ตอนที่ 8 ฝันเปียก…หรือคิดไปเอง?

แสงยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่ง สาดแสงอุ่นเข้ามาในห้องนอนเพนต์เฮาส์สุดหรู เสียงนาฬิกาปลุกเรือนเงินดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

“...อือ…”

ลลิลพลิกตัวช้า ๆ บนเตียง เส้นผมกระเซิงนิดหน่อย ปากยังงึมงำเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝันลึก และมันเป็นฝันที่เธอยังจำได้อย่างชัดเจน

ดวงตากลมค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเบิกเล็กน้อย

“...หกโมง?”

เธอพึมพำ พลางยันตัวขึ้นนั่งช้า ๆ บนเตียง ดวงตาเริ่มปรับแสงได้ เผยให้เห็นแสงอาทิตย์แรกผ่านม่านโปร่งสีขาวที่ปลิวไหว

แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องนิ่งคิดอยู่นาน ไม่ใช่พระอาทิตย์…

แต่คือ ‘สัมผัส’ ในความฝันเมื่อคืน

ฝ่ามือข้างหนึ่งลูบที่แก้มตัวเอง...ซึ่งยังร้อนอยู่เล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสีจาง ๆ อย่างช่วยไม่ได้

“เมื่อคืน...”

หัวใจของลลิลเต้นโครมครามขึ้นมาทันที ภาพความฝันเมื่อคืนผุดขึ้นมาเต็มสมองไปหมด...

ริมฝีปากอุ่นที่ไล่จากไหล่

เสียงครางต่ำที่ดังในความมืด

ปลายนิ้วที่แทรก…

ลิ้นที่วนตรง—

“อ๊ะ…ไม่!”

เธอร้องเบา ๆ แล้วใช้สองมือปิดหน้าไว้แน่น แก้มร้อนวาบจนแทบระเบิด เธอทั้งอับอาย สับสน และ...หัวใจยังเต้นไม่หยุด

“มันก็แค่ฝัน...ใช่ไหม…?”

“ฝะ...ฝันแบบนั้นกับบอสเนี่ยนะ…?”

เธอเม้มปากแน่น รีบหันขวับไปมองข้างเตียง

ว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยใด ๆ

แม้แต่กลิ่นน้ำหอมที่เธอจำได้แม่นจากในฝัน…ก็ไม่มี

เธอรีบสลัดผ้าห่มออกทันที ก่อนจะกลืนน้ำลาย แล้วค่อย ๆ ก้มสำรวจตัวเองอย่างละเอียด

ชุดนอนยังอยู่ดี

ไม่มีรอยจูบ ไม่มีรอยข่วน

ไม่มีคราบอะไรตรงนั้นเลยสักนิด...แม้แต่น้อย

เธอนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง

...แล้วเมื่อคืนน่ะ ฉัน...ฝันไปเหรอ?

ฝันว่าเขาไล้ลิ้น ฝันว่าเธอครางออกมา ฝันว่า—

“อ๊า!”

ลลิลเอาหมอนฟาดหน้าเบา ๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

“บ้าเอ๊ย…ทำไมฉันฝันทะลึ่งกับบอสได้ขนาดนี้…”

ฝันที่ชัดเสียจนหัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

แต่พอไม่มีหลักฐานอะไรเลย เธอก็เริ่มเชื่อแล้วว่าฝันจริง ๆ ยิ่งทำให้ความอายทวีขึ้นเป็นสิบเท่า!

“ฉันนี่มันบ้าชัด ๆ ... ฝันถึงเขาแบบนั้นได้ไงกัน”

ยังไม่ได้รู้จักกันจริงจังเลยด้วยซ้ำ!

ทันใดนั้น...เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น

“คุณลิน ตื่นหรือยังครับ?”

เป็นเสียงของไทเลอร์

“ตะ...ตื่นแล้วค่ะ!”

เธอตะโกนตอบออกไปอย่างลนลาน พร้อมกระโดดลงจากเตียง เสียงไทเลอร์พูดต่ออย่างเรียบ ๆ

“บอสจะออกไปพบลูกค้าตอนเช้า ขอให้คุณลงไปพบที่ห้องอาหารก่อน 7 โมงนะครับ”

“บะ...บอสเหรอคะ?”

เธอพูดเบา ๆ เหมือนจะกลั้นใจ

ทันทีที่ได้ยินชื่อเขา...เธอหน้าร้อนวาบอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

...

