“รู้สิ นั่นเป็นงบที่ทางกองทัพเรือขอมาอย่างเร่งด่วนและพวกผู้ใหญ่ในกลุ่มรัฐบาลก็เห็นชอบ ทำให้กองทัพบกที่มีแผนจะทำห้องทดลองอาวุธด้วยตัวเองต้องยกเลิกไปแล้วปล่อยงบนั้นให้กับกองทัพเรือ” คิดแล้วก็อยากจะกลับไปขยุ้มหัวตาแก่พลเรือเอกให้ผมติดมือมาสักสองสามกำแทนที่จะส่งเสริมให้ผลิตอาวุธได้เองในประเทศ จะได้ส่งเสริมให้มีอาชีพในกองทัพเพิ่มขึ้น กลับยกมือคัดค้านแล้วเสนอโครงการสร้างทีมวิจัยอนุรักษ์ธรรมชาติขึ้น แถมพอโครงการของตัวเองผ่านก็เดินลอยหน้าลอยตามาพูดว่า…‘สั่งซื้อจากต่างประเทศได้ส่วนต่างเยอะกว่าผลิตเองนะ ผลิตใช้เองในประเทศ นอกจากจะต้องสิ้นเปลืองงบประมาณในการส่งคนไปเรียนแล้ว ยังไม่มีอะไรรับประกันว่าคนเหล่านั้นจะนำความรู้กลับมาทำอาวุธได้สำเร็จ ซื้อเขาง่ายกว่า อย่าโง่ไปหน่อยเลย’เนี่ย! แค่นึกถึงน้ำเสียงจองหองนั่น เส้นประสาทก็เต้นตุบ ๆ แล้ว“เหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยได้ยินพวกรุ่นพี่บ่น แล้วก็เหม็นหน้าทหารเรืออยู่พักหนึ่ง” ตุ่นหวนนึกถึงช่วงหนึ่งที่ทหารบกกับทหารเรือมักจะฮึ่มฮั่มใส่กัน ตัวเขาที่สังกัดทหารบกก็พลอยถูกพวกทหารเรือเหน็บแนมประจำเวลาที่มีการฝึกซ้อมรวมเหล่าทัพประจำไตรมาส ต้นเหตุมาจากเรื
“ในภารกิจที่พวกเราได้รับมอบหมายนั้น ถึงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่ในระหว่างที่เริ่มออกสำรวจพวกเรากลับเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด…” โจเซฟเริ่มเล่าเรื่องราวการเดินทางจากเมืองหลวงของประเทศไปยังจังหวัด C ที่อยู่ห่างออกไปมากกว่า 200 กิโลเมตร ตลอดทางนอกจากจะมีซอมบี้น้อยแล้ว การเคลื่อนไหวของมันยังเชื่องช้าจนไม่สามารถตามความเร็วของมนุษย์ปกติทั่วไปทัน แต่เมื่อเข้าใกล้บริเวณที่เป็นจุดหมายของภารกิจ พวกเขากลับค่อย ๆ เจอเรื่องราวน่าพิศวงมากขึ้นทีละเรื่อง… ทีละเรื่องตุ่นกับหงส์คอยเสริมเรื่องราวในส่วนของตนเองเป็นบางครั้ง ทั้งสภาพอากาศที่แปรปรวน ซอมบี้ที่มีน้อยนิดอีกทั้งยังถูกขังอยู่ภายในบ้านของตนเองหรือมหาวิทยาลัย หิมะที่ไม่คุ้นชินทำให้การสำรวจเป็นไปอย่างยากลำบาก และที่หนักที่สุดเลยก็คือ...“มีสัตว์ทะเลกลายพันธุ์ด้วยเหรอ!” เพียงคีย์เวิร์ดคำเดียวสั้น ๆ ใบหน้าของท่านนายพลอธิก็ซีดเผือดไปถนัดตา“ครับ เหมือนกับหนูยักษ์ในโรงงานอุตสาหกรรม ตะโขงยักษ์และวรนุชในศูนย์วิทยาศาสตร์กลาง ผมคิดว่าท่านคงเคยได้รับรายงานเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนี้มาบ้างจากกลุ่มที่ออกไปทำภารกิจข้างนอก”“อืม ตอนนี้ศัตรูของเราไม่ได้มีแค
