Chapter 8

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” จีน่าเริ่มรู้สึกกลัวแววตาของแม็คที่กำลังแทะโลมมองอกอิ่มสลับกับใบหน้าของเธอ ราวกับเสือที่พร้อมตะปบเหยื่อ                                                                                                 

“เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน” ขุนพลรีบลุกขึ้นยืน เพื่อพาหญิงสาวไปเข้าห้องน้ำในตัวบ้าน                

“คุณขุนพล พ่อเลี้ยงเรียกให้ไปพบเจ้า” แม่บ้านเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม เมื่อบิดาของเขาอยากให้ลูกชายได้ทำความรู้จักกับนักการเมืองที่มีอิทธิพลในท้องถิ่น                                                                                             

“คุณขุนพลรีบไปเถอะค่ะ อย่าให้ผู้ใหญ่รอนาน” เมื่อจีน่าเห็นท่าทีอ้อยอิ่งของชายหนุ่ม เธอจึงบอกให้เขารีบไปพบบิดา                              

“ถ้าอย่างนั้น เอื้อยพาคุณจีน่าไปเข้าห้องน้ำในบ้านด้วยนะ”  เสียงทุ้มของชายหนุ่มหันไปสั่งแม่บ้าน เมื่อเขานั้นไม่ไว้ใจแม็คเพื่อนในกลุ่มเอาเสียเลย                                                                                                 

“ได้เจ้า ตามเอื้อยมาเลยเจ้า” จีน่าเดินตามแม่บ้านไปติดๆ ด้วยความรู้สึกโล่งใจ เมื่อเธอกำลังคิดหาทางออกมาให้พ้นจากโต๊ะที่เต็มไปด้วยสายตาเอาเปรียบ ซึ่งพวกเขาก็ไม่ผิด เมื่อชุดที่เธอสวมใส่ดูวาบหวิวขนาดนั้น เป็นใครก็คงคิดว่าเธอตั้งใจมาอ่อย                                                

“ขอบคุณมากนะ เอื้อยไปทำงานเถอะ”                                                   

“เจ้า” เมื่อเอื้อยมาส่งจีน่าถึงห้องน้ำที่ชั้นล่างของบ้าน เธอจึงเดินเลี่ยงออกไปช่วยงานด้านนอก ซึ่งในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ในบ้านเพราะต่างคนต่างก็ออกไปช่วยงานด้านที่กำลังวุ่น                                     

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับความรู้สึกที่อยากกลับบ้านเต็มที โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครแอบตามเข้ามา แน่นอนว่าเธอกำลังจะไม่ปลอดภัย เพราะเสียงเพลงด้านนกเริ่มดังกระหึ่ม แม่บ้านก็ออกไปช่วยงานด้านนอกจนหมด                                                                                                                                                      

ในขณะที่ขุนพลทำความรู้จักกับผู้ใหญ่ที่บิดาได้แนะนำให้รู้จัก ทุกคนต่างคุยกันถูกคอ เมื่อชายหนุ่มสนใจอยากลองเล่นการเมืองท้องถิ่นดูบ้าง แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้ จนทำให้เขาเผลอลืมไปว่าจีน่าได้ไปเข้าห้องน้ำภายในบ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากสนามที่จัดงานพอสมควร                                      

“ลูกชายของผมคนนี้ นิสัยค่อนข้างเงียบแต่ใจกว้าง รับรองว่าเขาจะต้องทำงานเพื่อส่วนรวมได้ดีแน่” พ่อเลี้ยงภูผาพูดจาปอปั้นลูกชายคนเดียวให้กับทุกคนได้ชื่นชม ในความเพอร์เฟกต์ของขุนพล                     

“ผมชอบนะครับ เด็กหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงแบบนี้ ค่อยๆ เรียนรู้งานรับรองว่าอนาคตไกลอย่างแน่นอน” น้ำเสียงที่เห็นดีเห็นงาม กำลังเป็นแรงผลักดันให้ขุนพลยิ้มกว้าง เมื่อเขานั้นชอบทำงานเพื่อสังคม ควบคู่ไปกับการทำไร่องุ่น และธุรกิจอีกหลายอย่าง ซึ่งถือว่าพ่อเลี้ยงภูผาเป็นคนมีทรัพย์สินเงินทองมากมายคนหนึ่งในจังหวัดเลยก็ว่าได้                               

“ขอบคุณนะครับท่าน รับรองว่าผมจะตั้งใจทำงาน เพื่อพัฒนาให้จังหวัดของเราได้นำร่องในเรื่องการท่องเที่ยว ต่างชาติจะต้องหลั่งไหลกันเข้ามาไม่ขาดสาย ทางด้านเกษตรกรและเหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้า จะต้องมีรายได้เพิ่มขึ้นมาเป็นกอบเป็นกำอย่างแน่นอนครับ แต่ตอนนี้ขอทำงานที่ไร่ไปก่อน”                                   

