Mag-log inShare
บทที่ 1494
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1504
ยามค่ำคืน ณ นอกเมืองซั่วเป่ย ในค่ายทหาร จางไป่เจิงกำลังครุ่นคิดถึงวิธีบุกยึดเมืองซั่วเป่ย ทันใดนั้น ภายนอกกระโจมทหารก็อลหม่าน เสียงไฟลุกโชนระเบิดเป็นระยะ เสียงตะโกนอื้ออึงปะปนกันไป “แย่แล้ว!” จางไป่เจิงลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว กระโดดลงจากเตียงนอน ความรู้สึกไม่สบายใจพลันผุดขึ้นในใจเขา! รองแม่ทัพผู้หนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาในกระโจมทหารด้วยสีหน้าตื่นตระหนก: “ท่านแม่ทัพจาง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! ศัตรูบุกออกมาจากเมืองซั่วเป่ย โจมตีค่ายทหารอย่างกะทันหัน!” จางไป่เจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย รีบสวมเกราะ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะทำเช่นนี้! ช่างเกินความคาดหมายไปเสียจริง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใดนัก จางไป่เจิงกล่าวเสียงเย็นชา: “อย่าตกใจ! รีบส่งคำสั่งของข้าเดี๋ยวนี้ ระดมพลทหาร เตรียมพร้อมรับมือ!” เขาผ่านศึกมานับร้อย ครั้งไหนบ้างที่เขาไม่เคยเจอเรื่องราวเช่นนี้ รอดตายมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ต้องพูดถึงการโจมตีเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้! เพียงแค่หาวิธีรับมือ ก็ย่อมเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้เป็นแน่! ในฐานะที่เป็นหัวใจหลักของกองทัพ เขาจะต้องไม่ตื่นตระหนกเป็นอันขาด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1503
เขาได้ฟังแผนการนี้แล้ว หัวใจก็พลุ่งพล่าน ตื่นเต้นยินดี! ท่านข่านตบมือเสียงดัง: “สมแล้วที่เป็นราชครู! มีแผนการอันยอดเยี่ยมเช่นนี้!” เสิ่นชิงโจวหัวเราะ: “เพราะตั้งแต่แรกเริ่มข้าเสิ่นชิงโจวก็มิได้มุ่งหวังเพียงเมืองซั่วเป่ย เมืองเล็กๆ เช่นนี้จะทำประโยชน์อันใดได้? ที่ข้ามุ่งหวังคือแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล ราชวงศ์และแผ่นดินต่างหาก!” “เมืองซั่วเป่ยไม่สำคัญ แต่การไม่มีเมืองซั่วเป่ยสำคัญยิ่งนัก!” “จางไป่เจิงไม่สำคัญ แต่การไม่มีจางไป่เจิงสำคัญยิ่งนัก!” “เพียงแค่สังหารจางไป่เจิงได้ ก็ถือเป็นก้าวแรกของการยึดต้าเซี่ย! เมื่อด่านชายแดนถูกทำลาย กองทัพเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็สามารถเคลื่อนทัพลงใต้ ยึดเมืองต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนบุกเข้าสู่เมืองหลวงได้!” เสิ่นชิงโจวเข้าใจต้าเซี่ยอย่างลึกซึ้งยิ่งนัก เขาทราบดีถึงความสำคัญของเมืองซั่วเป่ยและจางไป่เจิงที่มีต่อต้าเซี่ย บัดนี้เมืองซั่วเป่ยได้ล่มสลายแล้ว เหลือเพียงจางไป่เจิงที่ยังไม่ถูกกำจัด! เพียงแค่หาวิธีกำจัดจางไป่เจิงได้ เมืองอื่นๆ ก็เป็นดุจกระดาษ เปราะบางเพียงแค่แทงก็ทะลุ! ท่านข่านได้ยินคำกล่าวของเสิ่นชิงโจว ด้วยฤทธิ์สุรา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1502
ท่านข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือวางถ้วยสุราลง สีหน้าฉงน: “ราชครู ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ในสายตาของท่านข่าน บทบาทของเมืองซั่วเป่ยมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือการตั้งค่ายทหาร เพราะมันแข็งแกร่งดุจทองคำ ยากจะทำลาย นอกจากนั้นก็ไม่มีประโยชน์อื่นใดอีก แต่เมืองเช่นนี้ หากไม่ใช่เพื่อป้องกันแล้ว จะใช้ทำอะไรได้อีก? เสิ่นชิงโจวแย้มยิ้ม: “ท่านข่าน ความหมายของข้าเรียบง่ายยิ่งนัก ป้องกันซั่วเป่ยก็ได้เพียงซั่วเป่ย โจมตีต้าเซี่ยย่อมได้ต้าเซี่ย!” “พวกเราไม่ควรแค่ตั้งรับอยู่ในเมืองซั่วเป่ยเท่านั้น เพราะนั่นไม่ได้ส่งผลอันใดต่อจางไป่เจิงเลย จำต้องรุกคืบ โจมตี!” เฮือก... ในกระโจม เหล่าแม่ทัพนายกองต่างสูดหายใจเข้าลึก สีหน้าตกตะลึงกันถ้วนหน้า โจมตีต้าเซี่ยย่อมได้ต้าเซี่ย? บัดนี้พวกเขายึดครองเมืองซั่วเป่ยได้เพียงเมืองเดียวก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักแล้ว มิกล้าแม้แต่จะจินตนาการถึงภาพอันยิ่งใหญ่ตระการตาเมื่อกองทัพเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเคลื่อนทัพลงใต้เหยียบย่ำแผ่นดินต้าเซี่ย! ไร่นาอันอุดมสมบูรณ์นับหมื่นลี้ของต้าเซี่ยล้วนตกอยู่ในกำมือ! เพียงแค่จินตนาการ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1501
