ตัวร้าย

“นั่งลง ๆ” หลวนคุนตะโกนลั่น อิงหลิวหน้าเสียจับขอบเรือไว้ด้วยมือทั้งสอง วรากรจงใจเหยียบเรือข้างหนึ่งให้เอียงก่อนที่เรือจะคว่ำ คนทั้งสามร่วงลงสู่พื้นน้ำที่เย็นเฉียบ หลวนอิงปล่อยไม้พายมองหาสองสาว วรากรกระหยิ่มใจใจเดี๋ยวต้องไปช่วยอิงหลิวตามแผน วรากรพยายามว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง อิงหลิวว่ายน้ำไวมากจนถึงฝั่งไปแล้ว แต่วรากร ….กรรมดันเป็นตะคริวที่ขาเพราะน้ำเย็นจัด จมลงสู่พื้นน้ำ

พยายาม ที่จะโผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ยิ่งดำดิ่งลงไปเกือบจะหมดลมหายใจ ภาพที่ตัวเองตกบันไดลงไปจากชั้นสอง ข้างล่างนั้นน้องชายเขย่าร่างที่ไม่ไหวติงด้วยแรงทั้งหมด กิริยาของน้องชายคือตะโกนเสียงดังลั่น แต่วรากรไม่ได้ยินเสียงแม้แต่น้อยแม่กับพ่อที่พากันวิ่งมาดูวรากร อยู่ๆน้ำตาก็ไหลเกือบจะหมดลมนั่นเองหลวนคุน ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ใบหน้า รางเลือนในน้ำนั่น พยายามจะเข้ามาหาวรากร สติดับวูบลงไปทันทีกลืนน้ำเข้าไปเต็มกระเพาะ

ริมฝีปากรับรู้ถึงการถูกสัมผัส ลมหายใจอุ่นๆ ถูกส่งผ่านมายังริมฝีปาก หลวนคุนกอดดึงร่างขึ้นสู่ผิวน้ำเย็นยะเยือก สะดุ้งสุดตัว รู้สึกแน่นท้องกินน้ำจนอิ่ม พยายามจะอ้วกแต่ไม่มีอะไรออกมา อิงหลิวลูบหลังลูบไหล หลวนคุนยืนมองผ้าห่มผืนหนาถูกห่มเข้ากับตัว วรากรรู้สึกเศร้าอย่างประหลาดภาพน้องชายแม่และพ่อ ยังติดตาคิดถึงทุกคนเหมือนจะไม่ได้พบกันอีก น้ำตาไหลออกจากตาทั้งๆที่หยดน้ำยังเกาะพร่างพราว สะอื้นดังๆอิงหลิวกอดปลอบ

“ไม่เป็นไรแล้วพี่สาว ปลอดภัยแล้ว” ดวงหน้าเศร้าของวรากร ผิดไปจากที่ทุกคนเคยเห็น เช่นนั้นบรรยากาศจึงดูเศร้าสร้อย

หลวนคุนคิดว่าวรากรโกรธที่ตัวเองสัมผัสริมฝีปาก อิงหลิวกลับคิดว่าวรากร เสียใจที่ตัวเองเป็นตนเหตุให้เรือล่ม

“พี่สาว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะอิงหลิวดูแลพี่สาวเอง” อิงหลิวซึ่งบัดนี้ก็เปียกปอนกลับกลายเป็นคนที่คอยปลอบวรากรที่อ่อนแอขึ้นมาได้อย่างดี

“แม่นางชินอี้ ข้าขอโทษหากไม่ทำอย่างนั้นเจ้าจะหมดลมหายใจ เดี๋ยวข้าให้คนรับใช้หาอะไรร้อนๆ ให้และเชิญท่านหมอตรวจดูสักหน่อย” 

วรากรกลายเป็นคนพูดน้อย เดินเหมือนร่างไร้วิญญาณยังห้องพัก

อิงหลิวไม่พูดอะไรเป็นการรบกวน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้วรากรจนเป็นที่เรียบร้อยพาขึ้นไปนั่งบนแท่นนอน

