Novels by นิพานัน

ชีวิตของหมอไป๋ วนเวียนอยู่กับสองสาวแทบทั้งวัน แต่ส่วนใหญ่เขาจะคอยดูแลเหมยหลินมากกว่า แค่เพราะรู้สึกผิด ที่ไม่สามารถปกป้องเธอไว้ได้จนพลั้งเผลอไปตกหลุมพราง น้องชายสารเลวอย่างเพชรเพทายเหมยหลินเริ่มเบื่อรายการโทรทัศน์ตรงหน้า ยาคลายกังวลที่กินไปก่อนหน้านี้ เริ่มออกฤทธิ์ให้เธอง่วงงุนอยากนอน“ไป๋คะ”“หือ”“คุณชาเขาจะโกรธหลินไหม... หลินมาอยู่แบบนี้”เหมยหลินวางมือบนตักหมอไป๋ เขาหลุบตามองนิ่งๆ ก่อนจับมือบางไปวางไว้ที่ตักเธอแทน พลางลดหนังสือที่อ่านอยู่ลงเล็กน้อยวันนี้เขาไม่มีเคสผ่าตัด เวลาว่างจึงใช้ไปกับการอยู่บ้าน อ่านหนังสือที่อ่านค้างไว้ยังไม่จบ แล้วก็คอยนั่งเป็นเพื่อนเหมยหลิน ตามประกบดูแลอย่างใกล้ชิดตามคำสั่งแพทย์ไม่งั้นเธออาจจะคิดไม่ดีขึ้นมาอีกก็ได้...“อย่าห่วงเลย ภารัชชาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอะไร”“ผู้หญิงเราก็คิดเล็กคิดน้อยกันทั้งนั้นค่ะไป๋”เขามุ่นคิ้วคิดไม่ตก จะคิดอะไรให้มากมาย ในเมื่อเขาให้เธอมาอยู่ในฐานะเพื่อน ไม่ได้เอามาเป็นเมียเพิ่มสักหน่อย“แต่ภารัชชา...”“ไป๋รู้จักเธอดีจังนะคะ”ใบหน้าขาวระบายยิ้มอ่อนๆ ต่อให้เหมยหลินรู้สึกดีกับซ่งไป๋ แต่เธอเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกันดี ไม่มีหรอ

โรงพยาบาลซ่งไป๋เฝ้าอยู่ข้างเตียงเหมยหลิน เธอจมดิ่งสู้ห้วงนิทรา หลังเอาแต่นั่งร้องไห้จนตัวสั่นโยน สุดท้ายก็ผล็อยหลับไป เพราะคุณหมอให้ทานยาจะได้คลายกังวลก่อนหน้านี้ เธอโทรมาหาเสียงสั่นเครือท่าไม่ค่อยดี ดูหวาดระแวงว่าเพชรเพทายจะทำร้าย เพราะสามีเป็นคนโมโหร้ายใช่ย่อย“ไป๋... เหมยหลินกลัว ฮึก คุณเพชรอารมณ์ไม่ดีเลย ฮือ”สามีเธอคงจะคลั่งปนคับแค้บใจ หลังลูกในไส้หลุดไปก่อนกำหนดเหมยหลินผู้เป็นภรรยา ถึงได้โทรหาให้เขาพาออกมา สุดท้ายเธอก็มีอาการวิตกกังวลหนัก เขาเลยอยากให้อยู่ในความดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิดหรือไม่ ทางที่ดีควรจะพบหมอทางใจสักหน่อย เผื่ออาการที่เป็นจะพาลให้บรรเทา ทุเลาทุกความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้บ้าง“ภารัชชา...”อยู่ดีไม่ว่าดี เขากลับนึกถึงภรรยาที่ไม่คิดจะรักขึ้นมา พลางยกข้อมือขึ้นดูเวลาที่นาฬิกา ดึกดื่นจนป่านนี้แล้ว เธอคงเปิดไฟนอนสบายใจเฉิบสิท่า ไม่ต้องมาระแวงว่าเขาจะกลั่นแกล้งปิดไฟใส่“ถ้าฉันไม่ใช่ลูกสาวของภรรยารอง...”“ฮึก ...ฉันจะถูกรักบ้างมั้ยคะ”คืนนั้น ภรรยาฝีปากกล้าร่ำไห้โฮ ตัดพ้อที่ไม่เคยเป็นคนถูกรัก ปกติทีท่าเย่อหยิ่งและถือดีเป็นที่หนึ่ง พอเขาได้เห็นว่าเธอร้องไห้เป็น หัวใ