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา

ลลิลในชุดเดรสเรียบหรูสีครีมหวานเดินลงมายังห้องอาหารส่วนตัวของเพนต์เฮาส์ แต่พอเห็นชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่ริมโต๊ะ—หัวใจเธอก็กระตุกอีกรอบ

อลิสแตร์ ราเมียส ยังหล่อเหมือนเมื่อคืน

เขาสวมเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าวูลเทาอ่อน ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนหินอ่อน

ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำทักทายพิเศษ

ไม่มีแม้แต่แววตาที่บ่งบอกว่า ‘เคยทำอะไร’ กับเธอมาก่อน

เขาเพียงแค่…เงยหน้าขึ้นพยักหน้าสั้น ๆ

“นั่งสิ ลิน”

...เท่านั้นเอง

เธอกะพริบตาปริบ ๆ ใจหวิววาบ

ไม่มีคำว่า ‘เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม’

ไม่มีคำว่า ‘ฝันอะไรหรือเปล่า’

ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบที่เธอคิดว่าเขาจะทำ

…เหมือนกับว่า เมื่อคืนมันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ เขาทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง

เธอเม้มปากแน่น หัวใจสับสน

แล้วนี่ฉันจะมองหน้าเขายังไงทั้งวันเนี่ย…

ลลิลนั่งลงตรงข้ามเขาอย่างเกร็ง ๆ พยายามไม่สบตา

เธอหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาทาเนยบาง ๆ พลางเหลือบสายตามอง เห็นเขากำลังตั้งใจอ่านบางอย่างบนไอแพดด้วยท่าทางปกติ

จนกระทั่ง—

“เมื่อคืน...บอสหลับเร็วเหรอคะ?”

เสียงเธอหลุดออกมาก่อนจะรู้ตัว มือที่กำลังจับส้อมสั่นเล็กน้อย ทันทีที่พูดจบ ลลิลก็เบิกตากว้าง

— เฮ้ย! ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ยยยยย

อลิสแตร์เงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ดวงตาสีเทานิ่งงันมองตรงมา คิ้วเขากระตุกเล็กน้อย เหมือนเพิ่งสังเกตอะไรบางอย่าง

“มีอะไรรึเปล่า?”

“มะ...ไม่ค่ะ ลินแค่...ถามเฉย ๆ น่ะค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที พลางหัวเราะแห้ง ๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกใส่ปากแก้เก้อ

เขาวางไอแพดลงบนโต๊ะ ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเกินจริง

“อื้อ หลับเร็ว...หลับดีมากด้วย” ดวงตาคมยังจับจ้องเธอขณะพูด

“ไม่รู้ทำไมผมถึง...นอนหลับฝันดีผิดปกติ”

“บอสฝันเหรอคะ?” เธอถามอย่างเผลออีกครั้ง

เขายกยิ้มที่มุมปากนิด ๆ ก่อนตอบอย่างมีเลศนัย

“เรียกว่าฝันได้มั้ยนะ...ผมแค่รู้สึกเหมือนได้ ‘ลิ้มรส’ อะไรบางอย่างเมื่อคืนนี้”

“…..!!!”

ลลิลหน้าร้อนวาบ จังหวะนั้นขนมปังในมือแทบร่วงลงใส่จานบนโต๊ะ เธอหันหน้าหนีแทบไม่ทัน

“แล้วเธอล่ะ? หลับฝันดีมั้ย?”

“ลลิล...ปะ เปล่านะคะ หนูหมายถึง—ไม่ใช่ฝันของบอ—ของลิน! เอ๊ย!”

เธอรีบปฏิเสธอย่างลนลาน หน้าแดงแปร๊ดเหมือนคนเป็นไข้

อลิสมองเธอนิ่ง ๆ ก่อนเอ่ยประโยคสุดท้ายที่ทำให้เธอแทบสำลักน้ำส้ม

“คุณคงฝันดีมากสินะ...ถึงได้หน้าแดงขนาดนี้”

เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์

“...แปลว่ามัน ‘ชัด’ พอสมควรเลยสินะ”

ลลิลแทบจะลุกหนีโต๊ะอาหาร แต่เสียงของเขายังไม่จบ

“ไว้ถ้าคุณ...ฝันแบบนั้นอีก”

เขาพูดเรียบ ๆ ขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้น

“ช่วยครางชื่อผมเบา ๆ ด้วยล่ะ”

ลลิลช็อก!! เขาได้ยิน!!

เธอกลั้นหายใจ ตาโตขึ้นอีกสองระดับพร้อมกับหัวใจที่แทบจะกระเด็นออกมาเต้นรำอยู่บนโต๊ะ

อลิสลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างสง่างาม ริมฝีปากยังยิ้มละมุนในขณะที่เอ่ยสั้น ๆ

“ผมออกไปพบลูกค้าก่อนนะครับ...คุณเลขา”

“หวังว่า...สิบโมงจะเจอคุณที่ห้องประชุมบริษัทนะครับ”

แล้วเขาก็หมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้ลลิลฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหาร มือทาบอกแน่น แขนขาอ่อนแรง

“บ้าชะมัด...ฉันนี่มันบ้าจริง ๆ ที่ไปฝันถึงเขา...”

»——————◦•♛•◦——————«

“คุณลิน?”

