Novels by นิพานัน

เช้าวันต่อมาภารัชชาตื่นแต่เช้าเพราะฝืนนอนต่อไม่ไหว เธออาบน้ำชำระล้างทำความสะอาดร่างกาย แต่รอยดูดสีช้ำแดงที่ปรากฏชัดบนเนินอก สะท้อนภาพคืนรักเร่าร้อนให้เธอหน้าเห่อร้อนตอนส่องกระจกร่างบางสวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำห่มกาย ก่อนจะหยิบหลอดยาทาในลิ้นชักแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แต้มยาทาบนโหนกแก้มให้สามีที่ยังหลับไม่รู้สึกตัวเงียบๆถ้ารู้ว่าใจร้อนต้องเจ็บตัวแล้วจะใช้อารมณ์ทำไมกัน...เธออดค่อนขอดเขาในใจไม่ได้ ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเข้าไปรัวหมัดใส่สิบทิศแบบนั้น จะให้คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขามาหึงหวงก็ไม่ได้ ในเมื่อเขาไม่ได้รัก คงโกรธมากกว่าที่เธอซบไหล่ชายอื่นจนอาจทำให้ขายหน้าถึงใจเธอจะโกรธเขาเช่นกัน แต่ก็ยังบรรจงทายาให้อย่างเบามือ ทว่าคำพูดใจร้ายของหมอไป๋ก็ผุดขึ้นมาในหัวอยู่ดี“แค่ตั้งท้องแล้วคลอดลูกให้ฉัน... จากนั้นเธอจะเป็นอิสระ”มือที่กำลังทายาตรงมุมปากให้เขาชะงักไป หัวใจชาวาบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ คำพูดของเขาช่างใจดำอำมหิต สมคำร่ำลือเกี่ยวกับตัวหมอไป๋แห่งตระกูลซ่งนั่นแหละหมอไป๋ที่หลับใหลไม่ได้สติ เพิ่งรู้สึกตัวจากแสงแดดที่แยงตา เปลือกตาเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นมอง ภาพใบหน้าสวยสดของภารัชชาเป็นสิ่งแ

หลังทั้งคู่ทะเลาะกันข้างนอก แต่ยังสะสางปัญหาไม่เสร็จ หมอไป๋ก็เหยียบคันเร่งมิดไมล์กลับเพนท์เฮ้าส์ทันที เขาฉุดกระชากภารัชชาบังคับให้เธอเดินตาม อารมณ์บนใบหน้ายังโกรธขุ่นสิ่งที่เธอทำกระทั่งเปิดประตูห้องนอนได้ เขาก็โยนร่างเธอลงบนเตียงกว้างอย่างไม่อ่อนโยน ก่อนจะไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนเปลือยเปล่า“ฉันไม่อยากทำ...” ภารัชชาเบือนหน้าหนี หลังสามีเตรียมที่จะถอดกางเกงตามเสื้อไปเธอเหม่อมองดวงไฟจากตึกสูงระฟ้า ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟแต่เปิดม่านทิ้งไว้ ทำให้แสงไฟจากด้านนอกส่องสลัวเข้ามา พอให้หางตาเธอเห็นภาพเขากำลังเสยผมอย่างหัวเสียอยู่“หมายความว่าไงไม่อยากทำ”“ก็แค่ไม่อยากค่ะ”ซ่งไป๋ผ่อนปรนลมหายใจทิ้งแรงๆ ถ้าเขาฝืนบังคับให้เธอทำทั้งที่ไม่เต็มใจ มันก็ไม่ต่างอะไรจากการที่เขาขืนใจเธอหรอกต่อให้เธอจะมองว่าเขาเลวร้ายแค่ไหน แต่ซ่งไป๋ไม่คิดจะร่วมเตียงกับคนที่ไม่เต็มใจหรอกนะ คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องบังคับใคร ต่อให้ไม่มีภารัชชาผู้หญิงมากมายก็พร้อมใจจะขึ้นเตียงกับเขาอยู่ดี“ถ้าไม่อยากทำ งั้นฉันขอถามอะไรเธออย่างนึง...” เสียงคำถามเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขณะปลดเข็มขัดและถอดกางเกงออกคนตัวสูงโถมร่างขึ้นคร่อมทับ

