Share

บทที่ 835

Penulis: ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง
“หากเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทจะทรงอนุญาตให้กระหม่อมร่วมเดินทางไปชายแดนด้วยได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

มู่หรงเซี่ยวเทียนนึกว่าตัวเองฟังผิดไป จึงเอ่ยถามว่า “บุตรแห่งนักปราชญ์ว่ากระไรนะ? เจ้าจะไปที่ชายแดนกระนั้นรึ? ชายแดนใด? เจ้าจะกลับแคว้นต้าเหยียนรึ?”

ฉินซูตอบอย่างเฉยเมยว่า “ฝ่าบาททรงเข้าพระทัยผิดแล้ว กระหม่อมตั้งใจจะเดินทางพร้อมกับกองทัพใหญ่ไปยังทิศเหนือ หากระหว่างทางคิดแผนรับมือกระไรขึ้นมาได้ ก็สามารถเสนอแก่แม่ทัพใหญ่ของพระองค์ได้เลยอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ"

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความงุนงงตกใจ

เดิมทีพวกเขาคิดว่าฉินซูตั้งใจจะหาเหตุผลลอบกลับไปต้าเหยียน

แต่กลับไม่มีใครคาดคิดว่า ฉินซูจะเป็นฝ่ายอาสาออกเดินทางร่วมกับลู่อวี้ไปยังชายแดนเหนือ เพื่อสกัดกั้นกองทัพทหารท้าหุ้มเกราะนับล้านจากแคว้นฉีด้วยตัวเอง

พึงรู้ไว้เถิดว่า หากประมาทเพียงเล็กน้อย ก็อาจถึงขั้นเป็นอันตรายต่อชีวิตได้เลยทีเดียว!

ในชั่วขณะนั้น สายตาของเหล่าขุนนางในราชสำนักที่มองฉินซูกลับเต็มไปด้วยความซับซ้อนยิ่งนัก

ถึงกับหาเหตุผลมาตำหนิมิได้เลย

แววตาของมู่หรงโม่เป็นประกายแวบหนึ่ง เขากล่าวว่า “บุตรแห่งนักปราชญ์ นี่ดูมิเหมาะสมกระมัง แนวหน้ามี
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 860

    ฉินซูกำชับ "แม่ทัพใหญ่ ท่านควรส่งคนกลับไปเสริมกำลังป้องกันเมืองเจียหยางก่อน หากอ๋องเซียงหยางบุกโต้กลับ เมืองเจียหยางก็คือแนวป้องกันสุดท้ายของเรา""ก่อนมา ข้าได้สั่งให้คนเสริมกำลังป้องกันเมืองไว้แล้ว เรื่องนี้บุตรแห่งนักปราชญ์วางใจได้เลย!""เช่นนั้นก็ยอดเยี่ยม"ฉินซูพูดจบ ก็จ้องมองแผนที่ทรายตามิกะพริบ ความคิดในสมองแล่นอย่างรวดเร็วเห็นดังนั้น ลู่อวี้และมู่หรงอวิ๋นเจิงก็ฉลาดพอที่จะมิส่งเสียงรบกวน......แคว้นต้าเหยียนท้องพระโรงของพระราชวังเมืองหลงเฉิงเมื่อฉงชูโม่เห็นฉินอู๋ต้าวก็รีบเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้ฟังทันทีฉินอู๋ต้าวเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "เจ้าว่ากระไรนะ? รัชทายาทกล้าสังหารบุตรชายอ๋องเซียงหยางแห่งแคว้นฉีเชียวหรือ?!"ขุนนางทั้งราชสำนักต่างก็ตกใจหน้าซีดเซียว และต่างมองไปที่ฉงชูโม่เป็นตาเดียว!แม้แต่เหลยเจิ้นยังมีสีหน้าประหลาดใจฉงชูโม่พยักหน้าช้า ๆ "เพคะฝ่าบาท หยวนหัวคิดจะทำเรื่องต่ำช้ากับกู้เสวี่ยเจี้ยน หลังจากองค์รัชทายาทเสด็จไปถึง ก็ได้สังหารเขาทันที"ได้ยินดังนั้น บรรดาขุนนางระดับสูงที่ต้องการตำหนิฉินซูเกิดความกระดากทันทีด้วยกู้เสวี่ยเจี้ยนเป็นศิษย์ของหัวหน้

