Chapter 3

Seraphina Amara's POV:

Nang matapos na akong maghilamos at magpalit ng damit, humiga na ako sa aking kama. Sinusubukan kong kalimutan ang nangyari kanina. Kahit ngayon, nanggigigil pa rin ako sa inis! Argh!

Sa wakas ay nakatulog na rin ako kakaisip kung anong trabaho na naman ang papasukan ko.

-

-

Maaga akong nagising para maghanap ng trabaho, hindi na ako kumain ng almusal dahil wala nang laman ang ref. Hindi pa rin naman ako nagugutom, kaya ko itong tiisin hanggang sa makakita na ulit ako ng bagong trabaho. Dala-dala ko ang mga requirements na kailangan para sa aplikasyon.

As I left the apartment, I spotted Lyra chatting with her mom. It made me wonder what it's like to have parents. I've been without that feeling for years.

"Magandang umaga, Seraphina! Magkape ka muna," Inaya ako ng kaniyang mama, pero ngumiti lang ako at umiling.

"Good morning my beautiful best friend!" Kumaway sa akin si lyra. Nakakainggit, gusto ko ring maramdaman kung ano ang pakiramdam ng may mama.

"Aalis na ako, maghahanap pa ako ng bagong trabaho eh," Sambit ko.

"Mag-iingat ka, Seraphina...Gusto mong samahan na kita?" Tanong ni Lyra, halata sa kaniyang tuno ang pag-aalala.

Sanay na ako sa kaniya, elementary pa lang kami ay magkasama na kaming dalawa kaya kilalang kilala ko na talaga si Lyra. Naalala ko pa ang mga panahon na naglalaro kami sa labas, nagtatawanan, at nagtutulungan. Siya ang isa sa mga taong pinakamalapit sa akin.

"Oo, mag-iingat ako. Sige na bye..." Nagpaalam na ako sa kanila at naglakad na para simulan ang paghahanap ng trabaho.

Alam kong ang bagong trabaho ay hindi na kagaya ng aking dating trabaho, dahil sanay na ako bilang waitress. At kung makahanap man ako ng trabaho ngayon, kailangan ko namang masanay.

Una kong nilapitan ang isang salon, nagbabakasakali na matanggap ako. Nagtanong muna ako sa isang babae na nagwawalis sa labas ng salon.

"Excuse me po, naghahanap ba kayo ng-"

"Hindi na kami tumatanggap ng bagong empleyado, maghanap ka nalang ng iba." Sabat niya kaya hindi ko natapos ang aking sasabihin. Ang sungit 'kala mo naman maganda, butas-butas naman ang mukha.

"S-Sige po, ma'am..." Ngumiti ako na may halong inis. Kaya siguro hindi siya gumanda kasi ang sungit. "Alis na ako,"

Muli na akong naglakad, nagdarasal na hindi muling makakaharap ng taong kagaya ng babaeng iyon.

Ang sunod ko namang pinuntahan ay isang bangko. Kahit anong pwede maging trabaho ay gagawin ko. Kahit na maging isang janitor pa ako, ayos lang basta may pangbayad sa tuition.

"Pasensya na, ma'am. Pero hindi na kami naghahanap ng empleyado eh, yan ang sabi ng manager namin." Saad ng guardia. Tumango na lang mang ako at umalis sa bangko. Okay lang, marami pa naman dyan eh.

Muli na naman akong naglakad para maghanap ng trabaho, kahit saan ako magpunta lahat ng mga napapasukan ko ay hindi na tumatanggap ng empleyado.

Nagugutom na rin ako dahil hindi ako kumain kaninang umaga. At ang pera naman ay pamasahe ko nalang sa taxi.

"Tang-ina naman kasi iyong lalaking 'yun eh, maganda na ang trabaho ko, sinira niya lang," sambit ko sa aking sarili habang naglalakad.

Napatingin ako sa paligid, tila ba ang bawat taong nakakasalubong ko ay may kani-kaniyang pupuntahan-may mga nakaayos, may mga nakangiti, at ako... ako heto, pakalat-kalat at walang direksyon. Ramdam ko ang kirot sa aking sikmura dahil sa gutom, kasabay ng bigat sa dibdib ko dahil sa galit at inis.

Huminto ako sandali sa gilid ng kalsada, pinagmamasdan ang mga sasakyang nagdaraan. "Bakit ba kasi ganito? Wala na nga akong trabaho, wala pa akong makapitan."

Pero sa kabila ng lahat, pinilit kong humakbang ulit. Kahit mahirap, kailangan kong makahanap ng paraan-para sa aking sarili, at higit sa lahat, para sa aking kinabukasan.

At last, after a long walk, I spotted a coffee shop with a small sign on the door that read "Wanted: Cashier." Without a second thought, I approached the entrance and stepped inside.

The smell of freshly brewed coffee immediately filled my senses, making my empty stomach twist even more. The place wasn't too crowded-just a few customers seated by the windows, quietly chatting while sipping their drinks. I could hear the faint hum of the espresso machine as a barista worked behind the counter.

Kumalabog ang aking puso na may halong pag-asa at kaba. Maaaring ito na. Siguro ito na ang pagkakataong matagal ko nang hinahanap. Inayos ko ang aking postura, pinunasan ang pawis sa aking mga palad dahil sa kinakabahan ako.

Ngumiti ako at naglakad patungo sa isang babae, nang makita niya ako ay ngumiti rin ito bago nagsalita.

"Anong maitutulong ko sa'yo?" Napahinga ako ng maluwag dahil mukhang mabait naman siya. Hindi ko na siguro kailangan mangamba.

"N-Nakita ko kasi sa labas ng pinto ninyo na kailangan niyo ang cashier? Baka pwede ako," Sambit ko, halata sa aking boses na kinakabahan pa rin.

"Ay! Sakto! Kailangan talaga namin ng cashier, matagal na kaming nag hiring, pero wala pa rin..." Ngiting sabi niya. Sa wakas magkakatrabaho na ulit ako.

"Ito po pala ang mga requirements ko," Aniko at inabut sa kaniya ang aking dalang requirements. Binuksan niya ito at binasa ang mga nakasulat, pero ang ngiti sa kaniyang labi ay agad na bura.

"'Seraphina amara'?" Tanong niya na para bang narinig na niya ang aking pangalan dati.

"Opo, bakit parang nagulat ka?" Tanong ko sa kaniya, agad niyang binalik sa akin ang mga requirements na binigay ko sa kaniya kanina. Ano bang nangyari sa kaniya? Kanina lang ay sobrang saya niya dahil may aplikante para sa posisyon bilang cashier.

"Hindi kita pwedeng tanggapin," Napataas kilay ako dahil sa kaniyang sinabi.

"At bakit naman po? Kanina lang ay sobrang saya mo..." Naramdaman ko sa aking sarili na muli na namang nangibabaw ang inis.

"Sinabihan kasi ni Mr. Leander Sylvara ang buong lungsod na huwag kang tanggapin. Pasensya ka na," Wika niya bago ito tumalikod para ipagpatuloy ang kaniyang ginawa.

Leander

Mr. sylvara

Leander, Leander, Leander...

Parang paulit-ulit na binulong sa aking tenga ang kaniyang pangalan, na para bang may kung anong demonyo ang nagsasalita sa aking tenga.

"Argh...! Siya na naman?! Bakit ba sinisira mo ang buhay ko?! Argh!" Nagulat ang babae dahil sa biglaan kong pagsigaw, pero hindi ko na siya pinansin at padabog na naglakad papalabas ng coffee shop.