เล่นกับใจสาววาย

​“เจ้านกน้อย คล้อยบินสู่เวหา เจ้าถลาเล่นลมสมฤดี

บิน บิน ถลา ถลาเล่นลม บินล่อง บินลอย (ซ้ำ)

อั่งกาลี้ สี้ลา อั่งกาลู้ อั่งกาลู้ สี้ลา กาลิซึม

ซึม ก้าลิก้า ลิก้า ลิซึม กาลิก่า ลิซึม

ก้าลิก้า ลิก้า ลิซึม กาลิก่า ลิซึม”

…..

​“แดดร้อนชิบเป๋ง”

​“จะบ่นเพื่อ ก็ร้อนเหมือนกันหมดนั่นแหละ”

​“อีมะเฟืองเอาตัวมึงมาบังแดดให้กูดิ”

​“มึงหาว่ากูอ้วนหรา”

​“เออดิ”

​“อีเพื่อนชั่ววว”

​“แหม อีคนดี”

​“โอ้ยยย หุบปาก! ทั้งคู่ กูรำคาญ มีอะไรก็ค่อยๆ ตีกัน แดดยิ่งร้อนอยู่ หัวกูจะระเบิดละ” พวกบ้านั่นมัวแต่เถียงกันอยู่ได้ ไหนแดดจะร้อน ไหนต้องมานั่งฟังพวกมันเถียงกันอีก ใครก็ได้ ช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้ที

​“และแล้ว ก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญ ขอเชิญทุกท่านพบกับโชว์สุดพิเศษของเราเลยครับบบบ....”พวกเรานั่งอยู่บนสแตนด์เชียร์ของสีแดง โดยมีสแตนด์เชียร์สีเหลือง สีฟ้า และสีเขียว ประกบข้าง สแตนด์เชียร์ที่ล้อมเวทีตรงกลางไว้ ซึ่งวันนี้เป็นพิธีเปิดงานกีฬาสี และมีโชว์พิเศษที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ทุกคนจับจ้องไปยังจุดเซ็นเตอร์

​“เชี่xx!! พี่ออทัมน์ออกมาแล้ว”

​“โห้ววว โคตรจึ้ง โคตรปัง”

​“เหมือนนางฟ้าเลย” ฉันเป็นหน่วยเสริมอีกคน

​การแสดงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือ บอกตามตรงว่าฉันลืมท่าสัญลักษณ์มือที่เทรนมาทั้งหมดเพราะจิตหลุดไปกับการโชว์เมื่อกี้ รุ่นพี่ออทัมน์สวยเว่อร์  เก่งเวอร์ เป็นการแสดงที่เพอร์เฟค 10/10 ชุดเชียร์ลีดเดอร์สาวสุดเซ็กซี่ สีแดง ปาดอก แขนพอง กระโปรงสั้น ตกแต่งด้วยคริสตัล ระยิบระยับ รองเท้าส้นสูงหัวแหลม มัดรวบผม ด้านหลังหยักศก ปล่อยหางม้ายาว เห็นแล้วคือใจละลาย

​“เฮ้อออ จะเป็นลม” ในที่สุดพวกเราก็ได้ลงมาจากสแตนด์เชียร์ อีกนิดเดียวฉันจะไหม้เกรียม กลายเป็นเถ้าถ่าน อยากจะบ้าตาย

​“ตุบ ตุบ ตุบๆๆๆ” จังหวะที่ฉันเดินลงมาจากสแตนด์ ช่วงเวลาที่ทุกสีเดินลงมาพร้อมกัน ใครบางคนได้อาศัยความชุลมุน วิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามา

​“น้องชานมมมมมม...” ฉันต้องหยุดชะงัก เพราะถูกใครบางคนยืนขวาง เธอคนนั้นยืนประจันหน้า พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ส่งคืนเจ้าของ

​“ขอบใจนะ” พี่ออทัมน์เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง เลยไม่มีใครสังเกตเห็น ฉันมองผ้าเช็ดหน้าในมือพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น

​“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่พี่โอเคร ใช่ไหม” รุ่นพี่ยิ้มตาสระอิ ก่อนจะพยักหน้า

