ตอนที่ 10 ไม่ให้พี่ไปไหนหรอก

เสียงไก่ขันเซ็งแซ่ปลุกตอนเช้า บดินทร์ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น เขากะพริบตาถี่ ๆ สองสามครั้ง

เมื่อคืนนิรณาบอกว่าให้ตนมาอยู่ในห้องนี้ก่อนเพราะมืดค่ำแล้ว จึงไม่ได้ไปไหว้ทักทายคุณยายของเธอ

แต่พอเหลือบตามองข้าง ๆ ฟูกนอนที่ควรจะมีคนตัวเล็กนอนอยู่กลับไร้ซึ่งวี่แวว

จะก้าวเท้าออกจากห้องไปก็ดันกลัวเจ้าของเรือนจะตกใจคิดว่าเป็นขโมยขโจน เร่งสาวเท้าไปแง้มเปิดประตู

สอดสายตามองหาตัว..ก็ไม่พบ นิรณาหายไปไหนก็ไม่รู้ คนตัวสูงเลยตัดสินใจ สูดลมหายใจลึก ๆ จะออกไปตามหา

เคร้ง!เสียงขันเหล็กที่ใส่น้ำดอกมะลิ ตกกระทบพื้นเรือน ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดลันของสาวน้อยวัยละอ่อน

"อร้ายยยยยย ยายจ๋า โจรจ้าโจร โจรขึ้นบ้านเราแล้ว"

"เอะอะ..อะไรแต่เช้าล่ะโว้ยย! นั้นคุณดิน ผัวพี่สาวเอ็งไง!" ยายแพร้วเอ่ยบอกหลานคนเล็ก เนื่องด้วยได้รู้เรื่องจากนิรณาตั้งแต่เช้าตรู่ ที่คนเป็นหลานสาวลุกไปเคาะห้องทักทาย

"อ้าว! แล้วคนก่อนล่ะยาย?"

"ผีเจาะปากมาพูดหรือไง! รีบไปเลยนะ ไปเร็ว ๆ ไปหาน้ำหาท่ามาต้อนรับว่าที่พี่เขยเอ็ง" ยายแพร้วพูดรัว ๆ

หลานเขยคนนี้ หน้าตาท่าทางดูดีมีสกุล ต่างจากคนก่อนที่เจ้าสำอาง ซ้ำยังเกียจคร้าน วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเล่นเกม ไม่ก็ตั้งวงพากันกินเหล้ากับวัยรุ่นแถวบ้าน ขืนถ้าหลานคนโต พลาดผู้ชายคนนี้ไปอีก แววขึ้นคาน คงมาจ่อรอ

"ผมไหว้ครับ..คุณยาย"

"จ้า ๆ ไหว้พระเถอะจ้ะ..ลูก" ยายแพร้ว เร่งรีบยกมือขึ้นรับไหว้แทบไม่ทัน ช่างเป็นผู้ชายที่มีมารยาท เสียเหลือเกิน

"เดี๋ยวอยู่ทานข้าวทานปลากันก่อนค่อยกลับนะ" นางชักชวน นึกเอ็นดูท่าทีเก้อกัง ทำตัวไม่ถูกของผู้ชายตรงหน้า

"ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ" บดินทร์ปฏิเสธอ้อม ๆ แค่นี้ เขาก็ผิดนัดลูกสาวมานานมากแล้ว ใจยิ่งนึกห่วงพะวง

"ทำแบบนี้ ระวังยัยนิ มันจะน้อยใจเอานะ..เห็นว่าลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันจะสร่างดี ไปเตรียมกับข้าวอยู่ในครัว"

"งั้นผมต้องขอรบกวนด้วย"

"โอ้ย! ไม่เป็นไร ๆ บ้านยายน่ะ มีของกินเยอะแยะ ลูกไม่ต้องเกรงใจ" คนชราพูดไปพลางโบกไม้โบกมือ

"เอ่อ ห้องครัวอยู่ไหนเหรอครับ?"

"เดินลงบันได เลี้ยวไปทางซ้ายก็เจอแล้ว"

"งั้นผมขอตัวไปหานิก่อนนะครับ"

"จ้า" ยายแพร้วรับคำ มองตามหลังว่าที่เขยคนนี้ รู้สึกถูกชะตา ได้แต่หวังว่าหลานสาว คงจะไม่ทำอะไรป่วง ๆ ให้เขาต้องปวดหัว ด้วยรู้นิสัยนิรณาดี..ว่าเด็กนี้แปลกแค่ไหน

เป็นตามคำที่ยายว่าโรงครัวไม้ขนาดไม่ใหญ่มากตั้งเด่นอยู่ใกล้ ๆ เรือนหลังโต กวาดสายตามองรอบ ๆ เห็นว่ามีคนหลายคนกำลังวุ่นวาย จึงรู้ว่านิรณาคงเป็นคนมีเงินอยู่เอาการ

แต่แล้วสายตาต้องหยุดชะงัก เมื่อพานพบ สบเข้ากับคนสวยที่กำลังนั่งผัดอะไรบางอย่าง ดูท่าทางขะมักเขม้น

จังหวะนั้นคนหน้าเตาไฟหันไปด้านข้าง ยกแขนขึ้น ใช้ข้อพับปิดจมูกแล้วจามออกมาหลายรอบ

การผัดพริกจึงเป็นไปอย่างยากลำบาก แต่พอเหลียวหน้ากลับมาอีกทาง ดันปะกันเต็ม ๆ

"อ้าว! ตื่นแล้วเหรอคะ?"

