Prologue

Prologue

"Miss Zette, gumising ka na daw po dahil mamaya maya lang ay darating na po ang mga mag-aayos sayo." nagising ako sa katok ng isa naming kasambahay para sabihin sa akin iyon.

Labag man sa loob ko ay bumangon na ako para maligo. Pagpasok ko ng banyo ay bumungad sa akin ang reflection ko sa salamin. Sandali akong natigilan nang makitang kalat kalat ang make-up sa aking mukha dahil sa pag-iyak ko kagabi.

Ikakasal ako sa lalaking hindi ko kilala? What the heck?! Matatanggap ko pa kung nakilala ko manlang sya bago ang kasal namin. Yung tipong kahit isang date lang. Pero hindi! It's been a year since I met that jerk. And now? I'm going to married him.

**

"Anak, mamaya sa dinner. Suotin mo tong dress na ito. May bisita tayo." napalingon ako kay Mommy noong pumasok sya ng kwarto ko. Tinignan ko ang dress na bitbit nya. Kulay pink ito na may nakinang-kinang, tumango nalang ako kay Mommy bago sya umalis.

Nagrereview ako para sa exam bukas. Finals na namin bukas, malapit na ang graduation at natatakot akong baka bumaksak ako at hindi makagraduate. Pag nangyare iyon siguradong magagalit sa akin sila Mommy at Daddy. Lalo na pagnawala ako sa honor.

Nang mag 6 ng gabi ay akong nagbihis at nag-ayos bago bumaba. Tumingin muna ako sa salamin bago tuluyang lumabas ng aking kwarto. Malawak ang mga ngiti ko habang nababa ng hagdan. Walang tao sa salas, siguro ay nasa hapag na sila. Papunta na sana ako ng hapag ng may narinig akong 'psst' na agad kong nilingon, ngunit walang tao.

Itutuloy ko na sana ulit ang lakad ko ng may marinig muli ako. This time, nagpakita na sya.

"Sinu ka?!" gulat kong tanong sa kanya ng lumabas ang isang lalaking mukhang masmatanda sa akin ng ilan taon. Matangkad sya at malaki ang katawan, maputi sya at gwapo. Ngumiti lang sya sa akin at lumapit kaya humakbang naman ako patalikod ngunit hindi ko ata alam na meron na atang pader dito bigla. He corner me.

"I'm the son of your father's visitor." bulong nya sa akin at tinalikuran na ako. Parang doon lang ako nakahinga ng maayos noong umalis sya. Para bang nung malapit sya ay hindi ako makahinga. Napairap nalang ako sa inis at dumaretso na sa hapag.

**

That's why I hate that jerk!

"Ilan taon kana Miss? Parang ang bata mo pa para ikasal." tanong sa akin ng babaeng nag-aayos ng buhok ko. Nakita kong siniko sya ng isa nyang kasama na nag-aayos ng mga make-up.

"Miss, wag mo nang pansinin ang kaibigan ko madaldal lang po talaga to." paghingi ng pasensya sa akin ng nag-aayos ng make-up kit na kanina ay nagmake-up sa akin. Hindi ako tumugon kahit isang tango sa kanila.

"Wag ka ngang magulo, napaka chismosa mo." asik naman nito sa kaibigan nyang nagtanong sa akin.

Tahimik lang ako habang inaayusan. Hindi nagsasalita o kinakausap manlang sila. Ni ang ngumiti ay hindi ko ginagawa. Wala ako sa mood at hindi na babalik sa mood na masaya.

"Bakit? Anong masama sa tanong ko? Wala naman. Napaka mo talaga." inosente naman nitong sagot sa kaibigan nya. Napapairap nalang ako sa pagtatalo nila.

"Napaka daldal mo talaga!" asik naman pabalik nito sa kaibigan.

"Tss! Ahh. Miss, tapos na po. Ang ganda mo Miss. Ang gwapo din ng groom Miss. Bagay na bagay kayo. Siguradong magaganda at magagwapo ang magiging mga anak nyo." masaya nitong sabi sa akin. Samantalang nakatingin lang ako sa reflection ko sa salamin.

I can't believe it. At the age of 22 I get married.

"Miss, ilang taon kana?" tanong pa nito sa akin na sinagot ko naman.

"22." matipid kong sagot.

This is not totally me. This wedding change me a lot.

"25 nako Miss, pero nauhan mo pa ko. Bakit ang bata mo pa para ikasal?" tanong nyang muli sa akin pero hindi ko sinagot. Tahimik lang din sya at hinihintay ang isasagot ko.

"Long time boyfriend mo ba ang groom, Miss? Gaano kayo katagal? Since high school? Ang tatag nyo, kaya siguro gusto nyo ng magpakasal agad kasi mahal na mahal nyo ang isa't-isa." muli syang siniko ng make up artist.

Nanlamig ako sa sinabi niya, hindi nakaimik. Bakit ba ang daldal nya? Hindi nya ba alam ang salitang privacy? Tss.

"Tama na yan. Tapos na. Tara na maglikom ng gamit." pagpatay ng make-up artist sa katahimikan. Nakahinga ako ng maluwag sa ginawa ng make-up artist dahil nilubayan din ako ng kanyang kaibigan.

"Bakit ba? Tinatanong ko lang naman ang bride. Tss. Napaka kontra mo talaga." sabi nito sa kaibigan nya ng makalapit dito.

"Wag ka ngang maingay!" suway naman ng kaibigan nya sa kanya.

"Gusto ko lang naman malaman! Anong masama dun?!" singhal nya sa kaibigan nya.

Hindi ko alam kung inosente ba talaga sya o wala lang talaga syang pakiramdam.

