Mag-log inShare
บทที่ 63 ของตายที่ยังหายใจ
Huling Na-update:
2025-09-29 16:52:48
Pinakabagong kabanata
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 65 อีกหนึ่งชีวิตในท้อง
ภารัชชาไม่พูดไม่จาสักคำตั้งแต่เข้าห้องมา นอกจากนั่งกอดเข่าร้องไห้ คุดคู้อยู่บนโซฟาปล่อยโฮจนตัวสั่นโยนเจ้าของห้องอย่างสิบทิศ หยิบยื่นกระดาษให้เธอซับน้ำตา นั่งจมจ่อมอยู่ข้างอีกฝ่ายตั้งแต่สิบห้านาทีก่อน ไม่กล้าถามไถ่ถ้าเธอไม่เล่า เขาก็เลยทำได้แค่นั่งรอให้พายุความเศร้าสงบลงเท่านั้น“น้ำ... น้ำไหมน้องชา”“เอาค่ะ ฮึก ขอบคุณค่ะ”เธอพยักหน้าหงึกหงัก แต่ยังหยุดเสียงสะอื้นร้องไห้ไม่ได้เสียน้ำตาไปก็เยอะ ร้องจนเสียงแหบแห้ง ขอเติมน้ำเข้าไปหน่อยจะได้ช่วยหล่อเลี้ยง ไม่ให้น้ำหมดตัวเพราะเสียน้ำตาเท่าโอ่งซะก่อนสิบทิศรอให้ภารัชชาร้องไห้อย่างใจเย็น แม้จะร้อนรุ่มอยากรู้ก็ตามที เขาเดินเข้าไปเอาผ้าผืนเล็ก ถึงไม่รู้อะไรนำพาเธอให้มาหาเขา อีกทั้งยังตากฝนตัวเปียกมาอีกต่างหากแต่เขาจะไม่ถาม รอให้เธอใจเย็นลงกว่านี้อีกหน่อย“พี่ขอเช็ดให้นะ” เขาพูดขึ้นเบาๆ พอเธอไม่ปฏิเสธ เขาก็จัดการใช้ผ้าซับเส้นผมที่เปียกน้ำฝนให้อย่างเบามือความรักไม่เคยง่ายเลย...โดยเฉพาะการเป็นคนไม่ถูกรัก ไม่ง่ายสำหรับเธอเลยสักนิดภารัชชาเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ อาการเจ็บชาในหัวใจมันเป็นยังไง เวลานึกถึงภาพของคนที่ไม่รักกัน เหมือนถูกของแหลมคมกรีดซ้ำ
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 64 โลกทั้งใบพังทลาย
รถยนต์คันหรูจอดเทียบข้างฟุตบาธ ไม่มีประโยครั้งจากสามี เธอจึงทำได้แค่เดินลงจากรถแล้วมองเขาไกลสายตาออกไปคนเก่าเขาคงสำคัญกว่า...ภารัชชาอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องคิดวกวนให้ซ้ำเติมตัวเองเลยเราทั้งคู่จะกลายเป็นคนรักกันได้ยังไง ในเมื่อคนเป็นสามีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแพ้กุ้ง ที่ผ่านมามันก็แค่ความอ่อนไหวชั่วครู่ชั่วคราว เวลาเธอเศร้าหรือไม่มีใคร เขาเป็นเพียงแค่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ต่างจากคนที่กำลังจะจมน้ำ ไขว่คว้าทุกอย่างที่เกาะได้นั่นแหละกลับบ้าน...ความหมายคือกลับบ้านที่เคยอยู่ ไม่ใช่เพนส์เฮ้าส์ของซ่งไป๋ ภารัชชานั่งรถมาลงที่บ้านสกุลนาวารีรักษ์ คนแรกที่นึกถึงคือแม่ ถึงแม้ตั้งแต่เกิดมาจะไม่เคยสัมผัสคำว่าความอบอุ่นก็ตามแต่เธอยังหวังว่าแม่จะแบ่งปันมาให้บ้างในสักวัน...ร่างบางเดินลากเท้าเอื่อยเฉื่อยเข้ามาในบ้าน หันไปยกมือไหว้แม่นมที่เคยเลี้ยง แต่กลับไม่พบคนอื่นอยู่ในบ้านแล้ว อาจเป็นเพราะเวลานี้คือทุ่มกว่า ทุกคนคงแยกย้ายกันกลับไปในพื้นที่ของตัวเอง“แม่คะ...” เธอคลี่รอยยิ้มเศร้า เหม่อมองแม่ที่เดินลงมาจากบันไดบ้านชั้นสองพอดีปรางสิตาที่เห็นลูกสาวก็เบิกตาตกใจ พ
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 63 ของตายที่ยังหายใจ