"ไม่ครับ ร่างจริงยังนอนอยู่ ตอนนี้พี่แค่..ถอดวิญญาณออกมาดูนิทำอาหาร" บดินทร์อำเล่น

แต่มุกแปก ๆ นั้นทำเอานิรณานั่งอึ้ง ลืมแม้กระทั่งผัดพริกผัดหอมในกระทะ แล้วแสร้งขำก๊ากออกมาเสียงดัง

"ฮ่า ๆ พี่ก็พูดไป..ผีที่ไหนจะหล่อขนาดนี้ละคะ?"

"ปากหวานซะจริง"

"หวานทุกวันนั่นแหละค่ะ พี่อยากลองไหมล่ะ?"

"ให้มันน้อย ๆ หน่อยครับ อายคนอื่นเขา" บดินทร์ปรามเบา ๆ แต่ใบหน้ายังคงแดงซ่าน สวนทางกลับคำพูด ยิ่งทำให้นิรณาชอบอกชอบใจ แล้วจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ

"เล่นตัวซะจริง อย่าให้เห็นนะคะ ว่าตกดึกมา..บอกว่าพี่ไม่ไหวแล้ว นิไม่ยอมจริง ๆ ด้วย" ปากน้อย ๆ ขยับว่า บ่นอุบอิบอู้อี้ในลำคอ ตามประสานิสัยคนขี้งอนที่ฝังอยู่ในตัว

บดินทร์พูดไม่ออก ไม่เข้าใจความคิดนิรณาเลยจริง ๆ ทำไมถึงได้เป็นผู้หญิงที่แปลกในแปลก..บางครั้งเธอก็ดูจริงจัง แต่บางทีก็ดูทะเล้น จนเริ่มตามอารมณ์แทบไม่ถูก

"เรียบร้อยแล้วค่ะ" นิรณาพูดพร้อมนำถ้วยมาตักแกง

"เมนูอาหารของเช้าวันนี้ นิขอนำเสนอ ต้มโคล้งปลาทู ปลากะพงนึ่งมะนาว แกงส้มปลาช่อน แล้วก็ปลาดุกฟูค่ะ"

"น่ากินทุกเมนูเลยครับ"

"ใช่ไหมล้าา นิตั้งใจทำสุด ๆ เลยนะคะ"

"แล้วทำไม นิถึงทำเยอะขนาดนี้ล่ะ?" เขาถามอย่างสงสัย มองดูอาหารหลายอย่างที่ทำอย่างกับจะไปโรงทาน

"ทานข้าวเสร็จ เดี๋ยวพี่ก็รู้เองค่ะ" ว่าแล้ว ผุดยิ้มเจ้าเลห์ กว่าจะมีโอกาสหยุดงาน ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ยังไงก็ต้องกอบโกย ใช้เวลาทุกวินาทีให้มีค่า และตั้งใจจะทำตัวเป็นปาท่องโก๋ติดสอยห้อยตามเขานี่แหละ อย่าหวังจะได้คลาดสายตา เพราะนิรณาไม่มีวันปล่อยให้เขาหนีห่างไปเด็ดขาด จนกว่าจะได้เห็นหน้าของอดีตเพื่อนสนิทที่มันแตกละเอียด

จวบจนทานข้าวเสร็จ ยัยคนเอาแต่ใจก็กึ่งลากกึ่งจูงมือหนาให้เดินตามตัวเองมาต้อย ๆ แล้วตะโกนเสียงดัง

"ยายจ๋า นิยืมรถเครื่องหน่อยนะ"

"นิ พี่ต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวจะถึงกรุงเทพฯค่ำซะก่อน" คนตัวเล็กไม่สนใจและพาเขามาหยุดยืนหน้าจักรยานยนต์คันเก่าสีแดงอมน้ำตาลเพราะถูกแดดเลีย

"ถ้านิไม่ไป! เด็กหลายคนอาจต้องอดกินขนม"

"แล้วเราจะไปไหนกันอีกล่ะครับ?"

"ไปบ้านเด็กกำพร้าค่ะ นิเคยสัญญากับพวกเขาไว้ว่ากลับมาคราวนี้จะเอาขนมไปฝาก พวกเด็กคง ๆ ตั้งตารอ"

บดินทร์ชะงักคิดสักพัก เวลานี้กำลังสิบเอ็ดโมงเช้า ถ้ากลับจากสถานเลี้ยงเด็กก่อนบ่ายสองก็น่าจะทัน สุดท้ายเขาก็หลงกลคนเก่ง ยินยอมตกลงที่จะตามนิรณาไป