ภารัชชาไม่พูดไม่จาสักคำตั้งแต่เข้าห้องมา นอกจากนั่งกอดเข่าร้องไห้ คุดคู้อยู่บนโซฟาปล่อยโฮจนตัวสั่นโยนเจ้าของห้องอย่างสิบทิศ หยิบยื่นกระดาษให้เธอซับน้ำตา นั่งจมจ่อมอยู่ข้างอีกฝ่ายตั้งแต่สิบห้านาทีก่อน ไม่กล้าถามไถ่ถ้าเธอไม่เล่า เขาก็เลยทำได้แค่นั่งรอให้พายุความเศร้าสงบลงเท่านั้น“น้ำ... น้ำไหมน้องชา”“เอาค่ะ ฮึก ขอบคุณค่ะ”เธอพยักหน้าหงึกหงัก แต่ยังหยุดเสียงสะอื้นร้องไห้ไม่ได้เสียน้ำตาไปก็เยอะ ร้องจนเสียงแหบแห้ง ขอเติมน้ำเข้าไปหน่อยจะได้ช่วยหล่อเลี้ยง ไม่ให้น้ำหมดตัวเพราะเสียน้ำตาเท่าโอ่งซะก่อนสิบทิศรอให้ภารัชชาร้องไห้อย่างใจเย็น แม้จะร้อนรุ่มอยากรู้ก็ตามที เขาเดินเข้าไปเอาผ้าผืนเล็ก ถึงไม่รู้อะไรนำพาเธอให้มาหาเขา อีกทั้งยังตากฝนตัวเปียกมาอีกต่างหากแต่เขาจะไม่ถาม รอให้เธอใจเย็นลงกว่านี้อีกหน่อย“พี่ขอเช็ดให้นะ” เขาพูดขึ้นเบาๆ พอเธอไม่ปฏิเสธ เขาก็จัดการใช้ผ้าซับเส้นผมที่เปียกน้ำฝนให้อย่างเบามือความรักไม่เคยง่ายเลย...โดยเฉพาะการเป็นคนไม่ถูกรัก ไม่ง่ายสำหรับเธอเลยสักนิดภารัชชาเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ อาการเจ็บชาในหัวใจมันเป็นยังไง เวลานึกถึงภาพของคนที่ไม่รักกัน เหมือนถูกของแหลมคมกรีดซ้ำ

รถยนต์คันหรูจอดเทียบข้างฟุตบาธ ไม่มีประโยครั้งจากสามี เธอจึงทำได้แค่เดินลงจากรถแล้วมองเขาไกลสายตาออกไปคนเก่าเขาคงสำคัญกว่า...ภารัชชาอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องคิดวกวนให้ซ้ำเติมตัวเองเลยเราทั้งคู่จะกลายเป็นคนรักกันได้ยังไง ในเมื่อคนเป็นสามีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแพ้กุ้ง ที่ผ่านมามันก็แค่ความอ่อนไหวชั่วครู่ชั่วคราว เวลาเธอเศร้าหรือไม่มีใคร เขาเป็นเพียงแค่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ต่างจากคนที่กำลังจะจมน้ำ ไขว่คว้าทุกอย่างที่เกาะได้นั่นแหละกลับบ้าน...ความหมายคือกลับบ้านที่เคยอยู่ ไม่ใช่เพนส์เฮ้าส์ของซ่งไป๋ ภารัชชานั่งรถมาลงที่บ้านสกุลนาวารีรักษ์ คนแรกที่นึกถึงคือแม่ ถึงแม้ตั้งแต่เกิดมาจะไม่เคยสัมผัสคำว่าความอบอุ่นก็ตามแต่เธอยังหวังว่าแม่จะแบ่งปันมาให้บ้างในสักวัน...ร่างบางเดินลากเท้าเอื่อยเฉื่อยเข้ามาในบ้าน หันไปยกมือไหว้แม่นมที่เคยเลี้ยง แต่กลับไม่พบคนอื่นอยู่ในบ้านแล้ว อาจเป็นเพราะเวลานี้คือทุ่มกว่า ทุกคนคงแยกย้ายกันกลับไปในพื้นที่ของตัวเอง“แม่คะ...” เธอคลี่รอยยิ้มเศร้า เหม่อมองแม่ที่เดินลงมาจากบันไดบ้านชั้นสองพอดีปรางสิตาที่เห็นลูกสาวก็เบิกตาตกใจ พ

คฤหาสน์ตระกูลซ่งข่าวที่เหมยหลินแท้งลูกไม่ได้ถูกแพร่งพรายออกไป จุดสำคัญคือเธอเป็นนักแสดงมีชื่อเสียง และอีกอย่างคือครอบครัวทั้งสองฝ่ายไม่รับรู้ ไม่มีใครได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหมยหลินในคืนนั้นเพชรเพทายก็ไม่อยากให้ใครรู้เช่นกัน ไม่งั้นคงมีผลต่อกองมรดกในอนาคตอย่างแน่นอนเหมยหลินสูญเสียลูกในท้อง ภารัชชาที่รับรู้ก็เห็นใจ อยากจะไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง แต่เธอคงไม่จำเป็นต้องทำหรอกในเมื่อซ่งไป๋... ออกอาการห่วงกว่าเธออีก“ทานทอดมันกุ้งสิครับ เจ้านี้อร่อยมาก” เพชรเพทายตัดทอดมันกุ้งใส่จานภารัชชา เธอหลุบมองนิ่งๆ ในมือเขี่ยข้าวไม่กินสักที“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มรับ แต่ใช้ช้อนเขี่ยไปไว้ขอบจาน“ผัดผักน้ำมันหอยด้วย...”เขายังตักอาหารใส่จานเธอต่อ ในขณะที่ผู้เป็นสามีเธอ คอยหยิบยกจานอาหารที่เหมยหลินเรียกหาส่งให้ เพชรเพทายคงประชดประชัน ที่ได้เห็นว่าหมอไป๋ใส่ใจภรรยาเขาเป็นพิเศษเพราะงั้นเขาก็จะใส่ใจภรรยาพี่ชายบ้าง...หมอไป๋ปรายตามองภารัชชาที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา เธอแทบจะไม่แตะอาหารบนโต๊ะด้วยซ้ำ ข้าวในจานก็พร่องไปแค่นิดเดียวเอง เขาเอื้อมแขนตักกุ้งคั่วพริกเกลือใส่จานเธอสายตาของซ่งหมิงและหลี่จูมองทุกคนบนโต๊ะ

“คุณไป๋อย่าเพิ่งค่ะ...”“เธอไม่อยากจูบฉันเหรอ”เธอผงะใบหน้าถอยหนีเขาที่ยื่นหน้าจะโฉบมาจูบ คำอ้อนวอนขอให้เธอจูบมาจากใจจริง หรือเพียงเพราะเขาเมามายจากไวน์ที่ดื่มไปกันแน่ปกติเขาดื่มเวลามีเรื่องให้เครียด หลายวันมานี้ปัญหาถาโถมเข้ามาพร้อมกันไม่หยุด กอปรกับภรรยานอนหันหลังให้ มิหนำซ้ำยังไม่ได้กินมื้อดึกอย่างที่เคยกินอีกมื้อดึกที่ไม่ได้มีอาหารเป็นส่วนประกอบ แต่เป็นการชิมรสหวานจากตัวของภารัชชาต่างหากเครียดจนต้องรีดน้ำออกสักหน่อยไม่ได้ทำหลายวันคงขุ่นข้นจนคลั่กแน่...“คุณดื่มมาเหรอ” เธอถามเขาเมื่อสังเกตเห็นริ้วสีแดงที่ผิวแก้ม“นิดหน่อย” เขาตอบหน้านิ่ง แต่นัยน์ตาทอประกายวาบหวามภารัชชาหรี่ตาแล้วส่ายหน้าไม่เชื่อที่เขาพูด ดื่มนิดหน่อยแต่ตาหวานเยิ้มมาขนาดนี้ คำว่านิดหน่อยที่พูดคือเหลือไวน์แค่ก้นขวดหรือเปล่า“ภรรยาที่ดีไม่ควรหันหลังให้สามี”“สามีที่ดีก็ไม่ควรผิดนัดภรรยาค่ะ”พอเธอยอกย้อนกลับ เขาก็ชะงักตัวไป เถียงไม่ออกสักคำเมื่อถูกเธอตอกหน้าด้วยความจริงที่เขาผิดสัญญาก่อน“คุณอย่าเอาแต่พูดพร่ำอยากได้ภรรยาที่ดี... แต่หน้าที่การเป็นสามีของคุณบกพร่องเลยค่ะคุณไป๋”ภารัชชาย้ำเตือนความจำให้เขาอีกครั้ง สา

ชีวิตหลังจากทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ยังคงดำเนินต่อไป ราวกับกำลังสวมบทบาท เป็นตัวละครในเนื้อเรื่อง จนลืมเลือนไปแล้วว่าอีกโลกหนึ่งที่จากมาก่อนหน้านี้พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างไรไม่มีการวางแผนถึงตอนออก มีแต่วางแผนครอบครัวต่อไป“ขออนุญาตแจ้งตารางงานวันนี้นะคะ”ร่างบางระหงในชุดทำงานสวยเข้ารูป ยืนรายงานตารางงานของเขาในเวลานี้ แต่ประธานธันย์ กลับเอาแต่จ้องเรือนร่างยั่วใจ ขณะใช้สายตาโลมเลียคุณเลขาหรือภรรยาในอนาคตสองเดือนที่ภาพจำทริปญี่ปุ่นยังตราตรึง...เขาจำได้ไม่ลืมเลย ว่าได้กินเธออิ่มหนำสำราญแค่ไหนตั้งใจจะปั๊มลูกน้อยให้ติดที่ญี่ปุ่นด้วย ซึ่งพอกลับมา พ่อพระเอกเอวหวานกินดุคนนี้ ยิ่งคลั่งรักธารตะวันหนักกว่าเดิม ตามติดเธอแจไม่ให้ห่างกายไปไหนไกล“คุณธันย์คะ เดี๋ยวมีประชุม... อึก”ธารตะวันที่พูดอยู่ดีๆ เธอก็ดันรู้สึกพะอืดพะอม คล้ายว่าจะอาเจียนขึ้นมาดื้อๆร่างสูงผุดลุกจากเก้าอี้ เข้าไปประคองคนรักด้วยสีหน้าห่วงใย“เป็นอะไรหรือเปล่าตะวัน”“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อึก...”ร่างบางกุมหน้าท้องไว้ พลางปิดปากจนตัวโก่งงอ ก่อนที่จะผละออกจากธันย์ธารา แล้วรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที“แหวะ... ฮึก แอะ”วินาทีที่ถึงชักโค