คฤหาสน์ตระกูลซ่งข่าวที่เหมยหลินแท้งลูกไม่ได้ถูกแพร่งพรายออกไป จุดสำคัญคือเธอเป็นนักแสดงมีชื่อเสียง และอีกอย่างคือครอบครัวทั้งสองฝ่ายไม่รับรู้ ไม่มีใครได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหมยหลินในคืนนั้นเพชรเพทายก็ไม่อยากให้ใครรู้เช่นกัน ไม่งั้นคงมีผลต่อกองมรดกในอนาคตอย่างแน่นอนเหมยหลินสูญเสียลูกในท้อง ภารัชชาที่รับรู้ก็เห็นใจ อยากจะไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง แต่เธอคงไม่จำเป็นต้องทำหรอกในเมื่อซ่งไป๋... ออกอาการห่วงกว่าเธออีก“ทานทอดมันกุ้งสิครับ เจ้านี้อร่อยมาก” เพชรเพทายตัดทอดมันกุ้งใส่จานภารัชชา เธอหลุบมองนิ่งๆ ในมือเขี่ยข้าวไม่กินสักที“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มรับ แต่ใช้ช้อนเขี่ยไปไว้ขอบจาน“ผัดผักน้ำมันหอยด้วย...”เขายังตักอาหารใส่จานเธอต่อ ในขณะที่ผู้เป็นสามีเธอ คอยหยิบยกจานอาหารที่เหมยหลินเรียกหาส่งให้ เพชรเพทายคงประชดประชัน ที่ได้เห็นว่าหมอไป๋ใส่ใจภรรยาเขาเป็นพิเศษเพราะงั้นเขาก็จะใส่ใจภรรยาพี่ชายบ้าง...หมอไป๋ปรายตามองภารัชชาที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา เธอแทบจะไม่แตะอาหารบนโต๊ะด้วยซ้ำ ข้าวในจานก็พร่องไปแค่นิดเดียวเอง เขาเอื้อมแขนตักกุ้งคั่วพริกเกลือใส่จานเธอสายตาของซ่งหมิงและหลี่จูมองทุกคนบนโต๊ะ
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 62 อุ่นรักเร่าร้อนบนรถ
“คุณไป๋อย่าเพิ่งค่ะ...”“เธอไม่อยากจูบฉันเหรอ”เธอผงะใบหน้าถอยหนีเขาที่ยื่นหน้าจะโฉบมาจูบ คำอ้อนวอนขอให้เธอจูบมาจากใจจริง หรือเพียงเพราะเขาเมามายจากไวน์ที่ดื่มไปกันแน่ปกติเขาดื่มเวลามีเรื่องให้เครียด หลายวันมานี้ปัญหาถาโถมเข้ามาพร้อมกันไม่หยุด กอปรกับภรรยานอนหันหลังให้ มิหนำซ้ำยังไม่ได้กินมื้อดึกอย่างที่เคยกินอีกมื้อดึกที่ไม่ได้มีอาหารเป็นส่วนประกอบ แต่เป็นการชิมรสหวานจากตัวของภารัชชาต่างหากเครียดจนต้องรีดน้ำออกสักหน่อยไม่ได้ทำหลายวันคงขุ่นข้นจนคลั่กแน่...“คุณดื่มมาเหรอ” เธอถามเขาเมื่อสังเกตเห็นริ้วสีแดงที่ผิวแก้ม“นิดหน่อย” เขาตอบหน้านิ่ง แต่นัยน์ตาทอประกายวาบหวามภารัชชาหรี่ตาแล้วส่ายหน้าไม่เชื่อที่เขาพูด ดื่มนิดหน่อยแต่ตาหวานเยิ้มมาขนาดนี้ คำว่านิดหน่อยที่พูดคือเหลือไวน์แค่ก้นขวดหรือเปล่า“ภรรยาที่ดีไม่ควรหันหลังให้สามี”“สามีที่ดีก็ไม่ควรผิดนัดภรรยาค่ะ”พอเธอยอกย้อนกลับ เขาก็ชะงักตัวไป เถียงไม่ออกสักคำเมื่อถูกเธอตอกหน้าด้วยความจริงที่เขาผิดสัญญาก่อน“คุณอย่าเอาแต่พูดพร่ำอยากได้ภรรยาที่ดี... แต่หน้าที่การเป็นสามีของคุณบกพร่องเลยค่ะคุณไป๋”ภารัชชาย้ำเตือนความจำให้เขาอีกครั้ง สา
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 61 อ้อนรักคุณภรรยา
