Chapter 2

Seraphina Amara's POV:

Tumingin ako sa kaniya, nakita ko ang pagtaas ng kaniyang kilay-naghihintay sa aking sagot.

"H-Hindi po, sir..."

"It costs more than your salary. Someone as clumsy as you doesn't deserve a job like this." Nagsimulang manginig ang aking katawan sa kaniyang mga salita, hiya at galit ang umiikot sa aking loob, ngunit pinilit ko ang aking sarili na tumayo, tumanggi na makita niya akong napahiya.

"Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko sa kaniya. Tinitigan ko siya ng maigi, ngunit nanatili siyang kalmado-tila ba walang nangyari, na para bang hindi ko siya natapunan ng pagkaing inorder nila. Lalo akong nainis sa kaniyang malamig na anyo, habang ako ay halos lamunin na ng kaba at hiya.

"Kung hindi ka titigil sa pagiging waiter, baka hindi lang ako ang matapunan mo ng pagkain." Namula ako sa galit dahil sa kaniyang sinabi. Gusto niya akong paalisin sa trabaho ko, dahil lang sa isang aksidenteng hindi ko naman sinasadya?

Hindi ko alam kung iiyak ba ako o sisigaw, pero ang init ng aking dibdib ay halos sumabog na sa inis at panghihiya.

"Huy, mayaman ka, 'di ba? Bakit hindi ka na lang bumili ng bago mong suit?" Dahil sa galit ay hindi ko na napigilan ang aking sarili magsalita. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso habang ang mga mata niya ay nakatuon sa akin-matatalim, malamig, at nakakatindig-balahibo. Pero kahit nanginginig ako, hindi ko hinayaan na mabura ang tapang sa aking tinig.

I knew people in the restaurant were already staring at us, but I couldn't just run away-I'd be the one left embarrassed.

"Are you ordering me around?" he said in a low voice, rising from the sofa and moving closer to me with a hypnotic stride. Ang kaniyang mga kasamahan ay nakatingin sa amin na may takot sa kanilang mga mukha.

"H-Hind—"

"Let me talk to your manager..." Tumingin siya sa name tag ng aking uniform. "'Seraphina amara' Your name, a reflection of your charm, As lovely as you, a beauty to disarm. But still... you're clumsy. Go ahead and call your manager." I saw the faintest hint of a smirk on his lips, and infuriatingly, I found it irresistibly attractive.

"Let me talk to your manager..." Tumingin siya sa name tag ng aking uniform. "'Seraphina amara' Your name, a reflection of your charm, As lovely as you, a beauty to disarm. But still... you're clumsy. Go ahead and call your manager." I saw the faintest hint of a smirk on his lips, and infuriatingly, I found it irresistibly attractive.

I don't know if he just wants to distract me, because honestly, I really do get distracted by his looks, even though I don't like rich men.

Habang naglalakad ako patungo sa opisina ni ma'am Sage, bigla na lang siyang sumulpot sa mismong harapan namin ng lalaki. Napaurong ako sa gulat, ngunit binigyan niya ng ngiti ang lalaki-na lalo pang nagpa-init ng ulo ko.

"Ano po ang maitutulong ko sa'yo Mr. Sylvara?" Ngiting tanong ni ma'am Sage sa lalaki. Argh! Gusto ko siyang sampali-oh halikan?

"M-Ma'am Sage-"

"I want you to fire her," walang pag-aalinlangang sambit ng lalaki. Napatigil ako, parang biglang nanlamig ang paligid. Para bang isang iglap, ako ang naging sentro ng lahat ng mata sa restaurant.

"Hindi naman po pwede 'yan! Aksedinte lang po iyon sir, bakit kailangan..." Hindi ko na natuloy ang aking sasabihin nang muling sumabat ang lalaki.

"Because that's what I said," Aniya na parang wala lang sa kaniya ang kaniyang sinabi. Kaya nga ayoko sa mga mayayaman eh!