​“เย็นนี้ว่างเปล่า ให้พี่เลี้ยงข้าวตอบแทนนะ” ห๊ะ วะ วะว่าไงนะ หูไม่ได้หูแว่วไปเองใช่ไหม ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองสวยขนาดนี้มาก่อน รู้สึกสวยอย่างบอกไม้ถูก ว้ายยยย ทำไมมันฟินได้แบบนี้ ฉันตอบตกลงทันด้วยการพยักหน้าสามครั้ง ก่อนจะเอามือไปคว้าผ้าเช็ดหน้าคืน จากนั้นพี่ออทัมน์ก็เดินออกไป คนอะไรสวยยันเงา

​“หืมม” เมื่อก้มลงไปมองผ้าเช็ดหน้า ฉันคลี่มันออกสังเกตเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ ดูเหมือนจะมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือ พอหยิบขึ้นมาอ่าน ก็ทำให้ฉีกยิ้มกว้าง ยืนบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย เหมือนคนเสียสติ

​[095-551-2XXX , โทรมานะคะ เจอกันเย็นนี้ พี่จะไปรับ] บ้าเอ้ยยยย คนอะไรหล่อที่สุด โคตรจะสุภาพสตรีเลย สมแล้วที่เป็นโพซ้ายแห่งชาติ ชีเสิร์ฟมาก

​“เป็ดโปรรรรร ทางนี้” ทันทีที่ก้าวออกมาจากหอพัก คนที่นั่งรออยู่ในรถสักพัก ก็ลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าสวยๆ ของรุ่นพี่ ฉันอยู่ในชุดเดรสหวานๆ สีชมพูพาสเทล เสื้อแขนกุด กระโปรงไม่สั้นมาก ความยาวถึงหัวเข่า

​“รอนานไหมคะ” คำแรกที่พี่ออทัมน์ถาม เมื่อฉันเปิดประตูเข้ามานั่งในรถหรู ยี่ห้อดัง ก็ได้แต่ส่ายหัว ไม่นานเลยค่ะ หนูรอพี่มาทั้งชีวิตแล้ว รออีกนิดจะเป็นไรไป แต่ทว่า ฉันอึ้งกับลุคของรุ่นพี่ในวันนี้มาก รุ่นพี่ออทัมน์อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบ ใส่นาฬิกาข้อมือ แต่งหน้าบางๆ สวมหมวกแก๊ป ปล่อยผมดำยาวสลวยไปด้านหลัง แม้เจ้าโว้ยยย หล่อมากกกก โอ้ยยยย ทำไมต้องเล่นกับใจสาววายขนาดนี้ด้วยคะ

​ในที่สุดเราทั้งสองก็มาถึงร้านอาหาร แต่เป็นร้านอาหารกึ่งผับ มีโซนให้นั่งทานอาหารข้างนอก และโซนผับข้างใน มาถึงพี่ออทัมน์ ก็จัดแจงทุกอย่าง เราสองคนนั่งโซน outdoor ข้างนอก ดูเหมือนจะเป็นประจำของพี่เขา คล่องเชียว

​“อยากกินอะไร สั่งเลยนะ พี่เลี้ยงเอง” จะดีหรอ เกรงใจจัง

​“ทะ ทำไมมันเยอะขนาดนี้คะ จะกินหมดหรอ” เวลาผ่านไป พนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหารที่สั่ง แต่ฉันจำได้ว่าตอนสั่ง สั่งไปแค่สองสามอเมนูเท่านั้นนะ ทำไมตอนมาเสิร์ฟเยอะแยะขนาดนี้ อาหารมากมายจัดวางลงบนโต๊ะจนล้น

​“พี่กลัว ชานม ไม่อิ่มอ่ะ”โหวว นี่ถ้ากินหมด ก็โทรเรียก 1669 มารับหนูได้เลยค่ะ  

​“อ่ออ...”

​“โอเคร เสิร์ฟครบละ กินกันเลยยยยย....” พี่ออทัมน์เป็นฝ่ายลุยก่อน ดูพี่เขามีความสุขกับการกินมาก กินเยอะขนาดนี้ ไม่กลัวอ้วนหรอ แต่ก็นะ ไม่เห็นพี่เขาจะอ้วนเลยสักนิด

​“แสดงว่าพี่ต้องชอบออกกำลังกายแน่ๆ” ระหว่างการกิน ฉันเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน พี่ออทัมน์เงยหน้าขึ้นมายิ้มอ่อน ก่อนจะพยักหน้า นั่นไง ว่าแล้วเชียว

