วันไนท์สแตนด์สุดฮอตกับพ่อหนุ่มบาร์โฮสตัวท๊อป

ณ คฤหาสน์หรูของตระกูล ศิริพันธ์...

เสียงทะเลาะกันของมิเชล หรือ นภัสสร ศิริพันธ์ ลูกคนเล็กของตระกลู ศิริพันธ์ เจ้าของบริษัทสกิลแคร์ที่ดังเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศไทย และ คุณหญิงเขมจิรา ศิริพันธ์ ดังลั่นไปทั่วทั้งห้องโถมจนเล่าแม่บ้านไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง

"มิเชลบอกแล้วไงคะว่ามิเชลจะเลือกทางเดินของตัวเอง!! "

"ทางเดินของแกก็คือการไปเป็นนายหน้าคอนโดโง่ๆ งั้นหรอเลิกทำตัวนอกคอกได้แล้วมิเชล! " คุณหญิงเขมจิราตวาดลั่นอย่างเหลืออดที่เขาพยายามให้ลูกสาวของตนเองมาสานต่อบริษัทของที่บ้านไม่ได้เสียที

"แม่ก็มีพี่ไมเคิลอยู่แล้วแม่ก็ให้พี่ทำไปสิ! " หญิงสาวเอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมเช่นกัน

...แต่ในขณะที่ทั้งคู่กำลังทะเลาะกันอยู่นั้นเสียงทุ่มต่ำทรงอำนาจก็ดังขึ้นพร้อมกับชายวัยกลางคนอย่าง ชาญศักดิ์ ศิริพันธ์ ที่พึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับลูกชายคนโต ไมเคิล ฉัตรนรงค์ ศิริพันธ์

"เถียงอะไรกันเสียงดังไปถึงหน้าบ้าน"

"คุณก็ดูลูกสาวคุณสิคะไม่ยอมมาช่วยงานที่บ้านแต่ไปยืนตากหน้าขายคอนโดอยู่ได้ วันนี้ฉันไปเจอกำลังเสนอขายให้คุณหญิงรัศมีรู้ไหมฉันอายแค่ไหน"

"ทำงานสุจริตมันน่าอายตรงไหนกันคะ แล้วอีกอย่างโครงการที่มิเชลขายมันก็เป็นคอนโดระดับลัคชูรี่"

"พอได้แล้ว! " ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงดังลั่นก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาวและเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

"ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปแกห้ามไปเป็นนายหน้าขายคอนโดอีกเข้าใจไหม! "

"ไม่ค่ะ ยังไงมิเชลก็จะทำต่อ"

"มิเชล" เสียงทุ่มของผู้เป็นพี่เอ่ยเรียกอย่างห้ามปราม

"ก็มิเชลพูดจริง ยังไงมิเชลก็จะทำต่อ! " หลังจากเอ่ยจบหญิงสาวก็รีบวิ่งออกจากบ้านทันที

เช้าวันต่อมา....

เสียงทะเลาะของเธอกับที่บ้านยังคงดังก้องอยู่ในหัว แม้ว่ารถตู้ของบริษัททัวร์จะแล่นออกมาจากกรุงเทพฯ ได้หลายชั่วโมงแล้วก็ตาม

จากเรื่องเมื่อวานทำให้เธอตัดสินใจหนีจากทุกสิ่งทุกอย่างมาพักผ่อนที่ทะเลคนเดียว โดยผ่านทริปทัวร์ที่เธอพึ่งจองเมื่อคืนอย่างกะทันหัน

เมื่อเดินทางมาถึงเกาะแห่งหนึ่งยังภาคใต้ มิเชลรู้สึกถึงลมทะเลที่พัดมาปะทะใบหน้าเบาๆ กลิ่นเค็มของน้ำทะเลและความสดชื่นของอากาศช่วยให้ความตึงเครียดในใจเธอผ่อนคลายลงบ้าง

เธอเดินตามไกด์ของทัวร์ไปยังรีสอร์ทที่ตนพัก ก่อนจะจัดการเก็บกระเป๋าแล้วออกมาเดินเล่นริมหาดทรายอย่างต้องการจะลืมเรื่องทั้งหมดที่กรุงเทพทิ้งไป

...แต่ในระหว่างที่เธอเดินคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น เธอก็ได้ชนเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่เดินส่วนกับเธอมาพอดี

"ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับ"

"อ้าวเป็นคนไทยหรอครับ" เสียงทุ่มของแดนดิน หรือ กฤติน ชัยวิวัช

"ใช่ค่ะ ดีใจจังนึกว่าทริปนี้มีแต่ต่างชาติเสียอีก" มิเชลเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานอย่างดีใจที่เธอจะมีเพื่อนเพิ่มในทริป

"ผมก็เหมือนกัน ผมชื่อแดนดินนะครับ"

"ฉันมิเชลค่ะ"

หลังจากที่ทั้งคู่แนะนำตัวกันเสร็จก็ต่างพากันเดินเล่นและพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ อย่างสนุกสนานและพากันไปทำกิจกรรมต่างๆ ที่ทางทัวร์ได้จัดไว้ให้

ทั้งดำน้ำดูปะการัง พายเรือคายัค จนกระทั่งถึงมื้อเย็นที่ทุกคนมารวมตัวกันที่ร้านอาหารริมหาด มิเชลนั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างคนเดียว มองคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างเหม่อลอย

"ไปเดินเล่นกันไหมครับ?" เสียงทุ้มต่ำของแดนดินดังขึ้นข้างๆ ทำให้มิเชลหลุดจากภวังค์

"อ๋อ ได้สิ" มิเชลตอบและยิ้มบางๆ พร้อมกับลุกขึ้นไปเดินเล่นริมชายหาดในยามค่ำคืนกับชายหนุ่ม

"ทำไมถึงมาเที่ยวคนเดียวหรอครับ?"

"ทะเลาะกับที่บ้าน แล้วนายหละ?"

"ผมแค่เหนื่อยๆ เลยอยากลองมาพักผ่อนสักวันสองวัน" หลังเอ่ยจบบทสนทนาของทั้งคู่ก็เงียบไป

มีเพียงแต่เสียงคลื่นซัดฝั่งดังเป็นจังหวะ และแสงจันทร์ที่ส่องสว่างบนผืนทราย พวกเขาเงียบกันไปนาน ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองก่อนที่มิเชลจะเริ่มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"ขอบคุณนะคะสำหรับการเป็นเพื่อนคุย ตลอดทริปนี้"

"เช่นกันครับ" แดนดินเอ่ยพร้อมหันมายิ้มให้เธอ

สายตาของทั้งสองสบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาของแดนดินดูอบอุ่นและอ่อนโยน มิเชลรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในแววตาคู่นั้นอย่างห้ามไม่อยู่

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน