สลับชะตาองค์ชายจอมโจร

สลับชะตาองค์ชายจอมโจร

Language: Thai
goodnovel12goodnovel
Not enough ratings
6Chapters
352views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เมื่อองค์ชายผู้สูงศักดิ์ถูกสลับใบหน้ากับจอมโจร และกำลังจะถูกส่งไปประหาร ทว่าฟ้าดินกลับช่วยให้เขาหลบหนีออกมาได้ และได้รับความช่วยเหลือจากหญิงสาวหมอยาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเข้าใจว่าเขาเป็นเจ้าโจรชั่วคนนั้น แต่กลับให้โอกาสเขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในหมู่บ้านร่วมกับเธอ... เขาจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป จะทวงคืนชะตาตนเองกลับมาได้หรือไม่?

View More

Chapter 1

บทที่ 1 : สับเปลี่ยนชะตา

「お祖父様、私、決めました。やはり留学します」

電話の向こう側から、黒瀬宗厳(くろせ むねよし)の沈んだ声が聞こえた。

「では、玲司(れいじ)との結婚式は……」

「取りやめることにしました」

白石紬(しらいし つむぎ)はきっぱりと答えた。

電話の向こうで宗厳は無念そうにため息をついた。

「黒瀬の家として、君には本当に済まないことをした。この数年、君の貴重な時間を縛り付けてしまった……玲司から改めて埋め合わせをさせよう」

今となっては、埋め合わせなどどうでもよかった。これで、黒瀬家に対する紬の役目は終わったはずだ。

一番良い終わり方は、お互いに何の貸し借りもない、白紙に戻ることだ。

「いいえ、お気持ちだけで十分です」

紬は言った。

「このことは、まだ彼には内密にお願いします」

宗厳は静かにうなずいた。

かつてのように、耳が聞こえないことで卑屈になっていた紬はもういない。聴力を取り戻した彼女には、もっと明るい未来が待っているはずだ。

彼女は目を閉じ、数日前の出来事を思い出していた。

……

数日前、紬は宗厳にこう告げていた。

「私、鼓室形成術を受けようと決めました」

怖くないわけではなかったが、その声には揺るぎない決意が宿っていた。

医師の警告が、今も耳にこだまする。

「手術が万が一失敗すれば、顔面神経に麻痺が残ったり、最悪の場合、聴力を完全に失ったりする可能性もあります。白石さん、それでも受ける覚悟はありますか?」

紬が手術を決意したのは、黒瀬玲司(くろせ れいじ)が二人きりになるたび、苛立たしげに彼女の補聴器を外すからだった。

そして、彼の友人たちが「まさか聴覚障害のある女性と結婚するのか」と彼をからかっているのを知ってしまったから。

もし自分の耳が普通に聞こえるようになったら、玲司も喜んでくれるはず。

そう信じて、彼女は大きなリスクを冒して手術に臨んだ。

手術室に運ばれる直前、最後に見たスマートフォンの画面に、彼からのメッセージはなかった。とはいえ、玲司の気まぐれな態度には慣れていた。

幸いにも、運命は彼女に味方した。

手術を終えた紬は、玲司の帰りを心待ちにしていた。聴力を取り戻し、もう健常者と何も変わらない自分を、一刻も早く彼に伝えたかった。

彼を驚かせようと、紬はあえて補聴器をつけたまま、彼が自分の手で外してくれるのを待った。

しかし、帰ってきたのは泥酔した玲司だった。

玄関を開けるなり、彼は彼女を壁に押し付けた。

強く肩を掴まれ、有無を言わさず唇を塞がれる。

こんなに性急で、強引な玲司は初めてだった。

ソファに押し倒されると、キスは首筋から耳元へと執拗に落ちてくる。

そして彼は、いつもの癖で補聴器を外した。

きっと邪魔なのだろうと、紬はずっとそう思っていた。

自分を組み敷く男を見つめながら、聴力が戻ったと知った時の彼の反応を期待して口を開こうとした、その瞬間。

彼の吐息が、ある名前を囁いた。

「むつみ……むつみ……」

回復したばかりの聴覚は、どんな些細な音も拾ってしまう。その囁きに、紬の全身は凍りついた。だが、欲望に我を忘れた玲司が、彼女の変化に気づくはずもなかった。

彼が呼んでいたのは、紬ではない。橘睦(たちばな むつみ)だったのだ。

結局、彼は睦のことを忘れられずにいた。

二人きりになるたびに補聴器を外したのは、邪魔だったからじゃない。彼女の名前を、心置きなく呼ぶためだったのだ。

睦は彼の心身をずたずたにし、破滅寸前にまで追い込んだというのに。それでもなお、彼は彼女を心の底から求めている。

なんて滑稽なのだろう。じゃあ、自分はいったい何? 都合のいい時にそばに置いて、飽きたら捨てられる愛玩動物?