​“แล้วชานมล่ะ ชอบออกกำลังกายป่าว ว่างๆ ไปเข้ายิมด้วยกันนะ” ฉันตอบด้วยการส่ายหน้า พร้อมกับยิ้มแหยๆ ไม่อยากเสียมารยาทหรอกนะ ก็ฉันไม่ชอบออกกำลังกายหนิ

​“อะ อ่าวซะงั้น” พี่ออทัมน์ยิ้มตาสระอิให้อีกแล้ว มันเป็นยิ้มที่โคตรน่ารัก ยิ้มป้อกแป๊ก ยิ้มจ๋อง โคตรมีเสน่ห์เลย ขอบอก สมง สมอง ฉันไหลไปกองบนพื้นหมดแล้ว

​“คะ..” ระหว่างนั้นเอง จู่ๆ รุ่นพี่ก็เอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้าฉัน ก่อนจะปาดปลายนิ้วหัวแม่มือเบาๆ ที่ริมฝีปาก เหมือนเช็ดบางอย่างออก เล่นเอาฉันผงะ

​“ไม่มีอะไร แค่วิปครีม” รุ่นพี่โชว์วิปครีมที่นิ้วมือให้ดู เพื่อให้ฉันสบายใจ แต่ประเด็นคือตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมาก เกิดอะไรขึ้นกับใจดวงน้อยดวงนี้

​“ขอบคุณนะคะ”

​“ยินดีครับ” ยินดีครับงั้นหรอ โอ้ยตายๆๆ ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ฉัน พอเถอะค่ะ หนูจะหาทางออกไม่ได้แล้ว ก็เพราะพี่ทำให้หลงหัวปักหัวปำไงคะ ฮือออๆๆๆ

​“เท่าไหร่คะ” เราสองคนกินจนอิ่ม ตามคาดคือกินไม่หมด ใครจะกินหมดสั่งมาเยอะขนาดนั้น รุ่นพี่ตัดสินใจเช็กบิล เพราะยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเต็มกระเพาะไปหมด

​“2 หมื่น 5 พัน 3 ร้อยบาทครับ” ห๊า!!!! ว่าไงนะ แพงไปไหม โถ่วพี่ออทัมน์ ไม่น่าสั่งเยอะขนาดนี้เลย เสียดายของ เงินตั้ง 2 หมื่นกว่า มันเว่อร์ไปป่าว ประเด็นคือรุ่นพี่สแกนจ่าย โดยไม่มีสีหน้าวิตกกังวลเลย กลายเป็นฉันที่หน้าซีดแทน

​“เป็นไรรึป่าว” รุ่นพี่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า พอเงยขึ้นมา เห็นฉันดูไม่ค่อยโอเคร เลยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว คงกลัวฉันไม่เอ็นจอย

​“ปะ ป่าวค่ะ” ไม่มีอะไร ก็แค่เสียดายตังค์ นั่นมันค่าเทอมฉันทั้งเทอมเลยนะ ต้องทำงานพาร์ทไทม์ตั้งสองสามเดือน กว่าจะได้มา

​“อย่าซีเรียสสิ พี่บอกจะเลี้ยง ก็ต้องเลี้ยงให้เต็มที่” รุ่นพี่พอเดาได้ว่า ฉันเป็นอะไร

​“ชานม แค่เสียดายเงินแทน ยุคนี้สมัยนี้ เงินทองมันหายากนะคะ แม่ชอบสอนว่า เราต้องใช้เงินอย่างมีสติ อีกอย่าง ตอนแรกชานม กะว่าจะเลี้ยงข้าวพี่คืนบ้างถ้ามีโอกาส แต่มาคิดๆ ดูแล้ว คงจะเลี้ยงไม่ไหว” ฉันระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจทั้งหมดให้พี่เขาฟัง แทนที่พี่ออทัมน์จะสำนึกผิด แต่กลับยิ้มด้วยความเอ็นดู

​“จะเลี้ยงพี่คืนหรอ เอาสิ ข้าวข้างทาง ก็กินได้นะ พี่ชิวๆ อยู่แล้ว ตอนแรกนึกว่า ชานมจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ แต่พอมาได้ยินแบบนี้ พี่สบายใจละ”

​“ขอบคุณนะคะ อาหารวันนี้อร่อยมาก”

​“ยินดีค้าบ” ขอซื้อคำนี้ได้ไหม มันมีผลต่อใจสาววายมาก

​“เรากลับกันเลยไหมคะ” ฉันมองดูเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว คงต้องกลับแล้วล่ะ