สิ่งที่เธอย้อนถามเขากลับมา มันทำให้ภาพรักเก่าที่แสนเจ็บปวด แต่ยังเป็นความทรงจำที่เคยสวยงาม พร้อมใจกันหลั่งไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวของซ่งไป๋“เธอรู้ได้ไง...” เขาปรายตามองเธอ แววตาเฉยชาที่มองกัน ทำให้ใจของคนถูกมองรู้สึกเจ็บปวด“สำคัญด้วยเหรอคะว่ารู้ยังไง”ภารัชชาแค่นยิ้ม คงจะจริงจนพูดอะไรไม่ออกเลยสินะ“ประเด็นคือ... ฉันพูดความจริงถูกต้องมั้ยคะ”“จะจริงหรือไม่จริง อดีตก็คืออดีตอยู่ดี”“อดีตที่ยังรู้สึกในปัจจุบันน่ะเหรอคะคุณไป๋... จะเรียกอดีตได้ยังไง”สิ้นประโยคที่แทงใจดำคนฟัง ร่างสูงก็นิ่งงันไม่พูดไม่จาและไม่คิดจะแก้ต่างอะไร จนเธอพอเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างที่รู้มาคือความจริงภารัชชารู้เรื่องทั้งหมดจากอิงธารา หลังโทรระบายความในใจกับเพื่อนสนิท อิงธาราพอรู้คร่าวๆ ว่าทั้งคู่เคยมีข่าวฉาวถึงแฟนสาวที่เคยคบกับหมอไป๋ นอกใจไปคบหากับน้องชายต่างมารดาแทนแต่สุดท้ายก็ตบแต่งเข้าตระกูลอย่างเป็นทางการ ก่อนข่าวลือจะซาไปตามกาลเวลา หรือจากอำนาจเงินที่ใช้ปิดข่าวนั่นแหละเธอไม่เคยเอะใจเรื่องนี้สักนิด อาจเป็นเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในร้านดอกไม้ ใช้ชีวิตปลงปลดในวัยที่ใกล้เลขสาม เลยไม่รู้สึกระแคะระคายกับสายตาที่ทั้งค

ร่างสูงยังอยู่ในอารมณ์โกรธจัด เหยียบคันเร่งมิดไมล์มาตามภรรยาที่ร้านเหล้า ก้าวขายาวสับปลายเท้าปรี่เข้าไปในบาร์ กวาดสายตามองหาภารัชชาก่อนจะพบว่าเพลิงเหมันต์โบกมือเรียกอยู่ใบหน้าหล่อคมฉายชัดถึงอารมณ์ร้าย ไม่พอใจอย่างยิ่งที่ได้เห็นภาพภารัชชากับหนุ่มรุ่นพี่ นั่งกอดกันกลมราวกับเป็นชู้รักยังไงยังงั้น“มันอยู่ไหน” หมอไป๋กดเสียงต่ำ ดวงตาวาวโรจน์มองหาคู่กรณี“ใจเย็นนะไอ้ไป๋ แค่กอดกันไม่มีอะไรหรอกมึง” คนที่พยายามพูดปลอบยิ้มแห้ง เห็นซ่งไป๋รีบบุ่มบ่ามดูใจร้อนเลยยั้งเอาไว้ก่อน“แต่มันกอดเมียกูจะใจเย็นยังไง”“ยอมรับว่าเธอเป็นเมียแล้วเหรอวะ”เพลิงเหมันต์กระตุกยิ้มชอบใจ มองเพื่อนรักที่แสร้งเบือนหน้าหนีไปถอนหายใจใส่ แต่ความจริงก็รู้อยู่แก่ใจ หึงจนหน้าดำหน้าแดงมาแต่ไกลแบบนี้ ไม่ต้องอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่สั่นแล้ว“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน”“มุมโต๊ะโน่นไง...”ว่าแล้วก็หันหลังชี้ไปที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน เมื่อมองลอดผ่านผู้คนไปจะเห็นภารัชชานอนซบไหล่สิบทิศอยู่เพลิงเหมันต์กอดอกวิเคราะห์ภาพทั้งคู่อยู่ เขาเองก็ยืนจับตามองอยู่นานสองนาน เห็นแค่สองคนนั้นกอดปลอบกัน แต่ไม่มีอะไรที่ล่วงเกินให้เขาต้องเป็นฝ่ายเข้าไปคลี่คลายส

