บทที่ 3

คาเตอร์กำลังข่มอารมณ์อย่างหนัก เขากำลังคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้องมายุ่งเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย แทนที่จะกลับบ้านไปนอนหลับพักผ่อนให้สบายดีกว่า

แต่ทว่าพอหันไปสบตาผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกบางอย่าง เหมือนกับว่าหากเขาไม่ช่วย เธอจะตายอย่างนั้นแหละ ทั้งที่เขามองออกว่าพวกนี้คงไม่ถึงขนาดฆ่าเธอหรอก คงแค่อยากสั่งสอนที่เธอปากดีไปดูถูกพวกมันเท่านั้น

แต่ทว่าขายาวของเขาก็ไม่เดินกลับไปที่รถเสียที มือหนาก็ยังคงกำกระบอกปืนพกสั้นที่เขาพกติดตัวตลอด ไม่ใช่ว่าจะเอามาใช้สุ่มสี่สุ่มห้า เพียงแต่พกไว้ป้องกันตัวเวลากลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แค่นั้นเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เอาออกมาช่วยผู้หญิงปากดีคนนี้ไว้

“กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง ปล่อยผู้หญิงคนนั้นมาให้กู แล้วเรื่องทุกอย่างก็จะจบ”

“มึงพูดไร้สาระอะไรอยู่ว่ะ ถ้าไม่ร่วมด้วยก็ถอยออกไป ก่อนที่พวกกูจะทำให้มึงขับรถกลับบ้านไม่ได้”

พายมองเหตุการณ์ตรงหน้า น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะช่วยเธอได้หรือเปล่า แต่เขาคือความหวังเดียวของเธอตอนนี้

เธอหลับตาช้า ๆ ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายบนโลกใบนี้ว่าขอให้เขาช่วยเธอให้พ้นจากผู้ชายกลุ่มนี้ด้วย ไม่ว่าหลังจากนี้เขาต้องการอะไรตอบแทน เธอจะให้เขาทุกอย่างที่เขาต้องการ

“คิดว่าที่กูมายืนอยู่ตรงนี้กูกลัวพวกมึงเหรอว่ะ”คาเตอร์ขึ้นเสียงใส่อย่างโมโห ดูเหมือนว่าเขาจะทนใจเย็นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เมาก็เมา ง่วงก็ง่วง ยังต้องมายืนมีมารยาทกับพวกขยะสังคมแบบนี้ มันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด มือหนาเลยตัดสินใจคว้าแขนเล็กของผู้หญิงคนนั้น ช่วงที่มันกำลังเผลอเข้าอ้อมกอดของเขาทันที แล้วใช้เท้าถีบผู้ชายตรงหน้าให้ล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง

พลั่ก!!!

“สัด!!!”พวกมันที่เหลือจะกรูเข้ามาหาเขาทันทีที่เขาถีบคนตรงหน้าล้มลง แต่ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเพียงแค่นั้น

แกร็ก!!!

เมื่อปืนกระบอกดำถูกมือหนาของคาเตอร์ยื่นออกไปทันที พายทำหน้าตาตื่นที่เห็นแบบนั้น เกิดมาเพิ่งเคยเห็นฉากเหมือนในหนังแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดไปหรือเปล่า หากอีกฝ่ายชักปืนออกมาด้วย เธอกับเขาคงตายตรงนี้ เพราะพวกมันมีจำนานคนมากกว่า

“อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากตาย”คาเตอร์เค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อผู้หญิงในอ้อมกอดขยับตัวยุกยิก หากเธอทำแบบนี้ไม่พ้นเราสองคนได้ตายก่อนออกไปจากตรงนี้แน่ ๆ ตอนนี้เขาก็รอลุ้นอยู่ว่าพวกมันสี่คนจะมีใครมีปืนและชักออกมาหรือเปล่า แต่ทว่าพวกมันยืนนิ่งไม่ขยับ

“ที่นี้ปล่อยกูไปได้หรือยัง”