彼の気まぐれ一つで愛玩され、そして用済みとばかりに捨てられる。自分は彼の心に届いたのだと、本気で信じていたのに。

すべては、最初から自分の思い上がりに過ぎなかった。

隣で眠りこける玲司を見つめる。

その時、枕元で光ったスマートフォンの通知が、紬の目に留まった。

「兄さん、睦ちゃんが海外で離婚して帰国したらしいぞ!このチャンス、絶対にものにしろよ!」

なるほど。彼が待ち焦がれていた人が帰ってきたのだ。今日の彼が、あれほど荒れていた理由がわかった。

そして、紬は宗厳にあの電話をかけたのだ。

黒瀬家には恩があった。もともと当主である宗厳から学費を援助してもらっていたし、失恋した玲司の世話を頼まれた時も、断る理由などなかった。

ましてや、ずっと前から玲司に想いを寄せていた彼女にとって、それは願ってもない申し出だったのだから。

当時、睦に一方的に別れを告げられて海外に去られ、玲司は自暴自棄になっていた。

だが彼の堕落は、酒や煙草ではなかった。スキー、深海ダイビング、スカイダイビング、カーレース、ロッククライミング。命知らずの極限スポーツに次々とのめり込んでいったのだ。

わずか数ヶ月で、彼は命を落としかけていた。

急遽、玲司の世話を任された紬に、何ができるというのか。彼女が選んだのは、一番愚直な方法だった。彼がすることに、ただひたすらついて行く。

最初、玲司は紬をまるでいないかのように扱った。あの深海ダイビングの事故が起きるまでは。

玲司が海中で酸素ボンベをサンゴに引っかけて破損させてしまった時、死の淵にいた彼に、紬は迷わず自分の酸素を分け与えた。

その代償に、彼女は水圧による損傷で聴神経を傷つけ、聴力を失った。

命の危機から生還した玲司は正気を取り戻し、仕事に打ち込むようになった。そして彼を救った紬は、彼のそばにいることを許された。

玲司は宗厳の言いつけ通りに彼女と婚約し、こう約束してくれた。

「これからは君を大切にする。愛せるように、努力するから」

あの時の彼女は、幸福の頂点にいた。

けれど、人の心は欲深い。かつては彼のそばにいられるだけで幸せだったのに、いつからか、彼の心の中で特別な場所が欲しいと願うようになっていた。

睦の帰国は、その淡い夢を打ち砕き、紬に現実を突きつけた。ここを去る時が来たのだ。

悲しみに暮れる暇さえなく、紬は冷静にスマートフォンを開いた。画面に映るのは、未完了のレッスンが山積みになった語学アプリ。

紬は涙を拭いもせず、単語を覚えていた。

ただ、その耳に、もう補聴器は必要なかった。
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
6 Chapters
บทที่ 1 : สับเปลี่ยนชะตา
สายลมปลายฤดูหนาวพัดอย่างรุนแรง ปลิดใบไม้จากกิ่งก้านให้ปลิวว่อนบนผืนแผ่นดินอันเยียบเย็น หิมะโปรยปรายลงบนภูผาใหญ่ สะท้อนกับแสงจันทร์เพ็ญจนแวววาวประดุจอัญมณีทว่าผู้คนเบื้องล่างขุนเขานั้นไม่ได้ว่างพอจะรับชมความงามของมัน เสียงฝีเท้าหนักและ เสียงหอบหายใจของเหล่าทหารม้าหลวงนับร้อยที่กำลังไล่ตามใครสักคน บอกให้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเสพความงามของบรรยากาศ“องค์ชาย! มันหนีขึ้นหน้าผาพะย่ะค่ะ! ม้าของพวกเราตามไปไม่ได้”“ล้อมภูเขานี้เอาไว้! อย่าปล่อยให้มันลอยนวล! ข้าจะไปจัดการมันเอง!” ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าองค์ชาย จ้องมองเหล่าทหารด้วยสายตาอันเด็ดขาด ก่อนจะแหงนมองชายผู้หนึ่งที่ใช้วิชาตัวเบา วิ่งพลาง กระโดดพลาง จนไต่ขึ้นหน้าผาไปไกลองค์ชายผู้นี้มีผิวเนียนกระจ่างดั่งหิมะต้นฤดู ทว่าแฝงความเปล่งปลั่งของโลหิต ด้วยสุขภาพที่ดีจากการฝึกฝนขัดเกลาร่างกายมานาน เส้นผมของเขาดำสนิท เรียงเส้นอย่างมีวินัย เงางามประหนึ่งหมึกสดบนพู่กันของปราชญ์ เกล้าขึ้นครึ่งศีรษะอย่างเรียบง่าย คิ้วของเขาเรียวและเข้ม ใต้คิ้วนั้นคือดวงตาลุ่มลึกเยือกเย็น มีประกายเข้มแข็งแต่ไม่แข็งกร้าว คล้ายอ่านทุกสิ่งทุกอย่าง สันจมูกโด่งรับกับ