ญี่ปุ่นหวานและอุ่นมาก...หมายถึงเธอที่นอนใต้ร่าง ครวญครางเสียงหวานระงม ไปทั่วห้องพักของโรงแรมหรู อุ่นร้อนในร่องรักที่โดนตอกอัดหนักๆ จนเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นหลังจากเธอตอบตกลงจะแต่งงาน พอกลับมาถึงโรงแรม ธันย์ธาราก็เปิดฉากนัวเนียเธอ ตั้งแต่หน้าประตูทางเข้า ถอดเสื้อผ้าเรี่ยราดไปตามทาง สุดท้ายก็จบที่ฟูกไม่กี่ฟุตบนพื้นห้อง“อ๊ะๆ อื้อ... เสียว อึก เสียวค่ะ”ธารตะวันนอนอ้าขากว้าง ให้เขาแทรกกลางที่หว่างขา ซอยสะโพกที่กำกับจังหวะรักได้เสียวสะท้านร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่า โคมไฟแสงสลัวโทนอบอุ่น กระตุ้นให้ทั้งคู่อ่อนคล้อยเคลิ้มตามไปกับแรงอารมณ์ ไม่ปฏิเสธความต้องการ และมอบความสุขให้แก่กันด้วยความเต็มใจสมฉายาพ่อพระเอกเอวหวานกินดุเพราะนอกจากขนาดใหญ่โตมโหฬาร ยังถึกทน เริ่มยกที่สามทันทีไม่มีอิดออด หลังจากเขาพักเหนื่อยแค่สามนาทีเท่านั้น“ผมอยากเอาคุณหน้ากระจก”“อ๊ะ- อึก”“ได้มั้ยตะวัน... ขอเอาที่หน้ากระจกสิ”น้ำเสียงเขาติดกระเส่า ขณะกดสายตา มองสีหน้ายั่วอารมณ์ของคนใต้ร่าง ประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะไปด้วย“อื้อ ตามใจ... อ๊ะ- อ๊ะ ตามใจคุณ”“เด็กดี”“ฮึก... คุณธันย์ อ๊ะ- อ๊า อื้อ”คนใต้ร่างครางเสียงหวาน

“คุณธันย์... อยากอยู่ที่นี่กับฉันเหรอคะ”พอได้ฟังว่าเขาอยากอยู่ด้วยกัน ธารตะวันก็หลุดยิ้มบางๆ แต่ดวงตาปกปิดความเศร้าไม่มิด เพราะอีกโลกนึง พวกเขาคงเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปแล้วต่อให้เดินสวนกันไป อาจจะไม่มีใครหันมาสบตาก็ได้“ใช่ ถ้าเลือกได้... ผมขอติดอยู่ในมิตินี้กับคุณ”“คุณธันย์”“ผมพูดจริง มีคุณแล้วชีวิตผมมีความสุขมากจริงๆ”ดวงตาของเขาตอนพูดจริงใจ ไม่ได้ปรุงแต่งให้สวยหรู ราวกับโลกใบเดิมที่เขาจากมา ธันย์ธาราอาจไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองทีแรกเธอก็อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร หรือมาจากไหน ชีวิตในโลกที่จากมา ชีวิตความเป็นอยู่เขาคือใครกันแน่แต่มาคิดดูอีกที...การรู้จักกันแค่โลกมิตินี้มันก็พอแล้วให้นิยายเรื่องนี้ กลั่นกรองความรักของเราสองคนผ่านตัวอักษร เพราะว่าสิ่งที่แสดงออกมามันคือความรัก เป็นความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ และทั้งคู่ก็ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่านี้นอกจากได้อยู่ด้วยกันในทุกวัน... และทุกวันตลอดไป“ถ้างั้นหลังจากนี้ มาใช้ชีวิตให้เต็มที่ดีมั้ยคะ”“ผมก็รักคุณเต็มที่ทุกวันนะธารตะวัน”ยามรักเขาก็แสดงออกว่ารักสุดตัว ทั้งสีหน้าและแววตามันชัด ว่าตัวเขาตกหลุมรักผู้หญิงตรงหน้าเข้าแล้วมันไม่ใช่ค

