ตอนที่6 เหมือนจะมีหนทาง

หยุนจิงกำชายเสื้อของตัวเองแน่นอย่างระมัดระวัง ( ดูเหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันเรื่องงานเข้าเฝ้าในวังของฮ่องเต้เพื่อร่วมพิธีเปิดคันไถแรกของปี...นี่คือโอกาสที่ข้าจะได้อ่านสถานการณ์สินะ)

 เธอคิด

ก่อนจะตัดสินใจขยับก้าวเข้าไปใกล้พลางกวาดตามองหามารดาที่น่าจะอยู่ตรงนี้เช่นกัน ทันทีที่เด็กหญิงปรากฏตัวในกรอบสายตาของทุกคนบรรยากาศรอบด้านก็ดูเหมือนจะเงียบขึ้นอีกเล็กน้อย

หยุนจิงเผยรอยยิ้มบางพลางย่อตัวลงคำนับทุกคนอย่างนุ่มนวลแบบที่เคยเห็นในละครย้อนยุคตามที่เคยดูมากับเหม่ยหลิน ในขณะเดียวกันสายตาของเธอก็หยุดอยู่ตรงหน้าของพ่อเลวคล้ายพิจารณาว่าเขาจะทำอย่างไรต่อในสถานการณ์ตรงนี้

เยว่ฮวา... ระวังคำพูดของเจ้าด้วย

เสียงนกชิงเหนียวดังเข้ามาในหัวอีกครั้งเป็นการเตือนก่อนจะเอ่ยเสริมออกมาอีกอย่างเป็นห่วง คราวนี้เป็นเกมการเมืองในเรือนหลัง เจ้าเพิ่งตัวเล็กผ่านร้อนหนาวมาเพียงห้ารอบ ต้องยิ่งรอบคอบให้มาก

หยุนจิงพยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนเหลือบตามองไปทางที่แม่นั่งอยู่ สีหน้าของมารดาดูเคร่งขรึมและมีเค้าแห่งความโกรธกักเก็บเอาไว้ 

“ท่านแม่...ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

หลิวอวี้เฟยปรับสีหน้าให้ดูสงบลง เมื่อเห็นบุตรสาว นางกวักมือเรียกเชิงให้เด็กหญิงมานั่งด้านข้าง

จงเสวี่ยเหม่ยขบเม้มปากเล็กน้อยเหมือนเจ็บใจที่เห็นภาพสองแม่ลูกแนบชิด แต่ก็ยังไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งต่อหน้า      หลี่เจี้ยนเฉิง

หลี่เจี้ยนเฉิงทอดสายตามองไปยังหญิงสาวที่ตัวเองรู้สึกผิดมาหลายปีที่กำลังตั้งท่าจะโวยวายไม่หยุดก่อนที่เขาจะพูดออกมาเสียงอ่อนปนเกรงใจ

“นี่เป็นงานของราชสำนักที่ให้สิทธิ์แก่ฮูหยินเอกและบุตรธิดาสายหลักตามธรรมเนียม จงเสวี่ยเหม่ยข้าไม่อาจให้เจ้าไปได้” คำพูดนี้ทำให้จงเสวี่ยเหม่ยเถียงไม่ออก แต่ในใจมีทั้งความโกรธระคนน้อยใจ

ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าเขารักนางและลูกของนางเพียงใด ทว่าตำแหน่งและอำนาจของเขากลับต้องยึดตนเองไว้ให้ต้องพึ่งพาฮูหยินเอก จงเสวี่ยเหม่ยได้แต่ต้องกล้ำกลืนฝืนทน

หลี่เจี้ยนเฉิงเองก็ตระหนักดีว่าหลิวอวี้เฟยนั้นเปรียบเสมือนสะพานที่ค้ำจุนเขาให้ก้าวมาถึงจุดนี้ ทว่าหัวใจของเขากลับผูกพันอย่างลึกซึ้งกับหญิงตรงหน้าญาติผู้น้องและบุตรที่เกิดจากนาง ทว่ากฎเกณฑ์ของราชสำนักยังเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจฝืน เสียงถอนหายใจแผ่วเบาจากชายหนุ่มดังก้องในบรรยากาศอันตึงเครียด

