ดำดิ่ง

มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าหรือว่า อ๋อจริงสิตอนนี้วรากรอาจเป็นตัวละครตัวหนึ่งที่หายไป 555นึกออกแล้ว นางรอง (หรือตัวโกงวะ เรื่องนี้ไม่ยักกะมีตัวโกง) ในเมื่อเคยคิดไว้แค่พล็อตเขียนไปไม่กี่บรรทัดแค่ตอนที่นางเอกพบกับพระเอกที่ป่าไผ่ ต่อจากนั้นยังไม่ได้คิดต่อไป พระเอกเคยช่วยนางเอกไว้ ว่าแต่ก็สมบูรณ์แบบแล้วนี่ หลวนคุนช่วยอิงหลิวแล้วพระรองกับนางรอง ยังไม่ได้คิดว่าต้องเป็นใครอย่างไร แต่ตามบทพระรองต้องซัพพอตนางเอกนี่

หลวนคุนยืนกอดอกมองอยู่ห่างๆ

“ชินอี้อีกอย่างข้าอยากชวนเจ้าไปพบท่านพ่อ ...ข้าเล่าเรื่องของเจ้าให้ท่านพ่อฟังท่านพ่ออยากพบเจ้ามาก” ซวยแล้ว แซ่จางอะไรนี่ก็กุขึ้นมา

“คือๆๆ ไว้ เจอกันวันเทศกาลไหว้พระจันทร์เลยทีเดียวดีกว่า” หลิ่งจือยิ้มบริสุทธิ์

“แล้วแต่เจ้าเลย แค่เจ้ายอมไปตำหนักองค์รัชทายาทพร้อมข้าก็ดีใจแล้ว” หาทึกทักเอาเองใครจะไปพร้อมแกเห็ดหลินจือ

“นางเป็นคนของบ้านข้า เช่นนั้นต้องไปพร้อมข้าถึงจะถูก” มาอีกคน เฮ้อ#_#เวงๆๆ ทำอย่างไรดีอุปาทานหมู่หรือเปล่าสงสัยต้องลดบทบาทตัวเองลงบ้าง

“คือข้าไม่สบาย เป็นลมดีกว่า” หลิ่งจือรับร่างบางไว้ทัน สบตา หวานเยิ้ม โอ้มายก๊อด วรากรหลับตาปี้ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย

หลวนคุน ถือวิสาสะซ้อนร่างของวรากรไว้ในอ้อมแขน

“ข้าดูแลนางเองเจ้ากลับได้แล้วหลิ่งจือ”หลิ่งจือหน้าเปลี่ยนสีเหมือนจะ เกรงใจหลวนคุนอยู่ไม่น้อย

“อย่าเพิ่งแกล้งเป็นลมข้ามีเรื่องคุยกับเจ้าแม่นางชินอี้” @_@รู้ทัน วรากรแอบลืมตาข้างซ้ายมองคนอุ้ม ร่างบางแนบชิดอกกว้างอุ้มเดินลิ่วเหมือนกับตัววรากรเบาเหลือเกินวางลงบนเก้าอี้

“ไม่มีใครแล้ว ข้ามีเรื่องจะถาม” จะมีตบจูบไหมหากตอบอะไรแล้วทำเขาโมโห ไม่ไม่ๆๆอย่ามโนไปเองเราเป็นแค่คนเขียนนิยายเท่านั้นไม่มีบทเลิฟซีนหรือบท ฟินๆให้

“เชิญว่ามา”

“หมา ขนปุยสีขาว เจ้าเจอมันที่ไหน”

“อ๋อมันหายไปหรือ ท่านก็ตามหามันหรือข้าเจอมันที่หน้าห้องพักของข้า”

“จิ้งจอกเก้าหาง”

“หมาจิ้งจอก ข้าเห็นมันมีหางเดียว” หลวนคุนกำลังคิด

“ไม่ใช่หมา จิ้งจอกเก้าหางแล้วที่เจ้าเห็นมันมีหางเดียวเพราะ ตะบะยังไม่แก่กล้า” ภาพความทรงจำในอดีต เมื่อตามสืบคดีกับอาจารย์ในป่าไผ่แห่งนั้นหลวนคุนให้การช่วยเหลือลูกจิ้งจอกสีขาวขนปุกปุย ที่บาดเจ็บที่ขาโดยการฉีกเสื้อพันแผลให้มัน แล้วซ่อนมันไว้ไม่ให้อาจารย์มาพบเข้า หรือว่าเป็นเขาที่ผิดพลาดตอนนี้จิ้งจอกตัวนั้นเติบโตตะบะแก่กล้า ออกควักหัวใจผู้คนให้ล้มตายเพื่อเพิ่มตะบะให้ตัวเอง แปลงร่างกลายเป็นคนถาวรยากในการติดตามเหมือนที่อาจารย์เคยกล่าวไว้