หลังกลับจากห้างสรรพสินค้า ธารตะวันก็รับหน้าที่ นั่งกล่อมเด็กน้อยทั้งสองนอน ใช้เวลาสักพักจนกระทั่งเด็กๆ ผล็อยหลับไป เธอถึงลากแขนประธานธันย์เข้ามาที่ห้องทำงาน“อะไรของคุณ หืม ตะวัน”“เอกสารที่คุณต้องเซ็นไงคะ”ธันย์ธาราเอี้ยวลำคอมอง เธอจึงดันหลังให้เขาอย่ากังวล“นั่งเถอะค่ะ ฉันจะเอามาให้อ่านก่อน”เธอเกาะบ่าคนตัวสูงกว่า ก่อนจะกดไหล่เขาให้นั่งที่เก้าอี้ทำงาน ทำเขามุ่นคิ้วติดจะสงสัย สายตาไล่มองร่างบางระหง เดินไปหยิบเอกสารบนชั้นมาวางที่โต๊ะ“สมัครเป็นพ่อของลูก...”ธันย์ธาราอ่านออกเสียง พลางกวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรส่วนคนพิมพ์เอกสารใบนี้ขึ้นมา ยืนยิ้มอย่างภูมิใจ เป็นแบบฟอร์มที่เธอตั้งใจทำให้เขาอ่านข้อตกลงการอุ้มท้องคือการเสียสละร่างกายหากมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง ร่างกายของแม่จะถ่ายโอนสารอาหารให้ลูก และบางครั้ง ลูกน้อยก็จะดูดซึมแคลเซียมจากแม่อีกด้วยอย่างที่เขาเคยบอก คนท้องอารมณ์แปรปรวน เมื่อท้องเริ่มโตก็จะยิ่งใช้ชีวิตยากขึ้น เวลานอนก็หายใจไม่เต็มอิ่มอีกต่างหาก เธอเคยไปอ่านเจอมา หากโดนลูกน้อยแบ่งแคลเซียมไปเยอะร่างกายจะปวดร้าวทรมานปวดลึกถึงกระดูกเลยแหละถ้าหากเขาอยากเป็นพ่อคน ต้องรับข้อตกล

“คุณธันย์อย่าบีบได้มั้ยคะ”ร่างบางระหงที่สวมแค่เสื้อยืดตัวโคร่ง กำลังควงตะหลิวจับกระทะอยู่ในครัว ช่วงล่างเปลือยเปล่าโล่งโจ้ง เพราะเพิ่งเติมเต็มรักกับธันย์ธาราไปเมื่อคืนสะดุ้งตื่นมาคว้าได้แค่เสื้อก็ใส่มาก่อน“คุณธันย์ฉันบอกว่าอย่าบีบไง”“หือ”“ทำไมดื้อแบบนี้นะ”เธอดุเขาที่จับหน้าอกเล่นไม่หยุด พลางเอี้ยวลำคอมองร่างสูง เขาที่ซบใบหน้าบนลาดไหล่เล็ก ครางในลำคอขัดใจหลังโดนดุ“แค่จับก็ไม่ได้เหรอ” เขาทำเสียงงอน โหมดอ้อนแฟนกำเริบทันที“แล้วบีบทำไมคะ” เธอจดจ่อกับการผัดข้าว แต่เขาก็คอยพราสติให้ไม่อยู่กับตัวเรื่อยเลยยังไงสองเต้าใหญ่ก็เป็นของเขาคนเดียว“ตะวัน”“พอค่ะ”“ธารตะวัน...”เธอส่ายหน้าเสียงแข็งใส่ อย่าคิดว่าเธอรู้ไม่ทันเขา เวลาอยากได้เธอทีไร เป็นต้องเสียงอ่อนเสียงอ้อนกันทุกที ไม่ใช่ว่าเธอเบื่อหน่าย แต่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอไงที่หิวกันตลอดเวลาน่ะหิวที่ไม่ได้แปลว่าหิวข้าวด้วย“อ่ะ!”ร่างบางสะดุ้งโหยง ตะหลิวในมือที่ผัดข้าวแทบปลิว เมื่ออีกฝ่ายถกเสื้อยืดเธอขึ้น เผยให้เห็นบั้นท้ายงามงอน เป็นประจักษ์แก่สายตาเขาเธอพยายามจะเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ถูกเขาตามไล่ต้อนกันอยู่ดี“คุณธันย์อย่าถก ฉันไม่ได้ใส่ก