“ดีมากเลย” คำพูดของขุนพล ต่างก็ถูกใจชายสูงวัยทั้งนั้น การสนทนายังคงดำเนินไปต่อเนื่องอย่างไม่รู้เบื่อ                                                   

ทางด้านจีน่าเธอยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงาภายในห้องน้ำ เพื่อสำรวจชุดที่หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่ามันดูเซ็กซี่เกินไป ตอนแรกก็มั่นใจ แต่พอพวกผู้ชายกลุ่มนั้นมองตาเป็นมัน จึงทำให้เธอนั้นถึงกับยืนถอนหายใจออกมา พร้อมกับใบหน้างอ เมื่อนึกถึงสายตาคมของปฐพี                                          

“คนอย่างคุณมันไม่มีหัวใจ คงได้มอบให้เขาไปจนสิ้น ผู้หญิงอย่างฉันคงอยู่นอกสายตา วันเวลาที่เราเคยรู้จักกัน มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำสีจางๆ อีกไม่กี่วันมันคงเลือนรางค่อยๆ ห่างหาย ฉันจะลบคุณออกไปจากใจให้จงได้ ฉันจะเป็นคนใหม่ ฉันจะไม่รักคุณ” จีน่าพูดรำพึงรำพันคนเดียวที่หน้ากระจก เมื่อความพยายามของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง ผู้ชายที่แอบปลื้มเริ่มเปลี่ยนเป็นรักจนยากจะหักห้ามใจไม่ให้ฝักใฝ่ แต่สุดท้ายเธอก็คลั่งไคล้หลงใหลได้ปลื้มเขาอยู่ฝ่ายเดียว                                      

“น่าเบื่อจัง อยากหนีไปให้ไกล แต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี” ทุกถ้อยคำที่จีน่าพร่ำออกมา ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินชัดทุกประโยค พร้อมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เมื่อเขากำลังหมายมั่นปั้นมือ คิดจะทำในสิ่งที่จีน่าคาดไม่ถึง                                                                                                  

“กลับบ้านดีกว่า แล้วใครจะไปส่ง” จีน่าพูดออกมาพร้อมกับหมุนตัว เพื่อเอื้อมมือไปเปิดประตู และแล้วหญิงสาวถึงกับตาโต เมื่อชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เบียดประตูเข้ามาพร้อมกับลงกลอน                                  

“คุณดิน!” จีน่าร้องเรียกชื่อของชายตัวโตออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา แม้ว่าคลุมไปด้วยหนวดเครารุงรัง แต่ก็ไม่เคยทำให้บดบังความมีเสน่ห์ของปฐพีลงไปได้เลยแม้แต่น้อย                             

“ทำไมกลัวจำชื่อฉันไม่ได้หรือไง ถึงเรียกออกมาเสียงดังขนาดนี้” คำพูดที่ฟังดูธรรมดา แต่สายตาคมที่กำลังฉายแววดุดันวาววับราวกับจะพ่นไฟได้นั้น กำลังทำให้หัวใจดวงน้อยของจีน่าสั่นระริกเพราะความกลัว เมื่อเขาเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ                                                                           

“ถอยไป ฉันจะกลับบ้าน” น้ำเสียงที่ฟังดูห้วนๆ กลับทำให้ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย              

 เมื่อปฐพีรู้ว่าสรวิชมาส่งเธอไว้แล้วเขาก็กลับบ้านไปแล้ว เพราะขุนพลเล่าให้ฟังก่อนที่จีน่าจะเข้ามาในงาน ซึ่งเพื่อนของเขาตั้งใจจะไปส่งและจะหาจังหวะบอกรักเธออีกครั้ง ซึ่งมันจะไม่มีวันนั้นเมื่อปฐพีกำลังคิดหาทางขัดขวางความรักระหว่างขุนพลกับจีน่า ด้วยเหตุผลอะไรนั้นเขาน่าจะรู้คำตอบดี แต่ก็ทำเป็นหมางเมินไม่ยอมรับความจริงสักที จนเวลาล่วงเลยผ่านมาปีแล้วปีเล่า เขาก็ยังคงเย็นชากับจีน่าเหมือนอย่างเคย 

“ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแบบนี้ ทำไมไม่แก้ผ้ามาเลยล่ะ ชอบโชว์นักหรือไง” น้ำเสียงที่ตะคอกใส่หน้า ทำให้หญิงสาวสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ที่โชยมาแตะปลายจมูกของเธอ