Chapter 1

Seraphina Amara's POV:

I currently work as a waiter at a popular restaurant near my school. I'm on duty every afternoon after classes, and I get off at 12:30 AM.

Kailangan kong magpakatatag at magsumikap para sa aking kinabukasan. Nawalan ako ng mga magulang sa isang aksidente, at ako na lang ang naiwan. Ako lang ang nag-iisang anak, kaya kailangan kong magtrabaho nang mabuti para sa aking pag-aaral.

"Ito na po ang order ninyo, ma'am and sir. Enjoy your meal." Magiliw na sabi ko sa customer at nginitian sila. I make it a point to smile at customers. It makes them feel welcome. Frowning isn't an option-Smiling is key.

"Ate ate, ang haba ng buhok mo, can I touch them?" Napalingon ako sa bata na gigil na gigil mahawakan ang aking buhok, lumawag naman ang ngiti sa aking mga labi dahil sa kaniyang sinabi.

Halos lahat ng mga bata na makakita sa aking buhok ay gusto nilang hawakan, at nag enjoy naman ako sa bawat attensyon na nakukuha ko.

"Oo naman," Sabi ko at yumuko ako upang mahawakan niya ang aking mahabang buhok na umaabot sa aking beywang. Nakita ko kung paano nagningning ang mata ng bata nang mahawakan na niya ang aking buhok.

"Ang lambot rin," Sambit niya bago niya binitawan ang aking buhok. "Salamat po ate, balik na ako sa table ng parent ko..." Tumingin ang bata sa kaniyang mga magulang na kanina pa siya tinatawag. "Alis na po ako, salamat!" Aniya at tumakbo patungo sa kanilang table. Hindi ko talaga aakalain na umalis lang siya sa table ng kaniyang magulang upang puntahan ako.

I continued with what I was doing, chatting with the customers and serving their orders.

Noong una, nahihirapan pa ako sa aking trabaho, pero ngayon ay hindi na dahil nasanay na rin ako. Ilang taon ko na rin kasi itong ginagawa kaya hindi na ako gaanong nahihirapan, lalo na kapag may mga bagong taong nakikilala ko.

Gabi na at kakaunti na lang ang mga tao sa restaurant. Mayroon pa rin namang ilang customer pero hindi na kasing dami ng kanina. Nakakapagkuwentuhan na rin kami ng mga kasamahan ko dahil halos wala nang dumarating na order. Minsan kasi, ang mga pumupunta rito sa restaurant ay para lang mag-meeting, lalo na mga business man.

"Huy Seraphina, kanina ka pa tinitignan ng poging iyon oh..." Sambit ng aking kaibigan na si lyra Salvazar. Napatingin ako sa lalaking nakaupo sa sofa sa isa sa pinakamamahaling bahagi ng restaurant, hawak-hawak niya ang isang glass ng champagne.

He's rich, judging by the way he moves and his suits. He's not alone, he has companions with him, and it looks like they're having a meeting.

But his eyes seem uninterested in what they're talking about, because his focus is on one thing—me.

"Sino 'yan? Ang pangit hindi ko type." Muli kong sinulyapan ang lalaki, may kaunting ngisi sa kaniyang labi na tila ba ay narinig niya ang aking sinabi.

I don't like rich men, because they can control someone just with money, they use people and they are rough. I prefer a man who is simple and gentle.

"Grabe, ang gwapo niya. Kung ako sa'yo, papatulan ko na ang mga titig niya," suhestiyon ng aking kaibigan. Mukhang siya naman ang naiintriga, eh.

"Edi sa'yo na lang," singhal ko sa kaniya, dahilan ng kaniyang pagtawa.

"Grabe ka, defensive agad," pang-aasar pa niya habang nakatingin sa akin. Napairap na lang ako at umiwas ng tingin, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang init na umaakyat sa aking pisngi.

"Inaamin ko, gwapo naman talaga eh," bulong ko sa sarili, halos ayaw kong marinig ng iba.

Pero kasabay noon, naramdaman ko ang mabilis na tibok ng aking puso-nakakainis kasi kahit anong iwas ko, bumabalik pa rin sa kaniya ang atensyon ko. Para bang may kung anong hatak sa mga mata niya na hindi ko kayang labanan, kahit pa pilit kong sinasabi sa aking sarili na wala akong pakialam.

"Seraphina, Seraphina..." Agad na balik ang aking atensyon ng tawagin ako ng aming manager na si ma'am Sage. Mabait si ma'am Sage, pero may pagka-lion din kung hindi kami nakikinig sa kaniya.

"Ano po iyon ma'am Sage?"

"Order ng VIP table, ikaw ang mag-serve..." Namilog ang aking mga mata dahil sa kaniyang sinabi. VIP table? Doon talaga sa lalaking palaging nakatitig sa akin?

Parang bigla akong nabilaukan sa sariling laway. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng aking puso, para bang gusto nitong tumalon palabas ng aking dibdib.

"Ma'am Sage... baka puwede pong si lyra na lang?" halos pabulong kong suhestiyon, ngunit agad niyang tinaasan ako ng kilay-'yung tipong bawal mong kontrahin kung ayaw mong mapagalitan.

"Bakit ako? May ginagawa kaya ako..." Aniya sabay kindat sa akin. Isa pa ito.

Napalunok na lang ako at marahang tumango. "S-Sige na nga." Sa bawat hakbang ko palapit sa kitchen counter para kunin ang order, parang lalo pang bumibigat ang aking mga paa.

Ngayong ako ang magdadala ng pagkain, wala na akong kawala sa mga titig niyang parang sumusunod kahit saan ako pumunta.

Nang malapit na ako sa VIP table, ngumiti ako. Pinilit ang sarili na huwag pansinin ang kaniyang presensya.

Ngunit bigla na lang akong natumba nang may bumangga sa akin-isang customer na nagmamadali at hindi man lang ako napansin.

Muntik akong mapasigaw, pero huli na. Ang mga pagkaing dala ko ay tumilapon diretso sa ibabaw ng mesa-at higit sa lahat, sa lalaking palaging nakatitig sa akin. Nadumihan ang kaniyang suot na mamahaling suit.

Napatigil ang buong VIP table. Ang ingay ng mga plato at baso na nagkalansing ay parang mas lalo pang nagpalakas ng tibok ng aking puso. Halos mawalan ako ng dugo sa mukha, nanlaki ang aking mga mata habang nakatingin sa kaniya.

Basang-basa ang kaniyang mamahalin suit, at kahit na alam kong dapat akong matakot, mas lalo lang akong kinabahan nang makita kong siya mismo ang tumingin sa akin-diretso, walang ibang iniintindi.

"D-Diyos ko..." mahina kong usal habang napapaatras. "Pasensya na po! Hindi ko sinasadya!" With trembling hands, I grabbed a napkin to wipe his expensive suit. Talk about bad luck!

"P-Pasensya na po talaga, s-sir...hindi ko sinasadya. Nakakainis," I muttered as I kept wiping his suit, fully aware that his eyes were still on me, but I chose to ignore them.

"Do you even know how much this suit costs?" I froze at his words, his voice striking like thunder-deep, dark, and rumbling with an edge that shook me to my core. Grabe, kahit boses ang ganda!