พ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่

          “คนบ้าแซ่เฉิง และชายสัปดนแซ่สวี พะ พวกท่าน ล้วนรังแกข้า” นางเอ่ยแล้วก็สูดปากส่งเสียงอู้อ้า ราวกับกินของเผ็ดและร้อนจัดร่างกายงดงามซ่านสยิว ทั้งรู้สึกว่าตนกำลังจะจับไข้ ส่วนลำตัวประหนึ่งจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยกำลังรองรับความใหญ่โตของบุรุษ

          “ฮึ ขะ ข้าไม่ยอมให้พวกท่านทั้งคู่ หลั่งในร่างกายนี้แน่นอน”

          ปากบอกไปอย่างนั้น แต่จางเหยากับบีบรัดท่อนเนื้อเฉิงเซ่าเทียนไม่หยุด ในยามนั้นสวีเกาหานมันเขี้ยว เขาเลยใช้นิ้วยาวๆ ล้วงเข้าในโพรงปากนาง แล้วสั่งให้จางเหยาดูดและขบกัด 

          “เล่นกับนิ้วข้าไปก่อน พอเปลี่ยนท่าใหม่ เหยาเหยาจะได้ครอบครองแท่งหยกแห่งแคว้นเหลียงแต่เพียงผู้เดียว”

*********************

แนะนำก่อนอ่านเรื่อง

นิยายแบ่งเป็นสามช่วงเวลา

***********************

ชาติก่อน (อดีต) ร่างเหวินซืออี้คนเดิม

ชาติย้อนเวลา ร่างจางเหยา

ชาติปัจจุบัน ร่างเหวินซือคนอี้ใหม่

***********

หนังสือหย่าที่เขียนด้วยเลือด

        ชาติก่อน แคว้นเหลียง

        ณ ป้อมสังเกตการณ์เมืองไฉ

        ห่างจากเมืองหลวงราวๆ สามร้อยลี้

        สายลมวูบใหญ่พัดผ่านร่างเหวินซืออี้ นางจึงหลับตาหลบฝุ่นผง กระทั่งลมสงบก็ลืมขึ้นอย่างช้าๆ แล้วกวาดมองไปทั่วงานแต่งที่จัดขึ้นอย่างฉุกละหก

        ถึงจะดีใจที่มีได้มีวันมงคลและสวมชุดเจ้าสาว แต่ลึกๆ นางครั่นคร้ามใจ ทั้งมีลางสังหรณ์ในแง่ร้าย ราวกับวันนี้ต้องพบเรื่องไม่คาดฝัน ถึงอย่างนั้นสตรีผู้นี้ก็ดื้อดึง อยากให้งานมงคลของตนเดินหน้าจนสมบูรณ์ นั่นเป็นเพราะมันสำคัญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า หญิงสาววางมือที่หน้าท้องตน ลูบแผ่วเบา พร้อมคิดถึงเรื่องราวที่จะเชื่อมนางกับเจ้าบ่าวไว้ด้วยกัน

        ยามนั้นผู้คนที่กำลังส่งเสียงเฮ สลับการเป่าปาก นางล้วนไม่รู้จัก ทั้งที่พวกเขามาร่วมแสดงความยินดีในการเข้าหอของนางกับเจ้าบ่าวผู้องอาจ หลายคนเริ่มเมามาย เมื่อเหวินซืออี้ใคร่ครวญถึงเรื่องที่ผ่านมา จึงตระหนักได้ว่า ตนทั้งเยาว์วัยและโง่เขลา มันคือเรื่องจริงที่นางหลอกตัวเอง กระทั่งเป็นเวลานี้ หญิงสาวได้ประจักษ์แจ้งต่อความจริง

        ด้วยความที่เป็นบุตรสาวคนสุดท้องของสกุลเหวิน บิดาผู้เป็นเถ้าแก่ร่ำรวยของเมืองซีหาน เลี้ยงดูนางราวกับไข่ในหิน ส่วนมารดารักและทนุถนอมยิ่ง สิ่งใดที่ลำบากก็ไม่ให้ทำ งานเย็บปักหรือดนตรี นางล้วนไม่ได้เรื่อง นั่นเป็นเพราะเด็กๆ ป่วยกระเสาะกระแส พอเริ่มโตมีนิสัยรักสบาย ฝ่ายบิดากับมารดาไม่เข้มงวด นางจึงเป็นเพียงคุณหนูในห้องหอ กระทั่งอายุได้สิบสามปี มีโอกาสศึกษาความรู้กับอาจารย์เฉิง (เฉิงเซ่าเทียน) คนสำคัญผู้เป็นเสมือนเสารักของแผ่นดินในยามนั้น และนั่นจึงเป็นเหตุให้นางประสบปัญหาเรื่องรักแรกพบกับลูกบุญธรรมอีกฝ่าย จนมิอาจถอนใจ ความรักของนางบ่มเพาะอยู่พักใหญ่

