Maaga pa, but I can already feel the warmth of the sun through the curtains. Ang katawan ko, parang may echo pa ng lahat ng nangyari kagabi. Sobrang weird. I thought I’d wake up feeling... empty, or worse, regretful. But ngayon, all I feel is... content.Naramdaman ko na gumalaw siya sa tabi ko. Si Terrence, mahimbing pa sa pagkakatulog, naka-hug pa sa akin. As much as I wanted to get up and start the day, I didn’t want to leave the comfort of his arms.He shifts slowly, opening his eyes, then gives me that sleepy smile na parang pinapalakas ako.“Morning,” he murmurs, his voice low, but full of warmth.“Morning,” I reply, my voice soft. Hindi ko alam kung bakit, pero may flutter sa chest ko.“Kamusta?” Tanong niya, still half asleep pero may sincere na tono. Hindi siya nagmamadali, gusto niyang malaman kung anong nararamdaman ko. Well, bukod sa wasak kagabi down there, paano ba naman ang haba at laki nung kanya! Kasyang-kasya at fit na fit sa kipay ko. Pero masarap, sarap ulit-ulitin
NALAMAN ko kay Terrence na siya pala yung mystery caller doon sa auction. Siya pala yung walangya na gastador nanagwaldas ng milyong-milyon para sa alahas! Heto at suot-suot ko ang alexandrite necklace, bracelet, and ring. Mas agaw pansin ang singsing dahil kung itatapat ito sa araw, talagang kumikinang at agaw pansin ito. Bagay na bagay sa maputi kong balat ang mga alahas syempre sa kumikinang din na taglay kong ganda. After naming maghapunan sa labas ng bahay at nagsayaw sa tugtog ng alon, binuhat ako ni Terrence papasok sa kwarto. Tumahol pa nga ang tuta at mukhang gusto rin magpabuhat. Dinilaan ko nga, aagawan pa ako ng asawa! “Baby, ‘wag mong awayin ang panganay natin”Nag make face ako sa kanya. Mas binigatan ko nga ang sarili ko. “If you are insisting doing that, ikaw rin mahuhulog. At kapag hindi tayo nakaabot sa kama, dito ko ipapasok yan.”Napakapit naman ako sa leeg niya at natakot na mahulog. “Ikaw naman, nagselos lang ako sa aso hahahah, anong panganay ka dyan? Aso ka b
The salty breeze brushes against my skin as I stand barefoot on the soft, golden sand. The waves crash gently on the shore, their rhythmic murmurs filling the quiet space around us. The sky glows with shades of pink and orange as the sun begins its slow descent, casting a golden light over everything. And there, in front of me, stands Terrence—my soon-to-be husband, my everything.My heart races as I see him in his black tuxedo, the sea wind tousling his dark hair. His deep, unwavering eyes lock onto mine, filled with emotions I can’t even begin to describe. My chest tightens as the weight of this moment settles over me.Behind us, six men in black stand silently, their presence steady and reassuring. The priest, an elderly man with kind eyes, smiles warmly as he stands between us, holding the small book that will bind us forever.Terrence steps closer, reaching for my hands. His touch is warm, steady—just like him. I exhale shakily, blinking back the tears threatening to spill.“This
HINDI na kami nagtagal ni Terrence sa islang yon. After kasi ng reception ay naggayak na kami papunta raw sa hideout daw nila. Nakasakay kami ni Terrence sa kanyang porsche at nakabuntot sa amin yung anim na kasamahan niya. May sari-sariling mga sasakyan na dala. Hindi ko pa nga sila nakikilala isa-isa pero base sa mga personality nila, mukha silang kengkoy pero nakakatakot. Naalala ko na naman yung isa don tinutukan ako non ng baril. Pero dahil official ko ng asawa yung bossing nila, hindi na nila magagawa yun sakin. Ako na manunutok ng baril sa kanila hmp!Hindi ko napigilan ang pagngisi. Minsan nga i-suggest ko rin kay Terrence na mag-aral ng paghawak ng baril. Mukha kasing astig ang humawak ng baril, yung tipong manunutok ka hehehe. Lakas ng datingan eh!“You are smiling like an idiot wife. You are thinking of something…” muntik na akong mabilaukan sa sarili kong laway nang magsalita si Terrence. “Hubby…” naks, sosyalan. “Pwede bang turuan mo ko humawak ng baril? Alam mo na kap
NANDITO na kami sa hideout daw nila. Akala ko simpleng tambayan lang itong sinasabi niya kundi napakarami pa palang naka men in black na narito! Bukod pa pala yung nasa mansyon nila. Pagkabukas kasi ng gate ay may mga armado na nasukbit sa kanilang balikat ang bumungad sa amin. Ang lalaki rin ng mga katawan akala mo mga bouncer sa club! Palingon-lingon pa ako dahil may iba’t-ibang section o kwarto akong nakikita. May mga nagtetraining din at ang ilan ay boxing ang inaatupag. “Master, nahanap na po namin yung isang nagmamanman kay Madame.” napatingin ako sa isang armado na lumapit sa amin ni Terrence. Sinenyasan naman ni Terrence yung isa sa anim na nasa likuran namin. Nasa likod pala namin sila, hindi ko namalayan. “Areglado bossing, papaaminin ko yan!” Hinatak ko naman ang sleeve ni Terrence dahil makikitsismis ako. “Ano yung nagmamanman? Kanino?”“Sayo po, Madame Raisha… ikaw po minamanmanan.” Mukhang may mas tsismoso pa pala sakin. Iba kasi ang sumagot hindi si Terrence. Sinamaa
