Chapter 22: YOUR DARKEST NIGHTMARE

CLOUD'S POV

Hindi ko akalain na muli ko pang mararamdaman ang ganitong kasiyahan matapos ang ilang taon kong pagsisintir sa kinahinatnan ng relasyon namin ni Vier. At isang boses lang pala ang muling magpaparamdam sa akin nito. Ang maliit at cute na boses ni George mula sa kabilang linya nitong cellphone ni Vier.

 Hindi ko maipaliwanag ang sayang nararamdaman ko habang tahimik ko siyang pinapakinggan kahit pa nga ang lahat ng sinasabi niya ay patungkol sa reklamo niya sa naging resulta ng naging competition na sinalihan ng mommy niya. But, I don't mind the words, ang mahalaga sakin ay ang marinig ko siya sa unang pagkakataon.

 Naramdaman ko pa nga ang pamamasa ng mga mata ko sa labis na tuwa.

'Ganito pala ang pakiramdam na maging ama,' sa isip-isip ko habang ineenjoy ang sandaling ito na hindi ko inaasahang mangyayari ngayong gabi. 

 Pero hindi rin nagtagal ang kasiyahan ko nang magpaalam na siya at sabihing tatawagan na lang daw niya ang ina kapag tapos na ito sa kausap.

'Sana pala ay inamin ko na sa kanya ang totoo,' iyan ang kaagad na itinakbo ng isip ko habang saglit 'kong pinagmasdan ang cellphone na iyon kung saan ko unang narinig ang boses ng anak ko.

 Malungkot man ay hinarap ko na si Vier para ibalik ang kanyang cellphone nang…

*pak!*

 Isang ubod-lakas na sampal iyon na isinalubong ni Vier sa mukha ko. Sa sobrang lakas ay parang halos mamanhid ang pisngi ko at panandaliang ikina-bingi ng tenga ko. At nang harapin ko siya ay ang galit at nanlilisik niyang mga mata ang isinalubong niya sa akin.

 Ang pinaghandaan ko ay ang makita siyang luhaan at talunan ngayong gabi na mukhang hindi mangyayari. Hindi ganoon ang nakikita ko sa kanya ngayong magkaharap na kami.

"Ano 'to Cloud? Gumaganti ka?," tiim-bagang niyang tanong habang nilalabanan at agad na pinupunasan ng kamay ang mga luhang nag-uunahang kumawala sa kanyang mga mata.

"And what are you talking about?," balik-tanong ko at inismiran pa siya para pagtakpan ang nararamdamang guilt sa loob ko. Though, knowing her, alam kong hindi uubra sa kanya ang pag pagmamaang-maangan ko. She knows me well and she knows when to trust her guts.

"Kaya mo ba tinanggap ang offer sa'yo na maging judge ngayong gabi?," aniya na halatang nagtitimpi pa rin ng galit nang hindi inaalis ang tingin sa akin.

"Hindi ko alam 'yang sinasabi mo Vier," mariin ko pa ring tanggi sa paratang niya. "You know me. I am a fair per-"

"'Yun na nga Cloud eh," putol niya sa sinasabi ko at hindi na natiis pang magtaas ng kanyang tono. "Parang hindi na kita kilala. Parang hindi na ikaw 'yung Cloud na kilala ko. Ibang-iba ka na!"

 Nakamaang lang ako sa kanya habang lumalabas sa bibig niya ang mga salitang iyon. Yes. Tama naman siya. Nagbago naman talaga ako at aware ako sa bagay na iyon. Aware din ako kung bakit ako nagkaganito.

 Mabilis na umahon sa sistema ko ang matinding sakit na iyon mula sa nakaraan na buong akala ko ay nabura ko na sa buhay ko. Muli akong nalunod sa sakit na naidulot ni Vier sa akin habang magkaharap kami at dinidikdik niya sa akin ngayon ang mga bagay na siya mismo ang naging dahilan.

"Nagbago ako?," nang-uuyam kong tanong at sinundan iyon ng nakakalokong tawa. "Kung nagbago man ako Vier, wala kang ibang dapat sisihin kundi 'yang sarili mo," pagdidiin ko sa kanya habang matalim ang mga tinging ipinupukol ko sa kanya para lubos niyang maintindihan ang lahat ng kinailangan kong pagdaanan ng dahil lang sa pagiging makasarili niya. "You created this version of me Vier. Mula nung iwan mo 'kong durog na durog at parang tangang walang kaalam-alam sa totoo," pagdidikdik ko sa kanya ng pag****lang-hiya niya noon sa akin. "Kung ikaw kaya ang inilagay ko sa impyernong pinagbagsakan mo sa 'kin, hindi ka kaya magbago?," saad ko bago siya tuluyang tinalikuran.

 This night had more than enough for me to swallow. From don Benjamin and now, this woman.

"Hindi ba pwedeng kalimutan na lang natin 'yon?," aniya na talaga namang nagpanginig ng kalamnan ko. "Hindi pa pwedeng magmove-on na lang tayo sa nangyari noon?," dagdag pa niya na nagpabalik sa akin sa kinatatayuan niya.

"Hindi ka ba kinikilabutan sa mga sinasabi mo?,"nanggagalaiti kong tanong habang binabalot ng galit ang puso at isipan ko sa mga narinig.

 Pinilit ko ring pahinain ang boses ko para hindi kami makaagaw ng atensyon ng ibang tao sa paligid kahit pa sa totoo lang ay gustong-gusto ko na siyang sigawan at saktan sa mga pinagsasasabi niya. 

"Apat na taon Vier! Apat na taon lang naman na halos ikamatay ko 'yung let**ng pang-iiwan mo sakin ng ganon-ganon lang na pinalala at pinabigat mo pa ng mga kasinungalingang ibinaon mo dito," nangangatal kong saad habang mariing dinudukdok ang dibdib kong matagal ng nabalot ng poot. "Alam mo ba kung gaano kamiserable ang naging buhay ko mula noong iwan mo 'ko ha? Mula ng sabihin mo sa 'king pina**y mo ang anak natin? Alam mo ba kung gaano kasakit sa akin 'yon?," dagdag ko pa hanggang sa tuluyan kong maramdaman ang pagtulo ng luha ko habang inaalala ang sugat ng kahapon na pinuno ni Vier ng sakit at kasinungalingan. 

 Wala siyang maisagot sa akin kundi puro pag-iyak lang sa harapan ko na punong-puno ng pagsisisi. Pero ano pa bang magagawa ng pagsisisi niya? Tapos na! At ang kapal ng mukha niya para magdemand na kalimutan ko na lang ang lahat ng iyon. Ang lahat ng sakit na nagdulot ng lamat sa buhay ko.

"Cloud, patawarin mo 'ko," aniya na halos bumaha ang luha sa mukha.

"H'wag mo 'kong daanin sa pag-iyak mo Vier. Dahil kahit dugo pa ang iiyak mo sa harapan ko, hindi mo pa rin mabubura ang lahat ng sakit na dinulot mo sa 'kin."

 Saglit kong ibinaling sa madilim na langit ang atensyon ko. Tying to calm myself down mula sa galit na pilit na binubuhay ng presensya ni Vier. Muling nagbabalik sa dibdib ko ang lahat ng sakit at kamiserablehan na naramdaman ko mula ng iwan niya ako at ipamukha sakin na isa lang akong basahan na walang patutunguhan noon kundi basurahan.