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 859

    ฉินซูพูดอย่างใจเย็น "แม่ทัพใหญ่เพียงแค่จัดทหารฝีมือดีสามพันนายกับพลธนูหนึ่งพันนายให้ข้าก็พอ!""ว่ากระไรนะ?!" ลู่อวี้ถามด้วยความตกตะลึง "ท่านคิดว่ากำลังพลเพียงสี่พันนายจะสามารถเผาคลังเสบียงของอ๋องเซียงหยางได้หรือ? เป็นไปได้อย่างไร!""ฉินซู ท่านดูแคลนอ๋องเซียงหยางเกินไปแล้วกระมัง คลังเสบียงเป็นสถานที่สำคัญ อย่างน้อยเขาก็ต้องจัดทหารฝีมือดีหลายหมื่นนายเฝ้ายาม ท่านมีทหารฝีมือดีเพียงสามพันนายกับพลธนูหนึ่งพันนาย จะทำการสำเร็จได้อย่างไร?"ฉินซูอธิบาย "ทหารฝีมือดีสามพันนายนั้นใช้เพื่อดึงดูดความสนใจของทหารเฝ้าคลังเสบียงเท่านั้น ส่วนวิธีการเผาคลังเสบียงของพวกเขา ข้ามีวิธีจัดการอยู่แล้ว"มู่หรงอวิ๋นเจิงขมวดคิ้ว "แต่แม้ว่าท่านจะมีวิธีจริง ๆ พวกเราก็ยังมิรู้ว่าคลังเสบียงของอ๋องเซียงหยางตั้งอยู่ที่ใด!""ใช่แล้ว บุตรแห่งนักปราชญ์ พวกเรายังมิรู้เลยว่าคลังเสบียงของอีกฝ่ายอยู่ที่ใด สิ่งที่ท่านพูดเมื่อครู่มิเท่ากับพูดปากเปล่าหรอกหรือ?"ฉินซูมิพูดกระไร แต่หันไปมองซ่างกวนอวิ๋นซีอีกฝ่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามว่า "ไยเจ้ามองข้าเช่นนั้น?""ซ่างกวน... แหะ ๆ ท่านเจ้าสำนัก ไหน ๆ ท่านก็มาแล้ว คงมินิ่งดูดา

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 858

    ฉินซูยังมิทันตอบกลับ ก็มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากนอกกระโจม“เจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้บัญชาการทัพเป่ยเยี่ยนแท้ ๆ คิดหาอุบายป้องกันศัตรูมิออกเลยหรือ?”ครั้นสิ้นเสียง ซ่างกวนอวิ๋นซีก็ก้าวเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยใบหน้าของลู่อวี้แดงสลับเขียว รู้สึกอับอายยิ่งนัก “ท่านเจ้าสำนัก ข้าน้อยละอายนัก ข้าน้อยคิดแผนการดี ๆ มิได้จริง ๆ จึงจำเป็นต้องขอคำชี้แนะจากบุตรแห่งนักปราชญ์ขอรับ”มู่หรงอวิ๋นเจิงที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างลังเล “กองทัพทหารม้าหุ้มเกราะของอ๋องเซียงหยางมีไพร่พลนับล้าน ส่วนกำลังพลของเรามีเพียงสี่แสนกว่านาย หากปะทะกันตรง ๆ ย่อมมิอาจต้านทานได้ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าถึงสองเท่า แผนการที่ว่าเหล่านั้นจะใช้ได้ผลจริง ๆ หรือ?”“เฮ้อ! ต่อหน้าพลังที่ยิ่งใหญ่ แผนการใดล้วนเป็นเพียงความพยายามที่ไร้ผล ช่างเถิด กระหม่อมจะออกคำสั่งให้เตรียมพร้อมรับศึกอย่างเต็มที่”ลู่อวี้สีหน้าเคร่งขรึม พูดจบก็คิดจะออกไปทันใดนั้น ฉินซูก็โพล่งขึ้นมาทันที “ข้าพอจะมีแผนอยู่แผนหนึ่ง หากสำเร็จ อาจจะถ่วงเวลาอ๋องเซียงหยางและกองทัพของเขาได้หนึ่งถึงสองเดือน”เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนในกระโจมต่างตกตะลึง!

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 857

    "มิน่ากระมังท่านอา? ท่านทำศึกมาหลายสิบปี ฉินซูผู้นั้นจะเทียบกับท่านได้อย่างไร?" มู่หรงอวิ๋นเจิงรู้สึกเหลือเชื่ออีกคราลู่อวี้หัวเราะขื่นขม "เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน บางคนเกิดมาเพื่อนำทัพทำศึก ฉินซูคือหนึ่งในนั้น ดังนั้น มิว่าอย่างไร ท่านก็ต้องดึงเขามาอยู่ข้างกายท่านให้ได้ มีเขาคอยช่วย สิ่งที่ท่านปรารถนาย่อมสำเร็จดังหวัง!"เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ดวงตาของลู่อวี้ก็แน่วแน่ขึ้นมู่หรงอวิ๋นเจิงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่นวันรุ่งขึ้นเนื่องจากชัยชนะในศึกแรกทำให้ทหารเป่ยเยี่ยนที่เคยมีสีหน้าหมองเศร้ากลับมามีชีวิตชีวาและกระตือรือร้นอีกคราฉินซูมาถึงค่ายทัพหลวงอีกครั้ง พบว่าเวลานั้นลู่อวี้กำลังสอบปากคำเกาตงและไช่ซือลู่อวี้พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "เกาตง ไช่ซือ ตราบใดที่พวกเจ้าบอกจุดอ่อนของกองทัพอ๋องเซียงหยาง ข้าจะรับประกันชีวิตพวกเจ้า และอาจจะให้ตำแหน่งสูงและผลประโยชน์มากมายแก่พวกเจ้า ทำให้พวกเจ้ามีชีวิตที่สุขสบายได้!""จุดอ่อน? ฮ่าฮ่า ทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีของเราไม่มีจุดอ่อนใด! จะฆ่าก็ฆ่าเสีย ข้าเกาตงยอมตายดีกว่าทรยศอ๋องเซียงหยาง!""ถูกต้องแล้ว พวกเจ้าคอยดูเถอะ อี