ภารัชชากลับเข้างานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอหมอไป๋ถามเธอก็ตอบแค่ว่าท้องไส้ปั่นป่วนนิดหน่อย และยังฝืนสังขารอยู่ต่อจนจบงานร่างบางเอนศีรษะพิงกระจกรถอย่างอ่อนแรง ฝืนเก็บอาการไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าอ่อนแอ ขณะมองสองข้างทางเธอก็นั่งนึกย้อนถึงวันเก่า ในวันที่แม้แต่เงาหน้าของซ่งไป๋ก็ยังไม่อยากจะมองใจของเธอ... ไม่เป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ขณะที่ภารัชชานั่งเหม่อ หมอไป๋กลับกระสับกระส่าย เขาดื่มที่งานมานิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ไม่รู้ทำไมถึงเลือดลมเดินดีแบบนี้ก็ไม่รู้“ภารัชชา” เขาเรียกชื่อและวางมือบนหน้าขาเธอ“อย่ามาแตะฉันค่ะ” เธอปัดมือเขาออกอย่างไร้เยื่อใยหลายวันมานี้เขาอดอยากปากแห้งเกินไป ปากหนักวางมาดไม่ยอมลดความหยิ่งทะนงของตัวเอง พอเห็นภรรยาปัดป้องก็หงุดหงิดในใจ“หน้าที่ภรรยาคือปรนนิบัติสามีไม่รู้เหรอ”“คุณไป๋...”“ทำหน้าที่ของเธอ... เด็กจะได้มาเกิดสักที”หมอไป๋อาศัยพละกำลังที่มากกว่า กระตุกแขนเธอให้หันหน้ามาคุยกันดีๆ แต่เธอกลับแสดงท่าทีดื้อรั้นไม่ยอมอยู่ใต้โอวาท“อย่าพูดให้มันยากนัก หลายวันมานี้ฉันอุตส่าห์ใจดีปล่อยไป”“คุณใช้คำว่าใจดีกับฉันได้ประหยัดมากเลยนะคะ”พอเธอพูดประโยคยาวขึ้น เขาก็แอบ
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 60 คงแค่อาหารเป็นพิษ
ความสัมพันธ์ที่มีรอยร้าว ย่อมไม่มีทางประสานกันเหมือนดั่งเดิมได้อีก เกือบสัปดาห์ที่ผ่านมาภารัชชาวางเฉยต่อสามี ถึงจะนอนร่วมเตียงกันก็จริง แต่เธอมักจะหันหลังให้เขาเสมอ“ฉันจะไม่ขอให้คุณมารักกันหรอกนะคะคุณไป๋”ปากบอกไม่ขอให้มารัก แต่พอไม่ถูกรักกลับยอมรับไม่ได้ซะงั้นใบหน้าสวยสดเหม่อมองข้างทาง รถขับเคลื่อนไปบนท้องถนน ตรงไปยังโรงแรมระดับห้าดาวใจกลางเมืองหมอไป๋พาภรรยาออกงานสังคมเหมือนเคย เขาเชิดหน้าชูตาเธอแม้จะโดนตราหน้าว่าเป็นลูกสาวภรรยารองก็ตามตั้งแต่วันนั้นมา ความสัมพันธ์ทั้งคู่ก็ห่างเหินราวกับคนแปลกหน้าต่อกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตแค่อยู่ใต้ชายคาเดียวกันเท่านั้น ภารัชชาเลือกที่จะหนีหัวใจตัวเอง เก็บซ่อนไม่ให้เขารับรู้ว่าเธอหวั่นไหว“ภารัชชา...”หมอไป๋ปรายหางตามองเธอ เห็นนั่งซบกระจกเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก บรรยากาศบนรถก็พาลจะอึดอัด จนเขาต้องดึงสติเธอก่อนจะเข้างานเสียหน่อยเธอละสายตาจากนอกรถ ก่อนจะขยับศีรษะหันกลับมามองที่เขา“เข้างานก็หัดยิ้มหน่อยล่ะ อย่าให้คนพูดไม่ดีถึงฉันได้”“ค่ะ”ร่างบางระหงในชุดราตรีสีฟ้าอ่อน มีผ้าพาดช่วงลำคอ แต่โชว์หัวไหล่กับเนินหน้าอกรับไหปาร้าสวยได้รูป เสริมให้เธอดูสวย
Maaari mong magustuhan
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน73.6K viewsเสือร้ายพ่ายเมีย
ลำเจียก82.0K viewsคุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ
หรงหรงจื่ออี51.1K viewsนับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ
อิงเซี่ย40.6K viewsลวงรักร้ายนายเพลย์บอย
ดอกอ้อลู่ลม1.2K viewsBookBook
zhaomy24 viewsบอสเย็นชากับเลขาหน้าใหม่
เธียรนรา59 viewsรักเกินเลย
ณดารินทร์448 views