ยิ่งจางไป่เจิงปะทะกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมากเท่าไหร่ หลี่หลงหลินก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นเท่านั้น เพราะครั้งนี้สถานการณ์ไม่เหมือนเดิม ที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสามารถยึดครองเมืองซั่วเป่ยได้ เป็นเพราะเสิ่นชิงโจวหนุนหลัง แม้จางไป่เจิงจะเฝ้าชายแดนเหนือมาทั้งชีวิต และสู้รบกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาทั้งชีวิต แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับเสิ่นชิงโจว! รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่ถ้าไม่รู้แม้กระทั่งว่าศัตรูที่ต้องเผชิญหน้าคือใคร ก็มีแต่จะตายอย่างไร้ที่ฝัง! หลี่หลงหลินชี้ไปที่เมืองซั่วเป่ยบนแผนที่แล้วกล่าวว่า: “เมืองซั่วเป่ยนั้นป้องกันยาก โจมตียาก และมีชัยภูมิที่อันตรายยิ่งนัก หากไม่ใช่เพราะเสิ่นชิงโจวคอยชี้แนะอยู่เบื้องหลัง ด้วยกำลังของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแล้ว ย่อมไม่มีทางยึดเมืองซั่วเป่ยได้” “บัดนี้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีเสิ่นชิงโจวคอยวางแผนอยู่เบื้องหลัง ย่อมไม่ใช่พวกไร้ระเบียบแบบเมื่อก่อนอีกต่อไป” “หมาป่าที่ดุร้ายเมื่อมีจ่าฝูงย่อมกลายเป็นฝูงหมาป่า พลังของฝูงหมาป่าย่อมแข็งแกร่งกว่าหมาป่าตัวเดียวมากมายนัก บัดนี้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1500
พลบค่ำแสงยามเย็นงามเจิดจ้า ท้องนภางดงามราวภาพวาดขบวนทัพเคลื่อนออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าไปทางเหนือโดยไม่ได้หยุดพักแม้แต่ครู่เดียวซูเฟิ่งหลิงโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า สายตาเหม่อมองขอบฟ้าไกล “องค์รัชทายาท วันนี้ก็เย็นมากแล้ว ควรสั่งให้ทหารหาที่พักตั้งค่าย พักผ่อนเสียบ้างเถิดเพคะ”แม้ซูเฟิ่งหลิงจะได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ แต่บัดนี้ในกองทัพ คำพูดของนางยังไม่ถือเป็นที่สุด ทุกเรื่องล้วนต้องปรึกษาหารือกับหลี่หลงหลินผู้เป็นผู้ตรวจการกองทัพเสียก่อนเมื่อผู้ตรวจการกองทัพเห็นชอบแล้วเท่านั้น นางจึงจะสามารถออกคำสั่งได้หลี่หลงหลินกำลังหลับตาพักผ่อน เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งหลิง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น “สั่งให้ทั้งกองทัพเข้าสู่สภาวะเร่งด่วน เปลี่ยนแปลงเป็นขบวนทัพเคลื่อนที่เร็ว เดินทางตลอดคืน มุ่งสู่ดินแดนทางเหนือโดยเร็วที่สุด!”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปนางไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะตอบอย่างเด็ดขาดถึงเพียงนี้อีกทั้งตอนนี้เพิ่งจะออกจากเมืองหลวง เวลายังมีเหลือเฟือ ไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเดินทางถึงเพียงนี้เลยซูเฟิ่งหลิงทำหน้าไม่เข้าใจ “องค์รัชทายาท แม้ว่าตอนนี้แนวหน้าศึกใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว แต่ท่านแม่ทัพจางก็ได้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1499
ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าสั่งเจ้าไว้อย่างไร? เรื่องแค่นี้เจ้าก็ทำไม่ได้! องค์รัชทายาทตัวเป็นๆ ทั้งคน เจ้ากลับเฝ้าไว้ไม่อยู่!”เขาทราบดีอยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทคงไม่ยอมเชื่อฟังง่ายๆ จึงได้ส่งเว่ยซวินไปคอยจับตาดูโดยเฉพาะแต่ไม่คิดว่าถึงทำเช่นนี้แล้ว ก็ยังปล่อยให้องค์รัชทายาทหนีไปได้!เว่ยซวินคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทา “องค์รัชทายาท กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยเสียงเคร่งขรึม “แค่รู้ว่าผิดจะมีประโยชน์อันใด? ตอนนั้นเหตุใดจึงไม่ไล่ตามไป?”เว่ยซวินกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท รถม้าขององค์รัชทายาทนั้นเร็วเกินไปจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไล่ตามไม่ทันเลย...”ฮ่องเต้หวู่ทรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตรัสว่า “ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!”“ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไปบัดเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามให้หลี่หลงหลินไปยังแนวหน้าเด็ดขาด ส่งคนไปตามตัวหลี่หลงหลินกลับมาให้ข้าทันที! มิเช่นนั้นก็ปลดเขาออกจากตำแหน่งรัชทายาทเสีย! ดูซิว่าต่อไปเขายังจะกล้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้อีกหรือไม่!”ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นี่ไม่ใช่เพียงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตของหลี่หลงหลินที่ได้รับผล
Maaari mong magustuhan
รัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน247.4K viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา715 viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย349.2K viewsสลับชะตาองค์ชายจอมโจร
จูเฉิงกง - อันนา63 viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา532 viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง154.9K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์79 views