"Psh! Are you familiar with arrange marriage? Siguro naman ngayon alam mo na." halos malagutan ako ng hininga sa narinig kong sinabi nang make-up artist na siguro ang napuno na sa kakulitan ng kanyang kaibigan.

Dahil sa narinig ay parang ipinapamukha sa akin na ikakasal ako dahil sa isang kasunduan.

Napuno ang buong kwarto ng katahimikan. Wala niisang nagbalak na magsalita, maski ang hair stylist ay hindi umimik sa narinig ngunit nakatingin sa akin na parang naaawa.

May kung anong kumirot sa dibdib ko. Ayoko nang feeling na kinaaawan dahil sa sitwasyon ko. Halos buong buhay ko kinaaawaan ako ng maraming tao, maski ng mga kaibigan ko. Buong buhay ko naging sunod sunuran ako sa mga magulang ko, ni kahit minsan hindi ko sila nagawang suwayin. Sinikap kong maging honored student para maging proud sila sa akin pero hindi pa pala naging sapat iyon dahil halos buong pagkatao ko binago nila. Mula kilos hanggang sa hobbies at paborito ko pinakealaman nila, na dapat ganito ganyan. Dahil babae ka kailangan mong kumilos ng naaayon sa iyong kasarian. Sawang sawa nako. Sawang sawa nako sa mga pinaggagawa nila, pero dahil nga mahal ko sila.. Heto pa din ako.. Ginagawa ang gusto nila kahit labag sa kalooban ko.

Pagbukas ng dalawang malaking pinto ay ang pinakainaabangan ng lahat ng mga tao sa simbahan na ito. Ang pagpasok ng bride para sa groom na naghihintay.

Pero teka lang. Totoo nga yatang lahat ng tao may hangganan. Lahat ng sobra pagnapuno, umaapaw kaya nga...

"I'm sorry Mom, Dad. I can't do it." agad akong kumalas sa yakap nila Mommy at Daddy at agad na tumakbo palabas ng simbahan.

Wala na akong pakealam kung madami mang tao ang nakasubaybay sa ginawa kong pag-takbo palabas ng simbahan.

"OMG! Anong ginagawa nya? Malaking kahihiya ito sa pamilya nila." narinig kong sabi nang isa sa mga guest ata ng kasal dapat namin. Ngunit hindi iyon naging dahilan para tumigil ako sa pagtakbo.

All I want now is to runaway. Pumunta sa lugar na kung saan walang nakakakilala sa akin at mapag-isa.

Alam kong malaking kahihiyan itong ginawa ko pero hindi ko na kayang maging sunod sunuran sa magulang ko. I'm 22 now, I can do what I want.

Napatigil lang ako sa pagtakbo ng may bumusina sa akin na isang sasakyan. It's Kyle!

"Ano pang hinihintay mo? Red carpet? Sakay na!" masungit na bungad nito sa akin. Walang pagdadalawang isip ay agad akong sumakay sa kanyang kotse.

I need her now. I'm thankful for having her.

"Sorry kung nalate ako sa kasal mo. But I'm thankful dahil wala din pala akong mapapala kung on time ako dahil mag-aala runaway bride ka pala. Haha, sakto pa rin pala ang pagiging late ko dahil nakita kitang parang tanga na kumatakbo habang naka wedding gown. Haha. Inferness ang ganda mo pa din kahit runaway bride ka." mahabang litanya nya na tuwang tuwa sa ginawa ko. Malaki din ang ngisi ang isinukli ko sa kanya.

"Thank you, bes." pagpapasalamat ko sakanya.

"Ikaw pa! Mahal kita ehh. Haha. Pero hindi ko talaga maimagine na gagawin mo to. Wala kang sinasabi sa akin. Ano? Planado ba to? O unexpected talaga?" tanong nya na hindi makapaniwalang ginawa ko to. Napatawa nalang ako sa tanong nya. Maski ako hindi ko alam kung paano ko to nagawa.

"Naniniwala ka diba sa signs? Pero ako hindi. So yesterday, I pray to God. Sabi ko, 'Lord, hindi po ako naniniwala sa sign pero heto ako nanghihingi ako sa inyo ng sign. Please give me a sign if I'm going to do this wedding.' hinanda ko na lahat ng mga kailangan ko para incase. So kaninang umaga, yung make-up artist at yung hair stylist nagtatalo tungkol sa kung bakit ang aga ko daw magpapakasal so ayon na nag-umpisa na. I realized something and now I run. Sa tingin ko iyon iyong sign. Ang kaawaan ako ng hair stylist, dahil sa kanya I realized something that I never realized before." malawak ang ngiti ko habang kinukwento ko iyon sa kanya. Nakita ko din ang saya sa kanyang mukha.

"Haha, so ibig mo bang sabihin dahil sa stylist na iyon nakarealize ka. Samantalang wala kang narerealize pagpinagsasabihan kita? Haha. Hanep!" agad kong nahimigan ang bitterness sa boses nya. I laugh.

"Syempre ibang tao iyon. Wag ka nang magselos. Pano baman na wala akong marerealize sayo. Tungkol lang naman sa lalaki ang pinaparealize mo sa akin na 'malaki kana, pwede ka nang magpaligaw. Hindi na kailangan ng approval ng magulang mo dahil matanda kana at hindi baby. Kawawa naman si Markuz matagal nang umaasa sayo pero binabale wala mo lang dahil ayaw ng magulang mo' ang laki ng pinagkaiba diba? Kaya wag nang magselos, okay? Lablab naman kita." paglalambing ko sa kanya. Tawanan lang kaming dalawa sa byahe pamunta sa hotel kung saan ako nagpabook at pinadala ang maleta ko.

I'm very thankful to have a bestfriend like her. A bestfriend who always beside you no matter what happened.