“ข้าขอโทษ... แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้” เขาคล้ายอยากยื่นมือเข้าไปปลอบจงเสวี่ยเหม่ยแต่ก็ต้องชะงักไว้เพราะตระหนักในสถานะและสถานการณ์ที่บีบคั้น

จงเสวี่ยเหม่ยเม้มปากแล้วผงกศีรษะเล็กน้อยไม่แม้แต่จะมองสบตาเขาตรง ๆ ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายในกลับถูกเก็บซ่อนเอาไว้เพื่อรักษาหน้าให้ชายอันเป็นที่รัก

“ข้าเข้าใจแล้ว... นายท่าน” เสียงของเธอสั่นเครือแต่ยังพยายามสะกดกลั้นไม่ให้หลุดความน้อยใจออกมา

ทั้งสองต่างยืนนิ่งในความเงียบงัน ความขัดแย้งระหว่าง หน้าที่กับความรู้สึกได้แบ่งพวกเขาออกจากกันอย่างไม่อาจเลี่ยง ตอกย้ำให้หลี่เจี้ยนเฉิงรับรู้ถึงบ่วงผิดที่ตัวเองหย่อนลงและยิ่งผูกแน่นขึ้นทุกครั้งที่เห็นนางเจ็บปวดเช่นนี้

ทันใดนั่นเองเสียงปรบมือพลันดังขึ้นทำให้คนทั้งคู่ที่คล้ายกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรู้สึกของกันและกันมองไปยังทิศทางที่ได้ยิน

“ละครของท่านช่างทำให้ข้าสำราญยิ่ง หากพวกท่านรักกันมากขนาดนี้เหตุใดตอนนั้นถึงได้หย่าขาดจากกันแล้วมาแต่งกับข้าเล่า ไม่สิ...” หลิวอวี้เฟยปรบมือของตนเอ่ยออกมาอย่าง เย้ยหยัน

แต่ทว่าหลังจากที่เธอสำนึกได้ว่ามีบุตรสาวตัวน้อยอยู่ที่นี่ด้วยนางจึงไม่พูดประโยคในเรื่องเลวร้ายที่สืบรู้มาเมื่อไม่กี่ปีออกมาจึงได้แต่จำต้องฝืนกลืนลงท้องไป

อวิ๋นซิง เหมือนว่าข้าจะได้กลิ่นตุตุ

หยุนจิงไม่ปล่อยผ่านในเรื่องที่มารดาเอ่ยค้างรีบสื่อสารกับสหายตัวจิ๋ว

นกชิงเหนียวทำจมูกฟุดฟิด ข้าไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย จมูกของเจ้ามีปัญหาหรือไม่

คำกล่าวของอวิ๋นซิงทำให้หยุนจิง กลอกตาขาวมองบน

กลิ่นที่ว่า ข้าหมายถึงว่า ข้าอาจจะหาหลักฐานให้ท่านแม่หย่ากับพ่อเลวได้ง่ายขึ้นต่างหาก หากว่าพ่อเคยแต่งงานมาก่อนแล้วและมีการจดทะเบียน

ต่อมาหลังจากได้เจอท่านแม่ของข้าเขาก็รีบหย่า ด้วยเหตุผลนี้ข้าว่าน่าจะมีน้ำหนักทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนบ้าง หากว่ามีคนไปรายงานถึงราชสำนักว่ากงปู้ซื่อหลางไร้คุณธรรม มีใจทะเยอทะยานถึงขนาดหย่าขาดภรรยาเอกเพื่อแต่งงานใหม่กับคุณหนูลูกขุนนางตระกูลใหญ่