เพียะฝ่ามือหนาตบเข้าที่ใบหน้าหญิงสาวเต็มแรง จนร่างเธอร่วงลงไปกองกับพื้น ยกมือขึ้นจับหน้าข้างที่ถูกตบแล้วกัดปากล่างแน่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเพชรเพทายทำร้ายร่างกาย แต่เขาทำร้ายเธอทุกทางไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ เหยียบย่ำจิตใจผู้หญิงคนนึงไม่มีชิ้นดี โดยที่เหมยหลินไม่สามารถอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือได้เลยเพชรเพทายย่อตัวลง เขาโกรธจัดจนตาแดงก่ำ ลมหายใจเพลิงร้อนผ่าว ก่อนจะจับปลายคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมอง แล้วออกแรงบีบหนักขึ้นจนเธอเบ้หน้าเจ็บแต่ไม่กล้าต่อปากต่อคำเถียง“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ วันนี้ที่เธอไปโรงพยาบาลคือไปหาใคร”“ฉันพูดอะไรไปคุณก็ไม่เชื่อใจกันอยู่ดีนี่คะ”“เธอไปร่านกับมันมาใช่มั้ยเหมยหลิน”เหมยหลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ น้ำตาเธอเอ่อคลอ ทั้งใต้ตาก็แดงก่ำแต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยดรินไหลออกมาสามีอย่างเพชรเพทายระแวงเธอกับหมอไป๋น่าดู เขาส่งคนให้สะกดรอยตามภรรยาไปทุกที่ ในวันนี้พอทราบเรื่องว่าเธอไปโรงพยาบาล เขาก็ไม่ฟังเธออธิบายให้มากความ แต่เลือกใช้ความรุนแรงเป็นทางออกแทน“หะ คิดถึงของเก่าจนอยากโดนมันขึ้นมาหรือไง” เพชรเพทายออกแรงบีบสองแก้มเธอแรงขึ้นเหมยหลินตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เธอกลัวจะถูกเขาท

ร่างสูงยืนมองแผ่นหลังของภรรยาจนลับสายตาไป ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับอย่างหงุดหงิดใจ นอกจากจะไม่ได้ลิ้มรสไก่ตุ๋นโสมแล้ว ยังมีเรื่องให้ต้องผิดใจกันอีกต่างหาก“แม่งเอ้ย” เขาสบถกับตัวเองแล้วขมวดคิ้วแน่นทว่าวินาทีต่อมา หมอไป๋ก็นิ่งงันไปสักพัก คิ้วเข้มที่ขมวดเป็นปมอยู่ก็พลันคลายออกทีละนิดเขากำลังครุ่นคิดกับตัวเอง เหตุไฉนทำไมต้องอารมณ์เสียที่เห็นอีกฝ่ายเดินหนีกัน ในเมื่อตัวของภารัชชาก็ไม่ได้สำคัญกับเขาถึงขั้นที่ต้องตามอธิบาย“อยากเข้าใจแบบไหนก็ตามใจละกัน...”ถึงปากจะตัดพ้อไปแบบนั้น แต่เขากลับเสยผมอย่างหัวเสีย ที่ภารัชชาเข้ามาได้ผิดจังหวะไปหมด เส้นเลือดที่ขมับตอดตุบราวกับมีชีวิต หัวเขาร้อนผ่าวจนเม็ดเหงื่อซึมตามไรผมหมดแล้ววันนี้เขาก้าวเท้าข้างที่ซวยออกจากบ้านรึไงกัน...หมอไป๋เดินกลับมาที่ห้อง สีหน้าฉายชัดว่าไม่สบอารมณ์ ก่อนปรายตามองที่หญิงสาวพร้อมเอ่ยปากไล่ ไม่สนว่าเธอจะสะอื้นไห้เสียใจต่อหน้าก็ตาม“ออกไปจากห้องทำงานฉันได้ละ”“ไป๋...”เหมยหลินเอื้อมมือจะเอาไปจับมือเขา แต่หมอไป๋เป็นฝ่ายเบี่ยงตัวหลบ พลางลอบระบายลมหายใจอย่างเอือมระอาวันนี้เธอมาร้องห่มร้องไห้กับเขา เพราะทะเลาะหนักกับเพชรเพทายมาเรื่