“พี่สาว ท่านเจ้าบ้าน ขอโทษอะไรพี่สาว” วรากรเริ่มได้สติ

“เปล่าคือ ไม่มีอะไรข้าแค่คิดถึงพ่อแม่และน้องชายทางบ้าน ตอนจมน้ำเหมือนจะเห็นพวกเขา” เลือกที่จะเฉไฉไปอีกทางแต่ก็ไม่โกหก เขาว่าคนใกล้ตายมักจะคิดถึงคนที่รัก อดไม่ได้จะยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว

หลวนคุน เดินเข้าพร้อมกับข้าวต้ม และท่านหมอ

“ข้าวต้มร้อนๆ” ใช้ช้อนคน ไปคนมาปากก็เป่าไอร้อนลอยวน วรากรก้มหน้าไม่สบตาทั้งรู้สึกผิดและอาย

ท่านหมอนั่งลงข้างๆจับชีพจร พลิกข้อมือไปมาเหมือนกับไม่เจออะไร ลองใช้มือมาคลำที่คอ สีหน้ากังวลขมวดคิ้วจน หลวนคุนสงสัย

“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ”

“ท่านเจ้าบ้านข้าขอคุยกับท่าน เชิญด้านนอก” อิงหลิวเหลือบตามอง แต่ก็รับชามข้าวต้มมาป้อนวรากรต่อ

“เช่นไรท่านหมอแม่นางชินอี้นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“แปลกมาก ตั้งแต่ข้าเป็นหมอมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้ นางเหมือนกับปกติทุกอย่างทว่าจับชีพจรไม่เจอนางเหมือนคนที่...ไม่มีชีวิต ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกว่าเจ็บป่วย แต่ก็ไม่มีอะไรบ่งบอกว่ายังสบายดี” หลวนคุนขมวดคิ้ว

“ท่านหมอแน่ใจหรือตรวจดูดีแล้วหรือ”

“ข้าอาจต้องไปพลิกดูในตำราพันปีเสียใหม่ ว่าเคยมีใครป่วยไข้เช่นนี้ไหมแต่จากที่ดูนางแล้ว นางก็ไม่ได้เป็นอะไร ข้าจะจัดยาให้สักเทียบ บำรุงร่างกายนาง”

“เช่นนั้นรบกวนท่านหมอ เด็กส่งท่านหมอและรับเทียบยากลับมา” คนรับใช้วิ่งเยาะๆ ไปตามคำสั่ง หลวนคุนขมวดคิ้ว ใจหายอย่างประหลาด หรือว่านางจะเป็นจิ้งจอกเก้าหางตัวนั้นเสียเอง ไม่ได้เป็นมนุษย์ หลวนคุนส่ายหัวสะลัดความคิดวุ่นวายออกไปไม่สิวันนั้นที่เขาตาม คนร้ายที่ควักหัวใจไปนางยังอยู่ในห้องไม่ได้หายไปไหน

กลับเข้าไปข้างใน วรากรยังไม่กล้าคุยกับเขานางคงโกรธเขาจริง ๆ ที่ล่วงเกินนางขนาดนั้น วรากรกลายเป็นคนพูดน้อย และหลบหน้าหลวนคุน

เทศกาลไหว้พระจันทร์มาถึงแล้วในคืนนี้ หลิ่งจือในชุดสีขาว เรียบสบายตา ยืนรีรออยู่ด้านหน้า บ้านหลังใหญ่ของหลวนคุนด้วยท่าทีกระสับกระส่าย

วรากร ยืนถักผมให้อิงหลิวอย่างดงามเสียบปิ่นที่แอบออกไปซื้อที่ตลาดมากันสองคน อิงหลิวใส่สีแดง

“คุฯชายหลวนคุนเป็นคนมอบให้ข้า”อิงหลิวจึงใส่มันให้เข้ากับบรรยากาศที่มีโคมไฟสีแดงประดับทั่วเมือง นางงดงามที่สุดเท่าทีวรากรเคยเห็นผู้หญิงคนใดมา 

เรื่องการถูกควักหัวใจของเสี่ยวเอินค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับกาลเวลาผู้คนล้วนเตรียมตัวขอพรและเฉลิมฉลองวรากรยังไม่แต่งตัวยืนนิ่งไม่อยากไปไหน รู้สึกอยากกลับบ้านเป็นที่สุด และคิดว่าตัวเองถึงแต่งออกมาได้ก็ไม่สวย