The hum of the engine wasn’t enough to drown out the erratic pounding of my heart. The city lights flashed by in a blur, but my focus was locked on the black SUV tailing us.“Terrence…” I tried to keep my voice steady, but my grip on my seat belt tightened.“I see them.”His tone was infuriatingly calm. Like this was just another drive. Like we weren’t being hunted right now.“G*go, kanina pa ‘yang sasakyan na ‘yan! Hindi ‘to coincidence, Terrence!” My voice was rising, panic seeping through. “Ano ‘to, setup?! Sabihin mo kung may dapat akong malaman—”“They’re here for you,” he cut me off coldly. “Not me.”A lump formed in my throat. The confirmation sent ice through my veins. I wasn’t just imagining things. Someone really wanted me dead.I turned to face him, my hands balled into fists. “Edi tawagan natin ‘yung mga bodyguard ko! Anim ‘yun, malalaking tao, puro trained! Eh sa ating dalawa, ikaw lang ang may alam!” Terrence scoffed. “They won’t get here in time. Trust me, wife.”“Pero
The smell of burnt rubber and gasoline filled the air. Smoke curled from the wreckage, the SUV now a mangled mess of metal and shattered glass. My pulse pounded in my ears, my breath uneven.But Terrence?Terrence was still a shadow.His grip on the wheel loosened, his knuckles no longer white, but his eyes—cold and unfeeling—watched the wreckage with calculated patience. Like he was waiting.For what? Survivors?For another round?The thought sent a chill down my spine.I swallowed hard. “P-pwede na tayong umalis, ‘di ba?”His head tilted slightly, but he didn’t look at me. “Not yet.”“What do you mean ‘not yet’—”BANG!My body jerked as a gunshot rang out from the wreckage.Someone was still alive.Terrence didn’t flinch. Instead, he reached into his jacket, pulling out another magazine. With practiced ease, he reloaded his gun, checked the chamber—Then opened the car door.“My God! Anong ginagawa mo?!” I grabbed his sleeve, my fingers trembling. “Let’s go na! May police na ‘to for
The scent of gunpowder lingered in the air, mingling with the subtle hint of Terrence’s cologne—dark, expensive, intoxicating. I gripped the gun tighter, my pulse still erratic from his last words."You either pull the trigger first, or you die."I swallowed hard. He wasn’t wrong.I had to be better.“Again,” he ordered, stepping closer.I took my stance, but just as I was about to fire, his hands landed on my hips, grounding me in place. My breath hitched.“Too tense,” he murmured against my ear. “Loosen up.”That was impossible with him pressed behind me.“Terrence—”“Shh.” His fingers traced my wrist, adjusting my grip. “Focus.”But how could I focus when his touch burned through the fabric of my clothes? His breath was warm against my skin, and I could feel the raw strength in his arms as he guided me."Again," he instructed.I exhaled and fired.BANG!The shot landed perfectly in the center.A slow smirk played on his lips. "Better."I turned to face him, expecting him to step ba
Raisha’s POVMalamig. Hindi lang dahil madaling-araw pa lang, kundi dahil nararamdaman ko na naman ang panibagong kaba na hindi ko maipaliwanag. Nasa loob kami ng itim na SUV ni Terrence. Tahimik siya habang nagmamaneho. Walang radyo, walang kahit anong tunog kundi ang ugong ng makina at tibok ng puso kong para bang sasabog sa bawat liko ng sasakyan.Walang ibang sasakyan sa kalsadang iyon. Parang kami lang ang gumagalaw sa mundo. Wala ring ilaw sa paligid kundi ang headlights na sumusuyod sa madamong daan. Pakiramdam ko, anytime, may susulpot na kung ano. O kung sino. Masyado yata akong naging kabado. Kinalma ko ang sarili dahil hindi ito nakakatulong sa mga anak ko. "Are we almost there?" tanong ko, bahagyang tiningnan ang madilim na paligid.Tumango siya. "Few more minutes, baby. Malapit na tayo sa property. It’s well-guarded. Nandun na rin si Lucas."Napatigil ako. Lucas? Sino naman yun? Guard? Alalay niya? Hindi ko alam kung anong mararamdaman. Mukha namang naintindihan ni Terr
Raisha’s POV"And you… who are you in all this, Terrence?"Tumingin siya sa akin, masidhi ang tingin. "I was a miserable mafia boss before you came into my life. Now I’m the man you chose. The father of your children. The man who’s willing to burn the whole world just to keep you safe."Nanatili akong tahimik. Hindi ko alam kung matatakot ba ako o mapapalapit pa lalo sa kanya dahil sa sinabi niyang iyon. He’s the father of my children… hindi ko pa man gaano pinapaniwalaan pero yung mga anak ko sa loob parang kiti-kiti kung maka-react. Well, mukhang ito nga talaga ang tatay nila. Ito nga yata ang tinatawag na lukso ng dugo. Lumapit siya ng kaunti, halos magkalapit na ang mga mukha namin. Hinawakan niya ang aking ibabang labi. Gustuhin ko mang ilayo ang mukha pero tila naging estatwa ako sa kanyang mga mata. Punong-puno ito ng sinseridad at takot. "I know I sound like a monster. But you married me knowing who I am. And you loved every dark, twisted part of me." Napalunok ako sa sinabi
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.