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
บทที่ 2 : สตรีผู้ช่วยชีวิต
เสียงฝนยังคงโปรยปรายลงมาเบา ๆ บนหลังคาฟางอย่างไม่หยุดหย่อน แสงฟ้าแลบเป็นระลอกสว่างวาบผ่านช่องหน้าต่างไม้ ร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเสื่อผืนเก่าในกระท่อม ขาหอบหายใจถี่ ร่างกายเปียกชุ่ม เลือดซึมออกจากบาดแผลกลางหลัง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งยังชุ่มน้ำจนแทบแนบติดผิวเสียงประตูไม้เก่าดังแอ๊ดเบา ๆ หญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง พร้อมตะเกียงน้ำมันในมือ แสงอุ่นนวลจากเปลวเทียนสะท้อนดวงหน้าของนางอย่างแผ่วเบานางคือหญิงสาวผู้ที่พบร่างเขานอนหมดสติอยู่ข้างลำห้วยริมทุ่งนา ท่ามกลางฝนที่กระหน่ำลงมาในยามค่ำ กระท่อมของนางตั้งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางผืนนาอันเวิ้งว้าง ไม่มีเพื่อนบ้าน ไม่มีญาติพี่น้อง เป็นอาคารเล็ก ๆ ที่มีเพียงหญิงสาวนางเดียวใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบงันกระนั้น ความเงียบในวันนี้ กลับถูกทำลายโดยเสียงหายใจอันเหนื่อยอ่อนของเขาหญิงสาวนั่งลงข้างตัวชายแปลกหน้า เอื้อมมือบิดผ้าเช็ดร่างเขาอย่างระมัดระวัง น้ำจากผมของเขาหยดลงกับพื้น นางมองด้วยสายตาเรียบสงบ แต่เปี่ยมด้วยความระวังใบหน้าของนางงดงามประหนึ่งภาพเขียนจากฝีแปรงของจิตรกรวังหลวง ผิวเนียนผ่องราวหยกขาว ไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย และเมื่อแสงตะเกียงสาดส่องต้อง พ
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
บทที่ 3 : หมอยา
แดดยามสายสาดลอดผ่านไผ่สูงริมชายคา กลิ่นดินชื้นแตะจมูกอ่อน ๆ ขณะที่ไอน้ำค้างยังเกาะอยู่บนปลายใบพืชผัก ซูเหยียนก้มตัวอยู่ในสวนเล็กหลังกระท่อม มือของนางเปื้อนดินเล็กน้อย แต่กลับดูคล่องแคล่วและสง่างาม แม้ชุดของนางจะเป็นเพียงผ้าฝ้ายพื้นเมืองสีน้ำเงินเข้ม หากแต่ท่วงท่าการก้มถอนผัก วางตะกร้า หรือตรวจต้นใบล้วนบรรจงราวกับการร่ายรำของผู้ผ่านการฝึกศิลปะมาอย่างชำนาญสวนของนางไม่ใหญ่ เป็นเพียงแปลงดินแคบ ๆ เรียงชิดแนวไม้ไผ่ และมีรั้วไม้เตี้ย ๆ กั้นรอบ ในแปลงมีทั้งต้นผักชีฝรั่ง กวางตุ้งเขียว ขิงข่า ตะไคร้ และพืชสมุนไพรอีกหลายชนิดที่มักไม่พบในครัวเรือนทั่วไปนางเอื้อมเด็ดใบโหระพาอย่างระวัง ตรวจดูรากว่านหางจระเข้ แล้วบรรจงใช้มีดปลายแหลมเล็ก ๆ ตัดส่วนที่ใช้ได้เก็บลงตะกร้า ขณะถอนต้นกุยช่าย นางหันไปมองกระท่อมหลังน้อย ริมหน้าต่างยังเปิดไว้ ทำให้นางพอรู้ว่าคนบาดเจ็บยังคงนอนนิ่งอยู่“ต่อให้เป็นโจรหรือปีศาจก็ตาม.. คนที่เจ็บ ก็ยังต้องหายากินอยู่ดี...” ซูเหยียนถอนหายใจเบา ๆ แสงแดดกระทบใบหน้าด้านข้างของนาง ดวงตาดำขลับของหญิงสาวเปล่งประกายภายใต้ความเงียบ ยากที่ผู้ใดจะรู้ว่าในใจนางกำลังคิดสิ่งใดอยู่จนกระทั่งในตะ
last updateLast Updated : 2025-06-06
Read more
บทที่ 4 : การตัดสินใจ
แดดสายคล้อยเหนือหลังคาฟาง เสียงจั๊กจั่นครางระงมอยู่หลังแนวไม้ไผ่ในยามสายอันเงียบสงบ แต่ภายในกระท่อมหลังน้อย กลับมีคลื่นความกดดันอันมองไม่เห็นแผ่ซ่าน เมื่อเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังก้าวเดินเข้ามา ก่อนจะหยุดลงหน้าประตูไม้ตึง ตึง ตึง“หมอหญิงซูเหยียน เปิดประตูด้วยเถิด ข้า ผู้ใหญ่บ้าน หลินจู้เอง” เสียงผู้มาเยือนดังขึ้นหลังเคาะประตูหลายครั้ง ซูเหยียนเหลือบตามองหลี่ซวนเพียงแวบหนึ่ง ก่อนพับผ้าเช็ดมือ แล้วเดินไปเปิดประตู ทำให้นางพบกับชายสูงวัยร่างสูงใหญ่ ผมหงอกแซมขมับในชุดผ้าฝ้ายสีเขียวเนื้อหนา ยืนอยู่พร้อมชาวบ้านอีกเกือบสิบคนด้านหลัง“ข้าได้ยินว่ามีชายแปลกหน้าอยู่ในเรือนเจ้ามาหลายวันแล้ว” ผู้มาเยือนกล่าว “เจ้าไม่รายงานใคร ทั้งที่ธรรมเนียมของพวกเราระบุชัดว่า หญิงชายไม่ควรอยู่ร่วมเรือน หากมิใช่ญาติหรือสามีภรรยา เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้หญิงต้องเสียหาย”“เขาเป็นคนบาดเจ็บ ข้าไม่อาจปล่อยเขาให้ตาย” ซูเหยียนตอบโดยไม่หลบสายตา ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ แววตายังแข็งกร้าวราวกับจะเอาโทษให้ได้“แม้เจ้าจะเป็นหมอยา แต่เจ้าก็เป็นหญิงไม่มีสามี ชื่อเสียงของเจ้ามีผลต่อความเชื่อมั่นของหมู่บ้าน ถ้าเจ้าทำเช่นนี้ ต่อไปชายใดก
last updateLast Updated : 2025-06-10
Read more
บทที่ 5 : งานแต่ง
