2.

เสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกรงใจ นิธิ รับสายโทรศัพท์เบอร์ที่ใช้ติดต่องานด้วยความสุภาพ แล้วเปลี่ยนโทนเสียงทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยที่รู้จักกันมานับสิบปี พี่อาทร น่าจะแก่กว่าเค้านับสิบปี แต่ด้วยสายรุ่นที่เหนียวแน่น ทำให้เค้าได้รู้จักชายผู้นี้ในฐานะโปรแกรมเมอร์มือฉกาจ และชายหนุ่มผู้รักภรรยาสุดหัวใจ ลูกครึ่งสาวสวยชาวญี่ปุ่นผู้บอบบางและอ่อนโยน แม้จะไม่แข็งแรงเท่าไหร่ แต่ครอบครัวนี้ก็สมบูรณ์แบบเหลือเกิน จนเค้าอดอิจฉาไม่ได้ เสียงรุ่นพี่เล่าถึงลูกสาวตัวน้อย น้องแองเจิ้ลยังจำได้ดีจนเค้าอดนึกเอ็นดู เด็กหญิงตัวเล็กไม่ได้ รูปถ่ายล่าสุด คือน้องแองเจิ้ล เรียนอยู่ประถมหนึ่ง เจ็ดขวบเท่านั้นเอง

"ลูกสาวพี่สอบเข้ามหาวิทยาลัยนานาชาติได้ เริ่มเรียนเทอมนี้ พี่ฝากนิธ ช่วยดูหลานด้วย รับรองว่าแองเจิ้ลดูแลตัวเองได้ดี เพียงแต่นิธ อาจจะต้องเป็นผู้ปกครองแทนพี่เท่านั้น "

นิธิรับคำ "ครับผมจะช่วยดูแลหลานให้ " นิธิรับคำอย่างหนักแน่น ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงหลังจากพูดธุระจบแล้ว

"หาคอนโดให้ห้องนึงสิ เอาแถวมหาวิทยาลัยนี้ นะ เอาที่ติดรถไฟฟ้าด้วย" เสียงนิธิบอกเลขาสาวใหญ่ที่อยู่หน้าห้องทำงานของตัวเอง เลขาสาวย้อนเจ้านายหนุ่มทันที

"ถ้าหาด่วนขนาดนี้ ไม่ให้นอนเพ้นท์เฮ้าส์คุณนิธ เลยละคะ ใก้ลด้วย สะดวกด้วย ไม่ต้องเสียเงินด้วยนะคะ" เลขาออกความเห็น นิธินั่งนิ่งไปพักหนึ่ง เค้ามีเพ้นท์เฮ้าส์ส่วนตัวอยู่ห้องนึง นานแล้วที่ไม่ได้ใช้ สองห้องนอน สามห้องน้ำ กว้างขวาง โอ่โถง ถ้าเผื่อรุ่นพี่ขึ้นมาเยี่ยมหลานก็สะดวกดี

"โอเค ตามนั้นเลย ให้คนเข้าไปทำความสะอาด หาของกินเข้าไปเตรียมให้พร้อม หลานผมจะเข้าไปอยู่" เจ้านายสั่งการแล้วลงมือทำงานต่อ เค้าจะมีหลานสาวแล้ว นิธิคิดในใจ

กระเป๋าเดินทางใบใหญ่เตรียมโหลดใต้ท้องเครื่อง คุณพ่อออกมาส่งลูกสาวที่สนามบินด้วยตัวเอง

"เดินทางดีๆ เจออานิธแล้ว โทรบอกพ่อด้วย พ่อจะได้วางใจ คืนแรกอาจะหาที่พักให้ก่อน แองเจิ้ลดูแลตัวเองนะลูก

"เสียงพ่อสั่งแล้วกอดลูกสาวแน่น "พ่อกลับได้เลยค่ะ หนูอยู่ได้ "

ลูกสาวบอกพ่อ กลัวแม่จะตื่นมาแล้วตกใจ เมื่อคืนเธอลาแม่ก่อนที่แม่จะหลับ แองเจิ้ลเลือกบินแต่เช้าเพื่อพ่อจะได้มาส่งได้ แม้จะ

"นิธิ พิทักษ์วงศ์" แองเจิ้ลเปิดหาชื่อเค้าในอินเตอร์เน็ต ภาพเค้าก็ขึ้นมาทันที อย่างมากมาย นักธุรกิจใหญ่ หล่อ รวย และ ยังโสด เด็กสาววัยสิบแปดปียิ้มกริ่มออกมา ทำไมหล่องี้ละ เธอคิดในใจ แล้วมองรูปเค้าในโทรศัพท์ตัวเอง

"แองเจิ้ลจะเป็นเด็กดีนะคะ" เธอบอกกับเค้าในโทรศัพท์ของเธอ

"ในประวัติบอกอายุของเค้า 32แล้ว แก่จุงเลย " เด็กสาววัยสิบแปดบ่นออกมา

"ห่างกันตั้ง14ปี ป่านนี้ตีนกาขึ้นเต็มหน้าแล้วมั้ง" แองเจิ้ลพูดคนเดียว แล้วหยิบกระจกออกมาดูหน้าตาของตัวเอง เด็กสาวผิวขาวผ่อง หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ปากสีชมพูอ่อนของลิปกลอส สวมเสื้อยืดพอดีตัว กับกระโปรงยาวลายดอกไม้เล็กน่ารัก เธอก็หน้าตาพอดูได้เหมือนกัน หวังว่าคุณอาจะไม่ผิดหวังนะคะ

เสียงเลขารายงานว่าหลานสาวจะมาถึงวันนี้ พร้อมกับแจ้งเวลาที่เครื่องลงให้ทราบ

"ทำห้องแล้วใช่ไหม" เค้าถามออกไป "เรียบร้อยค่ะ จัดการตามสั่งเรียบร้อย อาหารเต็มตู้ และแจ้งแม่บ้านให้ทำห้องให้แล้วค่ะ "

เลขาตอบขยายความทั้งหมด นิธิพยักหน้า "ถ้าไม่มีอะไร บอกคนรถเตรียมรถตู้ออก ผมจะไปรับหลานเอง แล้ววันนี้คงไม่เข้าแล้ว"

เจ้านายสั่งเสียงเรียบ

รูปถ่ายที่ส่งเข้ามาในโทรศัพท์ทำให้คนที่ได้รับนิ่งอึ้งไปทันที แองเจิ้ลวันนั้น ไม่ใช่เด็กหญิงตัวน้อยอีกต่อไป เธอเป็นสาวสวยวัยสิบแปดปีที่น่ารักเหลือเกิน แม่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น พ่อเป็นไทยแท้ ลูกสาวได้เสี้ยวญี่ปุ่นมา น่าตาน่ารักเหลือเกิน รอยยิ้มหวานสดใส นิธิจับหัวใจตัวเอง