(หยุนจิงรู้สึกว่าเหตุผลนี้ดีทีเดียวเพราะนางเองก็เคยเห็นในซีรีส์ผ่านตามาไม่มากไม่น้อยในกรณีที่ผู้น้อยเลือกทางลัดแต่งงานกับลูกคุณหนูของผู้มีอำนาจเพื่อไต่เต้า) เจ้าตัวคิดหลังจากสื่อสารกับคู่หูจบลง

ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่เรื่องนี้ข้าคิดว่าพวกเขาคงไม่น่าจะเก็บหลักฐานเอาไว้แล้ว อีกอย่างเรื่องมันก็นานหลายปีแล้วนะเจ้าอย่าได้ลืม คำพูดต่อมาของอวิ๋นซิงหาได้ดับความหวังของเด็กหญิงแต่อย่างใด

ข้าไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างจงเสวี่ยเหม่ยจะไม่เหลือทางรอดให้กับตัวเอง ข้าคิดว่านางจำต้องเก็บหนังสือหย่าฉบับนั้นเอาไว้อย่างแน่นอน เพียงแต่ข้าจะต้องหาให้เจอ เรื่องนี้คงต้องรบกวนเจ้าแล้ว

น้ำเสียงของหยุนจิงเจือแววเจ้าเล่ห์

ได้ ว่าแต่เจ้าจะให้ข้าทำอะไร

ทว่า....

ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะเอ่ยสิ่งที่ตัวคิดออกไปกับนกคู่หู เสียงของพ่อบังเกิดเกล้าของร่างนี้พลันดังขึ้นเสียก่อน

“เหม่ยจู เจ้าพูดอะไร” ท่าทางของหลี่เจี้ยนเฉิงแม้จะยังดูสงบนิ่งทว่าแววตาของเขานั้นกลับกลอกกลิ้งไปมา

“ข้าพูดอะไร ท่านย่อมรู้ดีแก่ใจ ส่วนเรื่องวันงานอีกสามวันข้ากับลูกจะไปรออยู่หน้าประตูจวน และในวันนั้นข้าหวังว่าจะไม่ต้องทนมองหน้าลูก ๆ กับเมียรักของท่าน เย่วฮวาพวกเราออกไปกันเถอะลูกรัก” หลิวอวี้เฟยพูดขึ้นอย่างอวดดีกับสามีที่ตนเกลียดชัง ก่อนจะหันมากล่าวพร้อมจับจูงมือของลูกสาวอย่างอ่อนโยนผิดจากท่าทางประดุจนางพญาเมื่อครู่ลิบลับ

ท่านแม่ของข้าสุดยอดมากเลยนะ เจ้าว่าไหมอวิ๋นซิง

หยุนจิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมนางกับสหาย

ใช่ นางเป็นถึงบุตรีท่านแม่ทัพเจ้าคิดว่านางจะอ่อนแออย่างนั้นเหรอ

คำกล่าวของนกชิงเหนียวทำให้หยุนจิงรู้สึกสะท้านในอก

เพราะนางเข้มแข็งไม่ยอมใครและรักลูกมากเช่นนี้ ดังนั้นจึงได้ทำให้นางดูร้ายกาจจนคนภายนอกที่ไม่รู้ต่างก็นำนางไปลือลับหลังต่อว่าให้เสียหาย จนผลสุดท้ายนางและครอบครัวรวมถึงลูกรักจึงได้ตกตายอย่างน่าอนาถ ผิดกลับอีกคนที่มักจะเสแสร้งทำตัวประดุจดอกบัวขาวอันสูงส่งและบริสุทธิ์

เจ้าพูดอะไร ข้าฟังไม่เข้าใจ

นกตัวน้อยที่บินมาเกาะบ่าเอียงคอถามเด็กหญิงอย่างกังขา

ไม่มีอะไร สักวันข้าจะบอกเจ้า แต่ตอนนี้พวกเรามาร่วมมือกันหาหนังสือฉบับนั้นกันเถอะเผื่อว่าหนทางการไปให้พ้นจากจวนแห่งนี้จะเร็วขึ้น