ใบหน้าคมคร้ามหลุบตามองต่ำ มือหนาลูบไล้ที่แผ่นหลังบาง ลามลงไปเคล้นคลึงสะโพกผาย ก่อนจะบีบขยำบั้นท้ายอวบอัด พลางฟาดตีเต็มแรงจนร่างบางกระตุกรับธารตะวันที่ก้มต่ำ กำลังรูดชักลำกายแท่งโต หยอกเย้าให้แข็งตัวสู้มือ จนกระทั่งมันผงาดองอาจตรงหน้า“ไม่ไหวแล้วตะวัน...”ธันย์ธาราพ่นลมหายใจหอบหนัก เขาสั่นกระสันไปทั้งร่าง เมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากนุ่มนิ่ม กำลังค่อยๆ อ้าอมแท่งร้อน“อึก”“ไหวนะ”“อื้อ...”ธารตะวันบิดเบ้ใบหน้า มือใหม่ไร้ประสบการณ์กำลังเรียนรู้ วิธีการปรนเปรอ บำเรอกามให้แฟนหนุ่ม แต่เพราะมือใหม่นี่แหละ ทำเขาตื่นเต้น จนปลายเอ็นกระตุกรับในโพรงปากอุ่น“ระวังฟันนะตะวัน”“อื้อ”“ไม่ต้องรีบ อ่า... อืม”ธันย์ธาราขมวดคิ้วเครียด ทิ้งศีรษะพิงเบาะแล้วเกร็งท้องรับ เมื่อริมฝีปากของเธอ อ้าอมแก่นกายเข้าครึ่งลำธารตะวันหยุดไว้กลางทาง หยาดน้ำตาคลอระเรื่อ ใต้ตาแดงก่ำหลังถูกความคับใหญ่เล่นงาน จนไม่กล้าขยับหัวให้กดลงลึกมากกว่านี้ เกรงว่ามุมปากจะฉีกจนเลือดกบปากได้ใหญ่จนคับแน่นในปากสุดๆเหมือนขอบปากมันจะฉีกเลย“อ่อก... อึก”“ระวังสำลัก”“อื้อ- อึก”ความรู้มีเต็มหัว...แค่อ่อนประสบการณ์เท่านั้นเองนักอ่านตัวยงง

สนามฟุตบอลช่วงเย็นสิงห์ก็เตะบอลกับเพื่อนเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เขาไม่มีสมาธิเท่าที่ควร ใจลอยแล้วก็เอาแต่เหม่อมองไปข้างสนามบ่อยๆ จนเสือเกือบหมดความอดทน“ไอ้ควายนี่ เพื่อนมึงรอรับบอลข้างสนามเหรอ” เสือเท้าเอวใส่แล้ววิ่งเหยาะๆ ตามหลังสิงห์ไปที่ข้างสนาม“กูว่ากูขอพักก่อนดีกว่า วันนี้ไม่มีสมาธิว่ะ”“เป็นอะไรของมึง วันนี้มึงเล่นค่อนข้างเหี้ยนะครับ”“พูดเหี้ยไม่ต้องมีครับหรอกไอ้สัด”สิงห์หันไปมองที่จุดประจำของใครบางคน ปกติจะวิ่งแจ้นเอาน้ำมาให้เขาถึงที่แล้ว แต่หลายวันที่ผ่านมานี้มันเงียบเหงาผิดปกติ“นี่มึงมองหาใคร” เสือโพล่งถามแล้วชะเง้อมองตาม“เปล่า” สิงห์ตอบปัดๆ ไม่ได้อยากให้มาใส่ใจ“อ้าวอะไรวะ”“อ้าวห่าไรล่ะ”เสือเกาหัวแกรก เห็นมองหาจนคอจะเคล็ด แต่ดันปากแข็งปฏิเสธจนเขาก็ไม่อยากถามต่อเหมือนกันแต่ความขี้เสือกเข้าแล้วไม่ออกไปไหน เสือแอบชะเง้อมองตอนสิงห์หยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อค ถึงได้เห็นภาพค้างหน้าจอที่เข้าดูคือหน้าไอจีของเจ้าหญิง“นี่มึงส่องไอจีเจ้าหญิงเหรอวะ”“เปล่า มือมันเลื่อนไปโดนเอง”“อ๋อ เหรอ”“เสือกน่า”“อ๋อ จ้า”เสือจงใจลากเสียงยาวกวนประสาท พร้อมยุแยงให้ตะแคงมันรั่วไปข้าง ดุจป้าข้างบ้

“รินใจเย็นได้มั้ยวะเธอ...”เจ้าหญิงเดินหนีสิงห์ออกมา แต่ก็มาปะหน้ากับรินรุ่นพี่สาวที่กำลังหึงแฟนหนุ่มเลือดขึ้นหน้าอีกฝ่ายจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พอเห็นเธอเดินออกมาก็ปรี่เข้าไปผลักจนเจ้าหญิงล้มลง“อ่ะ” เจ้าหญิงส่งเสียงร้องเจ็บ เบ้หน้าแล้วตวัดสายตามองคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง“อย่าสำออยให้มาก แรดใส่ผัวชาวบ้านยังมาทำตาใส”“รินพอเหอะ ชินบอกให้ใจเย็นไม่เข้าใจหรือไงวะ”คู่แฟนเริ่มทะเลาะกันเสียงดัง เป็นเหตุเรียกสายตาคนที่เดินผ่านไปมาหันมอง“เจ้าหญิง...”สิงห์ที่เพิ่งจะตามออกมาเบิกตาโต มองเจ้าหญิงที่ล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น เขาเดินเข้าไปช่วยประคองแบบไม่ลังเล แต่เธอกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วยันตัวลุกขึ้นเอง“นี่ชินจะปกป้องมันเหรอ” รินตวาดเสียงแหลมดังลั่น“ไม่ได้จะปกป้องเลยเธอ แต่ชินอายคนอื่นเนี่ย”“ไม่เห็นต้องอาย อีผู้หญิงหน้าด้านนี่สิต้องอาย”เจ้าหญิงสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้ามาดร้ายไม่ยอมกัน ถ้าอีกฝ่ายก้าวมาทำร้ายอีกแค่ก้าวเดียว ผมที่อยู่บนหัวคงกระจุกอยู่ในมือเธอแน่“เค้าไปแรดใส่แฟนพี่ตอนไหน มโนอะไรอยู่”“ว่าละ ถ้าไม่มีหลักฐานคงไม่ยอมหรอก”เจ้าหญิงหรี่ตาเล็กน้อย เธอจ้องมองมือถือที่