เสียงทุ้มสุภาพคุ้นหูทำให้ลลิลหันควับ

หน้าห้องประชุมส่วนตัวของบอสหนุ่มผู้แสนเจ้าเล่ห์...คิมหันต์ยืนอยู่ตรงนั้น

เลขาผู้ชายหน้าหวานผิวขาวจัดในสูทเข้ารูปที่ทำให้ใครต่อใครต้องเหลียวมอง แต่ดวงตาเรียวคมนั้น...กลับไม่เคยหวานเหมือนรอยยิ้มเลยสักครั้ง

“คุณคิม...หันต์” ลลิลตอบกลับเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มเก้อเขิน

“มาเร็วจังนะครับ...คุณเลขา”

เขาพูดพลางเปิดประตูด้านข้าง เชื้อเชิญให้เธอเข้าไป

“บอสให้ผมเตรียมห้องนี้ไว้ให้คุณเช็กเอกสารก่อนประชุม”

“อ้อ...ขอบคุณค่ะ”

ลลิลพยักหน้ารับ แล้วเดินตามเข้าไป

ภายในห้องประชุมหรูเงียบสงบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้สนลอยประสานกลิ่นกาแฟเบา ๆ จากเครื่องชงที่อยู่ตรงมุมห้อง

แสงแดดเช้าอ่อน ๆ ตกกระทบกระจกใส สะท้อนเงาร่างของเธอในสูทสีงาช้างขับผิว และ...ตอกย้ำความจริงว่าเมื่อคืนเธอ ‘ฝัน’ ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ควรจะฝัน

ฝันนั้น...มันรู้สึกเหมือนจริงเกินไป

ลลิลเผลอแตะหน้าท้องเบา ๆ ใบหน้าร้อนวาบขึ้นอีกครั้ง

“คุณโอเคนะครับ?”

เสียงคิมหันต์ดังขึ้นเบา ๆ ไม่ดังแต่ชัดพอจะทำให้เธอสะดุ้ง

“เอ่อ...คะ? โอเคค่ะ โอเค...แค่แบบ...นอนน้อยนิดหน่อย”

เธอรีบบอกปัด ยิ้มแห้งให้

คิมหันต์หัวเราะเบา ๆ

“เมื่อคืนบอสสั่งให้ผมจัดแฟ้มส่งให้คุณตอนเที่ยงคืน...ผมนึกว่าเขาจะให้งานคุณหนักตั้งแต่วันแรก”

น้ำเสียงราบเรียบ แต่ฟังดูมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น

ลลิลหน้าแดงขึ้นอีกหนึ่งระดับ

“คะ...ค่ะ ก็...หนักพอควรเลยค่ะ”

เธอรีบหันกลับไปเปิดแฟ้ม รู้สึกได้ว่าความร้อนบนหน้า ตอนนี้น่าจะทำให้ห้องประชุมอุ่นขึ้นอีกสามองศา

คิมหันต์เดินอ้อมโต๊ะมายืนข้าง ๆ แล้วหยิบแฟ้มอีกชุดมาวาง

“คุณนี่ ตลกดีนะครับ...”

“คะ?” ลลิลเงยหน้าขึ้น

“เวลาเขิน ชอบพูดวนไปมาอยู่เรื่อย”

เสียงเขานุ่ม แต่เฉียบพอจะทำให้มือที่เธอถือปากกาสั่นนิด ๆ

ลลิลรีบหลบตา หัวเราะกลบเกลื่อน

“ฉันเปล่าเขินนะคะ—แค่...ทำงานน่ะค่ะ”

เธอเม้มปากแน่น

คิมหันต์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบชิดหูเธออย่างเจตนา

“ผมนึกว่าวันนี้ คุณจะไม่มีแรงมาทำงานแล้วซะอีกนะครับ”

...

ลลิลตัวแข็งทื่อ

หูแดงวาบ จมูกชา ราวกับมีคลื่นบางอย่างแล่นผ่านแนวสันหลัง

เขารู้เหรอ? เขาพูดถึงอะไร? หรือแค่แซวเล่น...

เธอไม่กล้าถามซ้ำ

เพราะรอยยิ้มมุมปากของคิมหันต์ มันนิ่งเกินไป...นิ่งเกินกว่าคนที่ไม่รู้อะไรเลยจะพูดแบบนั้นได้

“เห็นคุณบอกว่า บอสใช้งานคุณหนัก?”

เขาพูดเรื่อย ๆ พลางช่วยจัดแฟ้มเอกสาร แต่นั่นกลับทำให้ลลิลหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

“เอ่อ...ฉันขอตรวจแฟ้มก่อนนะคะ...”

เธอก้มหน้าแนบกระดาษแทบจะทันที

คิมหันต์ไม่พูดอะไรอีก แค่หมุนตัวกลับไปจัดเอกสารเพิ่มที่ปลายโต๊ะ แต่ดวงตาคมดุนั้น...เหลือบมองมาทางเธอ

...ริมฝีปากสวยได้รูปแอบยกยิ้มที่มุมปาก

‘ของเล่นใหม่ของบอส...ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลยว่าโดนบอสเล่นอยู่’

...และเขาเองก็เป็นคนหนึ่งในทีมที่ ‘วางหมาก’ ด้วยมือของตัวเอง