​“อยากอยู่ต่อไหม” หืมมม ทำไมพี่ออทัมน์ถามแบบนั้น หมายความว่ายังไง

​“คือยังไงคะ” รุ่นพี่ยักคิ้วให้ข้างหนึ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

​“ไปต่อในผับกันมะ”

​เดี๋ยวนะ มันมาจบที่ในผับได้ยังไง แต่ก็เอาเถอะไม่เห็นจะเป็นไรเลย ชานม มึงโตแล้วนะจะเข้าผับก็ไม่เห็นเป็นไร ถึงจะเป็นการเข้าผับครั้งแรก ก็เถอะ อีกอย่างคือมากับรุ่นพี่ ที่เป็นผู้หญิง ไม่มีอะไรเสียหาย สบายใจได้

​“ดื่มได้แน่นะ”

“สบายมากค่ะ” เราสองคนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ ท่ามกลางไฟมืดสลัว มีเสียงเพลงคลอเบาๆ  รุ่นพี่ออทัมน์สั่งค็อกเทล Blue Margarita ที่มีแอลกอฮอล์ผสมนิดๆ มาให้ฉัน ตอนแรกพี่เขาถามว่า ดื่มแอลกอฮอล์ได้ไหม เพราะดูจากสีหน้าแล้ว ไม่น่าได้ ซึ่งก็จริง แต่ใดๆ คือต้องห้ามอ่อม ฉันไม่อยากขายหน้า กลัวโดนแซวอ่ะโตป่านนี้ยังดื่มเหล้าไม่เป็น สุดท้ายเหมือนที่เขารู้ทัน เลยสั่งตัวที่เบาที่สุดมาให้  

“โอเครนะ” พี่ออทัมน์ถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นฉันยกแก้วขึ้นมาจิบ เอาจริง รสขาติก็ไม่ได้แย่นะ มีความเปรี้ยว อมหวาน แทบไม่รู้สึกว่ามีแอลกอฮอล์ เหมือนดื่มน้ำผลไม้ธรรมดา

“แล้วของพี่ คืออะไรคะ” ด้วยความอยากรู้ จะว่าเสือกก็ใช่ ฉันเพ่งเล็งงแก้วในมือของรุ่นพี่ ก่อนจะเอ่ยถาม รุ่นพี่ยืนแก้วมาที่จมูก พอฉันก้มลงไปดมเท่านั้นแหละ ผงะออกเลย ม่ายก๊อดด กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งเชียว กลิ่นแรงมาก

“ค็อกเทล เหมือนหนูเลย แต่เป็น Long Island ผสมวอดก้าละก็ตากีล่าน่ะ” เอาตรงๆ ฉันไม่สนใจหรอกว่าผสมเหล้าอะไรบ้าง เพราะหูดับไปตั้งแต่คำว่า ค็อกเทล เหมือนหนูเลย หนูกับพี่ งั้นหรอ มันจะไอ้นั่นเกินไปมั๊ย

“แสดงว่ารุ่นพี่ ก็คอแข็งไม่เบานะคะ” ฉันกะจะแซวเล่น แต่เอะ ทำไมแปลกๆ ปกติรุ่นพี่ต้องยิ้มให้ ทำไมดูเครียดจัง อีกอย่างรุ่นพี่ไม่ได้โฟกัสฉันด้วย เหมือนกำลังเพ่งมองอะไรบางอย่าง ที่อยู่ด้านหลังฉันแทน พอฉันหันกลับไปเท่านั้นแหละ โคตรหดหู่เลย เข้าใจแล้วทำไมพี่เขาไม่เอ็นจอย

“ไม่ยักรู้นะคะ ว่ารุ่นพี่จะมาเที่ยวกลางคืนในที่แบบนี้” อัญญา แฟนเก่าของรุ่นพี่ นางมาที่นี่ได้ไง มาคนเดียวหรอ ได้ข่าวว่ากำลังคบกับรุ่นพี่ที่ชื่อ ตะวัน แอบหนีมาหรอหรือเลิกกันแล้ว เร็วไปไหม

“เธอเป็นใคร ทำไมเสียมารยาทแบบนี้” รุ่นพี่เฉยชาและบอกเลยว่า น่ากลัวมาก ไม่เคยเห็นโมเนต์แบบนี้มาก่อน แอบขนลุกอยู่เหมือนกัน