QUEENYUPIE โพสต์รูปภาพสิงห์หลุบตามองแจ้งเตือนจากแอคเค้าน์ของควีน เป็นภาพเธอที่ซุกหน้ากับร่องซิกแพคเขา ถ่ายให้เห็นรอยสักเด่นหราที่น่าจะยืนยันความเป็นตัวเขาได้ดีQUEENYUPIE : แมวยักษ์ข้อความสั้นๆ ประกอบรูปภาพ ตามด้วยอีโมจิรูปแมวกับหัวใจสีชมพู รวมถึงแท็กเขาเข้ามาที่แอคเค้าน์ส่วนตัวด้วยก่อนหน้านี้สิงห์เกือบโดนเธอเขมือบแล้ว แทนที่คนเป็นผู้หญิงจะกลัวชายชาตรี กลับกลายเป็นเขานี่แหละที่วิ่งหนีออกจากห้องมาก่อน ไม่งั้นมันคงอันตรายมากแน่ๆ รับรองได้ติ้งติ้งติ้งมือถือของสิงห์แทบจะบินได้ ตอนที่แจ้งเตือนเด้งรัวๆ กับการกดติดตามของผู้ติดตามใหม่ที่เข้ามาจนเครื่องแทบค้าง“อะไรวะเนี่ย” เขาเกาหัวตอนที่เข้ามานั่งในรถแล้วผู้ติดตามหลั่งไหลเหมือนสายน้ำ เด้งรัวจนสิงห์เริ่มหวั่นใจไม่เคยมีคนเข้ามาเยอะขนาดนี้มาก่อนCOMMENT : น้องควีนมีผัวแบบนี้พี่จะทำใจไงCOMMENT : บอกทีว่าไม่ใช่เรื่องจริงครับคนดีCOMMENT : ไอ้หนุ่มวาสนาดีนี่มันใครวะCOMMENT : กูรักของกูมาเป็นปีๆ ไอ้นี่ใครวะCOMMENT : แอคล็อคด่วน พร้อมจ่ายมากค่ะพี่ควีนสิงห์ถึงกับกระแอมไอกับใบหน้าที่เห่อร้อน คอมเม้นท์ส่วนใหญ่ก็อยากเห็นหน้าเขากันทั้งนั้น แต

“ไม่เอา”สิงห์ปฏิเสธเสียงแข็ง นัยน์ตาเย็นยะเยือกดูไร้อารมณ์ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำในสิ่งที่อีกฝ่ายพิมพ์มาบันนี่ตัวน้อยดูอุ้มง่ายเอียงคอ ราวกับแปลกใจว่าทำไมเขาถึงไม่ตอบรับข้อเสนอ ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้อีกนิด เชิดหน้าขึ้นมองแล้วเอียงศีรษะไปมาอย่างพิจารณา“แล้วถ้าใส่หน้ากากจะกินของที่พี่ซื้อมายังไง”“.....”“แบบนี้พี่ก็เสียเปรียบสิ เปิดหน้าอยู่คนเดียว”หญิงสาวยังคงเอียงคอไปมา ก่อนจะพิมพ์ยุกยิกลงบนมือถือ แล้วก็เงยหน้ามองสิงห์อีกครั้งQUEENYUPIE : ถ้าเปิดจะเอากันปะสิงห์ถอนหายใจพรืดยาว ชักสีหน้าหงุดหงิดใจที่เธอวกเข้าเรื่องใต้สะดือตลอด ก่อนตอกหน้ากลับด้วยคำพูดรุนแรง แต่กลับทำให้บันนี่น้อยปรบมือชอบใจ“ติดสัตว์เหรอ จะเอาท่าเดียวเนี่ย”แปะ แปะเธอตบมือเปาะแปะชอบใจ ไม่ได้ละอายสักนิดที่ถูกเขาต่อว่า ออกจะชอบใจความห่ามจากสิงห์ด้วยซ้ำ ทำสิงห์เป่าลมผ่านปากแล้วก้าวถอยหลังกรูดทันทีที่เธอพุ่งเข้ามา“เธอเมาใช่มั้ย ตั้งสติหน่อยเถอะ”เห็นขวดเหล้าที่หมดแล้วตั้งวางไว้ เขาก็เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงดื่มก่อนที่จะมาเจอกันดูเหมือนสาวบันนี่สุดเซ็กซี่จะไม่เชื่อใจเขา ไม่คิดว่าสิงห์จะกล้าปฏิเสธความใคร่ราคะของชายหนุ

