CHAPTER ONE

Ashly Novanches’ POV

“Ma, p'wede po bang pakiulit ang sinabi n'yo kanina? Hindi ko po kasi masyado naiintindihan dahil may dumaang maingay na sasakyan,” pakiusap ko sa aking ina na nasa kabilang linya. Kasalukuyan akong naglalakad pauwi habang kausap ko si Mama sa telepono. Galing ako sa interview ng papasukan kong trabaho bilang isang guro. Ito ang matagal kong pinapangarap. Masaya ako at natanggap agad ako.

Bitbit ko ang payong ko dahil sa biglaang pagbuhos ng malakas na ulan. Malalim na ang gabi kaya pahirapan makahanap ng jeep pauwi ngayon. Wala akong choice kundi ang maglakad.

Nabalik ako sa huwisyo nang marinig ko ang tinig ng aking ina. “Ang sabi ko, huwag mong kalimutan ang pinabibili ko sa `yong gamot ng Lolo mo. Kailangan n'yang mainom iyon sa tamang oras, anak. Hindi pa kasi ako makatayo ngayon dahil masama pa rin ang pakiramdam ko. Ang kapatid mo naman ay hindi pa rin umuuwi dahil kailangan daw nila tapusin ang proyekto nila sa paaralan. Ang Lola mo naman ay nagpapahinga na. Pasensya na, anak, at pati iyon ay iaasa ko pa sa `yo.” Ramdam ko ang sinsiridad sa paghingi ng despensa ni Mama sa akin. Wala naman s'yang kailangan alalahanin do'n dahil ginagawa ko naman ng bukal sa loob ang mga pakiusap nila sa akin dahil mahal ko sila.

“Ma naman, kung makapagsalita ka, akala mo ay ikaw na ang pinakamasamang nanay sa buong mundo dahil lang sa pinakisuyuan mo ako,” utas ko.

“Eh, galing kang interview sa papasukan mong trabaho. Isang abala ang pakisuyo ko, anak,” dahilan ni Mama. Iniling ko naman ang ulo ko.

“Kahit kailan ay hindi kayo naging abala sa akin.

Huwag po kayong mag-alala dahil kanina ko pa po nabili ang gamot ni lolo.” Saglit akong tumingin sa aking relo bago ipinagpatuloy ang aking sasabihin. “Sigurado ho akong makakarating ako sa tamang oras ng pag-inom ng gamot ni lolo. Magpahinga na kayo. Ako ng bahala kay lolo pag-uwi ko,” impit ko.

Narinig kong napabuntong hininga si Mama. “Salamat kung gano'n, anak. O s'ya, sige na. Mag-ingat ka pauwi, ha?”

“Opo, Ma.” With that, I ended the call. Nilagay ko na sa bag ko ang aking telepono. Sa gitna ng aking paglalakad ay biglang sumagi sa aking isipan ang shortcut na daanan na tinuro sa akin dati ng kaibigan kong si Jeia. Kailangan ko na rin magmadali kaya doon na ako dinala ng aking mga paa.

Hindi ko lubos akalain na mas madilim pala ang daanan dito kaya kinuha ko ulit sa bag ko ang cellphone ko. Binuksan ang flashlight nito bilang liwanag sa aking daraanan. Wala akong ideya kung bakit ganito na lamang kabilis ang tibok ng puso ko. Para bang may pangil ng panganib ang aatake sa akin anumang oras. Iniling ko ang ulo sa kung ano anong naiisip ko. Mas lalo kong binilisan ang paglalakad.

Muntik na akong mapatalon sa gulat nang marinig ang biglaang pagkulog sa kalangitan. Sa pagkislap-kislap ng kalangitan ang naging dahilan upang matanaw ko ang isang tao na nakahandusay sa sahig na `di kalayuan sa akin. Inaamin kong kinilabutan ako sa aking naengkwentro pero mas nanaig sa akin na tulungan ang taong iyon.

Patakbo akong lumapit sa lalaking walang malay. Nilagay ko ang payong ko banda sa ulohan n'ya para hindi ito maulanan. I didn't mean to stare at his face. He has a soft feature for a male face but screams a vicious aura.

Nag-udyok sa akin na tingnan ang kabuuan n'ya nang marinig kong dinadaing n'ya ang sakit sa kan'yang tagiliran. Dali-dali kong inalis ang butones ng polo n'yang suot para makita kung saang parte ang dinadaing n'ya. Lumantad sa akin ang sugat n'ya sa tagiliran. Mukhang nasasak s'ya. Hindi tumitigil ang pag-agos ng dugo niyon kaya kinuha ko sa bulsa ng pantalon ko ang aking panyo at tinapal iyon sa sugat ng lalaki. Napasinghap ako nang biglang hawakan ng lalaki ang kamay ko. Pilit akong umaatras nang hilain n'ya ako papunta sa kan'ya. Gusto kong sumigaw subalit natigilan ako nang mapansing nakapikit pa rin ito at hindi maipinta ang mukha n'ya dahil sa sakit ng kan'yang nararamdaman. It's like he's begging me to save his life. Ano pa ba ang ginagawa ko? He just needs to cooperate with me if he wants to live.

“S-Sir, I'm trying to help you, so please, will you let go of my hand so that I can call the a-ambulance?”

Kung ibang tao lang ang nakakita sa kan'ya ay paniguradong hindi s'ya nito tutulungan. Pero hindi kaya ng konsensya ko iyon kaya ko ito ginagawa.

Nabitawan ng lalaki ang kamay ko dahil sa walang tigil n'yang pag-ubo ng may kasamang dugo. Mas lalo akong nag-alala dahil do'n. Mabilis kong kinuha ang telepono ko at nanginginig na tinawagan ang emergency number. In the second ring, they answered my call.

“Hello, Ma'am–” I interrupted her with my words.

“P-Please, magpadala kayo ngayon ng ambulansya dito sa Tondo Santiago Street. M-May lalaking nasaksak rito!” I didn't mean to yell at her. It's just the situation that frightened me.

“Okay, Ma'am. Stay calm. The rescue is on their way.” The last thing the operator says.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang tumulo ang luha ko nang hawakan na naman ng lalaki ang kamay ko at nilagay nito sa kan'yang bandang dibdib. Itinuon ko ang atensyon sa sugatang lalaki. Hinawakan ko ang kamay n'ya.

“Don't worry, help is on the way. Pangako kong mabubuhay ka,” I stated.

Sa pagkakataon na iyon ay nakita kong dahan-dahan naimulat ng lalaki ang mga mata n'ya. His wandering eyes were staring directly at me. Looks like I'm now hunted with the predator and no one can help me to escape that trap.

“D-Don't leave me.. please,” a gentle voice is what I heard from him. But why do I feel like I'm playing with fire? I'm lighting the match which could be the start of an eternal danger in my life.

But even so, I'm not the type of person who doesn't have a heart to help. “I won't leave you.”