Chapter 4

Seraphina Amara's POV:

Ramdam ko ang mga matang nakatingin sa akin, mula sa mga customer na naputol ang kanilang pag-uusap hanggang sa baristang natigilan sa paggawa ng kape. Naririnig ko ang mahihinang bulungan, mga tanong at usisero nilang tingin, pero pinili kong huwag lumingon.

Habang binabagtas ko ang bawat hakbang patungo sa pinto, pakiramdam ko ay mas lalong bumibigat ang hangin. Lalo kong binilisan ang lakad ko, at sa paglabas ko ay mariin kong isinara ang pinto na halos umalingawngaw sa buong paligid.

"Nakakainis talaga ang lalaking iyon...ano ba kasing problema niya?" Naiinis kong wika habang naglalakad papalayo sa coffee shop. Gusto ko ulit sumigaw, pero ayokong masabihang baliw. Nasagilid pa naman ako ng kalsada.

"Ganoon nalang ba talaga ka laki ang galit niya sa akin para gawin niya ito?" Tanong ko sa aking sarili. Aksedinte lang naman ang nangyari, bakit pinaparusahan niya ako ng ganito?

"Nagalit ba siya dahil sa sinabi ko? Kailangan ko bang magsosorry? Ayoko nga," Sumuko na ako sa paghahanap ng trabaho dahil hindi rin naman ako matatanggap. At higit sa lahat ay malapit ng sumapit ang gabi at buong araw akong hindi kumakain. Sino ba naman ang mag-aakala na susunod ang boung lungsod sa sasabihin ng lalaking iyon?

Bigla akong napahinto sa paglalakad nang may tatlong Tesla ang huminto sa aking gilid. Ang makintab na mga sasakyan ay tila ba pumunit sa katahimikan ng gabi, at ang kanilang presensya ay nagdulot ng kakaibang kaba sa aking dibdib.

Unti-unting bumaba ang bintana ng Tesla na nasa gitna. Doon ay lumitaw ang mukha na ayokong makita sa buong buhay ko-ang taong naging ugat ng lahat ng pagkawasak sa akin.

Nanlamig ang buo kong katawan, parang biglang nawala ang lahat ng dugo sa aking mga ugat. Nakatitig lamang siya sa akin, may mapanuksong ngiti sa kaniyang labi, habang ang mga mata niya ay puno ng yabang at panghahamak.

Napaatras ako ng bahagya, ramdam ang bigat ng presensyang dala niya, habang ang dalawang Tesla sa gilid ay nanatiling nakabukas ang ilaw ng headlights.

"Want to be my fucktoy?" Walang pag-alinlangang sambit ni Mr. Sylvara, na para bang isang natural na salita lang para sa kaniya.

Napalingon ang mga tao sa paligid, may halong pagkagulat at pangingilabot sa narinig nila. Ramdam ko ang bawat tingin nila, para bang ako ang pinag-uusapan ng buong lugar.

Bago pa man ako makapagsalita, muli siyang nagsalita. "500 thousand every fuck."

Napalunok ako nang marinig iyon. Halos hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko o isa lang itong bangungot na gising. Ang kaniyang mga mata ay diretso sa akin, malamig ngunit may bahid ng matinding pagnanasa-tila ba wala akong karapatang tumanggi.

Nakita kong lumabas si Mr. Sylvara sa kaniyang sasakyan at lumapit sa akin.

"Imagine," dagdag pa niya, habang dahan-dahan siyang yumuko palapit, ang kaniyang tinig ay halos bulong ngunit sapat para muling magdulot ng kilabot sa akin, "Imagine if I fuck you every hour... the money you'll earn would be far beyond just paying your apartment."

Para akong napako sa aking kinatatayuan, hindi makagalaw, hindi makapagsalita. Malaking pera na iyon, sobrang laki na nun kung sakali mang tanggapin ko ang kaniyang alok. Pero hindi naman ako isang bayarang babae.

"Huy! Kung gusto mo ng mainit na kuweba na pwedeng pasukan ng talong mo, marami doon sa bar! Pero ako, hindi ako bayarang babae, kaya huwag mo akong bastusin at alukin ng ganyan!" Sa wakas ay nahanap ko na ang aking boses. Imbes na magalit si Mr. sylvara sa aking sinabi ay sumawa pa ito.

