พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา

หมอกบางลอยล้อมรอบยอดไม้สูงกลางป่าลึกในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย แสงแดดไม่อาจทะลุลงมาได้โดยตรง เหลือเพียงลำแสงบาง ๆ ที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ ลงมากระทบกับศาลเจ้าไม้เก่าแก่ที่ฝังรากอยู่ตรงนี้มานานหลายร้อยปี

รากไม้เลื้อยพันเสาศาลเจ้า ผนังศิลาจารึกเก่าคร่ำที่ถูกฝนกัดเซาะยังคงพอเห็นลวดลายจาง ๆ ซึ่งไม่ใช่ของท้องถิ่นอย่างแน่นอน

กล้องฟิล์มรุ่นเก่าถูกวางไว้อย่างประณีตข้างกายหญิงสาวชาวจีนผู้หนึ่ง เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนระดับข้อศอก กางเกงขายาวสีขาวสะอาด รองเท้าบู๊ตลุยโคลน และสะพายกระเป๋าผ้าสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยสมุดบันทึกและอุปกรณ์วิจัย เธอกำลังนั่งคุกเข่าตรงหน้าศิลาจารึก แววตาแน่วแน่

“ไม่มีอะไรที่พิสูจน์ไม่ได้ ถ้าตั้งใจพอ”

เสียงในใจของเธอดังขึ้น—ภาษาจีนที่เปล่งออกมาในความเงียบงัน ฟังชัดเจนราวกับเป็นคำสาบาน

เธอชื่อว่า เมิ่งซิน (夢心)

นักวิจัยสายโบราณคดี จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในปักกิ่ง

การเดินทางครั้งนี้คือโครงการวิจัยระดับปริญญาเอก ซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาอิทธิพลของราชวงศ์หมิงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หลักฐานบางชิ้นชี้ว่าราชวงศ์หมิงอาจเคยส่งขุนนางหรือกองเรือเข้ามาตั้งรกรากในพื้นที่แถบนี้

“เชิงโครงสร้างไม่ใช่แบบศาลเจ้าไทยเลย...” เธอบ่นพึมพำ พร้อมจดลงสมุดวิจัย

ด้านข้างเป็นเครื่องบันทึกเสียงแบบพกพาที่กำลังทำงานอยู่—เทปหมุนเบา ๆ พร้อมเสียงลมหายใจเธอประสานกับเสียงนกและแมลงในป่า

ชาวบ้านที่พาเธอมา เล่าเรื่องราวขนหัวลุกให้ฟังก่อนจะเดินหนีกลับไปอย่างรีบร้อน ทิ้งท้ายไว้ว่า…

“ศาลเจ้านี่น่ะ... ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ก็อย่าเหยียบเข้าไปเลย”

เมิ่งซินยิ้มมุมปาก ก่อนเขียนลงสมุดด้วยหมึกสีดำ

“ความเชื่อ = อุปสรรคของวิทยาศาสตร์”

เธอไม่ได้เชื่อเรื่องคำสาป

ไม่ได้กลัวผี

และแน่นอน—ไม่คิดว่า “ลิขิตจากโชคชะตา” จะมีอยู่จริง

แต่เมื่อเธอก้าวเท้าแตะขอบบันไดขั้นแรก...ทันใดนั้น...เสียงฟ้าร้องคำรามดังกึกก้องเหนือยอดไม้

ก่อนที่สายฟ้าหนึ่งจะผ่าลงมาบริเวณศิลาจารึกเบื้องหน้า

เสียงดังสนั่นจนแม้แต่นกในป่าก็กระเจิดกระเจิง

ฟึ่บ!

สายลมแรงกรรโชกเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หมอกลอยกระจาย ฝุ่นผงปลิวว่อนราวกับฝูงผึ้งแตกตื่น

ดวงตาของเมิ่งซินเบิกโพลงราวกับเห็นภาพที่ไม่ควรปรากฏอยู่บนโลกนี้

ขนลุกซู่ขึ้นตามแนวแขน แม้จะไม่เชื่อในโชคชะตา—แต่ตอนนี้…

ร่างกายของเธอกำลังทรยศต่อหลักการนั้นอย่างน่าขัน เสียงฟ้าผ่าดังสะเทือนเข้าไปถึงโพรงอก

ลามจนถึงปลายนิ้ว หัวใจของเธอเต้นเร็วเกินกว่าจะนับจังหวะได้

มันไม่ใช่แค่ความกลัว… แต่มันคือความตื่นตระหนกที่กึ่งกลางระหว่าง

“ความตะลึง” และ “การไม่ยอมรับความจริง”

ในเสี้ยววินาทีที่ฟ้าผ่าลงตรงหน้าศิลาจารึก เธอรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

เหมือนโลกทั้งใบกำลังหรี่ตา จับจ้องมาที่เธอเพียงคนเดียว

บางสิ่งในสัญชาติญาณบอกให้เธอรู้ว่าศาลเจ้าแห่งนี้… ตื่นขึ้นจากการหลับใหลยาวนาน

เพื่อบอกอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่พร้อมจะรับรู้ ริมฝีปากของเธอแห้งผาก

ขณะที่ปลายเท้ายังตรึงแน่นกับพื้น เธออยากหันหลังวิ่งหนี แต่...แรงบางอย่าง—บางสิ่งที่ไร้รูปตรึงเธอไว้กับที่

ความคิดวิ่งวุ่นในหัว สมองพยายามหาคำอธิบายแบบ “วิทยาศาสตร์” ให้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น

แต่ในอก… มีบางอย่างกำลังกระซิบ

ไม่ใช่เสียงของเหตุผล

ไม่ใช่เสียงของข้อมูล

แต่เป็นเสียงบางอย่างที่เธอไม่เคยเชื่อ

เสียงของ "ความกลัวในสิ่งที่ไม่อาจพิสูจน์ได้"

และก่อนที่เธอจะได้เอื้อนเอ่ยคำใด…

ภาพก็ดับวูบ

เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน คือเสียงฟ้าร้องแสบหู

จะเรียกว่าโชคชะตา… หรือเป็นแค่แรงโน้มถ่วงของเรื่องบังเอิญ?

แต่สำหรับเมิ่งซิน—มันคือจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่แม้แต่วิทยาศาสตร์ ก็อธิบายไม่ได้

ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ที่แขนซ้ายมีรอยสลักลึกลับปรากฏขึ้นอย่างไม่มีที่มา