"Ma'am Sage, may babayaran pa akong tuition, baka naman po-"

"Wala akong magagawa, si Mr. leander sylvara na ang nagsabi." Muli kong tinignan ang lalaki na may galit sa aking mata, pero ngumisi lang ito dahilan ng pagkulo ng aking dugo.

"Sana mabangga ka ng kotse! Sana hindi ka na mabuhay kung dadalhin ka nila sa ospital! Sana hindi ka sa langit mapupunta kung mamatay ka man!" Gasps erupted from the crowd around us, but I was too consumed by anger to care. My friend's face was etched with worry as she gazed at me.

"Ano ba, Seraphina. Hindi mo kilala si Mr. Sylvara," suway ni ma'am Sage. Imbes na nagalit si Mr. sylvara ay ngumiti ito, na para bang nagustohan niya ang aking reaksyon.

"Wala akong pakialam kung sino man siya. Hmph!" Tumalikod na ako upang kunin ang aking mga gamit. Habang ang aking kaibigan naman ay nakasunod sa akin.

"Sama ako sa'yo,"

"Ano ako nanay mo?" Pagsusungit ko sa kaniya. Total na sira na ang gabi ko, mandadamay na rin ako.

Narinig ko ang paghingi ng tawad ni ma'am Sage kay Mr. Sylvara dahil sa aking ginawa at sinabi. Pero wala na akong pakialam kung hihingi man ako ng patawad o hindi.

"Gagi, sasama ako sa'yo. Magkapit-bahay lang tayo...huwag kang OA." Saad ni lyra. Nakalimutan ko, magkadikit nga pala ang bahay namin kaya sabay na kaming umuuwi tuwing gabi pagkatapos ng aming duty.

Ang nakakainis lang ay palagi akong umuwing masaya pero ngayong gabi, nasira na dahil sa lalaking iyon. Nakakainis, ang yabang-yabang, di porque mayaman. Suntukin ko ang panga nun eh.

"Ano nang plano mo? Wala ka nang trabaho, saan mo kukunin ang pang-tustos mo ng tuition? Ilang taong tuition pa ang babayaran mo, Seraphina," wika ni Lyra habang naglalakad kami patungo sa aming bahay. Kita sa mukha niya ang pag-aalala na pilit niyang itinatago sa pamamagitan ng matatalim na salita.

"Ede maghahanap ulit ng trabaho, problema ba 'yun?" sagot ko na may halong inis, sabay tapon ng tingin sa malayo.

"Sobra na rin kasi ang mga sinabi mo sa lalaking iyon... sino nga ba iyon? Ah, si Mr. Sylvara, itsura palang nun mukhang makapangyarihang tao na." Napahinto ako sa paglalakad dahil sa mga salitang binitiwan niya-tila ba bigla akong natauhan. Ngunit kahit kumakabog ang aking dibdib, ayokong ibaba ang aking pride, kaya nagsalita ako.

"Pakialam ko kung makapangyarihang siya? Ginagamit lang naman niya ang pera para gamitin ang mga tao," Inis na sambit ko kay Lyra. Ayoko na ulit makita ang pagmumukha nun, nai-imagine ko palang ang mukha niya, parang gusto ko ng manuntok.

Nang makarating na kami sa aming mga bahay, nagpaalam muna si lyra sa akin bago siya pumasok sa kaniyang bahay.

Mabigat ang aking pakiramdam dahil sa pagod at lalo na dahil wala na akong trabaho. Hindi lang naman tuition ang pinuproblema ko, ang pangbayad ko ng tubig, kuryente at apartment. Kung hindi ako makapag bayad, sigurado akong palalayasin na ako ng may ari ng apartment.

"Pero okay lang, may ibang mapapasukan pa naman akong trabaho," sabi ko habang naghihilamos upang makapagpahinga na rin. "Kahit papaano, may pag-asa pa rin naman. Hindi ako magpapatalo sa sitwasyon."