ได้! ข้าฟังเจ้า ว่าแต่เจ้าจะให้ข้าทำสิ่งใด

นกตัวน้อยกระพือปีกถามอย่างกระตือรือร้น

ทำแบบนี้...เจ้าคิดว่าทำได้ไหม

ก็แค่ให้ข้าไปสอบถามกับนกรวมถึงสัตว์ต่าง ๆ ที่อยู่ในจวนนี้ไม่ใช่เหรอ เรื่องนี้ยากตรงไหน ง่ายราวเป่าฝุ่น ถ้าอย่างนั้นข้าไปจัดการเลยดีกว่า ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่เจ้าอย่าได้หาเรื่องใส่ตัวเล่า

คำพูดของนกชิงเหนียวทำให้หยุนจิงอดที่จะมองค้อนเจ้าตัวจิ๋วไม่ได้

ข้ารู้แล้วน่า ข้าไม่ใช่เด็กสักหน่อย

เจ้าตัวแย้งโดยไม่ได้มองท่าทางของนกตัวจิ๋วที่กำลังเบิกตาโตมองนาง

ไม่เด็กเลยแค่ห้าขวบเท่านั้นเอง

อวิ๋นซิงไม่ลืมตอกย้ำอายุของเด็กหญิงตรงหน้าก่อนที่จะบินออกไปทำตามคำสั่ง

เจ้าไม่ต้องตอกย้ำเรื่องอายุของข้านักก็ได้ เจ้ารีบไปรีบมาเถอะ

รู้แล้ว ข้าก็กำลังจะไปอยู่นี่ยังไงล่ะ หลังจากอวิ๋นซิงบินออกไปตามหาเบาะแสตามที่เธอต้องการ หยุนจิงก็กลับไปยังเรือนของตนด้วยแววตาแห่งความคาดหวัง

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ พร้อมกับเหลือบมองประตูเรือนของตนที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย แสงแดดยามสายลอดผ่านช่องประตูทิ้งเงาสะท้อนบนพื้นไม้เป็นลายตาราง ดูเงียบสงบดีอย่างน่าประหลาดเมื่อปราศจากเสียงเจื้อยแจ้วของนกชิงเหนียว

(คงต้องรอสักพักกว่าอวิ๋นซิงจะกลับมา) เจ้าตัวคิดในใจขณะมองดูสายลมที่พัดเอื่อย ๆ ทำให้กลีบดอกเหมยสีอ่อนปลิวผ่านกรอบประตู กลีบของดอกไม้โปรยปรายตกลงที่ข้างเท้าเล็ก ๆ ของเธอ 

(ถ้าอวิ๋นซิงเจอเบาะแสสำคัญก็จะเป็นก้าวแรกในการเปลี่ยนชะตาของแม่ได้เลยรวมถึงชีวิตใหม่ของเธอในภพนี้ด้วย)

เด็กหญิงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เตี้ยอย่างครุ่นคิด แน่นอนว่าเธอเองก็ยังคงมีความกังวลว่าจะเผลอทำสิ่งใดผิดพลาดในโลกนิยายที่ไม่รู้จักใบนี้ และกังวลว่าเธออาจไปกระตุกหนวดพ่อเลวมากเกินไปจนเสี่ยงเกิดเรื่องใหญ่ ถึงกระนั้นความตั้งใจของเธอก็ยังคงแรงกล้า

“อย่างไรก็ต้องพยายาม… เพื่อชีวิตของแม่ในร่างนี้ที่ไม่ควรถูกเขาเอาเปรียบและหลอกลวง” เธอพึมพำพร้อมกับกระชับมือเล็ก ๆ ที่วางอยู่บนตักแน่นขึ้นเหมือนไล่ความประหม่าในอก ก่อนจะนึกถึงท่าทีของหลี่เจี้ยนเฉิงเมื่อตอนเช้า ยิ่งเขาเมินเฉยต่อเธอกับแม่แค่ไหน เธอก็ยิ่งอยากให้อีกฝ่ายสำนึกเสียใจมากขึ้นเท่านั้น