 2 เท่า ร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นนั้นผลักเธอด้วยมือเดียว ร่างบางก็ถลาล้มลงกับพื้น แม้เธอจะเจ็บแต่ไม่ร้องออกมาได้แต่มองเขายึดเอาของขวัญเธอไปด้วยความไม่พอใจ“ถุงสีหวานขนาดนี้ เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายให้มา”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์แค่นเสียงถาม“จะผู้ชาย หรือผู้หญิงคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาถามฉัน !”เมย์ตวาดกลับ ดวงตากลมโตแข็งกร้าวพ่อเลี้ยงพยัคฆ์คำรามในลำคอทีหนึ่ง ก่อนโน้มตัวลงไปหาสาวน้อยบนพื้น แล้วมือแกร่งก็บีบคางของเด็กสาวจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่ไม่มีร้องออกมาจากปากบางให้เขาได้ยิน“เธอเป็นเชลยของฉันจำไม่ได้แล้วหรือไง ไม่ว่าฉันจะอยากรู้ หรืออยากได้อะไรที่เป็นของของเธอ ฉันก็ย่อมได้ จำไว้ !”เขาสะบัดมือปล่อยใบหน้าเด็กสาวแรงกระทำของเขาทำให้เด็กสาวถึงกับหน้าหันไปอีกด้าน น

ปัง !พ่อเลี้ยงกระชากประตูห้องของเมย์ปิดตามหลัง พร้อมกับเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงตุบ !“โอ๊ย !”เมย์ร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างสวยล้มลงบนเตียงนอนของตนเองพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาวด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม เขาโกรธจนสันกรามกระตุก“ให้ไปเรียนหนังสือ กลับร่านไปให้ท่าผู้ชาย !”“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่รู้เรื่อง !”“ไม่ต้องมาตีหน้าเซ่อ ไร้เดียงสา ไอ้ผู้ชายที่ให้ของขวัญเธอ มันสารภาพรักกับเธอ คงจะอ่อยมันเอาไว้เยอะสินะ”เขาหยามเธอ ขณะที่ก้าวขึ้นเตียง“ฉันจะรักใคร ชอบใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย”เมย์ถอยร่นจนชิดกับขอบเตียงอย่างไร้ทางหนี เธอตะคอกเขากลับ“เหอะ ! เธอลืมแล้วรึไง ว่าเธอเป็นเชลยของฉัน ! ลูกคนระยำยังไงมันก็ระยำอยู่วันยังค่ำ ถ้าเธอคันมากนัก เดี๋ยวฉันจะสนองแล้วกัน !”เพี๊ยะ !เมย์ฟาดมือเล็กเข้าที่แก้มเป็นสันของชายหนุ่มด้วยความโมโห เธอจะไม่ทนให้เขาดูถูกหล่อนอีกต่อไปแล้ว !แรงตบนั้นทำให้ใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มหันไปอีกด้าน และเมื่อเขาหันกลับมา ดวงตาของเขาก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธมากขึ้น“ชอบใช้ความรุนแรงสินะ ได้ !”สิ้นคำ พ่อเลี้ยงก็จับร่างบางลากลงมาให้อยู่กลางเตียง แล

“พ่อเลี้ยงครับ พวกรีสอร์ตมันปล่อยน้ำเสียลงลำธาร ชาวบ้านเดือดร้อนกันถ้วนหน้า เพราะน้ำนั้นทำให้แหล่งน้ำในลำธารเน่าเสียไปด้วย สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในน้ำตายเกลื่อน ที่สำคัญตักไปกินดื่มหรือใช้ก็ไม่ได้”ชายหนุ่มรูปร่างบึกบึน ยืนกุมมือไว้ด้านหน้าขณะที่รายงานความคืบหน้าแก่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ ซึ่งเขาได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงให้คอยสอดส่องดูแลเกษตรกรชาวไร่ที่อยู่บริเวณโดยรอบของไร่ปลายดาวพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ที่กำลังยืนคุมคนงานขนเข่งส้มเขียวหวานขึ้นรถกระบะเพื่อส่งไปขายต่อในตัวจังหวัดหันมามองเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แล้วเสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยขึ้นว่า“ไอ้เสือเมฆ มันพูดจาภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราเข้าไปบีบมันอีกรอบ ให้มันเร่งจัดการปัญหาน้ำเสียงและสารเคมีที่รีสอร์ตของมัน แต่ถ้ามันยังขืนดื้อด้าน ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา ลูกสาวมันก็อยู่ไม่เป็นสุขเช่นกัน !”เสือเมฆซ่อนตัวอยู่ที่รีสอร์ตซึ่งติดกับไร่ปลายดาวจะไม่ถูกเขาเจอตัวเลย ถ้าเสือเมฆไม่ปล่อยน้ำเสียลงสู่ลำธาร จนชาวบ้านเดือดร้อนและมาร้องเรียนให้เขาช่วยไปเจรจากับทางรีสอร์ตให้ และวันนั้นเมื่อเขาไปถึงรีสอร์ตจึงพบความจริงว่าเจ้าของรีสอร์ตคือศัตรูคู่แค้นอย่างเส