BONITA COFFEEสิงห์มานั่งที่ร้านกาแฟตามนัด มันเลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่สาวในแอคลับที่ไม่เคยเจอกันก็ยังไม่มา ส่งข้อความไปหาก็ยังไม่กดอ่านอีกต่างหาก“เหอะ นัดมาทานข้าวไม่มาจริงๆ เหรอวะ”นึกว่าเธอพูดหยอกที่คุยกันเมื่อวานก่อน ตกลงพูดจริงหรือไงที่บอกว่าถ้ามาไม่ทำอะไรก็จะไม่มาสิงห์เป็นคนตรงต่อเวลา เขามาก่อนเวลานัดสิบห้านาที แต่ตัวดูดีหนำซ้ำยังนัดสถานที่ที่คนพลุกพล่าน เพื่อแสดงจุดประสงค์ว่าเขาอยากเจอไม่ได้คิดจะทำอะไรแมวยักษ์ : ถ้านัดมาเอากันจะยอมมาเจอใช่ปะแมวยักษ์ : งั้นคืนนี้มาเจอกันหน่อยดิแมวยักษ์ : เดี๋ยวจะเอาให้ลืมบ้านเลขที่เลยเขาพิมพ์ด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วกดส่งทันที ก่อนที่หัวคิ้วจะกระตุกเข้าหากัน เมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าพ่นคำพูดไม่ดีออกไป“ฉิบหายละ พิมพ์เหี้ยอะไรของกูวะเนี่ย”สิงห์ยกมือตบหน้าผากเครียด จะกดลบข้อความตอนนี้ก็ทำไม่ทันแล้ว เพราะมันขึ้นว่าเธอกดอ่านแล้วเรียบร้อย เขาอุตส่าห์ตะล่อมคุยมาตั้งนานแต่ดันหลุดปากพูดจาหมาไม่แดกซะได้“เหี้ยเอ้ย... เธอจะคิดว่ากูหวังเยมั้ยวะเนี่ย”ตอนนี้เธอคงมองว่าเขาเป็นอาหวังระดับหัวจ่าย ทั้งที่ความจริงไม่ได้คิดอยากได้ตั้งแต่แรก จุดประสงค์ก็

กิจวัตรประจำวันหลังเลิกเรียนของเจ้าหญิง คือการมานั่งดูสิงห์เตะฟุตบอล คอยหยิบน้ำกับผ้าเย็นส่งบริการให้ แต่เขาก็ยังทำเมินเฉยไม่รับของจากเธออยู่ดีเรียกว่ายัดเยียดตัวเข้าไปในชีวิตเขาก็ได้ เพราะเธอมีความมุ่งมั่นอันยิ่งใหญ่ว่าอยากจะเป็นเหยื่อล่อสิงห์ออกจากถ้ำ“เดี๋ยวนี้พาเด็กมานั่งเฝ้าเตะบอลเหรอวะสิงห์” ไผ่เพื่อนในคณะปีสี่หันมาแซวสิงห์ เพราะเห็นน้องคนสวยมานั่งเกาะขอบสนามหลายวันแล้ว“ไม่ใช่เด็กกู”“อ้าว แล้วไมน้องมาเฝ้ามึงทุกวันเลยวะ”“ตามตื๊ออยู่ได้ น่ารำคาญ”สิงห์เพียงปรายตามองเจ้าหญิง เธอนั่งอยู่แถบอัฒจันทร์พอเห็นเขามองก็โบกไม้โบกมือทักทาย หนุ่มๆ ที่เพิ่งจะเตะบอลกันจนเหงื่อชุ่มแวะนั่งพักหลังจบเกมเสือบังเอิญเดินมาได้ยินพอดีก็เกาะไหล่สิงห์ ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปพูดเป่าหูเหมือนคนกำลังร่ายมนต์ดำใส่อีกฝ่าย“น้องมันสนใจมึงขนาดนี้ ยังจะทำตัวเย็นชาอยู่ได้วะ”“กูไม่สนใจเธอก็แสดงออกว่าไม่สนใจ”“มีแต่คนอยากเป็นมึงทั้งนั้นไอ้ควายเอ้ย”“มึงลองโดนตื๊อจากคนที่ไม่ได้ชอบดูไอ้ควายนี่”สิงห์สั่นหัวอย่างเอือมระอาอีกฝ่าย มันกรอกหูทุกวันเรื่องเจ้าหญิง ทั้งเข้าขาให้ท้ายกันดีก็คงเพราะสนิทกับเธอ อย่าคิดว่าเขาม