บทที่ 1422

ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้

แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้

แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้

ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่ง

นางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่ง

ตัดแขนของเขาขาดทีละข้าง

กระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขน

จากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็น

อวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน

ใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

ทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึง

มิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อน

แต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตาย

ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไป

อวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”

พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว