บทที่ 1453

“แล้ว…”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงยากจะเอ่ย “สิ่งที่ท่านเสวยมาโดยตลอดคือศพทารกเพคะ”

เมื่อสิ้นคำนั้น ซีกุ้ยเฟยก็หน้าซีดเผือดในทันที

เกือบจะเสียหลักล้มลง แต่ยังยกมือยึดโต๊ะไว้ทันท่วงที

“เจ้าว่ากระไรนะ?!” ซีกุ้ยเฟยมองนางด้วยความเหลือเชื่อ

ลั่วชิงยวนมองนางด้วยความเห็นใจ “หม่อมฉันเห็นกับตา มิผิดแน่เพคะ”

“สิ่งนี้เองที่เป็นต้นตอของปัญหา”

“การที่ท่านเสวยสิ่งนี้เป็นเวลานาน ทำให้พระวรกายมีธาตุเย็นจัด โอสถจึงมิอาจปรับสมดุลได้ และถึงแม้พระวรกายจะแข็งแรงดี หากเสวยสิ่งนี้เป็นเวลานานก็ย่อมมิอาจตั้งครรภ์ได้”

“เพราะไม่มีใครปรารถนาจะมาจุติในครรภ์ของท่านเพคะ”

ซีกุ้ยเฟยหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นไหลซึม

เมื่อกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ทรุดตัวลงกับพื้น อาเจียนออกมาทันใด

แม่นมเฉาได้ยินเสียงจึงรีบเข้ามา “กุ้ยเฟยเพคะ!”

“เกิดกระไรขึ้น? เจ้าทำอะไร?”

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างจนปัญญา “ปล่อยให้ท่านอาเจียนเถิด”

ถึงแม้เรื่องนี้จะโหดร้ายมาก เมื่อบอกซีกุ้ยเฟยแล้ว นางคงจะกินข้าวมิลงไปหลายวัน

แต่เรื่องใหญ่เช่นนี้จะมิบอกนางได้อย่างไร

ซีกุ้ยเฟยจึงอาเจียนอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน หากหยุดแล้วก็อดมิได้ที่จะอาเจียนต่ออีก