…หนึ่งสัปดาห์ต่อมา“ในที่สุดก็ถึงค่ายสักที” ทีโอลงจากรถและยืดแขนออกจนสุด ในขณะที่โจเซฟลงไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่เฝ้าประตูเรื่องขอใช้ประตูหลังในการขนถ่ายอาวุธจากรถขนอาวุธที่นำมาด้วย แต่เพราะไม่อยากให้ประชาชนทั่วไปแตกตื่นหรือนำไปลือจนกลายเป็นข่าวผิด ๆ พวกเขาจึงนำรถพวกนั้นไปซ่อนไว้ก่อน ไม่ได้ขับมาด้วยทางด้านเอก็กล่าวขอบคุณทีมของโจเซฟแล้วพาน้องชายเข้ารับการรักษาที่หน่วยแพทย์ฉุกเฉิน พร้อมทั้งให้สัญญาว่าจะตอบแทนบุญคุณที่ได้รับในครั้งนี้แน่นอนส่วนไอซ์ก็บอกว่าจะมอบปลาบินครึ่งหนึ่งให้พวกเขาหลังได้รับการรักษาเสร็จเรียบร้อย ถึงบาดแผลภายนอกบริเวณที่ดามขาไว้จะดูดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รับการรักษาที่ถูกวิธีที่สุด จะปล่อยไว้นานกว่านี้ไม่ได้ จึงขอให้ทุกคนรั้งอยู่ในค่ายก่อน อย่าเพิ่งรีบจากไปโจเซฟได้แต่พยักหน้าพร้อมยิ้มอ่อนใจกับสองพี่น้อง อย่างไรเขาก็ต้องรอดูอาการของคุณครูเมตตา การถูกขอให้รอจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร แค่ไม่รู้จะรับของตอบแทนที่พวกเขาจะมอบให้ไหวหรือเปล่า อย่างที่เขาช่วยเอไว้ก็เพราะได้รับข้อเสนอมาต่างหาก ไม่อาจนับเป็นบุญคุณอะไรได้ทางด้านนายพลอธิหลังทราบข่าวว่านอกจากภารกิจขนอาวุธจะสำเร็
…“อึก” เฉินเฟิงมองแฮมสเตอร์หนุ่มพยายามกลั้นเสียงสุดกำลัง ทั้งที่ริมฝีปากกำลังสั่นระริกจากความเจ็บปวดหลังจากหาที่พักอยู่หลายชั่วโมงในที่สุดพวกเขาหาที่ปลอดภัยได้แล้ว พอทำความสะอาดเรียบร้อยก็ได้เวลาทำแผลให้กับคนที่บาดเจ็บหนักอย่างไอซ์เสียทีแม้นิโคลัสจะไม่ชอบหน้าผู้ใช้พลังสายมิติคนนี้นัก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบาดเจ็บและสมาชิกในกลุ่มเองก็พยักหน้าเห็นด้วยว่าควรจะรักษา คุณหมอถึงได้ลงมือเพื่อความบริสุทธิ์ใจว่าการแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายเป็นไปตามหน้าที่ที่ต้องกระทำ คุณหมอหมีจึงเอ่ยขอให้คนรักมาเป็นผู้ช่วยระหว่างทำการรักษาให้หลานชายท่านนายพลถ้าถามว่าทำไมตอนนั้นเจ้ากระต่ายถึงยื่นมือให้ความช่วยเหลือคนที่คิดจะเข้ามาเป็นมือที่สามในความสัมพันธ์ของเขากับคนรัก เขารู้ดีว่าตั้งแต่ผ่านความเป็นตายมาหลายครั้ง ตนเองก็ไม่ใช่เฉินเฟิงผู้อ่อนต่อโลกดังเช่นเมื่อครึ่งปีก่อนอีกตอนที่เห็นหลานชายท่านนายพลพาร่างกายที่บาดเจ็บเข้าต่อสู้กับปลาบินพวกนั้น ทำให้เขานึกถึงตนเองที่ต่อสู้กับซอมบี้เป็นครั้งแรกในป่าอ้อย เขายังจำความหวาดกลัวและความสิ้นหวังในตอนนั้นได้เป็นอย่างดีแววตาราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่ตนกำลังพบเจออยู่น