เมื่อแน่ใจว่าพวกมันไม่มีอาวุธต่อสู้กับเขาได้ ก็เอ่ยเสียงเรียบออกไปทันที จับอาการได้จากใบหน้าพวกมันสี่คนที่ซีดลงเรื่อย ๆ คงไม่คิดว่าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่พวกมันว่า…จะชักปืนออกมาข่มขู่ขนาดนี้

“วันนี้ไม่ใช่วันของพวกกูว่ะ แต่วันหน้าไม่แน่ วันพระไม่ได้มีหนเดียว”พวกมันสามคนดึงตัวคนที่เขาถีบลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้กระบอกปืนของเขา แล้วพูดออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะเดินหันหลังออกไปทันที

บทจะง่ายก็ง่าย ไม่ต้องลงแรงอะไร แค่ชักปืนออกมาพวกมันก็ไปกันหมดแล้ว แต่เขารู้ว่าพวกมันไม่จบแค่วันนี้แน่ มันดูแค้นเขาและผู้หญิงคนนี้มาก นี่เขากำลังหาเรื่องใส่ตัวให้มีศัตรูเพิ่มจากเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

“จะยืนร้องไห้อีกนานไหม”

“ฮึก ฮึก”

“น่ารำคาญฉิบ!!! เงียบสักที ทำไมฉันต้องมาช่วยผู้หญิงปากดีแบบเธอด้วยนะ ปากเก่งไม่รู้เวล่ำเวลา”

“นี่พี่กำลังโทษฉันเหรอ พี่ก็เห็นว่าคนพวกนั้นกำลังจะทำอะไรฉัน มันลวนลามจับก้นฉันในผับนะ”เมื่อตั้งสติได้ ก็โพล่งออกไปทันที เธอเองก็โมโหเขาเหมือนกัน ถึงจะเป็นคนช่วยเธอ แต่ดูเหมือนเขาเองก็น่าจะไม่ต่างจากผู้ชายกลุ่มนั้น ที่เห็นผู้หญิงเป็นของไร้ค่า

“หึ…ไม่ใช่เพราะเธอปากดีไปด่าพวกมันหรือไง มันถึงได้แค้นมาดักรอเธอแบบนี้ คราวหลังก็หัดอยู่เงียบ ๆ ซะบ้างสิ อย่าปากดีให้มากนัก”

“แล้วพี่มาช่วยฉันทำไม ถ้าจะมาด่ากันแบบนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันโดนพวกนั้นข่มขืนไปเลยล่ะ”

คาเตอร์แหงนใบหน้าหล่อเหลาขึ้น กรามขบเข้าหากันแน่น เพราะต้องระงับอารมณ์กับผู้หญิงที่ยังปากดีไม่เลิกตรงหน้าเขา ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ช่วยเธอเอาไว้

“ฉันไม่อยากช่วยเธอ รู้ไว้ซะนะ ถ้าเธอไม่ใช่ลูกน้องของพี่ธัน ฉันปล่อยให้เธอโดนรุมโทรมไปแล้ว ปากดีแบบเธอมันก็น่าจะโดนอยู่หรอก ขนาดว่าฉันช่วยแล้ว ยังมายืนด่าฉันอยู่อีก”

“ก็พี่ด่าฉันก่อนทำไมล่ะ ตอนแรกฉันก็ซาบซึ้งใจนะ ที่พี่ช่วยฉัน แต่มาตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าระหว่างให้ไอ้พวกนั้นรุมโทรมกับให้พี่ช่วยอะไรจะดีกว่ากัน”

คาเตอร์ขยับตัวเข้าไปใกล้เธอ มือหนาล้วงเข้าไปในแจ็คเกตอีกครั้ง ซึ่งพายที่เห็นเขาทำแบบนั้น เธอก็หุบปากตัวเองทันที รอดจากพวกนั้นมาได้แล้ว เธอยังไม่อยากตายเพราะความปากดีตอนนี้อีก

“เงียบทำไม ทำไมไม่พูดต่อ”

“…..”

“อีกอย่างนะ ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ”

“อะไร?”

“ไอ้พวกนั้นมันคงไม่หยุดแค่นี้หรอก หลังจากนี้เธอระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะช่วยเธอได้ตลอดหรอกนะ เธอต้องหัดลดความปากดีของตัวเองซะบ้าง”

“ไอ้พวกนั้นมันลวนลามฉันในผับนะ ทำไมไม่เชื่อ ถ้ามันไม่ลวนลาม ฉันจะไปด่าพวกมันทำไม ฉันเองก็เป็นผู้หญิงนะ”พายพูดออกไปอย่างเหลืออด พวกผู้ชายชอบคิดว่าตัวเองพูดถูกเสมอ ทั้ง ๆ ที่เขาน่าจะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ถึงได้รู้ว่าเธอปากดีใส่คนพวกนั้น แต่กลับไม่พูดถึงเรื่องที่เธอถูกกระทำ แบบนี้เขาเองก็ไม่ต่างจากผู้ชายกลุ่มนั้นหรอก

“หึ…นั่นมันเรื่องของเธอ ฉันไม่เกี่ยว”คาเตอร์ยักไหล่เหมือนไม่สนใจ พูดจบเขาก็เดินไปที่รถทันที เมื่อเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ มองผ่านกระจกหลัง เขาก็ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม

“ดูเหมือนฉลาดนะ แต่โง่ฉิบหาย”ชายหนุ่มบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เขาต้องเปิดประตูแล้วพาตัวเองออกมาจากรถอีกครั้ง ในใจก็โมโหที่ยังยุ่งเรื่องของผู้หญิงคนนี้ไม่หยุด เขาควรขับรถกลับคอนโดแล้วนอนพักผ่อน หลังจากนี้เธอจะเป็นยังไงก็เรื่องของเธอ เพราะเขาได้ช่วยในสิ่งที่ควรช่วยไปแล้ว

“ยืนเซ่อทำอะไรนักหนา เธอไม่กลัวพวกมันย้อนกลับมาหรือไง หรือว่าเปลี่ยนใจอยากเป็นเมียไอ้พวกนั้น”แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ต้องเดินไปลากตัวเธอให้มาที่รถของเขาทันที

“ปล่อยนะ!!!”

พายขัดขืนตัวเอง เมื่อเขาจับเธอยัดเข้าไปในรถของเขา พร้อมทั้งปิดประตูกดล็อคเรียบร้อย ก่อนจะอ้อมตัวเองมาขึ้นฝั่งคนขับ แล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันที

“ผู้หญิงแบบเธอนี่แปลกนะ ชอบทำให้ตัวเองอันตราย เอ๊ะ หรือว่า…”

“หรือว่าอะไร?”

“หรือว่าเธอยืนอ่อยฉัน สนใจฉันขึ้นมาล่ะสิ”หญิงสาวหันมองหน้าเขาทันที อะไรทำให้ผู้ชายคนนี้มั่นใจตัวเองขนาดนั้น ถึงแม้ว่าเมื่อมองหน้าเขาชัด ๆ เธอจะเห็นความหล่อเหลาของเขากระแทกตาเธอก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ได้พิศวาสเขาเสียหน่อย ที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น ก็แค่ระงับสติของตัวเองให้เป็นปกติ ขืนเดินไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ทั้งน้ำตาแบบนั้น มีหวังพวกวินมอเตอร์ไซค์ตกใจแน่

“จะบอกอะไรให้นะ หน้าตาแบบพี่ มหาลัยที่ฉันเรียนมีเยอะแยะไป ถ้าฉันจะชอบ ฉันไปชอบผู้ชายพวกนั้นไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องมาชอบผู้ชายที่อันตรายแบบพี่ด้วย”

“หึ มันเหมือนกันเหรอ ไม่ใช่ว่าหน้าตาหล่อแล้วเราต้องชอบทุกคนนี่ เธอคงกำลังซาบซึ้งใจที่ฉันช่วยเลยชอบฉันขึ้นมาก็ได้”

พายกรอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ กับความหลงตัวเองของผู้ชายคนนี้ มองดูภายนอกก็เหมือนจะเป็นคนเงียบ ๆ แต่ปากและความหลงตัวเองของเขาไม่ธรรมดาเลย“ฉันจะลงข้างหน้า จอดรถด้วยค่ะ”