ห้างสรรพสินค้าหลังจากพาน้องกรมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า จัดรถบังคับชุดใหญ่ให้แบบเต็มเหนี่ยว ธันย์ธาราก็พาเด็กน้อยมาเล่นบ้านลม ส่วนเขานั่งเฝ้ากับคุณผู้ช่วยที่ยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอเก็บไว้ธารตะวันยิ้มเอ็นดูน้องกรมากๆ รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าจิ้มลิ้ม ส่งไปถึงดวงตาเธอให้เป็นรูปสระอิ ส่งเสียงหัวเราะปนยิ้มจังหวะที่น้องกรหันมาโบกมือให้“น่ารักจัง...” เธอชมออกเสียงแล้วยิ้มอย่างอิ่มเอมใจแต่ขณะที่เธอมองเด็กน้อย เจ้าของดวงตาคู่คมก็จับจ้องมองเธออยู่เช่นกัน ในแววตาที่สบมองมีประกายรอยยิ้มเจือจางอยู่ด้วยหากทว่าจู่ๆ ร่างบางก็นิ่งงันไป รอยยิ้มที่ปรากฏค่อยๆ เลือนหายไปทีละนิด เมื่อคิดถึงเรื่องราวสุดเศร้าจากนิยายที่เคยอ่าน จนนอนร้องไห้จมกองน้ำตาขี้มูกโป่งพูดจาสะอึกสะอื้นมาแล้ว“คุณคิดอะไรอยู่”“คะ”“เห็นอยู่ดีๆ คุณก็เหม่อ” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายคงไม่ทันได้สังเกต ในมุมเงียบๆ ของคนไม่ค่อยพูดแอบมองเธออยู่ก่อนแล้วร่างบางลอบถอนลมหายใจอย่างปลงปลด ก่อนจะลดโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายภาพน้องกรลง นัยน์ตาหม่นแสงขึ้นมาในฉับพลันเธอก็เป็นแค่นักอ่านจอมเพ้อ ชอบอินกับบทบาทของตัวละครเกินไปหน่อย พอได้เห็น

เมืองเอกเข้าปรึกษาหาลือเรื่องธุรกิจที่หุ้นส่วนกัน เกี่ยวกับธุรกิจบาร์เครื่องดื่มกึ่งร้านอาหารใจกลางเมือง ซึ่งเมืองเอกก็นำเอกสารมาแจกแจงรายละเอียดทั้งหมด ถึงการปรับปรุงร้านด้านในใหม่ล่าสุดถึงธันย์ธาราจะจำคนรอบตัวไม่ได้เลย แต่พอทราบข่าวว่าเพื่อนรักประสบอุบัติเหตุ เมืองเอกก็เป็นคนแรกๆ ที่เข้าช่วยเหลือทันทีทั้งติดต่อทนายและคนพื้นที่ทั้งหมด มาให้ช่วยกันระดมหาหลักฐานเพิ่มเติมในคืนวันเกิดเหตุ แต่กลับสืบสาวราวเรื่องถึงต้นตอไม่ได้ จนธันย์ธาราค่อนข้างมั่นใจว่าอาจเป็นคนมีอิทธิพลเข้ามาเอี่ยว“เรื่องผ่านมาสักพักใหญ่ละ แต่คดีความยังไม่คืบหน้าเหรอวะ” พอพูดคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ เมืองเอกก็ไถ่ถามเรื่องคดีความต่อทันทีทั้งคู่นั่งคุยกันในห้องทำงาน ร่างสูงของประธานธันย์นั่งหลังตรงแล้วหลุบตาคิดหนัก ส่วนเมืองเอกที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พลอยขมวดคิ้วนิ่วหน้าคิดตามไปด้วย“ทำไงได้ กล้องวงจรปิดพร้อมใจกันเสียเลยนี่หว่า”“อมพระทั้งโบสถ์มากูยังไม่อยากจะเชื่อเลยเหอะ”ธันย์ธาราพ่นลมขำเบาๆ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นเหมือนบทละคร ทั้งโดนลอบทำร้ายจนความจำเสื่อมแต่จับคนก่อเหตุไม่ได้อีกทั้งกล้องวงจรปิดสำคัญๆ รอบบริเวณที

เจตกวินอาสามาส่งธารตะวันถึงหน้าบริษัท เขายื่นแขนให้เธอจับพยุงร่างเดินกะเผลกเข้างาน ทว่าตั้งแต่ที่เขาพูดว่าจะจีบเธอขณะเดินข้ามสะพานแม่น้ำ บทสนทนาก็จบลงโดยการที่เธอเงียบมาตลอดทาง“เราเดินไหวแน่นะ” เขาถามขึ้น ตอนมาส่งเธอที่หน้าบริษัทแล้ว“ไหวค่ะ” เธอพยักหน้า พลางคลี่รอยยิ้มฝืดฝืนส่งให้ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มหวานราวกับบริหารเสน่ห์ใส่ ใบหน้าหล่อเหลาตามพิมพ์นิยมของเจตกวิน เกือบทำให้ธารตะวันเคลิ้มตามรอยยิ้มที่ชวนอบอุ่นใจ จนบางทีอาจลืมไปว่านี่คือตำนานตัวร้ายได้บทพระเอกมาแต่แล้วเธอก็ถูกกระชากสติให้กลับมาฉับพลัน รีบส่ายสะบัดหัวไล่ความคิดไม่เข้าท่าให้ออกจากสมองไปทันที“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาส่งแล้วก็... ให้ขี่หลังด้วย”“ไม่เป็นไรครับ แต่พรุ่งนี้พี่ไปรับเราอีกได้มั้ย”พอได้ที เจตกวินก็ใช้ช่องทางนี้ไล่ต้อนเธอ ก่อนที่จะจ้องมองใบหน้าน่ารักของรุ่นน้อง พลางมุ่นคิ้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ“ยังไงทางมาบริษัทก็ทางเดียวกันอยู่แล้วหนิครับ” เขาพูดต่อในเชิงกดดันกันทางอ้อม แต่ใช้รอยยิ้มสวยกดข่มอารมณ์ความต้องการไว้“ตะวันไม่รบกวนพี่เจตดีกว่า” เธอยิ้มแล้วตอบกลับอย่างชัดเจน“รังเกียจพี่เหรอ...”“คะ”“เราคุยกับพี่ตาม