หากบอกว่าไอซ์เกิดมาในตระกูลที่เพียบพร้อมไปด้วยเงิน ทอง และอำนาจก็คงไม่กล่าวเกินจริงไปนัก บิดาเป็นนักธุรกิจชื่อดัง มารดาเป็นทหารอากาศสาวที่มียศระดับสูงนำหน้าชื่อ คุณลุงก็เป็นถึงนายพลคนสำคัญของกองทัพ ญาติผู้พี่เองก็หันมาเอาดีทางการทหาร ถ้าไม่ทำตัวเกเรเกินไปนักก็จะมีอนาคตสดใสรออยู่ตั้งแต่เล็กจนโตคนรอบตัวที่ไอซ์รู้จักต่างเข้าหาด้วยเหตุผลเดียวกัน ประจบประแจง สร้างคอนเน็กชัน หรือไม่ก็… เงิน“ผมชอบพี่ครับ” ไอซ์สารภาพกับรุ่นพี่หนุ่มด้วยใบหน้าเขินอาย“อ่า ได้สิ พี่เองก็ชอบเรานะ” รุ่นพี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ตัวไอซ์ที่เพิ่งจะมีอายุได้เพียง 16 ปี เมื่อความรักสมหวังก็คล้ายตกอยู่ในห้วงสีชมพู คุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ได้ห้ามปรามมากนัก เพียงพูดสองสามประโยคแล้วก็ออกไปทำงานต่อ ขอแค่ไม่ทำให้ชื่อเสียงของท่านมีปัญหาจากการกระทำของเขาเป็นพอคบกันได้หลายเดือนเด็กหนุ่มก็เอ่ยปากบอกเลิกด้วยเหตุผลว่าเราเข้ากันไม่ได้ ไอซ์คิดว่าพวกเขาต่างก็พยายามปรับตัวเข้าหากันอย่างเต็มที่แล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ได้ไม่เป็นดั่งหวัง ดังนั้นก็ไม่ควรรั้งกันต่อไปแม้จะคบหากันได้ไม่นาน แต่เด็กหนุ่มก็เก็บไว้เป็นความทรงจำที
“ขอบคุณครับ” นิโคลัสรับมาดื่มอย่างว่าง่าย“แล้วของพวกพี่ล่ะคะ” หงส์แกล้งถามเสียงอ่อย ไม่มีให้ก็ได้ แต่ถ้ามีก็ดี~“อยู่ที่หลังรถครับ ตอนอยู่ที่บังกะโลผมเห็นมีกระติกเก็บความร้อนอยู่เยอะก็เลยชงชาขิงไว้เผื่อดื่มระหว่างทาง” เจ้ากระต่ายคิดว่าแม่กวางสาวจะน้อยใจเลยรีบเดินไปเปิดประตูท้ายรถแล้วหยิบกระติกออกมาแจกจ่าย… ก็ตั้งใจจะให้ทุกคนอยู่แล้ว แค่ให้แฟนดื่มก่อนเท่านั้นเองแม้จะแจกจ่ายครบหมดทุกคนก็ยังมีเหลืออีกหนึ่งกระติก เฉินเฟิงเดินถือกระติกสุดท้ายไปให้สองพี่น้องที่เลือกยืนอยู่ห่างไกลจากวงสนทนา“ในนี้มีชาขิงที่ช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่น ถ้าไม่รังเกียจก็รับไว้หน่อยนะครับ” อดีตผู้ช่วยเชฟเลือกที่จะส่งมันให้กับเอที่ไม่ได้มีความบาดหมางกันโดยตรง ซึ่งไอซ์เองก็หลบสายตา ไม่กล้ามองศัตรูความรักเช่นกัน“ขอบคุณมาก” เอรับมาอย่างเต็มใจ หลายวันที่ติดอยู่ชั้นใต้ดินของคลังเก็บอาวุธคนตรงหน้าทำอาหารออกมาไม่ซ้ำเมนู รสชาติอาหารเองก็อร่อยชนิดที่ว่าพ่อครัวกิตติมศักดิ์ของกลุ่มผู้บริหารยังสู้ไม่ได้“ผมมีแค่กระติกเดียว ถ้าไม่พอเดี๋ยวผมต้มให้ใหม่” เจ้ากระต่ายไม่ได้อยากใจกว้างพร่ำเพรื่อ แต่ในเมื่อให้ออกไปแล้วจะไม่ให้ทั้งหมดก็