Sa pagkagat ng dilim ay baon ko ang lahat ng hinanakit at sama ng loob. Tulala akong nakaupo sa aking katre habang yakap-yakap ko ang aking mga tuhod.
Nawalan ng halaga ang aking buhay simula ng mangyari ang aksidente. Galit silang lahat sa akin, tanggap ko iyon. Pero hindi ko matanggap na pinutulan na rin nila ako ng karapatan para sa sarili ko.
Binuksan ko ang bintana sa tabi ng aking katre. Agad na bumungad sa akin ang malamyos na hangin na para bang may binubulong. Ang buhay ko ay para na ring kadiliman, kagaya nito ay wala akong makitang kinabukasan para sa akin. Hanggang kailan ako magiging ganito? Hanggang kailan ko pagsisisihan ang nangyari?
Lord, hiniling kong parusahan mo ako para mapatawad nila ako pero bakit hindi nila matanggap ang pagkakamali ko? Hindi ko naman ginusto ang nangyari.
Wala ako sa sarili nang dahan-dahan akong umapak sa sahig na semento. Ramdam ko ang gaspang nito sa aking yapak. Binuksan ko ang pintuan at agad akong sinalubong at niyakap ng lamig. Lalo akong naakit sa kanyang bulong at tuluyang lumabas patungo sa sunog na bahay namin. Inikot ko ang aking paningin at naaaninag ko ang mga lubid na nakasabit sa may bubungan.
Umapak ako sa kahoy na nakapatong sa gitna. Hinawakan ko ang lubid at dahan-dahang itinali iyon at inilagay sa aking leeg.
Sana mapatawad niyo ako!
Bago ako mawalan ng malay ay tumama sa akin ang sinag ng flashlight.
Akala ko ay magiging malaya na ako. Akala ko ay makakatakas na ako at kakalimutan na lang nila ang nangyari.
Mali pala ako dahil pagmulat ng aking mata ay agad na bumungad sa akin ang galit na mukha ni nanay. Wala akong nakitang pag-aalala kundi galit.
"Nay!" sambit ko at muling humagulgol.
Nakaalalay siya sa aking katawan habang nakahiga sa malamig na semento. Sa tabi niya si tatay na nakatunghay sa akin at ang iba pa naming kamag-anak.
"Sana hinayaan mo na lang akong mamatay...Gusto ko nang mamatay nay, araw araw akong inuusig ng konsensiya ko dahil sa nagawa ko,” sumbong ko sa kanya sap ag-asang mapatawad niya ako.
"Hindi ka pwedeng mamatay, mabubuhay ka at sisisihin mo ang sarili mo. Hindi kami nagagalit sa'yo dahil nakagawa ka ng kasalanan, gusto namin ng tatay mo na maging matatag ka at itama mo ang pagkakamali mo.” Mas lalo akong umiyak dahil sa sinabi ni nanay.
"Patawad nay!"
Buong araw na sumagi sa isipan ko ang sinabi ni nanay. Hindi ko mawari kung nag-aalala ba siya sa akin o gusto niya lang mabuhay ako para maramdaman ko ang parusa ng nagawa kong kasalanan.
Patawarin niyo ako!
Kinabukasan ay sumama ako kay tatay sa bukid. Kailangan kong tumulong sa kanya kaysa daw magmukmok ako at maisipan ko na namang magpakamatay. Ito raw ang parusa nila sa akin, ang magtrabaho sa bukid.
Oo inaamin kong duwag ako dahil sinubukan kong takasan ang kahihiyang ginawa ko. Siguro ay hindi iyon ang parusang dapat na harapin ko.
Kinahapunan ay sinama ulit ako ni tatay para maghatid ng uling. Isang sako ang buhat ko sa balikat at nahihiya pa ako dahil madadaanan namin ang paaralan na pinapasukan ko at saktong uwian na. Nag-iisang High School lamang ito sa buong isla kaya't medyo malaki laki rin ang populasyon ng mga estudyante.
"O, ba't ka tumigil?” tanong ni nanay na nakasunod sa aking likuran habang pasan ang dalawang sako. Nauna na si tatay sa amin dahil mas marami ang kanyang dala.
Ayokong sabihin kay nanay na nahihiya akong dumaaan at makisabay sa mga estudyanteng palabas. Mas lalo pang dumami ang mga estudyante at hindi na kami nakaalis ni nanay dahil makipot ang daanan at may dumadaan din sa pwesto namin.