“ญี่ปุ่นต้องสนุกมากแน่เลยใช่มั้ยคะป้าขา... ฮือ”ร่างบางยืนหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าร้านน้ำเต้าหู้ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่กี่วัน แต่เธอก็คิดถึงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เจ้าประจำจะแย่ ถึงขั้นเบะปากจะร้องไห้มาร่อมมาร่ออยู่แล้วญี่ปุ่นในช่วงเดือนนี้คงมีหิมะให้เล่นสนุกแน่เลย จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิด ตัวเธอไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่เที่ยวเมืองนอกเลย แค่เดินทางในประเทศยังเป็นไปได้ยากชีวิตที่ต้องก้มหน้าหาเงินงกๆ หนึ่งวันก็เก้าชั่วโมง ไม่รวมเดินทางไปกลับที่ต้องเผชิญอุปสรรคแต่ละวันต่างกันออกไปอีก“รีบกลับมาไวๆ น้าคุณป้าขา” เธอได้แต่มองรถเข็นของป้าที่คลุมผ้าใบไว้ตาละห้อยทว่าวินาทีที่เธอหมุนตัวหันหลัง ร่างสูงของเจตกวินดันมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำเอาเธอชะงักตัวมองอีกฝ่ายที่ยิ้มหวานให้แต่เช้า“พี่เจต...”เจตกวินมุ่นคิ้วเข้าหากัน พลางชะเง้อตัวมองไปด้านหลังเธอ แล้วทำหน้าเสียดายที่เห็นป้ายกระดาษติดประกาศว่าหยุด แต่เขาก็แค่เล่นละครตบตาเพราะมาดักรอธารตะวันแต่แรกแล้ว“อ้าว พี่เพิ่งรู้ว่าร้านป้าเขาปิด” เจตกวินยิ้มหวานให้หญิงสาว อันที่จริงเมื่อวานเขาขับผ่านทางนี้แล้วเห็นธารตะวันขึ้นรถเมล์พ

ซ่าเสียงห่าฝนชุดใหญ่เทกระจาดอย่างหนัก ระหว่างทางขับรถกลับมาหอพักของธารตะวันยังไม่แรงเท่านี้เลยกระทั่งรถยนต์ของประธานธันย์จอดหน้าหอพักคุณผู้ช่วย พายุฝนก็พร้อมใจสาดซัดกระหน่ำ ตกหนักจนแทบมองไม่เห็นทางด้านหน้า เสียงฟ้าร้องดังครืนจนร่างบางหดตัวตกใจ“ฝนตกหนักขนาดนี้คุณจะขับกลับไหวเหรอคะ”“ไหวครับ”“แต่ฉันเป็นห่วงคุณไงคะ...”เธอชะเง้อมองสายฝนผ่านหน้าต่างรถ สีหน้าเคร่งเครียดหนัก ก่อนที่จะหันไปเสนอความเห็นด้วยความเป็นห่วงอีกฝ่าย เกรงว่าถ้าเขาขับรถฝ่าพายุกลับไปแล้วจะเกิดอันตราย อย่างน้อยรอฝนซาก็ยังดี“ขึ้นไปนั่งรอบนห้องฉันก่อนดีมั้ยคะ รอให้ฝนซาแล้วคุณธันย์ค่อยกลับดีกว่าค่ะ... ขับไปแบบนี้อันตรายมากเลย”“รอบนห้องคุณเหรอ”ธันย์ธาราถามย้ำให้แน่ใจว่าไม่ได้หูฝาด พลางส่ายตาครุ่นคิด จนคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน“ค่ะ ทำไมคะ” ร่างบางมุ่นคิ้วที่มุมปากมีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏอยู่“เปล่า ไม่มีอะไร” เขาส่ายหน้าพลางยกมือขึ้นถูปลายจมูกนิดๆสุดท้ายพายุฝนก็ไม่มีท่าทีจะเบาลง ธารตะวันเดินกางร่มคันเดียวกับเจ้านายขึ้นห้อง จนเสื้อผ้าบางส่วนของทั้งคู่ถูกสาดกระเซนจนเปียกชุ่มร่างสูงวางร่มที่เปียกฝนกางไว้หน้าห้องเธอ เพราะห