“เจ้าระหว่างนี้ ห้ามออกไปไหนก่อนได้รับอนุญาตแม่นางชินอี้”

“ทำไม”

“เจ้ายิ่งจะไปแหวกหญ้าให้งูตื่น ข้าต้องการจับ จิ้งจอกเก้าหาง”

“ท่านมโนหรือเปล่าจิ้งจอกเก้าหางอะไรสุนัขพันธ์ุเจแปนนิส สปิตซ์ (japanese spitz) ข้าจะจับมันมาพิสูจน์ให้ท่านดู” หลวนคุนขมวดคิ้ว ส่ายหน้า

“เชื่อข้าแม่นางชินอี้ แม้แม่นางจะดูเข้มแข็งแต่ทว่าเรื่องราว แบบนี้ปล่อยให้ ข้าหลวนคุนจัดการแทน” เหมือนจะเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“ก็ได้ แต่จริงๆนะ หมาตัวนั้นน่ารักมากทีเดียวข้าอยากกอดมัน ขนนุ่มปุกปุยน่ารักที่ซู้ดด” ^_^หลวนคุนยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางของ วรากรที่เหมือนจะชอบสัตว์เลี้ยง

“ข้าสัญญาหาก ข้าจับมันได้และมันไม่ใช่จิ้งจอกเก้าหางข้ายินดีมอบมัน ให้เจ้าชินอี้” วรากรยิ้มตาหยีหลวนคุนเอื้อมมือเหมือนจะมาลูบหัวแต่กลับหดมือกลับ ใช้มือเกาหัวแก้เก้อ

“ข้าสัญญากับ อิงหลิวว่าจะพานางไปพายเรือที่สระบัว เจ้าไปด้วยไหม”

“ไม่ไม่ไม่ ดีเลย ท่านทั้งสองไปเถอะบรรยากาศดีสระบัว” *_*

หลวนคุนก้มหน้าใช้เท้าเขี่ยพื้นดินไปมาเหมือนกำลังเขินเมื่อเอ่ยถึงอิงหลิวหากวรากรมองไม่ผิด

ยิ้มมุมปาก555

“ท่าน ชอบอิงหลิวใช่หรือไม่” หลวนคุนเบิกตากว้าง

“บอกมาเถอะไม่ต้องอาย ข้าช่วยให้ท่านสมหวัง”

“เช่นไร”

“ก็เดี๋ยวให้ข้านอนคิดสักวันสองวัน แต่ตอนนี้ ไปชวนนางพายเรือก่อน” หลวนคุนยิ้มบางๆ ก่อนจะปลีกตัวออกไปวรากรคิดหนักก่อนจะ ตะโกนตามหลัง

“ให้ข้าไปพายเรือด้วยได้ไหม” หลวนคุนยิ้มเก๋เดินถอยหลังจากไป

วรากรนั่งรอ อิงหลิวกับหลวนคุนที่ท่าน้ำบนศาลา หลวนคุนมาถึงก่อน

ลงไปในเรือไม่พูดไม่จา วรากรมองหลวนคุนวิดน้ำออกจากเรือไม้ มองเลยไปยังฝักบัวน่ากินพิลึก อิงหลิวในชุดสีเหลืองส่วางสดใสบางเบา อิงหลิวช่างเหมาะกับเสื้อผ้าแบบนี้เสียจริงเหมือนหญิงงามในภาพวาดพู่กันจีนไม่มีผิดเพี้ยน หลวนคุนมองอิงหลิว ก่อนจะเชื้อเชิญ

“แม่นางทั้งสองเชิญ” หลวนคุนนั่งท้ายเรืออิงหลิวนั่งกลางหันหน้าให้หลวนคุนวรากรนั่งข้างหลังอิงหลิวหันหน้าไปทางเดียวกัน มองเห็นหน้าหลวนคุนได้ชัดเจนหลวนคุนสบตา อิงหลิว ส่งสายตาหวาน วรากรเสมองทางอื่น

เมื่อเรือถูกพายโดยหลวนคุนมาจนถึง กลางสระน้ำบทสนทนาของคนทั้งสามที่แทบไม่มี วรากรลุกขึ้นชี้มือไปที่ฝักบัวฝักใหญ่ เรือเริ่มโคลงเคลง

“แม่นางชินอี้นั่งลง” หลวนคุนส่งเสียงเตือน

“ข้าอยากได้ฝักบัว” เอื้อมมือคว้าฝักบัวที่อยู่ไกลเกินเอื้อม