Nakatingin ang ibang mga estudyante sa akin, gumilid lang ako at hindi pinansin iyon.
Sampung minuto yata kaming nakaupo roon ni nanay sa gilid habang inaantay na maubos ang mga estudyante dahil mahirap makisabay sa mga naghaharutan.
"Charlotte?" Napalingon ako nang marinig ang tawag ng aking adviser.
"Good afternoon maam!" Nahihiya ko pang bati sa kanya at tumayo.
"Kumusta ka na?" Kita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata
"Okay lang maam," malungkot akong ngumiti.
Alam ng lahat na ganito ang trabaho namin kaya't sana'y na ako pero minsan ay hindi ko maiwasang atakihin ng hiya. Naiinggit ako sa ibang mga kaedad ko na hindi nakakaranas ng ganitong hirap.
Isang buwan na kaming di nagkikita at alam kong narinig niya ang nangyari kaya't hindi ko alam kung paano siya harapin lalo pa't ganito ang sitwasyon ko. Kung sana ay nakapagtapos si nanay at tatay sa pag-aaral ay hindi sana ganito ang buhay namin. Pero hindi ko sila masisisi kung ganito lang ang buhay na kaya nilang ibigay.
“Magandang hapon nay!” bati niya kay nanay
"Magandang hapon din maam!” mahinang tugon ni nanay.
"Titigil na ba talaga si Charlotte? Pwede naman siyang humabol sa mga test nay, sayang naman at dalawang buwan na lang magtatapos na siya ng High School. Sayang talaga kapag tumigil siya,” pangungumbinsi ni maam kay nanay. Sinulyapan ko si nanay at hinintay ang kanyang sagot
Sa loob-looban ko ay laking pasalamat ko na kusang binuksan ni Maam ang ganitong usapin sa aking nanay dahil iyon naman talaga ang gusto ko. Alam kong nagdesisyon na siyang patigilin ako pero sana ay bigyan niya ako ng pagkakataon.
"Sige maam" iyon lang ang sagot ni nanay at nagpaalam na rin si Maam Flores. Lalo akong pinanghinaan dahil sa kanyang sagot.
Hindi ko pinansin si nanay hanggang sa makauwi kami ng bahay.
Kinagabihan ay nakita ko siya sa balkonahe kaya't lumapit ako sa kanya. Naramdaman niya ang aking paglapit dahil lumingon siya sa akin.
"Si Leila nay wala kayong balita?” Sinubukan kong buksan ang usapan tungkol sa nawawala kong kapatid.
Nagtataka rin ako kung ano nang nangyari kay Leila. Noong una ay galit ako sa kanya dahil hindi siya nagpakita pero nangingibabaw pa rin sa akin ang pagiging kapatid. Isang buwan na ang lumipas at hindi ko maiwasang mag-isip na may masamang nangyari sa kanya.
"Huwag mo nang hanapin ang wala,” nagulat ako sa kanyang sinabi.
Alam kong may malasakit siya sa amin pero hindi ko alam kung bakit wala silang ginagawang aksiyon para alamin kung anong nangyari kay Leila.
"Nay gusto kong mag-aral ulit,"
Ilang segundong dumaan ang katahimikan bago niya ako tinipunan nang matalim na tingin. Alam ko na agad ang iniisip niya.
"Aayusin ko na po nay, iiwasan ko na si Sander," kahit masakit gusto ko pang idagdag. "Payagan niyo lang ako ni nanay na mag-aral ulit. Pagdating ko sa hapon ay tutulong ako sa inyo sa bukid," pinilit ko pa siyang kumbinsihin.
Kahit naiinggit ako sa mga kaklase ko ay gagawin ko ang lahat para mapatunayan kay nanay at tatay na hindi sila nagkamali sa pagbibigay sa akin ng pagkakataon.
Gagawin ko ito para makapagtrabaho at para makaalis ako dito sa bukid. Hahanapin ko si Leila at babawi ako kay Celestine.
Ang dami ko pang nais sabihin kay nanay. Gusto kong sabihin sa kanya na nais ko silang iahon sa hirap ngunit sa huli ay pinili kong manahimik. Sino ba naman ako? Hindi naman ako ang paboritong anak, pero minsan hindi ko maiwasang mag-isip kung anak ba talaga ako ni nanay.