แม้จะนั่งทานอาหารระหว่างรอให้ฝนหยุดตก แต่ค่ำคืนนี้ท่าทีจะอีกไกล ขนาดนั่งทานอาหารจนพุงกางฝนก็ยังตกพรำอยู่ดีประธานธันย์เก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก เขาหยิบร่มเตรียมกางให้เธอเดินไปที่รถพร้อมกัน มื้อนี้เขาทานอิ่มแปล้เลย เป็นครั้งแรกที่ได้ทานอาหารแบบไม่ต้องกังวลจะมียาพิษปะปนอยู่แค่มีธารตะวันอยู่ข้างกาย เขาจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ อย่างน้ำเต้าหู้เมื่อเช้าก็กินหมด หรือกาแฟก็ต้องสั่งผ่านคุณผู้ช่วยคนนี้เท่านั้น“น้องตะวันกลับยังไงครับ ให้พี่ไปส่งเราดีกว่ามั้ย” เจตกวินยืนอยู่ที่หน้าร้าน เขาหันไปคุยกับธารตะวัน โดยมีสายตาหนึ่งคู่จ้องเขม็ง“ไม่เป็นระ...” เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่ดันมีเสียงแทรกจากด้านหลังดังขึ้นมา“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งลูกน้องของผมเอง”“คุณธันย์...”“อ่า ตามนั้นก็ได้ครับ”เจตกวินยิ้มแต่แววตาแข็งกร้าว ยอมถอยทัพไปตั้งหลักไม่ได้ตื้อจนดูน่ารำคาญเกินไป จะได้ไม่ต้องมีปัญหาบาดหมางใจกัน ทว่าประธานธันย์ที่จ้องมองไม่ละสายตา กลับกลายจะเป็นฝ่ายหาเรื่องซะมากกว่า“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะพี่เจต”“ไว้เจอกันครับน้องตะวัน...”ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน แต่มีหนึ่งคนที่ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน เขาก็ไม่เคยยอมเผยรอย

“คนสวยเลิกเรียนแล้วเหรอครับ...”ร่างบางที่เดินกดโทรศัพท์ไม่มองทางหยุดกะทันหัน ก่อนจะหันซ้ายขวามองหาเจ้าของเสียง ถึงได้พบกับหนุ่มหล่อบริหารภาคอินเตอร์ขับแลมโบกินีสีแดงเด่นมาจอดเทียบข้าง“สวัสดีครับเจ้าหญิง” เขาลดกระจกลงมาทักทายเธอ“สวัสดีค่ะพี่ฮิวโก้” เธอย่อตัวมองลอดผ่านกระจกเข้าไป“จะกลับคอนโดเหรอ ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ”“ไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องไปส่งเค้าหรอก”“อย่าปฏิเสธพี่แบบนี้สิครับน้องเจ้าหญิง”“เค้าเรียกรถกลับบ้านได้ค่ะ สมัครวีไอพีมีส่วนลดเยอะด้วย”เจ้าหญิงพยายามปฏิเสธน้ำใจ แต่เธอก็อดคิดถึงคำพูดคนที่เคยตอกหน้าว่าจับผู้ชายรวยไม่ได้ ใครจะรู้ว่าเธอลองคุยกับคนมาทุกรูปแบบแล้วเคยคบคนที่สถานะต่ำกว่าก็เคยมาแล้ว ชนชั้นสูงกว่าก็ลองคุยมาแล้วเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด เพราะคนที่เข้ามาหวังจะฟันหรือไม่ก็ส่งเลขบัญชีให้โอนท่าเดียวแต่เธอยังเชื่อว่าผู้ชายดีๆ มันมีอยู่จริง แค่บุญพาวาสนายังไม่ส่งให้เขาผ่านเข้ามาในชีวิตเท่านั้นเอง“แล้วนั่งเบาะแลมโบพี่มันไม่ดีเหรอ” รุ่นพี่ดูไม่พอใจที่เธอปฏิเสธน้ำใจเขา“อ๋อ ก็ดีนะคะ” เจ้าหญิงขำแห้งแล้วลอบมองบนเล็กน้อย“ถ้าดีก็ขึ้นมาสิครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งท