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 856

    ฉินซูยิ้มอย่างมีเลศนัย "ใช่แล้ว ข้าเอง คิดมิถึงใช่หรือไม่? กองทัพนับหมื่นของเจ้าถูกน้ำพัดหายไปเกือบหมดแล้ว!"เกาตงคำรามด้วยสีหน้าดุดัน "เจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไปนัก รอให้กองทัพของท่านอ๋องของเรามาถึงเสียก่อนเถิด พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!""วางใจเถอะ ในเมื่อตัวข้ากล้าบุกมาถึงแนวหน้า ย่อมมีวิธีจัดการกับเขา ส่วนพวกเจ้า ข้าจะไว้ชีวิตสุนัขพวกเจ้าไว้ก่อนชั่วคราวแล้วกัน!"เมื่อได้ยินฉินซูเรียกตนเองว่า 'ตัวข้า' เกาตงก็ถามด้วยความตกใจ "เจ้าคือองค์รัชทายาทแห่งเป่ยเยี่ยนรึ?""ข้าคือองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน!"ฉินซูพูดจบก็หันไปสั่งการเจี่ยเซิ่งและคนอื่น ๆ "มัดพวกมันกลับไปแล้วเฝ้าให้ดี หากปล่อยพวกมันหนีไปได้ ก็จงเตรียมคอพวกเจ้าให้ข้าบั่นได้เลย!"“น้อมรับบัญชา!”เกาตงและไช่ซือถึงกับงงงัน นี่เป็นเรื่องบาดหมางระหว่างอ๋องเซียงหยางกับเป่ยเยี่ยน ไฉนองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียนถึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?พวกเขายังมิทันได้ซักถาม ก็ถูกปิดปากเสียก่อนราวครึ่งชั่วยามต่อมาฉินซูกลับมาถึงค่ายทัพหลวงของเป่ยเยี่ยนทันทีที่เข้ามา มู่หรงอวิ๋นเจิงก็เข้ามาต้อนรับ "ฉินซู เรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง สามารถสกัดทัพหน้าของอ๋องเซีย

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 855

    “เอ่อ? พวกเป่ยเยี่ยนหายไปที่ใดเสียแล้วเล่า? ตามหลักแล้วพวกมันน่าจะซุ่มโจมตีอยู่แถวนี้มิใช่หรือ?”เกาตงขมวดคิ้ว รู้สึกประหลาดใจไช่ซือชี้ไปยังแสงไฟที่ค่อย ๆ ลับตาในระยะไกล แล้วกล่าว “ท่านแม่ทัพเกา ดูนั่นสิ พวกมันกำลังหนีไปแล้ว สงสัยลูกธนูคงหมดแล้วขอรับ!”“หึ! สังหารพี่น้องของพวกเราไปมากมาย ข้าไม่มีทางปล่อยให้พวกมันหนีกลับค่ายไปได้เด็ดขาด! เดินหน้าเต็มกำลัง! ตามข้ามา!”เกาตงพูดจบ ก็รีบนำหน้าออกไล่ล่า ไช่ซือและคนอื่น ๆ ตามมาติด ๆดังนั้น ทั้งสองฝ่ายจึงไล่ล่ากันภายใต้แสงจันทร์สลัวรางเกือบสองชั่วยาม จนมาถึงบริเวณแม่น้ำเจียหยางเมื่อเห็นลำน้ำแห้งขอด ฉินซูก็โบกมือแล้วตะโกน “รีบข้ามแม่น้ำ!”เมื่อทุกคนมาถึงฝั่งตรงข้ามแล้ว ฉินซูก็มิได้พาทัพถอยต่อไป แต่หยุดลงห่างจากริมฝั่งแม่น้ำประมาณยี่สิบจั้งฉินซูมองทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีที่ไล่ตามอย่างมิลดละ มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มเย็นชาเขายกมือขึ้นช้า ๆ เสียงยิงธนูหนาหูดังขึ้นจากเบื้องหลังเมื่อทหารม้าหุ้มเกราะแคว้นฉีเหล่านั้นกำลังจะขึ้นฝั่ง ฉินซูก็โบกมือแล้วตะโกนสั่งการ “ยิงธนู! สกัดพวกมันไว้!”ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!ลูกธนูจำนวนมหาศาลพุ่งใส่เกาตงและคนอ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status