Siguro nga hanggat wala akong napapatunayan sa kanila ay hindi nila ako pagkakatiwalaan.
Kinagat ko ang aking labi. Pinigil ang hikbi.
Huwag kang mag-alala nay, balang araw ay makikita mo... papatunayan ko sa inyo!
"Cha," tulala akong nakasandal sa bintana nang tinawag ako ni Rita. Tumabi silang dalawa ni Andra sa akin sa pag-upo. Pagbaling ko sa kanya ay iniabot niya ang mga notes niya sa akin. Nakausap ko si Maam Flores at ang iba ko pang subject teacher at bibigyan nila ako ng time para makapag review sa special test bukas. Sa hina ng utak ko ay sigurado akong hindi ko rin maipapasa iyon. Buti at nandito si Rita at binigyan ako ng pointers para daw di ako mahirapan. Kanina pagpasok ko pa lang sa gate ng school namin ay agad na nakatingin ang mga estudyante sa akin na para bang di kapani-paniwala na bumalik ulit ako sa pag-aaral. Mabuti na nga lang at nakuha ko ang loob ni nanay at pumayag pa siya sa akin. "Cha.. galinga mo ahh, para ma perfect mo ang exam,” pasaring ni Arnold sa akin. Gusto ko mang mag-pokus pero kung ganito ka-epal ang mga kaklase ko ay wala na talagang pag-asa. "Wag niyong isrtorbohin si Cha, seryoso pa naman yan,” dagdag pa ni Edison. Napapailing na lang ako. Walang m
Dire-diretso kong tinahak ang mapunong daan papunta sa amin. Malapit nang dumilim kaya mas binilisan ko ang lakad ko. Hindi dilim ang kinakatakutan ko kundi ang galit ni nanay at tatay sa akin. Bantay-sarado na nila ako dahil sa nangyari. Natigil ako sa aking paglalakad at napahiyaw nang may humablot sa akin papasok sa mapunong bahagi. Bigla akong binundol nang kaba ngunit agad ding napawi sa aking nakita. Nanlalaki ang mata ko nang harapin ako ni Sander. Ang akala ko ay masamang tao na ang humablot sa akin. Agad akong pumiglas sa kanyang hawak. Ramdam ko ang tusok ng mga mga maliliit na sanga at talahib sa aking balat. "Ano ba! Ba’t bigla-bigla ka na lang nanghihila? Nakakagulat ka naman akala ko kung sino na,” nandidilat ang mga mata kong nakatingin sa kanya habang nakahawak sa aking dibdib. Inis na inis ako dahil sa paghila niya sa akin. "Cha naman eh, huwag mo na kasi akong iwan.” Hindi na ako nagpumiglas nang hinawakan niya ako. Inaamin kong gusto ko ang pakiramdam ng kanyan
Minsang may mga bagay talagang kahit gusto mong ikwento ay kailangan mong sarilinin. Ang dahilan marahil ay hindi mo pa kaya o hindi pa ang tamang oras. Narinig ko ang pagtawag ni Andra. "Grabe naman kasi 'yang nanay mo, hindi naman kasi masama ang ginagawa mo," komento nito nang makahabol sa akin. Siguro nga para sa amin ay wala kaming ginagawang masama. Pero sa isang magulang na naghahangad lamang ng kabutihan para sa kanyang mga anak ay maling mali lalo na at ipinagbabawal pa nila ang pagboboyfriend naming magkakapatid. "Yang nanay mo kung makapaghigpit akala mo hindi nakaranas maglandi noong panahon niya." Nabigla ako sa tinuran ni Rita kaya't taka akong napatingin sa kanya. Naninibago akong makarinig ng ganitong komento galing sa kanya, nasanay akong lagi niyang naiintindihan ang opinyon ng iba at hindi siya nagkokomento ng hindi maganda. "Anong gusto niyo? Libre ko na kayo," tanong sa amin ni Andra pagkarating namin sa maliit na canteen ng school. Hindi ako sumagot kay An