His laugh sent shivers down my spine-low, dark, almost intoxicating. There was something dangerously seductive in it, like a predator savoring the fear of its prey. The way his eyes locked on mine made it clear... he was enjoying every second of my unease.

"Alam kong sasabihin mo 'yan. Balang araw kakailanganin mo rin ng tulong ko, Ms. Amara." The way he said my name-slow, deliberate, dripping with dark amusement-made my skin crawl. It wasn't just a name anymore-it felt like a claim, a warning, and a promise all at once.

"At bakit ko naman kailanganin ang tulong mo? Ang gusto kong gawin mo ay sabihin mo sa buong lungsod na tanggapin na nila ako sa trabaho..." Ngumisi lamang siya at nagkibit-balikat bago naglakad patungo sa kaniyang Tesla.

Huy! Saan ka pupunta?" Hindi niya ako pinakinggan, sinuot niya lang ang kaniyang sunglasses at isinara ang pinto ng sasakyan. "Sabihin mo sa buong lungsod na tanggapin na nila ako sa trabaho," Lumapit ako sa kanyang sasakyan upang kumatok sa pintuan nito.

Pero bago pa ako makakatok ulit ay may dalawang lalaki ang lumabas sa dalawang Tesla at hinawakan ang aking braso. Hinila nila ako papalayo sa sasakyan ni Mr. Sylvara. "Ano ba, bitiwan niyo ako!" sambit ko sa mga lalaki, pero hindi sila nakikinig. Pagkaalis ng sasakyan ni Mr. Sylvara ay binitawan na nila ako.

"Baka magbago ang isip mo, ito ang calling card ni boss." Walang pag-alinlangan kong kinuha ang calling card ni Mr. Sylvara. Tinignan ko ito at agad kong napansin ang pangalan at posisyon niya-isa pala siyang CEO.

Pagkatapos nun ay umalis na ang dalawang Tesla, naiwan akong pinagtitinginan ng mga tao. Sino ba naman ang hindi magugulat kung aalukin ka ng gano'n sa harap ng maraming tao?

Naglakad na ako para maghanap ng taxi para makauwi na, pilit kong kinalimutan ang alok ni Mr. Sylvara. Hindi ko alam kung papayag ba akong maging fucktoy niya. Napakagat ako sa labi, ramdam ko ang kaba at inis na magkahalong kumakain sa aking dibdib.

"Gusto ko siyang kalimutan, pero bakit parang lalo lang siyang tumatatak sa isip ko?" Tanong ko sa aking sarili habang naglalakad. 500 thousand? Sobra na yun para sa tuition ko sa isang taon.

Muli kong tinignan ang calling card ni Mr. Sylvara na nasa aking kamay. "Tatawagan ko ba?" Muli kong Tanong sa aking sarili. Hindi! Hindi, hindi, hindi! Huwang kang magpatalo sa pagsubok, Seraphina!

Sumakay na ako ng taxi pauwi sa aking apartment. Pagkarating ko, ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng aking dibdib-hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o sa pagod. Pagsara ko ng pinto, sinalubong ako ng katahimikan ng apartment... at ng kumakalam kong sikmura na para bang sumisigaw ng gutom.

"Meow..."

"AHH!" Napasigaw ako sa gulat nang bigla na lang lumukso sa aking balikat ang aking pusa na si Isolde. Mahilig kasi siyang umaakyat sa kurtina kaya hindi na bago ang biglaan niyang paglusob mula sa itaas. Napailing na lang ako habang hinahaplos ang kanyang likod. "Ikaw talaga, Isolde... muntik na kitang maihagis sa sobrang gulat," bulong ko, sabay mahinang tawa sa sariling reaksyon. Kahit papano nabawasan ang problema ko.

"Gutom ka narin ba, miming?" Tanong ko sa aking pusa na para bang sasagutin niya ang aking tanong. "Titingnan ko muna ang ref, baka may makain ka pa doon..." Wika ko at tumungo sa ref. Buti nalang may tira-tira pang ulam mula kagabi.