QUEENYUPIE โพสต์รูปภาพเสียงการแจ้งเตือนในมือถือดังขึ้น จากแอคเค้านท์ส่วนตัวของ QUEENYUPIE ที่ชอบลงภาพสยิวเป็นชีวิตจิตใจภาพของหญิงสาวเรือนร่างเพรียวระหง ผิวพรรณขาวผ่องราวกับหยวกกล้วย เอวคอดสะโพกผายที่หน้าท้องแนบราบ และเนินนมอวบอิ่มแทบจะล้นทะลักชั้นในแต่ภาพที่โพสต์ถูกถ่ายครึ่งตัวไม่ให้เห็นหน้า อวดโฉมเรือนร่างบอบบางในชุดบราคอร์เซทลายลูกไม้สีชมพูQUEENYUPIE : อยู่ห้องเหงาจัง ทำอะไรดีคะQUEENYUPIE : ฝนก็ไม่ตก ทำไมนิ้วเค้าแฉะจังเลยแคปชั่นขี้อ้อนแล้วก็แวะหยอดตบท้าย เรียกคอมเม้นท์นับร้อยจากผู้ติดตามเข้ามาพิมพ์กันระรัว ทั้งชื่นชอบรูปร่างเธอและพิมพ์สองแง่สองง่ามไปต่างๆ นานาCOMMENT : ใหญ่จนอยากเอาหน้าไปซุกเลยค่ะพี่COMMENT : ถอดเสื้อออกโอนห้าพันเลยครับCOMMENT : รอคนดีทำแอคล็อคพร้อมจ่ายมากเจ้าของแอคเค้านท์ยังไม่เคยเปิดโจ่งแจ้ง แค่ชอบถ่ายในมุมเสียวสยิวดูเป็นสาวขี้เหงาเอาแต่ใจ ในมุมที่เห็นเนินอกบ้างหรือไม่ก็วับแวมเห็นแก้มก้นบ้างแต่ผู้ติดตามหลายคนเรียกร้องให้เธอลงคลิปเสียวแบบผู้ใหญ่ และเจ้าของแอคเค้าน์ก็มาบอกว่าจะเก็บไปคิดดูทำเอาคอมเม้นท์ถล่มทลาย หลายคนถึงกับบอกจะตามเปย์ให้หมดตัว แม้ทุกวันนี

1 ปีผ่านไปส้มหวานกลายเป็นนิสิตแพทย์ปี 4 หรือนักศึกษาแพทย์ชั้นคลินิก ต้องวนขึ้นวอร์ดและเริ่มปฏิบัติงานจริงในโรงพยาบาลเธอเพิ่งลงเวรช่วงห้าโมงเย็น เสือมารอรับทานข้าวด้วยกันเหมือนทุกวัน ราเมงร้านประจำนั่นแหละ พอกินอิ่มก็ออกมาเดินย่อยริมฟุตบาธติดถนนใหญ่ก่อนกลับทั้งคู่จับมือเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ ก่อนร่างบางจะหยุดยืนมองร้านเช่าชุดแต่งงานตรงหน้า“อีก 2 ปียังจะแต่งกับพี่อยู่หรือเปล่า”“ถ้ามีคนคุกเข่าขอเราก็แต่งอยู่แล้วค่ะ”เสือยกยิ้มเอ็นดูอีกฝ่าย เธอเงยหน้าแล้วยิ้มแป้นตาหยี บนใบหน้ามีแว่นอันเดิมที่เขาซื้อให้ใส่ไว้พอเรียนปีที่สูงขึ้นส้มหวานก็กลับมาใส่แว่นเหมือนเดิม แล้วรวบผมลวกๆ บางวันหัวฟูไปเรียนก็ยังมี เป็นยัยเฉิ่มเนิร์ดก็ไม่แย่เท่าไหร่ยังไงก็ทำให้เสือร้ายพ่ายรักได้แล้ว