 สุดท้ายก็เป็นเหวินซืออี้ ที่แอบติดตามชายหนุ่ม เดินทางไปมาหลายที่สุดท้ายก็ถึงเมืองไฉ กล่าวได้ว่าแรกเริ่มคือรักข้างเดียว กระทั่งนางทำในสิ่งที่ปรารถนาสำเร็จ เมื่อเขาตอบรับสตรีผู้นี้ และตกลงแต่งนางเป็นฮูหยิน ทั้งที่อีกฝ่ายมีสัญญาใจกับสตรีสูงศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง แน่นอนเรื่องนี้เขาปิดปังนางไว้ กลัวเหวินซืออี้จะเสียใจมากจนคิดสั้น

        “ด้ายแดงร้อยใจ เคียงคู่กันจนผมขาว...ยึดมั่นในรักมิเสื่อมคลาย” เสียงทุ้มๆ พร้อมจุมพิตลึกซึ้ง เป็นสิ่งย้ำเตือนให้นางรู้ว่า เลือกบุรุษที่จะเป็นคู่ชีวิตไม่ผิด

        เหวินซืออี้ดึงตนกลับมาต่อเหตุการณ์เบื้องหน้า ในวันนี้นางคือเจ้าสาวของแม่ทัพหนุ่ม ทว่าหัวใจดวงน้อยหดเกร็ง ร่างงดงามสั่นสะท้าน มีดสั้นในมือนางที่ถือไว้เจียนจะล่วงหล่นลงจากมือ ทว่ามันคือสิ่งเดียวที่จะยืนยันว่านางกล้าหาญพอ ที่จะต่อรองกับคนที่นางมอบหัวใจให้เขาทั้งดวง

        “แต่เดิมข้าอยากเป็นภรรยาของคนผู้เดียว และผูกผมครองรักชั่วนิรันดร์ ทว่าวันนี้ได้รู้ซึ้ง หัวใจคนยากแท้หยั่งถึง หากเฟิงเกอยืนยันที่จะก้าวขาไปจากที่นี่ จงเขียนหนังสือหย่าขาดกับข้าเสียก่อน จากนั้นเราย่อมไม่มีสิ่งใดติดค้างต่อกัน”

        “หึๆ หย่า เสี่ยวอี้ เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ เรายังไม่ทันเข้าพิธีด้วยกันเสียด้วยซ้ำ”น้ำเสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนไป สีหน้าเขาก็เครียดจัด ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการมาถึงของคนผู้นั้น ซึ่งทำให้บุรุษที่เคยให้สัญญากับนางไว้มีท่าทีเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

        คำว่าจะร่วมทุกข์ และสุขด้วยกันจนผมขาว...ย่อมไม่มีอยู่จริง

        เซียวหัวเฟิงกลายเป็นชายไร้สัจจะ กล่าวคำโป้ปด เพื่อเขาจะได้ครอบครองหัวใจนาง ส่วนนางทำผิดต่อทุกคน ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือ มันไร้ค่าไม่มีความหมายสักนิด

        “หย่า ข้าต้องการหนังสือหย่าขาดจากท่าน ใช้เลือดของท่านเขียนมันขึ้นมาเสีย และข้าจะยอมให้ท่านจากไป”

        เหวินซืออี้ไฉนจะคิดท้าทายเขา มันคือเรื่องที่นางไม่อยากให้เกิดขึ้นด้วยซ้ำ ทว่าภาพต่อจากนั้น ดวงตานางเบิกค้าง เมื่อเห็นเขากัดปลายนิ้วชี้ตน แล้วเขียนข้อความลงไปด้วยเลือดสดๆ

        “นับแต่นี้ ข้าเซียวหัวเฟิงกับเหวินซืออี้ ไม่มีสิ่งใดข้องเกี่ยวกัน ตราบชั่วชีวิต”

        หัวใจนางแทบหยุดเต้น แต่เหวินซืออี้ก็ฝืนยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเสี่ยงขื่น ถึงยามนั้นอยากเอ่ยรั้งเขาไว้ ทว่าเสียงของนางกลับไม่เล็ดรอดออกจากริมฝีปากซึ่งถูกกัดและมันอาบไปด้วยเลือดที่เป็นพิษ!