Ilang segundo akong nakapikit. Tahimik na ang paligid at tanging ang ihip ng mahinahong hangin ang aking naririnig. Dahan-dahan kong pinahid ang butil ng luha sa aking pisngi. Hinugot ko ang aking hininga saka lumingon. Wala na siya sa kinatatayuan niya kanina. Hindi ko naramdaman ang kanyang pag-alis. Iniisip ko pa lang pero hindi ko kayang tuluyan na niya akong sukuan. Pilit kong iwinaksi sa isipan ang nangyari. Kailangan ko nang umuwi. Mabigat ang mga hakbang ko habang tinatahak ang daan pauwi sa amin. Dire-diretso akong naglakad nang may masalubong akong lalaking tumatakbo. Hindi ko agad napaghandaan iyon kaya nagkabanggan kaming dalawa. "Ahh!" Naibulalas ko dahil sa pagkabigla. Napangiwi ako sa sakit nang pareho kaming natumba. Gumulong kaming parehas at ramdam ko agad ang hapdi ng aking siko at paa. Iniinda ko pa ang sakit nang bumangon siya at pupung
Tulala akong naghahakot ng mga gamit namin papunta sa bahay namin. Mahigit isang buwan din kaming namalagi sa bahay ni tiya Marta. Mabuti na lang at naagapan na ni tatay na ayusin ang bahay namin kaya't ngayon ay babalik na ulit kami roon. Habang naglalakad ay hindi ko napansin ang malaking bato na nakaharang sa aking daanan kaya't napatid ako at nabitawan ko ang dala-dala kong karton. "Ang tanga mo talaga!" Napangiwi na lang ako sa paghila ni nanay sa aking buhok. Napatid na nga dinagdagan pa ang sakit. Tiningnan ko ang kuko kung natamaan buti na lamang at hindi natanggal. Kung hindi dahil sa lalaking iyon kahapon ay hindi sana ako ganitong tulala. Hindi k
Nang dumating ang gabi ay bumaba kami para kumain. Hindi ko alam pero nararamdaman ko ang tingin ng nanay ni Rita sa akin kaya't naiilang ako. "Mommy, okay lang bang papahiramin ko si Charlotte ng gown? Para po sana may maisuot siya sa prom." Nabitin sa ere ang aking pagsubo at napatingin kay Rita. Wala sa usapan namin ang ganito. "Meron ka pala e, hindi mo naman sinasabi," sabat ni Andra. "Pahiramin ko na lang siya. Kawawa naman kasi si Charlotte," Napayuko ako at uminit ang sulok ng aking mata. Hindi ko alam kung emosyonal lang ba talaga ako ngayon at napaka sensitive ko ngayong araw pero naiinsulto ako sa sinabi ni Rita. Gusto kong isipin na epekto lang ito ng mga nangyayari sa akin pero nitong mga nakaraang araw ay may napansin akong kakaiba kay Rita. "Balita ko
Halos hindi ko na makita ang aking daanan dahil sa mga luhang nag-uunahan. Hindi ko inalintana ang dilim ng paligid at ang malakas na pagbuhos ng ulan. Mas gugustuhin ko pang may bigla na lang hahablot sa akin at patayin ako kaysa bumalik pa sa lugar na iyon.Pumalahaw ako nang iyak nang gumulong ako pababa. Naramdaman ko ang hapdi ng mga kahoy at mga maliliit na sangang nahagip ng aking paggulong. Sana ay may ahas na bigla na lang tutuklaw sa akin para hindi ko na masaksihan ang mapait na sinag ng araw.Matatanggap ko pa siguro kung ipagtabuyan ako ni nanay kaysa tratuhin ako na parang hindi niya ako anak. Walang mahalaga sa kanya kundi ang paborito niyang anak na si Celestine at ako ang naging dahilan kung bakit nasira ang kanyang magandang mukha. Ako ang anak na naging bunga lamang ng kanilang pagnanasa sa isa't isa ngunit
Pagkatapos naming mag-usap ay nagpalipas muna kami ng oras habang nakaupo sa may malaking bato. Wala na akong pakialam ngayon kay nanay kung makita man nila akong kasama ko si Sander. "Bakit kasama mo ang lalaking 'yon?" Natigilan ako sa tanong niya. "Nagkasalubong lang kami," maikli kong tugon. Hindi ko gustong magsinungaling sa kanya pero kailangan. Isa pa ayokong malaman niya na binalak kong magpakamatay. Tumahimik na siya kaya't tumayo na ako. "Hali ka." Hinila ko siya patayo. Isiniksik ko ang maliit kong daliri sa kanyang mga daliri saka ito itinaas sa ere. Nakakatuwang isipin na saktong sakto ang mga daliri ko sa kanya na para bang sa kanya lang maaring humawak sa aking kamay.