วันรุ่งขึ้นที่ผู้ใหญ่บ้านนัดหมายให้เป็นวันแต่งงานได้มาถึงเสียงฆ้องกลองจากปลายหมู่บ้านดังก้องมาแต่เช้า กลิ่นธูปหอมจาง ๆ ลอยอบอวลมากับลม ขณะที่แสงแดดอ่อนยามรุ่งสาดส่องลอดม่านไม้ไผ่ซูเหยียนยืนอยู่หน้ากระจกไม้เล็ก ๆ ภายในเรือนของตน สวมชุดคลุมผ้าฝ้ายสีแดง พร้อมทั้งผ้าคลุมหน้าที่แม่เฒ่าในหมู่บ้านนำมาให้ คลุมทับเสื้อและกระโปรงสีเขียวด้านใน เชือกคาดเอวถักจากเส้นไหมสีน้ำตาลแดงถูกมัดไว้หลวม ๆ ที่เอว แม้จะไม่ใช่ชุดเจ้าสาวตามธรรมเนียมชาววัง แต่เมื่ออยู่บนเรือนร่างของหญิงสาวผู้นี้ กลับงามประหลาดจนมิอาจละสายตานางส่องกระจกโดยไม่แต่งเติมใบหน้ามากนัก ร่างกายของนางอบอวลด้วยกลิ่นยาหอมอ่อน ๆ จากตลับไม้เก่า ๆ ซึ่งเคยเป็นของมารดา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย นางก็เดินออกไปยังลานหน้ากระท่อม ที่ซึ่งมีโต๊ะไม้สองสามตัวเรียงกันง่าย ๆ รองรับพิธีแต่งงานที่มิได้ใหญ่โต หลี่ซวนยืนอยู่ที่นั่น ผมยาวถูกมัดไว้ลวก ๆ สวมชุดผ้าหยาบ ๆ ของชาวบ้านธรรมดา ๆ ที่ผู้ใหญ่บ้านนำมาให้ แทนชุดนักโทษที่สวมอยู่แต่แรก แม้จะไม่ได้สภาพดีเท่าไรนัก เพราะผู้ใหญ่บ้านก็ไม่ได้เอ็นดูเขามากพอจะให้ของดี ๆ แต่ก็ดีกว่าชุดรุ่งริ่งเปื้อนดินโคลนที่เขาสวมตอ
last updateLast Updated : 2025-06-11
Read more
บทที่ 6 : ความจริงของหมู่บ้าน
สองสามวันผ่านไป นับตั้งแต่งานแต่งงานที่เรียบง่ายและเปี่ยมด้วยนัยสำคัญ หลี่ซวนเริ่มฟื้นตัวขึ้นมาก แม้บาดแผลยังไม่จางหาย แต่เรี่ยวแรงก็มากพอจะเดินเองได้ ซูเหยียนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นางกลับมาสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำเงิน คอเสื้อและแขนเสื้อลายสีแดงและทองเหมือนเดิม ยังนอนในห้องเก็บยาและปรุงสมุนไพร ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการปรุงยา ส่วนหนึ่งนำมาให้หลี่ซวนในคราบเถาอู่ที่กำลังบาดเจ็บ อีกส่วนบรรจุให้ห่อ เหมือนเตรียมไว้สำหรับสถานการณ์ข้างหน้า ราวกับชีวิตนี้ไม่มีเหตุการณ์แต่งงานใด ๆ เกิดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หลังออกไปเก็บสมุนไพร ปรุงยาเรียบร้อย นางส่งถ้วยยาร้อนให้เขาเช่นเคย แต่แทนที่จะเงียบตามปกติ นางกลับเอ่ยขึ้นเบา ๆ"วันนี้มีประชุมหมู่บ้านที่ลานกลางหมู่บ้าน ข้าเห็นว่าเจ้าควรไปฟังด้วยตัวเอง...""ชาวบ้านยอมให้ข้าไปหรือ?" หลี่ซวนถาม ก่อนจะมองหน้านางอย่างแปลกใจ"ไม่มีใครห้ามเจ้า ตั้งแต่เจ้าเอ่ยว่าจะเป็นสามีของข้า" ซูเหยียนพูดเรียบ ๆ แล้วยิ้มให้ ไม่ใช่เชิงล้อเลียน ไม่ใช่หยอกล้อ"เจ้าจะไปด้วยไหม?" หลี่ซวนถามขึ้น"ไปสิ ข้าต้องนำสมุนไพรที่ปรุง ไปให้ชาวบ้านหลาย ๆ คน" ซูเหยียนบอกกับเขา ก่อนจะนำห่อยาสมุนไพรจำนวนหนึ่งใ
last updateLast Updated : 2025-06-11
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status