9 เดือนต่อมาเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้นภายในเก้าเดือนที่ผ่านมา หนึ่งคือเสือจบการศึกษาเป็นที่เรียบร้อย เฉลิมฉลองกันชุดใหญ่และปิดท้ายด้วยการขอส้มหวานหมั้นหมายเป็นทางการแต่สิงห์ก็ยังเขม่นเพื่อนรักอยู่ดี แม้เสือจะพาพ่อแม่มาสู่ขอ พูดคุยกับพ่อแม่ฝ่ายหญิงแบบเป็นทางการแล้วก็ตามตอนนี้เสือช่วยพ่อทำงานที่บริษัท อนาคตก็อาจจะได้นั่งเก้าอี้ประธานหากทำผลงานดีอย่างวันนี้เขาก็สวมสูทหรู เซทผมเปิดหน้าผากจนหล่อกร้าวใจ ในงานเปิดตัวโครงการคอนโดใหม่ใจกลางเมือง ที่มีส่วนร่วมในการดูแลทั้งหมดภายใต้คำแนะนำของผู้เป็นพ่ออีกที“เธอง่วงนอนหรือยังคะ หื้อ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ กลับกันเลยมั้ย” เสือถามคนข้างกายในน้ำเสียงอ่อนละมุนเธอควงแขนเขาแล้วขยี้ดวงตาง่วงงุนเต็มที ว่าที่คุณหมอต้องอ่านหนังสืออีกเยอะเลย ช่วงนี้ก็เรียนหนักจนไม่ค่อยมีเวลา

“ไม่มีอะไรจะเถียงแล้วเหรอแตงโม...”เจ้าหญิงเลิกคิ้วกวนประสาท แต่สายตาเธอเอาเรื่องจัด จนแตงโมละล่ำละลักไปต่อไม่เป็น“แตงโมตอบกลับไปดิว่าไม่ใช่เรื่องจริงอ่ะแก”“แกทำเรื่องแบบนี้จริงเหรอ น่าเกลียดนะเว้ย”เจนทำหน้าแขยงสิ่งที่ได้ยิน แพทก็ส่ายหน้าไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้จริงๆ แสดงว่าที่เคยได้ยินแตงโมตัดพ้อ หาว่าเจ้าหญิงจะพาส้มหวานเสียคนก็คงไม่จริง“เค้าไปสืบวงในมาแล้ว แตงโมอ่ะชอบพี่แทน แต่พี่แทนมาชอบส้มหวานก็เลยพาลเกลียดเพื่อนตัวเอง แต่พอรู้ว่ารุ่นพี่ไม่ได้ดีอย่างที่เห็นก็สะใจ เลยอยากจะเหยียบซ้ำกันถูกมั้ย”“เจ้า- เจ้าหญิง” ส้มหวานรั้งแขนเจ้าหญิงให้ใจเย็นลงหน่อย คนที่ปกติพูดจาน่ารักแต่เวลาโมโหคือน่ากลัวมากต้องขอบคุณลางสังหรณ์ของเจ้าหญิงเอง ที่รู้สึกแปลกแปร่งกับแตงโมตั้งแต่แรกเห็น บังเอิญได้ยินอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำผับ ธาตุแท้หลังจากวางสายก็เผยทันทีเลยคืนนั้นเจ้าหญิงสะกดรอยตามแตงโม จนไปเห็นเธอยืนสูบบุหรี่อยู่กับชายรุ่นพี่ เธอก็ตีเนียนขอบุหรี่จากคนแปลกหน้า จะได้ไปยืนหลบมุมแกล้งสูบข้างๆ ทั้งคู่ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือบทสนทนาแย่ๆ จากแตงโม เจ้าหญิงก็เลยอัดคลิปไว้เป็นหลักฐานซะเลย รวมถึงตามติดดูพฤติ

เสือนั่งตัวลีบแบบที่แค่เสื้อยังใส่ไม่ทัน นั่งเปลือยท่อนบนใส่แต่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวข้างส้มหวาน เหตุเกิดเพราะตื่นยังไม่เต็มตาก็ดันไปกดรับสายสิงห์ที่โทรมาหาเครื่องเธอซะงั้นส้มหวานก็นั่งตัวซีดข้างๆ เสือ คว้าได้แค่เสื้อกับกางเกงขาสั้น ไม่ทันได้ใส่ชุดชั้นในจนมันวูบโหวงไปหมด วินาทีที่สิงห์โทรหาคือประชิดด่านหน้าประตูห้องเธอแล้ว ผลลัพธ์ก็คือต้องมอบตัวจำนนต่อหลักฐานสิงห์ลากเก้าอี้ทำงานมานั่งสืบสวนทั้งคู่ที่นั่งข้างกัน เขาเงียบไปนานหลายวินาที จนได้ยินเสียงแอร์ดังกดดันให้ใจทั้งคู่มันสั่นระรัว“มึงได้น้องกูยังไอ้เสือ ถ้ามึงโกหกก็ไม่ต้องมาเจอน้องกูอีก”“เออ... กูมีอะไรกับน้องมึงแล้ว”“แล้วมึงจะรับผิดชอบน้องกูยังไง”สิงห์ตวัดสายตามองทั้งคู่ โกรธจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ แต่ต้องคุมอารมณ์ไม่ให้โมโหร้ายต่อหน้าน้องสาว